คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Kris x Lay] The Host 100% ตัดNCทิ้งแล้ว
Title : THE HOST
Author : Krilay
Pairing : Kris x Lay
Genre : yaoi
Rating : NC-17
Author’s note : END IN PART
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้กลับมาเมืองจีนในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยน ผมนั่งรอโฮสต์มารับผมท่ามกลางเพื่อนๆอีกหลายคนที่นั่งรอมาหลายชั่วโมงแล้วเหมือนกัน
ผมไม่รู้ว่าโฮสต์ผมหน้าตาเป็นยังไง ผมได้แค่อ่านประวัติเขาอย่างคร่าวๆก่อนจะตัดสินใจว่าจะอยู่กับโฮสต์นี้ ผมรู้แค่ว่าเขาตัวคนเดียว และเขาเป็นผู้ชาย ผมไม่ขออะไรมากหรอกขอแค่ผมอยู่ได้ก็พอแล้ว
ในที่สุดเรื่องราวที่ผมกำลังก่อมันขึ้นบนสมองของผมก็จางหายไปเมื่อมีใครบางคนเรียกชื่อผม
"Kevin Li"
ผมไม่รอช้า ผมรีบเดินไปหาเจ้าหน้าที่เผื่อเขาจะได้พาผมไปหาโฮสต์ที่รอผมเดินไปหา ผมเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่งและนั่งบนเก้าอี้ที่เจ้าหน้าที่ชี้ให้ผมนั่งซึ่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามมีคนนั่งอยู่แล้ว ผมมองเห็นหน้าเขาไม่ชัดนักเพราะเขามัวแต่ก้มหน้าอยู่ แต่แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นต์ชื่อแล้ววางมันลงที่เดิม ผมเองก็หยิบปากกาแท่งนั้นต่อจากเขาและเซ็นต์ชื่อของผมลงในกระดาษใบเดียวกัน
"เควินใช่ไหม"เขาถามผม
"ใช่ครับ"
"โฮสต์ชื่อจาง อี้ซิงนะ"
"ครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"ผมก้มหัวให้เขาตามมารยาท
"ฮ่ะๆ มาเถอะ"
.
.
"นี่ห้องของนาย.. มันไม่เล็กไปใช่ไหม"อี้ซิงเปิดประตูห้องนอนออกแล้วเดินนำเข้าไป
"อยู่ได้ครับ.. มันดูดีมากเลย"เขาพอใจแล้วที่จะอยู่ในห่องแบบนี้ มันไม่ได้ตกแต่งอะไรหรูหราแต่มันสะอาด
"ขาดเหลืออะไรบอกฉันก็แล้วกัน"อี้ซิงกำลังก้าวขาออกจากห้องแต่แล้วก็ต้องเหลียวหลังกลับมาใหม่"อ่อ.. เตียงนั่นนายนอนได้ไหม ฉันคิดว่านายสูงมากขาของนายอาจจะเลยเตียงออกมา"
"ไม่เป็นไรครับ.. ที่บ้านผมก็เตียงขนาดนี้แหละ"ผมโกหกเขาไปนิดหน่อย จริงๆแล้วบ้านผมน่ะเตียงขนาดคิงส์ไซส์เลย ทั้งใหญ่และกว้าง แต่ผมไม่อยากทำให้เขาผิดหวังเลยโกหกไปน่ะดีแล้ว
"อื้อ"
เขาทิ้งผมไว้ในห้องคนเดียว คงจะปล่อยผมให้ผมจัดข้าวของตัวเองจากกระเป๋าเดินทาง เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงผมก็จัดมันจนเรียบร้อยและวางกระเป๋าเดินทางไว้ข้างๆเตียง ผมไม่รู้จะทำอะไรแล้วโทรทัศน์ก็ไม่มีอยู่ในห้องก็คงจะได้เล่นแต่มือถือของผมไปวันๆ ผมเดินออกจากห้องแล้วไปนั่งอยู่บนโซฟากลางบ้าน หันขวาไปไม่ไกลก็เป็นห้องครัว ถัดมาอีกนิดก็โต๊ะกินข้าว ผมเห็นเขาผุดๆโผล่ๆอยู่ในครัว คงกำลังเตรียมอาหารอยู่แน่ๆ
"เควิน"
"ครับ"คงเป็นเพราะเขาได้ยินเสียงผมเปิดโทรทัศน์ดูเลยเรียกชื่อผมโดยไม่ออกมาดู ผมได้แต่ตะโกนกลับไปก่อนจะปิดมันลงแล้วรีบเดินไปหาเขา
"กินอะไรมาหรือยัง"
"ยังครับ"ผมยืนอยู่ตรงประตูห้องครัว ยืนมองเขากำลังทำอาหาร ทำไมผู้ชายที่ทำอาหารช่างมีเสน่ห์อะไรขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าผมทำอาหารไม่เป็นนะผมน่ะชอบทำเลยแต่เกือบทำครัวไหมไปครั้งหนึ่งก็เลยเข็ดเลยล่ะ
"ดีเลยฉันกำลังทำให้นายกินอยู่พอดี"
"มีอะไรให้ผมช่วยไหม"
"อยากช่วยจริงๆหรอ.. มานี่สิ"เขาหันมายิ้มให้ผม ยิ้มที่ทำให้เห็นลักยิ้มบนแก้มของเขาทำเอาผมอยากจะละลายติดกับพื้น
ผมเดินเข้าไปหาเขาที่กำลังซอยต้นหอมอยู่ ผมก็ไม่เข้าไปชิดมากแต่กลิ่นน้ำหอมที่เขาฉีดดันหอมจนเตะจมูกผมเข้า หน้าผมเข้าไปใกล้กับใบหน้าเขาอย่างไม่รู้ตัว
"หยิบหม้อตรงโน้นแล้วใส่น้ำต้มบนเตาให้หน่อย"เขาหันหน้ามาข้างๆเพื่อจะสั่งผม ผมเห็นเขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหันมาเจอกับอกผม เขารีบหันหน้ากลับไปแล้วชี้นิ้วไปข้างหลัง โชคดีที่ผมตัวสูงกว่าเขาไม่งั้นเราคงได้จูบกันแล้ว
