คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 7.2 สาวน้อยตื่นรัก
พรใ้ลิ้นวัพันเี่ยวปลายลิ้น่ำื้นอหิสาว
ุมพิที่ทวีวามเร่าร้อนและเรียร้ออพรสร้าวามื่นระหนให้ับเ็สาวอ่อนเียสาเ่นินรีอย่ามา
ร่าายแ็แร่ที่บเบียับอวัยวะบาส่วนที่เสียสี้นาเธออย่าแ็ร้าวเปลี่ยนวามอยารู้อยาลออสาวน้อยที่ทำท่าะให้วามร่วมมือเมื่อสัรู่ให้ลายเป็นสาวอ่อนเียสา
ที่ยืนอยู่ท่ามลาพายุที่พัระหน่ำ
เสียลมับเสียฟ้าทำให้เธอื่นลัววามสัมพันธ์ ับฝัน
ับไฟพิศวาสที่มีให้มอล้วยวามระหน
เมื่อพรผละริมฝีปาออแล้ว้อลึลไปในวาหวาหวั่นอเธอ
ินรีเหมือนนมหวานรสาิถูปาที่ไม่ว่าะินเท่าไหร่็ไม่เพียพอ ยิ่ิม
ยิ่ิใ ลิ้นร้อนแทรลึและรอบรอเธออย่าเร่าร้อน
ูลืนเสียราอเธอแล้วมลึลไปในวามปรารถนาอย่าที่ไม่เยรู้สึับหิใรุนแรเท่าเธอมา่อน
“อย่ามอพี่แบบนั้นสิ๊ะนรี๋า
พี่อโทษ” สายาล่าวหาับท่าทาหวาลัวอเธอทำให้เาเผลอราเสียพร่า้วยวามเสียายปะปนวามรู้สึผิเบา
ๆ
“ปะ ปล่อยนรีนะะพี่รถ
ให้นรีลับไปที่ห้อพี่น้อหนูเถอะนะะ”
เธอรีบยมือันอว้าพลาเอ่ยะุะั
ยอมรับว่าูบแผเผาอารม์อย่าุเืออเาปลุเธอึ้นาอารม์วาบหวาม้วยวามระหน
เพราะูบที่เธอฝันถึนั้นมีแ่วามอ่อนโยนละเมียละไมไม่ใ่รุนแรและเรียร้ออย่าบ้าลั่เหมือนที่พรทำอย่าเมื่อรู่
“ไม่...นว่าพี่ะไ้แ้ัว
ให้พี่ไ้ไถ่โทษที่ทำใหู้บแรอนรีเิึ้นาอารม์และวามปรารถนาที่รุนแรอพี่
อให้พี่ไ้มอบบทเรียนบทใหม่ที่อ่อนโยนว่าเิมแทนที่ในวามทรำอนรี่อนเถอะนะหนูนรี๋า”
ินรีอ้าปาะประท้วแ่พรประบปาลมา
ปิปาเธอ้วยุมพิเปียื้นและเร่าร้อน
ลิ้นอเาไล้เลียรสาิอย่าอ้อยอิ่นุศูนย์รวมแห่วามปรารถนาอเธอร้อเรียหาสัมผัสแบบนั้นาเรียวปาอเาบ้า
เธอยมือึ้นไปหาศีรษะอพรแล้วสอแทรรั้ึเส้นผมอเาเมื่อเาโอบแนรอบร่า
เธอ็แอ่นหยัเ้าหาเาอย่าพร้อมพลีาย
พรบรรูบเธออย่าเว้าวอนและเป็นไปอย่าอ่อนโยนทุัหวะบเม้ม
ไล้เลีย้วยลิ้น่ำแล้ว่อย ๆ
แทรเ้าไปวัรัพันพัวปลายลิ้นอเธออย่าั้ใวิวอนอโทษเ็มที่ ระทั่ถูเสียริ่โทรศัพท์ัแทรึ้นอย่ายาวนานและ้ำ
ๆ อยู่อย่านั้นหลายรอบให้หุหิน้อยอมัใผละริมฝีปาออ
ืนอิสระให้ับนในอ้อมแนอย่าเสียาย ่อนหันหลัให้ับวามามยวนาอินรี
ัใเินไปว้าโทรศัพท์มือถืออนึ้นมารับสาย
“ว่ายัไฮะยายน้อหนู
โทร.มาทำไมอี”
เาถามปลายสายเสียหุหิในะที่น้าหลัเมื่อไ้รับอิสระ็รีบลุึ้นาเียนอนอย่าลุลน
แล้ว้มเ็บิ้นส่วนอัวเอที่อเลื่อนอยู่บนพื้น้าเียึ้นมาสวม้วยวามเร่รีบ่อนะพรวพราวิ่ออาห้อนอนอพรไปอย่ารวเร็วท่ามลาสายาอาวร์อพรที่ไ้แ่มอามร่าละมุนผลุบออไปทาประู
“เฮ้อ...สสัยะเป็นลาหายนะอีวิโสอแแล้วไอ้รถเอ๊ย...ถึเวลาแล้วที่แะ้อสะสาเรื่อุบัวให้ริัเสียที” พร่ายหน้าผาและบอัวเออย่าหนัใ
ในะที่ินรีำลัรู้สึยินีับัวเออย่าเหลือเิน
ที่สามารถพาัวออาห้ออพรมาไ้อย่าปลอภัย
หลัา้อผภัยอยู่ท่ามลาระแสวามปรารถนาอันแรล้า
ในห้วทะเลอารม์ร้าวลึอัวเอที่เาัพาเธอให้้าว้ามผ่านไปรู้ัวามเสียวสะท้านที่ยัแล่นพล่านอยู่ทั่วร่าในทุ
ๆ รั้ที่เผลอิถึสายาทอวามรู้สึอหนุ่มรุ่นพี่
หิสาวหลับาและพยายามทบทวนวามรู้สึอัวเออย่าละเอีย ว่าหัวใอเธอเปลี่ยนแปลไปาเิมั้แ่เมื่อไหร่ แล้วอะไรที่ทำให้ผู้ายปาร้าย ที่ปะทะารมับเธอสม่ำเสมอนนั้นเปลี่ยนไปไ้ถึนานี้ สายาเย็นาและำพูแันที่พรพร่ำ่อนอเธออยู่เสมอ ๆ มาแปลเปลี่ยนเป็นแววาหวาน่ำับถ้อยำหวานหูที่โอ้โลม หว่านล้อมเธอให้โอนอ่อน เผลอใทำามวามปรารถนาอเาโยไม่รู้ัว
ความคิดเห็น