คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part2 : คุณมีเสน่ห์นะ 100%
Part 2
คนตัวเล็กที่นอนขดอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ค่อยๆขยับตัวแล้วหันหน้าหนีแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่าน แขนข้างขวายกเอาหมอนอีกใบที่ไม่มีเจ้าของขึ้นมาบังหน้า แต่ขณะนั้นก็คิดได้ว่า
นี่มันกี่โมงแล้ว...
อี้ซิงลืมตาขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักแล้วเอื้อมไปกดโทรศัพท์มือถือตัวเองดูนาฬิกา
'10:12 A.M.'
เอิ่ม.. ให้ตายสิเขานอนกินบ้านกินเรือนอีกแล้ว มีหวังโดนอาม่าด่าแหง
วันนี้เป็นอีกหนึ่งในไม่กี่วันที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายในสิบนาที เขารีบวิ่งลงไปห้องครัวแล้วก็เจอแผ่นหลังใหญ่ๆของคนบางคนที่ทำเขาตกใจจนเป็นลมไปเมื่อวาน
"คนใช้ไปไหนหมด"อี้ซิงบ่นกับตัวเองแบบที่ให้คนอื่นได้ยินด้วย
"ผมไล่ไปเอง"อู๋ฟานไม่หันหน้ากลับมา เขายังคงก้มหน้าก้มตาทอดไข่ต่อไป
"ไหนๆนายก็ทำให้ตัวเองกินแล้ว ก็ทำให้ฉันบ้างสิ"
"ผมไม่ใช่คนใช้คุณ"เป็นคำตอบเดียวที่ทำอี้ซิงขึ้น
ตอบแบบนี้ใช่ไหม ได้!
"เออ หากินเองก็ได้ คนอะไรใจร้ายชะมัด"แทนที่เขาจะไปเรียกคนใช้มาทำอาหารให้ แต่เขากลับนั่งเท้าคางแล้วหลับตาลง.. ง่วงนอนอีกละ
เสียงจานหนักๆลากอยู่บนผิวโต๊ะไม้เป็นทางยาวทำให้อี้ซิงสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขามองจานที่อยู่ตรงหน้าแล้วช้อนมองร่างสูงที่ยืนอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ
"อะไร"อี้ซิงถามอย่างกวนๆ ก็บนจานมีไข่ดาว มีแฮม มีไส้กรอก จะอะไรอีกล่ะถ้าไม่ให้เขากินมันเข้าไป
"กินสิ"
"ไม่กิน"ตอบคำถามอย่างห้วนๆแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง
อู๋ฟานเดินถือจานนั้นที่เมื่อห้าวินาทีที่แล้วมันอยู่ตรงหน้าอี้ซิงแต่ตอนนี้มันจ่ออยู่หน้าถังขยะ
"อย่านะ! กินก็ได้"เสียงหวานรีบร้องห้ามอย่างรวดเร็วก่อนที่ของทั้งหมดบนจานจะลงไปในถังขยะ
อู๋ฟานชะงักกับเสียงเรียกแล้ววางจานไว้บนเคาท์เตอร์หินแกรนิตก่อนจะเดินออกไปอย่างไร้เยื่อใยและไม่มีการพูดจาใดๆออกมาสักนิด
พระเจ้า! คนอะไรเย็นชาจริงๆ
.
.