"ครับ"ผมทำตามคำสั่งเขา
"นายเป็นคนแคนาดาแท้ๆเลยหรอ"ดูเหมือนเขากำลังสงสัยอะไรในตัวผมสักอย่าง
"คนจีนแท้ๆครับ"
"จริงสิ! ถึงว่าพูดชัดมาก.. แล้วภาษาอังกฤษนายก็ดีด้วยใช่ไหม"
"ใช่ครับ.. ผมอยู่แคนาดานานกว่าที่ผมอยู่จีนเสียอีก"
"อ่า"เขาตอบรับผมแค่นั้นคงเพราะไม่อยากถามต่อไป กลัวว่ามันจะล่วงละเมิดในเรื่องครอบครัวผม แต่ผมก็ไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก
"คุณอยู่คนเดียวหรอครับ"
"อื้อ อยู่แบบนี้มาสามปีแล้วล่ะฉันเป็นโฮสต์มาสามปีแล้ว"
"เด็กคนก่อนหน้าผมเป็นยังไงบ้าง"
"แต่ละคนก็เงียบๆเอาแต่เรียนทั้งนั้น.. ฉันก็หวังว่านายจะแหวกแนวกับชาวบ้านเขาบ้างนะ"ผมได้แต่ยิ้มและส่ายหน้ากับคำตอบเขา
"คุณมีแฟนไหม"
"เลิกไปหมดแล้ว"คำตอบนี้ทำเอาทั้งผมและเขาเงียบกันไปพักใหญ่จนผมนึกได้ว่าผมถามคำถามที่มันไม่ควรออกไปเสียแล้ว
"ขอโทษที่ผมถามแบบนั้นนะ.. ผมไม่ทันคิด"
"ไม่เป็นไรหรอกฉันไม่ถือ"
"คุณใจดีจัง"
"เควิน"
"ครับ"
"เอาพวกนี้เทใส่หม้อเลย"
และแล้วสิ่งที่ผมคิดจะถามเขาต่อก็โดนตัดออกไป.. ไม่เป็นไรเรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันเป็นปี
โชคดีที่ทางระหว่างบ้านโฮสต์กับโรงเรียนห่างกันแค่ครึ่งกิโลผมเลยเดินไปทุกวันตั้งแต่เช้าและกลับมาถึงบ้านห้าโมงเย็น บางวันก็ทุ่มสองทุ่มมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว
"ขอโทษนะฉันรู้ว่านายโตแล้ว.. แต่ฉันอยากรู้ว่าโรงเรียนนายเลิกกี่โมง"ทันทีที่ผมเดินเข้าบ้านมาเขาก็ยิงคำถามใส่ผมทันที
"สี่โมงเย็นครับ"
"แล้วนี่มันสองทุ่ม"เขาเงยหน้ามองนาฬิกาที่อยู่บนผนัง"ไม่ได้จะว่านะแต่นายหลงทางหรือเปล่า"
"เปล่าครับ.. ผมเล่นกีฬาตอนเย็นน่ะ ถ้ามันดึกไปผมไม่เล่นก็ได้"ผมคิดว่าเขาคงเป็นห่วงผมเพราะเวลามันดึก อีกอย่างเขาเป็นเหมือนผู้ปกครองอีกคนที่ต้องดูแลผม
"เล่นไปเถอะฉันไม่ได้ว่าอะไร"เขาลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วเดินเข้าห้องเขาไป
ผมเดินมานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว กับข้าวและข้าวเขาแบ่งไว้ให้ผมบนโต๊ะ มันดูน่ากินนะแต่ขาดเขาไปมันก็ดูไม่น่ากินสักเท่าไร
ผมกินข้าวจนเสร็จและตอนนี้กำลังล้างจาน เสียงจานกระทบกันคงเรียกความสนใจเขาออกมาจากห้อง
"ไม่ต้องล้างหรอก ไปทำการบ้านเถอะ"เขาจับเขาผมแล้วส่ายหน้า
"ผมอยากล้างครับคุณไปนอนดีกว่านะ"
"นักเรียนควรไปนอนไม่ใช่ยืนล้างจาน"
"ผมเต็มใจทำ"
"เควิน"เขาเรียกชื่อผมแล้วทำหน้านิ่งซึ่งผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน
"ครับ"ผมทิ้งทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ผมล้างมือเพื่อให้ฟองที่เกาะอยู่ออกไปและเข้าห้องนอนไป
ผมคิดนะ.. เขาดูเปลี่ยนไป เดาเอาก็คิดว่าเรื่องที่ผมกลับดึกเขาเลยทำตัวสุขุมใส่ผม
ผมรีบอาบน้ำแล้วยืนเคาะประตูห้องนอนเรียกเขาเพราะกลัวว่าเขาจะนอนไปก่อนหลังจากล้างจานเสร็จ
"มีอะไรหรือเปล่าไม่หลับไม่นอน"เขาเปิดประตูมาถามผมและเอ็ดผมเข้า
"ผมขอโทษครับแต่.. คุณโฮสต์ผมขอคุยอะไรด้วยได้ไหม"
"ได้สิ.. เขามานั่งในห้องก่อนมา"เขาพยักหน้าอนุญาติแล้วเปิดประตูให้ผมเข้า
"ครับ"ผมเดินเข้าไปนั่งอยู่บนพื้นห้องเพราะผมไม่รู้จะไปนั่งตรงไหนนี่สิ
"ขึ้นไปนั่งบนเตียงไป"
"ไม่เป็นไรครับผมนั่งตรงนี้สะดวกกว่า"ผมไม่กล้านั่งบนเตียงนอนคนอื่นหรอก
"ก็ได้"เขานั่งลงบนเตียงเขาส่วนผมก็นั่งบนส้นเท้าตัวเองให้ตัวดูสูงขึ้นนิดนึงจะได้คุยกับเขาสะดวกหน่อย"มีอะไรว่ามา"
"คุณไม่ชอบให้ผมกลับดึกใช่ไหม"
"ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรนายเลยนะ"
"งั้นผมกลับสองทุ่มทุกวันคุณก็จะไม่ว่าอะไรใช่ไหม"ผมประชดเขา ผมอยากรู้ว่าเขาจะตอบว่าอะไร
"ไม่ว่า.. ถ้านายไม่คิดว่าฉันจะเป็นห่วงบ้างก็ตามสบาย"
