มโนห์ราติดบ่วง

ลำดับตอนที่ #10 : 2.4 มโนราห์เหลิงลม

คำสั่งของอสิรวิสถือเป็นคำขาด รามจึงตามมาทำหน้าที่ดูแลน้องสาว ขณะเดียวกันลักษมณ์ซึ่งต้องเดินทางมาดูงานของวิษณุวัสที่กรุงเทพฯ อยู่แล้วจึงเดินทางมาพร้อมกันด้วย ส่วนพรตมีงานถ่ายแบบสัปดาห์หน้าจึงเดินทางมาพร้อมพี่น้องในคราวเดียวกัน มโนห์ราเดินตามพี่ชายทั้งสามมาที่ห้องทำงานของลักษมณ์ขณะครุ่นคิดหาทางหนีทีไล่ว่าจะแอบออกไปพบเพื่อนรุ่นน้องลำพังอย่างไรไม่ให้รามตามไปเฝ้า เพราะถึงพี่ชายคนโตจะใจดี แต่เธอก็ไม่ชอบที่จะต้องอยู่ภายใต้สายตาคนเป็นพี่ตลอดเวลาในเมื่อเธอกับพวกเขาก็มีอายุเท่า ๆ กัน 

“เดี๋ยวพี่รามอยู่ช่วยงานพี่ลักษมณ์ก็ได้นะคะ น้องหนูจะไปกับพี่รถ จะไปหาป้าส้มกันค่ะ” 

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปด้วย อยากจะไปคุยกับป้าส้มอยู่พอดี ไอ้ลักษมณ์มันอยู่คนเดียวได้” รามเอ่ยกับน้องสาวก่อนหันไปถามน้องชาย “ใช่ไหมวะลักษมณ์”

“เออ...นายตามไปดูแลน้องหนูเถอะ ขืนปล่อยไปตามลำพังกับไอ้รถ เดี๋ยวก็เสียเด็กพอดี” ลักษมณ์พูดหน้าตาเฉยเมย

“อะไรวะ นี่นายสองคนก็หาว่าฉันเป็นตัวการทำให้ยายน้องหนูเสียคนเหมือนที่พ่อคิดอย่างนั้นเหรอวะ”

“เออ” สองเสียงเอ่ยประสานกันเป็นเสียงเดียว พรตได้แต่ทำหน้าเซ็งส่ายศีรษะพร้อมบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่ในคอพลางเดินห่างมายืนข้าง ๆ น้องสาวแทน

“แหม...พี่ราม พี่ลักษมณ์ น้องหนูไม่ได้เสียคนสักหน่อย แค่ถ่ายแบบครั้งเดียวเอง ทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตกันไปได้” มโนห์รามองค้อนอย่างหมั่นไส้สองหนุ่ม

“แกก็รู้ว่าพ่อหวงแกขนาดไหน ยังจะชอบทำอะไรแผลง ๆ ให้พวกฉันพลอยโดนด่ากันไปด้วยอยู่เรื่อย” ลักษมณ์สั่นศีรษะพลางเอ่ยเสียงระอา

หญิงสาวกอดอกฉับ ชักสีหน้าแล้วเอ่ยเสียงหงุดหงิด “น้องหนูโตแล้วนะ อายุก็เท่ากันกับพวกพี่ ๆ ทุกคน อย่ามามองเหมือนน้องหนูอายุน้อยกว่าทุกคนเป็นสิบปีแบบนี้นะ”

“อายุเท่ากันก็จริง แต่รูปร่างกับ...สมอง นี่ยังสงสัย ท่าทางเธอจะโตไม่ทันพวกพี่แน่ ๆ” ลักษมณ์กระเซ้าน้องสาว

คำพูดของลักษมณ์ทำเอาคนหน้างอเบิกตาโพลง อ้าปากมองพี่ชายคนรอง ไม่อยากเชื่อว่าคำพูดนั้นจะหลุดจากปากลักษมณ์ ถ้าเป็นคำพูดของพรตเธอคงไม่แปลกใจเธอเลยหันไปฟาดแขนพี่ชายคนรองแรง ๆ 

“นี่แนะพี่ลักษมณ์ ปากเสียนัก นึกว่าจะมีแต่พี่รถคนเดียว ที่แท้พี่ลักษมณ์ก็เป็นเหมือนกันนั่นแหละ มาว่าน้องหนูปัญญาอ่อน บ้าที่สุดเลยพี่ลักษมณ์อะ”

“อ้าว ๆ ยายน้องหนู เถียงอยู่กับพี่ลักษมณ์แล้วทำไมจะต้องมาว่ากระทบพี่ด้วยไม่ทราบฮะ” พรตจิ้มหน้าผากน้องสาวดันแรง ๆ อย่างนึกหมั่นไส้

“ไม่ได้กระทบแค่พูดถึงเฉย ๆ”

“หึ ๆ รีบไปเถอะไป๊ เดี๋ยวสายจะไม่ได้เจอป้าส้ม” ลักษมณ์หัวเราะในลำคอแล้วเดินไปทิ้งตัวหลังโต๊ะทำงาน

ท้ายที่สุดมโนห์ราก็ต้องจำใจตกอยู่ภายใต้สายตากวดขันของพี่ชายคนโต แต่คนดื้อดึงอย่างเธอก็ไม่ละความพยายามที่จะหาช่องทางหลบหลีกการติดตามของพี่ชายให้จงได้ ในที่สุดก็ได้จังหวะเมื่อรามกำลังเพลินสนทนาอยู่กับป้าส้ม  มโนห์ราค่อย ๆ ย่องออกมาทางด้านหลัง เล็ดลอดสายตาทุกคนไปได้ เธอยิ้มพรายหลังขึ้นแท็กซี่เรียบร้อยจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายถึงพี่ชายเพื่อรายงานตัวเสียงระรื่น

“พี่ราม น้องหนูออกไปหาพระแพงก่อนนะคะ”

“หมายความว่ายังไง นี่แสดงว่าเธอแอบหนีพี่ไปลำพังอย่างนั้นใช่ไหมยายน้องหนู” เขาถามน้องสาวอย่างหงุดหงิด

“น้องหนูอยากไปตามลำพังค่ะพี่ราม ไม่อยากมีพี่ชายคอยตามคุมแจแบบนี้ น้องหนูขอโทษนะ”

“เธอนี่มันจริง ๆ เลย เพราะแบบนี้ยังไงล่ะ พ่อถึงได้ห่วงนักห่วงหนา ระวังตัวด้วยก็แล้วกัน มีอะไรก็รีบโทร.มาหาพี่ แล้วที่สำคัญ...ห้ามไปทำอะไรผาดโผนให้รู้ถึงหูพ่อเป็นเด็ดขาด พี่ขี้เกียจโดนบ่นไปด้วย”

“เจ้าค่ะ ๆ พี่ชาย เดี๋ยวเย็นนี้เจอกันนะคะ จุ๊บค่ะ” เธอเอ่ยเสียงประจบแล้ววางสาย ใบหน้าและริมฝีปากยังคงเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มไม่คลาย