มโนห์ราติดบ่วง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ รีไรท์

               

          อสิรวิสเริ่มสวดมนต์ตั้งแต่นโมสามจบ จนถึงคาถาชินบัญชรบทสุดท้ายและต่อด้วยบทกรวดน้ำ แผ่เมตตา จากนั้นจึงลืมตาขึ้น เปลี่ยนอิริยาบถจากนั่งขัดสมาธิ ลุกขึ้นคุกเข่า พนมมือจรดหว่างคิ้วในท่าเบญจางคประดิษฐ์ ก้มกราบพระพุทธรูปอย่างนอบน้อมสามครั้ง

     วัยวุฒิที่เพิ่มขึ้นทำให้หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบเศษสามารถควบคุมอารมณ์ได้ดี ผิดแผกจากหนุ่มเลือดร้อนมุทะลุในอดีต แต่ก็มีบ้าง เป็นครั้งคราวเมื่อบุตรชายหน้าทะเล้นกับบุตรสาวจอมแก่นสร้างวีรกรรมสุดป่วนทำให้เขาอารมณ์ขึ้น การดูแลสุขภาพด้วยการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ทำให้หนุ่มใหญ่ยังคงรูปร่างภูมิฐานสมวัย ชนิดที่กาลเวลาไม่สามารถทำลายบุคลิกชวนมองของเขาลงได้เลย วงหน้ายังคงเค้าคมคายไม่เปลี่ยน ครอบครัววิษณุวัสจึงเป็นที่สนใจของเหยี่ยวข่าวกับคนในแวดวงเดียวกันทุกครั้งที่ปรากฏตัวต่อสื่อสังคม

     ขณะที่อสิรวิสสวดมนต์อยู่ในห้องพระนั้น บุตรสาวคนเดียวจากจำนวนบุตรทั้งสี่ของเขากำลังตื่นเต้นอยู่กับกองภาพถ่ายของพรตที่วางเรียงอยู่เกลื่อนกระจายบนเตียงนอน ในห้องของบุตรชายคนเล็กซึ่งใช้ผนังห้องร่วมกันกับห้องพระที่อสิรวิสกำลังนั่งสวดมนต์อยู่

“พี่รถ รูปนี้เด็ดอะ  โชว์สรีระ เจ๋งสุด ๆ ไปเลย กล้ามหน้าท้องเป็นลอนสวยเชียว” มโนห์รา วิษณุวัส หรือ น้องหนูของทุกคนแสร้งยกมือปาดน้ำลายแล้วเอ่ยเสียงกระเส่าอย่างน่าขัน “ชวนสยิวชะมัดยาดเลยพี่รถ” 

มโนห์ราหยิบภาพถ่ายขนาดโปรสการ์ดบนเตียงขึ้นดูทีละรูป แต่ละรูปล้วนเน้นสรีระอย่างมีศิลป์ ถ่ายทอดความแข็งแกร่งกำยำสมชายชาตรี ผ่านเลนส์กล้องที่บันทึกไว้เป็นภาพถ่ายของพรต วิษณุวัส นายแบบเบอร์หนึ่งของวงการที่กำลังได้รับความสนใจจากนิตยสารและรายการทีวีชั้นนำ

พรตก้าวเข้าสู่วงการมายาในฐานะบุตรชายของอดีตนางร้ายชื่อดังแพรพลอย ศิลารวี ที่เปลี่ยนมาใช้วิษณุวัสของอสิรวิสผู้เป็นสามีหลังแต่งงาน พรตจึงถูกจับตามองตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้าสู่ถนนสายบันเทิง ประกอบกับผลงานและนิสัยส่วนตัว ซึ่งเป็นคนมีความรับผิดชอบ อัธยาศัยดี อ่อนน้อมถ่อมตน และความขี้เล่นของพรตทำให้เขามีชื่อเสียงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นซูปเปอร์สตาร์ที่มีงานรัดตัวที่สุดคนหนึ่ง แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีป้าส้ม เพื่อนรุ่นพี่ของ  แพรพลอยผู้เป็นแม่ ให้การสนับสนุนจัดคิวงานให้ไม่ขาด วันนี้จึงไม่มีใคร ไม่รู้จัก พรต แห่งบ้านวิษณุวัส

“โอ้โห...พี่รถ! รูปนี้แรงอะ” มโนห์ราทำตาโตจ้องมองภาพหมวดหมู่เดียวกันบนเตียงพลางหยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมาพิจารณาดูใกล้ ๆ และเผลอร้องเสียงสูงกลั้วหัวเราะคิกคักในคอ “ถ้าพ่อมาเห็นเข้านะ น้องหนูว่า...มีหวังลมออกหูแน่ ๆ เลยทีเดียว”