"คุณ"เป็นคำตอบที่ทำผมอึ้งไปไม่ถูก ผมทำเขาเป็นห่วงสินะ ผมน่ะผิดเต็มๆ
"เสร็จธุระก็ไปนอนได้แล้ว"เขารีบไล่ผมใหญ่เลยเหมือนกับว่าเขาทำอะไรค้างอยู่แล้วรีบทำต่อให้เสร็จ
"ยัง"
"รีบถามมาสิ"
"แฟนเก่าคุณเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับ"
"กลับห้องไปได้แล้ว"
"คุณยังไม่ได้ตอบผมเลยนะ"
"ผู้ชาย.. ไปๆกลับห้อง"เขาโบกมือไล่ผม
"ครับ"ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินกลับไปทางประตู แต่แล้วผมก็หันหลังกลับมาอีกครั้ง อี้ซิงเดินตามผมมาติดๆจนเบรกแทบไม่ทัน เขามองหน้าผมอย่างงงๆว่าจะหยุดทำไม
ผมก้มตัวลงจูบริมฝีปากเขาแล้วค้างไว้แบบนั้น เขาดูตกใจจนตาลุกวาวแล้วรีบผลักผมออกไป
"ทำอะไร"
"จูบ"
"ลืมไปนายอยู่แคนาดาคงจูบคนไปทั่วสินะ"
"ผมแค่รู้สึกดีๆกับคุณ"
"แล้วฉันรู้สึกแบบนั้นด้วยไหม.. นายถามฉันหรือยัง"เป็นคำถามที่เหมือนเอาศรมาปักอกผมแรงๆ ผมก้มหน้านิ่ง ใบหน้าผมชาไร้ความรู้สึก
"ขอโทษครับ"ผมก้มหน้านิ่งทำอะไรไม่ถูก
"อย่าทำอีกแล้วกัน"เขาเขย่งเท้าขึ้นแล้วเอามือลูบหัวผม
"ผมขอนอนห้องคุณได้ไหม ห้องคุณอุ่นกว่า"ผมหาข้ออ้างไปเรื่อย ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขายังไว้ใจผมอยู่ไหม
"ได้สิ"พอเขาตอบตกลงผมก็รีบไปขนผ้าห่มกับหมอนมา แต่ผมนึกได้ว่าเตียงเขาเป็นเตียงเดี่ยว คงมีใครสักคนได้นอนพื้นแน่
"ผมนอนตรงนี้นะ"ผมทิ้งหมอนกับผ้าห่มลงบนพื้น
"พื้นหนาวจะตายขึ้นมานอนบนเตียงสิ"
"แล้วคุณล่ะครับ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกส่วนมากฉันชอบนอนพื้น"
"ครับ"ผมทำให้คุณต้องลำบากแท้ๆเลยสินะ
ตกลงดึกผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนนอนดึก ผมว่าผมปรับตัวได้แล้วนะแต่มันก็ยังไม่ค่อยดีสักเท่าไร โคมไฟอันเล็กบนหัวเตียงถูกใช้งานตลอดเวลา ผมก้มลงมองอี้ซิงที่นอนอยู่ข้างล่าง เขานอนตัวสั่นและตัวขดเข้าหากัน ผมไม่รู้จะทำยังไงดีเช้าไปมีหวังเขาคงเป็นหวัดแน่ๆ แต่ถ้าผมเอาผ้าห่มให้เขาผมก็คงเป็นหวัดไม่แพ้กัน ฉะนั้นผมตัดสินใจแล้วว่าจะลงไปนอนกับเขาบนพื้นแล้วใช้ผ้าห่มของผมห่มทั้งตัวผมและเขาอีกชั้น
ผมไม่รู้ว่าเช้าแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้พระอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้องและที่สำคัญผมนอนอยู่บนเตียง ผมขึ้นมาอยู่บนเตียงได้ไงล่ะ ผมเองก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ผมเงยหน้ามองนาฬิกา.. จะเที่ยงแล้วผมตื่นสายสินะสายมากๆ
"วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนหรอกนายไข้ขึ้นตัวร้อนจี๋เลย"โฮสต์ที่แสนดีของผมเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับอ่างใส่น้ำ เขาเอาผ้าขนหนูชุบน้ำแล้วบิดให้แห้งแล้วมาวางบนหน้าผากผม
"ครับ"ผมถอนหายใจออกยาว
"เมื่อคืนนายลงมานอนข้างล่างทำไม"
"ไม่รู้สิครับสงสัยผมคงละเมอ"ขืนบอกความจริงไปเขาคงตีผมตายแน่
"แปลกคน"
"คบกับผมนะ"ผมจับมือเขาไว้
"ตัวนายยังร้อนอยู่เลย"เขาเอามือหนีมือผมแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย ราวกับว่าไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้
"คบกับผมได้ไหม"ผมถามเขาซ้ำ หวังว่าครั้งนี้เขาจะตอบนะ
"นายอายุเท่าไร"
"สิบหกครับ"
"ฉันยี่สิบห้าแล้วนะห่างกับนายตั้งเก้าปี"
"แค่เก้าปีเอง"
"รั้น"
"ไม่งั้นผมจะเป็นไข้อยู่แบบนี้แหละ"
"สั่งตัวเองได้ด้วยหรือไง"เขาส่ายหน้าแล้วหัวเราะผม ผมเอาแต่มองเขา มองเขาหัวเราะตัวผมเอง
"นะครับ"ผมตื้อเขา จะตื้อจนกว่าเขาจะตอบ
"ไม่เหมาะหรอกเชื่อฉันสิ"
"คุณสวย ใจดี"ผมไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรออกมาแล้ว ผมรู้แค่ว่าตอนนี้ใจผมอยู่ที่เขาทั้งใจ
"ฉันผ่านผู้ชายมาแล้วหลายคน"
"ผมไม่แคร์"
"เซ็กส์"
"เปิดซิงผมสิ ผมยอมให้คุณเป็นคนแรกของผมเลย"
"เควิน!"
