That's your It's you {Yaoi BL} ใช่เลย...ต้องพี่เท่านั้น

ลำดับตอนที่ #9 : ลมหายใจ

              ของขวัญเฝ้ามองอาการของพี่ชายกับนายแบงค์สิบสลับไปมาอยู่นาน  หลังจากที่พี่ชายพานายแบงค์สิบเข้ามา

ในห้องรับแขกพร้อมกับเอาผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าให้เปลี่ยนโดยของขวัญไปเอานมร้อนที่อุ่นเสร็จมาวางไว้พร้อมกับนั่ง

สังเกตุเงียบๆ   

               ทั้งสองยังงคงนั่งนิ่งนานและนานเสียจนเธอเองที่เริ่มรู้สึกอึดอัด  เสียงฝนที่ตกโปรยปรายอยู่นอกหน้าต่างกับ

บรรยากาศภายในห้องรับแขกนั้นช่างเหมือนกันเพียงอย่างเดียวคือความเย็นยะเยือก

"พี่หยีคะ"      ของขวัญพยายามเรียกพี่ชายตัวเองเบาๆ

ไม่มีการตอบรับนอกจากสายตาของพี่ชายที่หันมามองเธอแล้วก็กลับไปมองนายแบงค์สิบที่นังก้มหน้านิ่งราวกับหุ่น

"เอองั้นขวัญขอตัวไปก่อนละกันนะคะการบ้านยังไม่เสร็จเลย"   

 ยาหยีหันมามองพร้อมกับพยักหน้าเบาๆแทนการรับรู้

"ขอโทษที่มารบกวนนะขวัญ"      เสียงจากเจ้าของร่างที่นั่งก้มหน้าดังออกมาอย่างแผ่วเบาและสั่นเครือราวกระซิบ

"ไม่เป็นไร  ตามสบายนะ  นายอาจจะอยากคุยกับพี่หยีมากกว่าก็ได้  ขอตัวนะ"  ของขวัญลุกขึ้นพร้อมกับมองไปที่พี่

ชายแล้วเดินเลี่ยงขึ้นบันไดไป  แต่แล้วร่างเล็กค่อยๆหลบอยู่ที่มุมบันไดพร้อมกับแอบสังเกตุ

ยาหยีค่อยๆเขยิบตัวเองมานั่งใกล้ๆแล้วใช้มือแตะที่แขนของร่างที่ก้มหน้านิ่งอย่างแผ่วเบา

"อย่าอ่อนแอสิ   ไหนเก่งนักไม่ใช่เหรอ  ทำไมมานั่งขี้แยแบบนี้"  

น้ำเสียงแกมประชดและแดกดันทำให้ร่างที่ก้มหน้าหงุดกำมือตัวเองแน่นขึ้น

"นี่นะคนที่ปากดีจะจีบ....ไหนว่าเป็นแฟน"   

  หมดคำพูดแค่นั้นร่างที่ก้มหน้าอยุ่ค่อยๆใช้มือจับไหล่ของยาหยีแล้วดึงเข้ามาใช้ริมฝีปากตัวเองบดขยี้ไปที่ริมฝีปากสี

แดงสดของยาหยี 

"ไอ้"   เสียงงอู้อี้ในลำคอที่แอบอ้าปากเพื่อเอาอากาศหายใจบัดนี้ถูกลิ้นของเด็กหนุ่มควานชิมความหวานเกี่ยวเก็บจน

ร่างเล็กของยาหยีนิ่งราวกับหุ่น 

 มือที่ใช้ดันค่อยๆเลื่อนไปโอบร่างเด็กหนุ่มอย่างอัตโนมัติปากที่จะพยามปิดก็ค่อยๆเผยอออกให้ลิ้นนุ่มของเด็กหนุ่ม

เข้ามาสำรวจได้อย่างเต็มที่

"ไม่....ไม่ใช่แบบนี้สิ"  ยาหยีพยายามเรียกสติตัวเองให้กลับคืน

ชายหนุ่มรวบรวมแรงอีกครั้งก่อนจะดันร่างของเด็กหนุ่มออกไป

แบงค์สิบมองหน้าของยาหยีที่บัดนี้ออกสีแดงงระเรื่อยามต้องกับแสงไฟ

"ก็แฟนไง ก็ต้องทำแบบนี้  และจำไว้อย่ามาว่าผมอีกคุณหยี"  

ยาหยีใช้มือดันร่างของเด็กหนุ่มออกพร้อมกับขยับถอยออกมา

"โรคจิต"   น้ำเสียงสูงแสดงอาการโกรธ

"จะเอาอีกใช่ไหมคุณหยี   มาว่าโรคจิตคงน้อยกว่าแฟนเก่าพี่หลายขุมอยุ่นะ"

"พอเหอะขี้เกลียดเถียงแล้ว  ดีขึ้นแล้วใช่ไหม"

แบงค์สิบพยักหน้าทำท่าล้อเลียน

"ได้จูบแฟนก็อารมณ์ดีและครับคุณแฟน"

"ตลก"  

ยาหยีส่ายหัวลุกขึ้นแต่ถูกมือของแบงค์สิบคว้าไว้พร้อมกับกระชชากลงงมานั่งทำให้ร่างบางเซหลุนมานั่งตักของ

แบงค์สิบอย่างเต็มๆ  มือของเด็กหนุ่มรวบกอดที่เอวของยาหยีอย่างเร็ว

"ขอกอดแบบนี้สักพักได้ไหม"   แบงค์สิบใช้ศรีษะซบลงที่หลังของยาหยีอย่างแผ่วเบาพร้อมกับหลับตา

น่าแปลกที่ยาหยีกลับไม่มีอาการดิ้นเท่าแรกๆพร้อมกับเอ่ยถามเบาๆ

"เปลี่ยนดีดีถ้าไม่อยากเมื่อย"  ยาหยีค่อยๆถัดตัวเองลงมานั่งที่โซฟาพร้อมกับร่างของแบงค์สิบที่ค่อยๆเอาศรีษะมาซบ

ที่ไหล่ของยาหยีอย่างงแผ่วเบาโดยที่มือยังคงโอบร่างบางไว้ไม่ปล่อย

เสียงลมหายใจแผ่วๆค่อยๆดังขึ้นมาท่ามกล่างเสียงฝนที่กำลังพรำอยู่ภายนอก  

ยาหยีค่อยเอาหัวตัวเองซบซ้อนกลับไปพร้อมกับหลับตาเสียงลมหายใจของทั้งคู่ประสานกันเป็นเสียงเดียวกันอย่าง

เป็นจังหวะ 

 พร้อมกันกับเงาของของขวัญที่หลบเลี่ยงไปทางมุมบันได

"พี่หยีชอบนายแบงค์สิบเหรอ"     คำถามที่กำลังดังขึ้นในหัวของเธอตอนนี้

ของขวัญแค่อยากรู้ว่าพี่เธอคิดอะไรอยู่  ตอนนี้..........................