มโนห์ราหมายถึงรูปถ่ายที่พรตยืนหันหลังอวดโครงร่างกำยำได้สัดส่วน ขณะเอี้ยวคอหันกลับมาโชว์ความคมเข้มด้านข้างของโครงหน้า ผิวกายเปล่าเปลือยเป็นมันเงาจากการชโลมด้วยน้ำมัน แผ่นหลังเหยียดตรงเปิดเผยให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของสะโพกผาย กล้ามเนื้อเป็นลอนบริเวณบั้นท้ายรับกับต้นขาแน่น ชวนทั้งสาวแท้สาวเทียมให้หวั่นไหวหัวใจสั่น

พรตกลอกตามองวนเมื่อพูดถึงบิดา “อย่าทะลึ่งให้พ่อเห็นเข้าเชียวนะยายน้อง ไม่อย่างนั้นมีหวังฉันโดนพ่อพ่นไฟใส่แน่”

คนที่นอนคว่ำอยู่กลางเตียงผลุนผลันลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ วางมือทั้งสองข้างลงบนฟูกที่นอนถ่ายน้ำหนักตัวลงบนฝ่ามือขณะโน้มตัวเข้าหาพี่ชาย แบะปากใส่แล้วเอ่ยเสียงสูงขึ้นจมูก 

“พุทโธ่...ทำอย่างกับว่าอีตอนที่หนังสือเล่มนี้มันวางจำหน่าย แล้วจะไม่เป็นที่โจษจันไปทั้งเมือง โซเชียลแตกจนเข้าหูพ่ออย่างนั้นแหละพี่รถ น้องหนูรับรองว่าพ่อต้องเต้นผางแน่” 

“ถึงตอนนั้นพี่ก็บินไปอยู่ที่ฝรั่งเศสกับคุณบัวแล้วล่ะ”

พรตยิ้มเจ้าเล่ห์ ยักคิ้วยียวนใส่น้องก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแบบฝังในผนัง เปิดประตูตู้แล้วหยิบผ้าเช็ดตัว เหวี่ยงขึ้นพาดบ่าเตรียมจะไปอาบน้ำ

มโนห์ราทำหน้าเบ้ แบะปากใส่คนเป็นพี่พลางเอ่ยอย่างนึกหมั่นไส้ “นี่ก็เป็นอีกเรื่องนะพี่รถ สาว ๆ ตั้งเยอะแยะ ทำไมจะต้องไปชอบแม่หม้ายแตงเถาตายอย่างยายบัวใต้น้ำคนนี้ด้วยก็ไม่รู้”

พรตยักไหล่พร้อมเปิดยิ้มทะเล้น พูดพลางหัวเราะพลาง “เธอยังเด็ก... ไม่เข้าใจหรอกว่าความรักมันทำให้เราสามารถมองข้ามได้ทุกเรื่อง”

มโนห์ราทำหน้าพะอืดพะอม คิดตามคำพูดพี่ชาย ใบหน้าเสแสร้งปั้นยิ้มของไก่แก่แม่ปลาช่อนขวัญใจของพรต ลอยคว้างขึ้นกลางความคิด ทำให้เธอต้องรีบสลัดภาพนั้นจากหัวอย่างไว 

“แหวะ...จะอ้วกพี่รถ ทำอย่างกับตัวเองอายุเยอะกว่าเขา ก็ไอ้เกิดวันเดือนปีเดียวกันแท้ ๆ ถ้าน้องหนูเด็ก พี่รถก็เด็กเหมือนกันนั่นแหละ ยังไงน้องหนูก็ไม่ยอมรับยายบัวบานกลางบึงมาเป็นพี่สะใภ้แน่ น้องหนูจะฟ้องแม่ว่าพี่รถป้อแม่นี่อยู่” 

“ตามใจแกสิ ถ้าแกฟ้องแม่เรื่องพี่ เรื่องของแกก็ถึงหูพ่อเหมือนกันนั่นแหละ” พรตไหวไหล่ เอ่ยอย่างไม่ยี่หระ

มโนห์รายืดตัวตรง เชิดหน้าสูงแล้วพ่นเสียงแหลมใส่พรต “พี่รถ! อย่ามาตลบหลังน้องหนูแบบนี้นะ” 

พรตเอี้ยวตัวหันไปจ้องหน้าน้อง เอ่ยอย่างไม่ยินดียินร้าย “อ้าว...ก็ใครเป็นคนเริ่มก่อนล่ะ”

 

TB