"ครับ"
"ต้องคบให้ได้สินะ"
"ใช่"
"คบก็คบ"พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไปเลย เขาปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวกับไข้ที่เกาะติดผมอยู่
ใครก็ได้บอกผมทีว่าต้องทำตัวยังไง..
จะให้ผมหวานกับเขาหรอ ดูเหมือนเขาอยากอยู่ห่างๆจากผมเสียอีก
"ผมหิวจัง"ผมเดินออกจากห้องนอนเขาแล้วพูดขึ้นมาลอยๆ หวังว่าเขาจะได้ยินมันนะ
สุดท้ายแล้วเขาก็นิ่งเฉยทำเป็นไม่ได้ยิน หรือผมอาจพูดเบาไป
"มีอะไรให้ผมกินไหม"ผมลองพูดอีกครั้ง เปล่งเสียงให้ดังดว่าเดิม
"มีสิเต็มเลย"พระเจ้ายังเข้าข้างผม เขายังทำตัวเหมือนปกติ ผมโล่งใจละ
"คุณโอเคใช่ไหม"
"เรื่องอะไร"
"เรื่องที่ผมคบกับคุณ"
"อืม"เป็นคำตอบที่สั้นมาก ผมไม่สบายใจเลย
"ถ้าคุณฝืนก็ไม่ต้องตอบตกลงก็ได้ผมไม่เป็นไรหรอก"การคบกันถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่สบายใจต่อกันผมว่ามันจะไปต่อลำบาก
"นายมีแฟนไหม"เขาปฏิเสธที่จะตอบผมแล้วเป็นฝ่ายถามผมแทน
"เคยครับ"ผมตอบตามความจริง ก็ไม่อยากโกหกเขานี่นะ
"ฉันเป็นคนที่เท่าไร"
"สามครับ"
"สามเองหรอ"
"ครับ"อะไรกัน เขาพูดแบบนี้หมายความว่าไง เขาคงคิดว่าผมน่าจะมีสักสิบคนได้มั้ง
"รูปหล่ออย่างนายน่าจะมีีเยอะกว่านี้นะ"
"ไม่รู้สิ แล้วคุณล่ะ"
"อย่ารู้เลย"เขายักไหล่"จะมีมากี่คนก็ไม่มีใครทนฉันได้ ข้อเสียฉันเยอะนะ"เขาพูดเหมือนจะดักไม่ให้ผมคบกับเขาอย่างนั้นแหละ
"ผมก็เยอะ"
"เช่น"
"ขี้เกียจ เย็นชา ไร้ความรู้สึก"
"นายมันหล่อเกินไป นี่แหละข้อเสีย.. และฉันก็ขี้หึง"ผมพูดยังไม่ทันจบเขาก็ตัดบทผมเฉยเลย
"ไม่ขนาดนั้นหรอก"ผมพูดถ่อมตัว ผมว่าผมไม่หล่อจริงๆนะ ไม่เลย
"ฉันขี้หึงมาก เพราะฉะนั้นนายห้ามยุ่งกับคนอื่นเด็ดขาด"
"โอเคครับผมเข้าใจแล้ว"ผมเอาแบมือขึ้นค้างไว้ข้างหัวเพื่อสาบานตน
"ไปกินข้าวได้แล้ว"เขาใช้มือดันหลังผมให้ตรงดิ่งไปที่โต๊ะ"แล้วก็กินยา"
"ครับ"ตอนนี้เขาเหมือนคุณแม่ผมเลย ให้ตายเถอะ
พอตกกลางคืนก็กำเริบ เอาแล้วไงผมไข้ขึ้นอีกรอบ รู้สึกเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวสลับกัน
"ผมหนาวอ่ะ"ผมบอกเขาทั้งๆที่ผมเหงื่อออกทั้งตัว
"แปปนะ"เขาบอกผมแล้วเขาก็เดินไปจากห้อง เดินไปหยิบผ้าห่มจากห้องอื่นมาห่มให้ผม
"แล้วคุณไม่นอนหรอ"ผมถามเขาเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้ว ถ้าเป็นไปได้พรุ่งนี้ผมหายดีก็คงได้ไปโรงเรียน
"ผ้าห่มอยู่ที่นายหมดแล้ว"
"งั้นก็นอนด้วยกัน"ผมลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วอุ้มเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มีอยู่ให้เขามานอนบนเตียง ส่วนผมก็นอนบนอกเขาอีกที
"เควิน"
"ครับ"ผมตอบรับเขาทั้งๆที่ผมหลับตาอยู่ ผมเอาแต่คดตัวอยู่ในผ้าห่มเพื่อโหยหาความอบอุ่น แต่ตัวเขาอุ่นกว่าผ้าห่มอีก
"หายเร็วๆนะจะได้ไปโรงเรียน"ผมจะคิดว่านี่เป็นพรก่อนนอนจากนางฟ้าแสนสวยก็แล้วกันนะ
"ครับ"
ตื่นเช้ามาผมก็ยังนอนอยู่บนตัวเขา ผมลืมตาขึ้นแล้วเอาหัวออกจากอกเขา เขารีบเอามือมาทาบที่หัวผม
"หายดีแล้วล่ะไปโรงเรียนได้แล้ว"