ในชั้นบนสุดของตึกที่สูงที่สุดในกรุงปักกิ่งเป็นห้องทำงานของอี้ซิงทั้งชั้น อี้ซิงมั่นใจว่าวันนี้เขาไม่ได้ขึ้นมาทำงานคนเดียวแต่เอาคนตัวโย่งมาด้วย แต่ทว่าห้องทั้งห้องกลับเงียบสงัด อู๋ฟานนอนตัวลงบนโซฟาหนังแล้วหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเองพร้อมกับปากกาแท่งสีทอง เขาเอาแต่ขีดๆเขียนๆอยู่บนสมุดโน้ตนั่น เปลี่ยนหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอี้ซิงอดทนไม่ไหวจึงแย่งไปจากมือ
"วันๆนายทำอะไรบ้างเนี่ย"อี้ซิงเอาไปถือไว้กลางอากาศแล้วนั่งลงข้างๆ
". . ."อู๋ฟานขมวดคิ้วเล็กน้อยแสดงอาการไม่พอใจที่โดนแย่งของไปแล้วลุกขึ้นนั่ง
"นี่มันตัวอะไร"พยายามนึกแล้วนึกอีกก็นึกไม่ออก พอมองไปที่ตัวอื่นแล้วก็เหมือนกัน เขาคิดไม่ออกเลย
"แรด"
"ห่ะ ด่าฉันหรอ"
"ไม่ใช่.. ผมวาดรูปแรด"
"ไออะไรสี่ขาแล้วมีท่อนไม้อยู่กลางหัวเนี่ยนะแรด"
"อื้ม สวยออก"น้ำเสียงทุ้มดูภูมิใจกับภาพวาดตัวเองมาก อี้ซิงเลยจัดไปให้สักภาพ
"นี่ก็แรด"อี้ซิงส่งภาพแรดที่ตัวเองวาดไปให้ดู มันค่อนข้างจะแยกแยะได้ชัดว่าอันไหนแรดอันไหนตอไม้"อันไหนดูเหมือนแรดกว่ากัน"
"แน่นอนว่าต้องของผมสิ"
"นี่ให้พูดใหม่ ของใคร"
"ผม"
"สายตาสั้นหรือเปล่า ไปตัดแว่นก็ได้นะ"
"สายตาผมปกติ ของผมดูยังไงก็เป็นแรด สวยกว่าคุณเยอะ"
"ให้ตายสิ อยากจะเป็นลมจริงๆ"
"อ้าวนี่อย่าเป็นลมอีกนะ ผมไม่ได้จะจูบคุณสักหน่อย"
". . ."เป็นคำพูดที่ทำอี้ซิงหน้าจ๋อยไปเลย ตอนนี้เสียเซล์ฟสุดๆ
"เป็นลมหรือเปล่าเนี่ย"เห็นเงียบๆไปอู๋ฟานเลยยื่นหน้ามามองใกล้ๆ
"เปล่า"
"คุณก็ฝึกๆไว้ อนาคตยังไงคุณได้จูบกับคนที่คุณรักอยู่แล้ว"
"ชีวิตนี้จะหาได้หรือเปล่าเหอะ"
"พูดไปนั่น.. คุณมีเสน่ห์นะ ตรงลักยิ้มของคุณ"ไม่พูดเปล่า เขาเอานิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ข้างแก้มตัวเอง
"ชมงี้เขินตายเลย"ถามว่าเขินไหม เขาเขินนะ เขินมาด้วย แต่ก็ได้แค่ยิ้มเฝื่อนๆไป ชีวิตนี้ทั้งชีวิตไม่เคยโดนผู้ชายด้วยกันเองชมมาก่อน
สิ่งที่ยิ่งกว่าการเขินตายไปเมื่อกี้คือรอยยิ้มของคนตรงหน้าที่ยิ่มกลับมาให้เขา มันอาจเป็นการยิ้มที่ดูไม่เต็มที่นักแต่รู้สึกได้ว่าเป็นรอยยิ้มที่ละมุนมาก ถ้าเขาเป็นสาวๆนะคงเป็นลมล้มพับมาอยู่ตรงหน้าแล้ว ถือว่าเขาโชคดีนะที่ได้อยู่ใกล้คนหล่อ ถึงมันจะแค่อีกสองปีก็เถอะ
ครื้น.. ครื้น..