"ครับ"ผมลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปห้องน้ำ ตาผมเหลือบไปเห็นนาฬิกาว่าตอนนี้มันเกือบจะเก้าโมงแล้ว แต่โรงเรียนผมคาบเช้าเริ่มเก้าโมง งั้นผมก็สายนะสิ
ผมรีบอาบน้ำให้ไวที่สุดในชีวิต ผมไม่รู้ว่ามันสะอาดไหมแต่ผมไม่แคร์แล้วล่ะ ออกมาจากห้องน้ำผมก็รีบแต่งตัว กินข้าวก็ต้องรีบอีกกว่าผมจะไปถึงโรงเรียน.. สุดท้ายผมก็สาย
"ไปไหนมาวะ"เพื่อนในกลุ่มที่ผมอยู่ด้วยคนหนึ่งทักทันทีที่ผมนั่งบนเก้าอี้
"ไม่สบาย นอนอยู่บ้าน"
"กูนึกว่ามึงนอนกกสาวเสียอีก"จากนั้นเพื่อนผมก็ส่งเสียงวีดวิ้วกันใหญ่จนอาจารย ต้องละสายตาจากกระดานมามอง
"ไม่ใช่แบบนั้น"ผมพยายามพูดให้เบาที่สุดแล้วบอกมันหลังจากที่อาจารย์หันไปสนใจกระดานแล้ว
"เมื่อวานนานะไม่มา มึงก็ไม่มา แล้ววันนี้ก็ไม่มาสงสัยคงเจอศึกหนัก"หัวสมองพวกมันตอนนี้คิดไปไหนต่อไหนแล้วผมรู้ หลายคนคงไม่รู้ว่านานะเป็นใคร ผมจะบอกให้นะเขาเป็นคนที่มาชอบผม มายุ่งกับผมบ่อยจนผมรำคาน แต่ผมก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไปเพราะกลัวว่าเขาจะเสียใจ ผมเป็นพวกเก็บอาการเก่งน่ะ ถึงหน้าผมยิ้มแต่ใจก็คิดอีกแบบ
ตกเย็นผมก็ไปเล่นบาสที่สนามหน้าโรงเรียนเหมือนเดิมจนเริ่มมืดเพื่อนๆผมก็แยกย้ายกันกลับ ผมเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนของผมที่ทิ้งไว้อีกที่แล้วเดินกลัลมา ผมสังเกตเห็นคนนั่งอยู่บนอัฒจรรย์แต่ผมมองไม่เห็นหน้าเขา ผมจงใจเดินผ่านตรงนั้นเพื่อมองแบบชัดๆ ผมไม่กลัวหรอกนะถ้าเป็นผี ชาตินี้เจอกันสักตั้งก็ไม่เห็นเป็นไร
"อ้าวคุณโฮสต์"ผมทักเขาขณะที่เขากำลังนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์จนเขาสะดุ้ง
"เล่นเสร็จแล้วหรอ"เขารีบเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินลงมา
"ครับ คุณมาทำอะไร"
"นายไม่ได้เอามือถือมา ฉันกลัวว่าไข้นายยังไม่หายดีน่ะ"
"ขอบคุณครับ แต่ผมสบายดีแล้ว"ผมทำเนียนเอามือโอบไหลเขาแต่เขาก็หันมองตามความรู้สึก
"แบบนั้นก็ดีแล้ว"
"อ่าผมลืมไปตัวผมเหม็นเหงื่อ"ผมปล่อยมือจากเขาแล้วรีบถอยห่าง
"ไม่เหม็นนะ"เขารีบเดินเข้ามาใกล้ผม
"แต่ผมเหม็นตัวเอง"
"งั้นก็รีบกลับบ้านแล้วไปอาบน้ำ"
เขาบอกให้ผมรีบกลับบ้านใช่ไหม ได้ทีผมละ ผมรีบวิ่งร้อยเมตรเพื่อจะกลับบ้าน เขาก็วิ่งตามผมด้วยอาการหอบแฮ่กๆของคนที่ไม่ได้ออกกำลังกายมานาน เขาไม่บอกผมสักนิดว่าให้ผมรอ แต่สุดท้ายผมมาถึงบ้านก่อนก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะกุญแจบ้านอยู่ที่เขา ผมเข้าบ้านไม่ได้
"เปิดบ้านไม่ได้สินะ"เขารู้ว่าผมยืนอยู่เพราะอะไร
"ครับ"ผมยืนอยู่หลังเขารอเขาเปิดประตูรั้ว แล้วต่อไปก็เป็นประตูบ้าน น่าแปลกนะที่เขาเป็นคนเปิดแต่ผมดันได้เข้าก่อน เพราะเขาเอาแต่เก็บรองเท้าอยู่หน้าประตู เขาชอบความเรียบร้อยเป็นที่สุด ผมยืนดักเขาอยู่ที่หลังประตู พอเขาเปิดเข้ามาและปิดประตูแล้วผมก็เข้าจู่โจมเขาโดยการจูบ หลังของเขาแนบติดกับประตูโดยมีผมเป็นคนเสยคางเขาอยู่ เขาน่ะตัวเล็กกว่าผม เตี้ยกว่าผมสักสิบเซน มันเป็นอุปสรรคอยู่นะที่ผมต้องก้มตัวลงจูบเขานานๆ