เสียงโทรศัพท์สั่นเมื่อมีข้อความเข้า
อี้ซิงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้ววางไว้บนโต๊ะ เขาใช้นิ้วสไลด์เพื่อปลดล็อกแล้วดูข้อความทันที
'ระวังตัวด้วยนะ อาม่าจ้างคนติดตามดูลูกอยู่'
-แม่-
เป็นข้อความที่ทำเอาคนอ่านมือสั่น ตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก แล้วเขาต้องทำอย่างไรต่อไป ถ้ามันไม่เนียนล่ะ ถ้ามันถูกจำได้ขึ้นกลางคันเขาจะทำยังไง อี้ซิงหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเดินไปให้อู๋ฟานดู
"อะไรครับ"
"อ่านสิ"
"อื้ม"อู๋ฟานอ่านข้อความจบก็พยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้แล้วแหงนหน้าขึ้นมองอี้ซิงต่อ
"ทำไงดี"
"ไม่มีอะไรหรอก คุณก็คิดมาก"
"ฉันกลัว"อี้ซิงทิ้งตัวลงข้างๆแล้วเงยหน้ามองเพดานสีขาวโพลน
"เอางี้ดีกว่า เรามาทำรู้จักกันมากขึ้น ผมจะเขียนใส่สมุดโน้ตเล่มนี้ว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไรบ้างแล้วคุณก็เก็บมันไว้เลย"สมุดเล่มนี้ก็เล่มเดียวกับที่เขาเอามาวาดรูปแรดเล่นนั่นแหละ
"อื้อ"
"ส่วนคุณบอกผมมาว่าคุณชอบอะไร"
"นายไม่จดแล้วจะจำได้หรอ"
"จดไว้ในสมองไง ที่รักผมทั้งคนต้องจำได้สิ"ไม่วาย มือใหญ่ยกมือขึ้นไปขยี้หัวทุยๆจนผมไม่เป็นทรง
"อย่าเล่นแบบนี้ ฉันไม่ชอบ"
"หนึ่งอย่างละ.. อย่างต่อไปล่ะ"
"ไม่ชอบแมลงสาบ ตะขาบ แมงมุม แล้วก็ไม่ชอบให้คนมาจี้เพราะบ้าจี้.. ส่วนที่ชอบก็สีม่วงแค่นั้น"
"โอเคครับ นิดเดียวเองจำได้อยู่แล้ว"
โชคดีนะที่อี้ซิงภูมิคุ้มกันสูง ไม่งั้นป่านนี้ตกหลุมรักคนตรงหน้าไปไหนต่อไหนแล้ว
.
.
เหล้าแก้วที่หกถูกกรอกเข้าไปในปากของอี้ซิง ก็ดีเหมือนกันมีเพื่อนมาด้วย เวลากลับบ้านจะได้ไม่ห่วงสักเท่าไร
"หิ้วฉันกลับบ้านด้วยได้ป่ะ"น้ำเสียงเอื่อยๆของคนกำลังเมาเอ่ยออกมาแบบน่ารำคาน
"พอเถอะครับ"อู๋ฟานดึงแก้วเหล้าออกจากมือแล้วชูขึ้นสูงๆเพื่อไม่ให้อี้ซิงคว้ามันไปได้
"เอามาน้า"อี้ซิงยืนขึ้นขณะที่อู๋ฟานยังนั่งอยู่ ยังไงแล้วประสาทสัมผัสของคนเมาก็ทำงานได้ช้ากว่าคนปกติอยู่แล้ว อู๋ฟานเลยรีบชิงเอาโอกาสนี้อุ้มอี้ซิงขึ้นพาดบ่าแล้ววางแก้วเหล้าไว้บนโต๊ะเพราะเงิน
บางทีเขาก็ไม่น่าหลงเชื่อคนหน้าตาซื่อๆเลย สถานที่พวกนี้มันไม่เหมาะกับคนตัวเล็กสักนิด ดื่มแค่ไม่กี่แก้วก็คอผับเสียแล้ว
"ทำไมโลกมันกลับหัวนะ Gravity!"เมาไม่พอ ยังแสดงสกีลหนังที่ตัวเองดูมาอีก บางทีสติที่คุมไม่อยู่ก็พูดอะไรออกไปเรื่อยเปื่อย
"หายกลับหัวแล้วครับ"อู๋ฟานจับตัวเล็กให้มานั่งอยู่บนเบาะข้างๆคนขับ
"พาฉันกลับไปที่เดิมสิ ฉันจะให้นายเพิ่มอีกหนึ่งร้อยหยวนเลยนะ"
"ไม่เอาครับ กลับบ้านกันนะ"
"ใจร้าย ไอคนใช้.. "
"ผมไม่ใช่คนใช้ครับ"พูดจบก็ปิดประตูใส่อย่างแรง อาจจะเป็นเพราะความโมโหด้วยส่วนหนึ่ง
"ปิดประตูใส่ทำไม ยังพูดไม่จบเลย"อี้ซิงเอาแต่ทุบกระจกรถตัวเองเสียงดัง"เปิดสิ คุยกันก่อน"