"เมื่อยจัง"ผมบ่นออกไป ดูเขาทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร
"ไปอาบน้ำเถอะ"ผมใช้สองแขนล็อคเขาอยู่ตรงประตู แต่เขาก็ผลักอกผมออกไป
ผมไม่ยอมหรอก ผมอุ้มเขาให้ลอยเหนือพื้น ตัวเราชิดกันจนไม่มีที่ว่าง แขนเขาโอบรอบคอผมอยู่ เขาโน้มหน้าลงมาจูบผมและบังคับเกมเสียเอง.. ผมนึกว่าเขาจะปฏิเสธมันเสียอีก
เขาจูบเก่งจนผมแพ้ เขาทั้งดูดริมฝีปากผมทั้งเล่นลิ้นกับผม เขาคงไม่รู้ตัวว่าเขามาอยู่บนโต๊ะกินข้าวแล้วเพราะคงเพลินกับจูบอยู่ ผมจูบริมฝีปากล่างเขาอย่างหนักเพราะริมฝีปากล่างเขาหนาเป็นพิเศษ ผมเปลี่ยนจุดเรียกร้องความสนใจโดยหันมาจูบซอกคอเขา แต่พอผมจูบแค่ทีเดียวเขาก็หดคอหนีผม
"ไม่เอาน่า ไม่เล่นตรงนี้"เขาไม่สบตาผมแต่ดันเงยหน้าไปฉีกกล้วยที่อยู่ในตะกร้าบนหัวออกมาจากหวีหนึ่งลูกแล้วแกะมันกิน แล้วจะให้ผมคิดว่ากล้วยนั้นคืออะไรให้ตายสิ
"คุณไม่ชอบหรอ"ผมละการกระทำนั้นแล้วถามเขาขณะที่สายตาผมยังคงมองเขากินกล้วยอยู่
"มันจักจี้ ฉันบ้าจี้ตรงคอ"เขาตอบผมตอนกล้วยยังเต็มปาก
"รู้ไหมขนาดกล้วยนี่ผมยังอิจฉามันเลย"
"หื้ม"เขาเลิกคิ้วขึ้นสูง มองหน้าผมอย่างงงๆ
CUT"หึ"ผมยิ้มอย่างมีชัยชนะ ให้ผมเปิดซิงเขาบ้างก็ยังดี
"ยิ้มอะไร"
"เปล่าครับ"ผมปฏิเสธทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่
"ยังจะโกหกอีก"
รู้ไหมต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้น.. ผมชวนเขาอาบน้ำและเขาก็ตกลง แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเขาเลยนะ สาบานได้เลย นอกจากแตะเนื้อต้องตัวนิดหน่อย ก็แค่ขัดตัวนะอย่าคิดมาก ผมไล่สายตาสำรวจเขาทั้งตัว เริ่มจากอะไรก่อนดีล่ะ ใบหน้า.. อื้ม แค่เวลาเขาอมยิ้มนิดเดียวลักยิ้มเขาก็โผล่ขึ้นมาแล้วล่ะ เขาน่ะขาว ขาวทั้งตัวเลย ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยมีกล้ามแต่ผมขอบอกเลยนะว่าหน้าอกเขาใหญ่ หน้าท้องก็แบนราบ เอวก็นิดนึง ผมอยากจัดการเขาเสียตรงนี้แต่ต้องอดใจไว้ ผมเอาไว้วันหลังดีกว่าเดี๋ยววันนี้จะหนักไป ผมแค่แกล้งหายใจรดต้นคอเขา แค่นั้นเขาก็หดตัวจนแทบจะไปรวมกับน้ำในอ่างแล้ว ผมรู้แล้วล่ะว่าเขาบ้าจี้มากๆ
"ขึ้นกันเถอะ ตัวฉันเปื่อยแล้ว"เขายกมือที่เริ่มเปื่อยเพราะน้ำให้ผมดู ตอนนี้เขานั่งอยู่บนตัวผม ทับไอนั่นผมด้วย แต่เขาไม่ได้สนใจมันเลย
"ผมยังอยากกอดคุณอยู่เลย"ผมกระชับตัวเขาเข้ามาให้ใกล้ขึ้นอีก สูดกลิ่นหอมๆจากตัวเขาแล้วจูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขา ผมเห็นสิวที่หลังเขาด้วยแหละ เหมือนมันจะเป็นเพราะกรรมพันธุ์เพราะที่หน้าอกเขาก็มี
"สงสัยแฟนคนเก่าคงกอดนายทั้งวัน"
"ผมอยู่ห่างจากพวกเขานะ เขาเลยเลิกกับผม ฮ่ะฮ่า"ผมเล่าราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก
"หัดเอาใจหญิงหน่อยสิ"
"มันไม่จำเป็นแล้ว ผมมีคุณอยู่ตรงนี้ทั้งคน"
"สักวันนายก็ไปจากฉัน.. ไม่ถึงปี"เขาคงคิดว่าพอโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนจบก็แยกย้ายกันไปสินะ
"คุณพูดแบบนี้.. เราเพิ่งคบกันได้สองวันเองนะ"
"ช่างเถอะถือว่าฉันไม่ได้พูดก็แล้วกัน"
"ทำร้ายจิตใจผมมาก"ผมเจ็บจริงๆนะ ถ้าร้องไห้ได้ผมก็ร้องไปแล้ว
เขาจูบริมฝีปากผมเบาๆเป็นการปลอบแล้วก็ลุกขึ้นจากอ่างน้ำไปเลย
มีแววว่ายังไงก็คงเลิกกันสินะ.. เฮ้อ ผมท้อตั้งแต่เพิ่งเริ่มละ
คืนนั้นทั้งคืนผมกับเขาก็ไม่ได้พูดกันอีกเลยยันเช้า ตอนเช้าผมมานั่งกินข้าวบนโต๊ะ ผมเห็นเขานั่งดูข่าวในทีวี โอเคผมไม่กวนเขาก็ได้ แล้วผมก็ไปโรงเรียนอย่างเงียบๆ
วันนี้ผมกลับมาถึงบ้านเร็วกว่าทุกวันแต่เขาก็ไม่ได้สนใจผมเลย ผมกอดเขาจากข้างหลังตอนที่เขากำลังหั่นอะไรสักอย่างอยู่ ผมเอาคางวางไว้บนไหล่เขา ยังดีที่เขายังหันมาจูบที่แก้มผม
"วันนี้กลับมาเร็วนะ"
"คิดถึงคุณน่ะ"
"ปากหวานจังมดขึ้นปากแล้ว"
"ลองชิมไหมล่ะ"
"อื้อ"เขาละมือจากมีดแล้วหันมาจูบผม เขากดหัวผมลงให้เข้ามาใกล้กันอีกเพราะระยะห่างเรื่องความสูง
"ปากคุณนั่นแหละที่หวาน"ผมเป็นฝ่ายละปากออกมา ดูท่าเขาเสียดายนะที่ไม่ได้จูบต่อ
"ตั้งแต่เช้าฉันนึกว่านายจะโกรธฉัน"
"ไม่สักหน่อย"ผมรักเขาจัง รักมาก
"ฉันทำอาหารต่อนะ"
"ผมช่วยดีกว่า"
อาหารบางอย่างเขาทำอร่อยจนเกินไป อาจเป็นเพราะผมช่วยทำด้วยล่ะมั้งมันเลยดูพิเศษขึ้นมาหน่อย
"นายจะชิมให้หมดหม้อเลยหรือไง"ผมโดนเขาเอ็ดเพราะมันอร่อยเกินจนผมหยุดชิมไม่ได้
"ก็มันอร่อย"
"หยุดเลย พอๆ"เขาหยิบฝาหม้อมาปิดแล้วเอาตัวบัง ใจร้ายจริง
"ผมหิว"
"กินอย่างอื่นสิ"
"หืม"ผมนึก ตอนนี้ไม่มีอะไรกินได้นอกจากข้าวเปล่า
"ผลไม้ไง"
"ไม่เอา"
"เรื่องมาก"
"ครับ ผมเรื่องมาก"ผมพยักหน้ายอมรับตัวเองว่าเรื่องมากไม่น้อย
"แล้วถ้า.. "เขาละคำพูดไว้แล้วปลดกระดุมเสื้อตัวเอง รู้ตัวไหมว่าเขาทำอะไรอยู่
"ได้เลย"ผมตรงปรี่เข้าไปหาเขา เขากึ่งนั่งกึ่งนอนบนโต๊ะกินข้าว
"วันนี้ฉันไม่กินกล้วยแล้วนะเบื่อ"ผมรู้ว่าเขาสื่อถึงอะไร
CUT"ฉันเลือดออกไหม"หน้าผมมันมองออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ เขาถึงถามถึงสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่เป๊ะๆเลย
"ออกครับ ผมขอโทษนะ"ผมเริ่มสำนึกแล้วล่ะ ผมทำเขาเจ็บเพราะแรงหึงของตัวเอง
"ไม่เป็นไรหรอก มันแค่ไม่ได้ใช้มานาน"
"หยุดพูดเรื่องนี้เถอะครับ"
"ทำไม"
"มันเหมือนกับว่าคุณผ่านมือมาหลายคนแล้ว"
"ก็ฉันเป็นแบบนั้นจริงๆ"ผมจะร้องไห้แล้วนะ คุณพูดแบบนี้มันแทงเข้าไปในใจผมเลย
ว่าแล้วผมต้องทนไม่ไหว ผมลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเองแล้วล็อคประตูห้องทันที ผมนั่งลงเอาหลังพิงกับประตูแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา.. ร้องไห้
"เควิน! นายเป็นอะไรเปิดประตูสิ"เขาเคาะประตูแล้วส่งเสียงเรียกผม
". . ."ความเงียบเป็นสิ่งที่เขาได้กลับไป ผมไม่อยากจะพูดอะไรกับเขาเลยตอนนี้ อยากอยู่เงียบๆคนเดียว
เขาเคาะประตูเรียกผมจนเวลาผ่านมาชั่วโมงกว่าๆแล้วเขาก็เคาะไม่หยุด ผมอยากบอกเขาให้หยุดเคาะเพราะกลัวมือเขาจะแตกแต่ก็ได้เก็บไว้ในใจ สักพักเสียงเขาก็เงียบไป ผมนอนลงกับพื้นแอบมองลอดช่องใต้ประตูไป เขาไม่อยู่แล้ว เขาไปไหนล่ะ?
ผมขมวดคิ้วตัวเองแล้วลุกขึ้นมานั่ง เสียงบานพับหน้าต่างถูกเปิดออกทำให้ผมต้องหันไปมอง อี้ซิงคุณเข้ามาทางนี้เนี่ยนะ!