"ผมอยู่นี่แล้ว"อู๋ฟานดึงหน้าให้อี้ซิงหันมามองที่ฝั่งคนขับแล้วรีบออกรถทันที
"เมื่อกี้นายปิดประตูนี้แล้วไปอยู่ประตูโน้นได้ไงล่ะ"นิ้วชี้ของมือสองมือประสานงานกันอย่างดี ชี้นกชี้ไม้มั่วซั่วไปทั่ว
"ก็เดินอ้อมมาอีกฝั่งไงครับ"
"หนังGravityสนุกมากเลยนะ เหมือนเมื่อกี้ฉันได้ไปดูแบบ4Dมาอีกรอบด้วย.. นายไปดูมายัง"นิ้วชี้ป้อมๆจิ้มไปที่แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของอู๋ฟานเพื่อให้เจ้าตัวตอบคำถาม
"ผมดูกับคุณเมื่อกี้ไง จำไม่ได้หรอ"
"นั่นสินะ.. คราวหน้าไปดูเรื่องอะไรกันดีคุณแฟน"
"แล้วแต่คุณเลย"
"กลับถึงบ้านเมื่อไรนะฉันจะอาบน้ำ ชู่วๆ"
"ครับ"
"มาอาบด้วยกันไหม"
"คุณอาบคนเดียวเถอะ"แหน่ะ.. ยังมีหน้ามาถามเขาอีกนะ แต่เขาคงไม่อาบด้วยหรอก
"อื้อ แล้วแต่"เป็นคำพูดสุดท้ายที่คนตัวเล็กพูดก่อนที่จะนอนหลับไป
ประโยคสนทนาที่เกิดขึ้นทั้งหมด บางทีอู๋ฟานก็อยากจะอัดคลิปไว้ให้เจ้าตัวฟังตอนไม่เมาจริงๆว่าจะรู้สึกยังไง ถึงขั้นชวนเขาอาบน้ำนี้มันดูแปลกเกินไปแล้วนะ
พอถึงบ้านคนตัวเล็กที่เอาแต่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราว คนรับใช้ก็ต่างกรูกันเข้ามาเพื่อจะอุ้มเจ้าของบ้านขึ้นห้องแต่อู๋ฟานบอกว่าจะอุ้มเอง คนรับใช้ทั้งหลายเลยได้แต่อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ
อู๋ฟานวางอี้ซิงบนเตียงนอนที่ตอนนี้ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย เขาจัดให้หัวทุยๆวางอยู่บนหมอนส่วนขาก็วางทับผ้าห่มอีกที ส่วนตัวเองก็ได้แค่นั่งข้างๆคนหลับโดยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
"ทำไมนายขับรถนานจัง"อี้ซิงบ่นในขณะที่หลับตานอนอยู่
"อยู่บนเตียงแล้วครับ.. จะอาบน้ำไหม"
"อื้อ.. อาบสิ"พูดจบก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองทีละเม็ดจนฝ่ามือใหญ่ต้องมาจับห้ามไว้
"ไปถอดในห้องน้ำ"
"พาไปส่งหน่อย"กางแขนทั้งสองข้างขึ้นกลางอากาศแล้วยกค้างไว้อย่างนั้น"เร็วๆสิ"
". . ."จะเอาเรื่องกับคนเมาก็คงไม่ได้เรื่องอะไรเลยพาไปส่งแต่โดยดี
อู๋ฟานอุ้มอี้ซิงแบบพาดบ่าไปจนถึงหน้าห้องน้ำ เขาเปิดประตูห้องน้ำแล้วปล่อยอี้ซิงลง แต่ดูท่าแล้วคงไปไม่รอดเพราะปล่อยปุ๊บก็ลงไปนั่งกับพื้นปั๊บ
"บ๊ายบาย"อี้ซิงโบกมือลาพร้อมส่งจูบโดยเอามือมาแตะปาก มือทั้งสองยันพื้นไว้เพื่อลุกขึ้นเดิน แต่แล้วก็เซเหมือนจะล้มอีกครั้ง ยังดีที่เจ้าตัวไปจับขอบอ่างล่างหน้าเสียก่อนไม่งั้นคงล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว
"ไหวไหม"อู๋ฟานก้าวขามาข้างหนึ่งแล้วก็ชะงัก เขาคิดได้ว่ายังไงวันนี้จะไม่อาบน้ำด้วย ไม่เด็ดขาด
"แค่นี้สบายมาก"อี้ซิงขึ้นไปยืนบนอ่างน้ำแล้วอาบน้ำผ่านฝักบัว น้ำที่ออกมาผ่านตั้งแต่หัวยันเสื้อผ้าเพราะเขาไม่ได้ถอดเสื้อออกจนตอนนี้กลายเป็นเด็กเล่นน้ำไปเสียมากกว่า แต่แล้วคนตัวเล็กก็ซนเล่นเตะน้ำที่อยู่ตรงเท้าตัวเองจนลื่นล้มลงไปกับอ่างอาบน้ำแล้วไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย อู๋ฟานรีบวิ่งมาด้วยความเร็วสูงเพื่อมาดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