ผมลืมไปเลยว่าผมอยู่บ้านชั้นเดียว
"เป็นอะไร"เขาไม่ห่วงตัวเองสักนิดแต่เขาเป็นห่วงผม ตัวเขาเลอะนิดหน่อย กางเกงขาสั้นเขาปิดพวกรอยน้ำรักพวกนั้นไม่อยู่ มันไหลลงมาตามขา คงเหนียวเหนอะหนะน่าดู
"ไม่ได้เป็นอะไรครับ"เสียงผมเพี้ยนขึ้นจมูกเพราะผมร้องไห้
"แล้วทำไมไม่เปิดประตู"เป็นคำถามที่ผมไม่สามารถมอบคำตอบให้เขาได้"ร้องไห้ทำไม.. เพราะฉันหรือเปล่า"
"ผมไม่ได้ร้อง"
"น้ำตานายยังอยู่ จมูกก็แดง ปากก็บวม"เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าผม
"ไม่บอกได้ไหม"
"แล้วแต่นายเหอะ ถ้ามันทำให้นายสบายใจ"
"ผมหึงคุณ"ผมคุกเข่าลง กอดเอวเขาและซุกหน้าลงกับหน้าท้องแบนราบ
"ห่ะ"เขาดูงง ใช่สิผมหึงเรื่องไม่เป็นเรื่องเอง
"ผมแค่อยากเป็นคนแรกของคุณ ผมไม่ชอบเลยที่คุณบอกว่าคุณผ่านมาหลายคนแล้ว"ผมว่าเขาคงอึ้งกับสิ่งที่ผมบอกไปแล้ว เขาเงียบไปเลย เขาเอาแต่ลูบหัวผม"ผมรู้ว่ามันกลับไปแก้ไขไม่ได้ ผมงี่เง่าเอง"
"ฟังฉันนะ ฉันรู้ว่านายรักฉันแต่ชีวิตนายไม่ได้มีแค่ฉันแค่คนเดียว นายยังต้องเจอคนอีกเยอะ"เขาพูดไปเสียงสั่นไป น้ำตาเขาหยดลงบนหน้าผม เขาเริ่มร้องไห้"ไม่มีใครที่อยู่ด้วยกันตลอดไปหรอก พอนายเจอคนที่ดีกว่านายก็ไปจากฉัน"
"ไม่ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น"ผมกอดเอวเขาแน่นยิ่งกว่าเดิม
". . ."เขาร้องไห้หนักกว่าเดิม และที่สำคัญเขาไม่พูดอะไรเลย ผมเลยเดาทางไม่ถูก
"คุณไม่เชื่อผมหรอ"ผมถามย้ำ
"ฉันเชื่อนาย เควิน"
ถึงเวลานั้นถ้านายเจอคนที่ดีกว่า ฉันก็พร้อมจะไป..
"ไม่ร้องไห้แล้วนะครับ"
"นายต่างหากที่ร้องไห้"
"คุณก็ด้วย"
พอโครงการจบผมก็ไม่อยากกลับแคนาดาอีกต่อไป ผมตื้อคุณแม่ด้วยข้ออ้างต่างๆที่จะได้อยู่โรงเรียนนี้ต่อ ผมกลายเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้แบบเต็มตัวและย้ายมาอยู่ที่จีนคนเดียว ผมใช้ชีวิตกับอี้ซิงในแบบคนรักทั่วไป เพื่อนผมชอบมากินข้าวที่บ้านผม บางคืนก็มาค้างเพราะบ้ายผมอยู่ใกล้ อี้ซิงก็ไม่ได้ว่าอะไร จนกลายเป็นว่าเพื่อนผมรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับอี้ซิงจนเลิกล้อเรื่องนานะแต่มาล้อเรื่องโฮสต์แทน มันก็ดี.. อย่างน้อยพวกเขาก็ปากไม่ว่าง
.
.
"นี่มัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละน้ำลายยืดแล้ว"เขาตีแขนที่ผมเท้าคางทำให้ผมเสียหลักทรงตัว ผมผิดอะไรนะหรอ.. เขาสั่งให้ผมอ่านหนังสือเพราะอีกสองอาทิตย์มีสอบแต่ผมเอาแต่นั่งเพ้อ
"ห่ะ"ผมเอาแขนลงแล้วหันมาสนใจหนังสือเหมือนเดิม อา.. ผมเห็นน้ำลายตัวเองผมหนังสือ ผมนึกว่าเขาจะพูดอะไรโอเวอร์เสียอีก
"ต้องให้นั่งเฝ้าไหมเนี่ย"เขานั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆแล้วมองหน้าผม
"ก็ดีนะ.. มีกำลังใจขึ้นเยอะ"ไม่พูดเปล่า ผมจูบปากเขาอย่างเบาๆไม่มีการรุกล้ำใดๆ
"เมื่อกี้คิดอะไรอยู่.. อย่าบอกนะว่าลามก"
"เปล่า คิดเรื่องที่เราเจอกันครั้งแรกจนครบกันน่ะ"
"อ่านหนังสือต่อได้แล้ว"ดูเหมือนเขาจะอายขึ้นมา เขาเลยสั่งให้ผมรีบอ่านหนังสือตรงหน้า ผมแอบมองใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรือของเขา
มันช่าง.. น่ารักจริงๆ
"ผมรักคุณนะ"
"ฉันก็รักนาย"
END
Talk!
เป็นไงบ้างจ้า ช็อตฟิค นึกอยากจะแต่งก็แต่ง *0* อารมณ์มันให้เนอะ
มีเพจแล้วน๊า ไปกดไลค์กันหน่อย ติดตามข่าวสาร
https://www.facebook.com/pages/KRILAYexofiction/164056143757807
ขอบคุณทุกคนทุกท่านที่ติดตามและคอมเม้นเป็นกำลังใจให้นะคะ <3
ความคิดเห็น