"ไปนอนเถอะ"เขาคว้าตัวอี้ซิงขึ้นมานั่งอยู่บนอ่างโดยที่เขานั่งอยู่บนพื้นห้องน้ำธรรมดาเพราะกลัวจะเปียก แต่แขนอีกข้างที่ถกแขนเสื้อขึ้นก็จับคนตัวเล็กไว้ไม่ให้ลงไปนอน
"จะอาบน้ำ"
"ก็อาบเสร็จแล้วไง เปียกทั้งตัวแล้ว"
"สบู่"
ขนาดตอนเมายังรู้อีกว่าตัวเองยังไม่ได้ฟอกสบู่.. ถึงจะเอาแต่ก็รักความสะอาดดีจริงๆ
"แปปนะ"ขณะที่อู๋ฟานลุกขึ้นไปหยิบสบู่ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็โดนน้ำจากฝักบัวที่อี้ซิงปล่อยจากมือไปเต็มๆ ถามว่าหงุดหงิดไหม ตอนนี้เขาเริ่มโมโหตัวเองแล้วที่ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่อยากถือสาคนเมา
เสื้อเชิ้ตตัวบางที่ตอนนี้แนบไปกับเนื้อเพราะเปียกน้ำถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งไว้ที่พื้น.. บางทีก็คิดว่าอาบน้ำไปด้วยกันเลยก็ดีเหมือนกัน คนเมาคงไม่รู้เรื่องอะไรสักเท่าไร เขาจัดการถอดกางเกงกับบ็อกเซอร์ออกเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะคว้าสบู่ไว้ในมือแล้วลงไปอาบน้ำอ่างเดียวกัน
อู๋ฟานกดตัวอี้ซิงให้ติดกับขอบอ่างแล้วถูสบู่ แต่มันก็ไม่ได้เป็นท่าที่ถนัดสักเท่าไรเลยจับตัวอี้ซิงมานั่งข้างหน้าตัวเองโดยหันหลังให้เขาโดยให้มือที่ว่างดันไหล่ไว้ไม่ให้ล้ม
"อะไรแข็งๆมันชนหลังฉัน น่ารำคาน"อี้ซิงบ่นไม่ทันไรก็เอามือไปไว้ที่หลังตัวเองแล้วพยายามจับของสิ่งนั้นให้ออกไปห่างๆ
"อยู่เฉยๆสิครับที่รัก"อู๋ฟานจับมืออี้ซิงไว้อย่างแน่นไม่ให้หลุดไปได้
"ก็มันน่ารำคานหนิ"แต่แล้วอี้ซิงก็เอามืออีกข้างมาเขี่ยออก
"เดี๋ยวมังกรก็ตื่นหรอก"เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูทำเอาอี้ซิงเคลิ้มตาม
"งั้นหรอ.. จุ๊ๆ"อี้ซิงเชื่ออย่างจริงจังว่ามีมังกรเลยทำตัวเงียบเชื่อฟังเหมือนเด็กๆ
"รีบไปกันเถอะเดี๋ยวมังกรตื่น"เขาล้างตัวเอาฟองสบู่ออกจนหมดแล้วอุ้มคนตัวเล็กออกจากห้องน้ำไปด้วย
อี้ซิงถูกวางอยู่บนเตียงแล้วถูกใส่เสื้อผ้าให้อย่างกับเป็นตุ๊กตาคนจำลองเพราะเขาไม่โวยวายอะไรสักนิดเพราะหลับไปแล้ว อู๋ฟานล้มตัวลงนอนอยู่ข้างๆโดยมีหมอนข้างกั้นกลางเอาไว้
ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เขาละก็.. คนข้างๆเขาคงโดนเปิดซิงไปแล้ว
*หนังGravityเป็นหนังเกี่ยวกับอวกาศนอกโลกนะคะ
TBC.
Talk
ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ก็มาต่อแล้วน้า
กำลังคึกเพราะหยุดสงกรานต์ ><
ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามกันนะค่ะ
ฝากเพจ https://www.facebook.com/pages/KRILAYexofiction/164056143757807
ฝากบอร์ด
http://exofiction.thai-forum.net/
ความคิดเห็น