ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รุ่นน้อง.........
"แค่ยิ้มมาก็พอแล้วสำหรับคนที่แอบรักนายได้แค่นี้ก็เพียงพอแล้วของหัวใจ"
ตอนเข้ามอหนึ่งผมก็อายุแค่13 เรียกว่าก็ยังปรับตัวเรียน และมีกิจกรรมปฐมนิเทศ กีฬาสี และปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ของผม ผมก็มีเพื่อนซี้ชื่อเอกที่น่าจะเป็นเหมือนกับผมนะ หน้าคมเข้มไทยสูงใหญ่ ที่เรียนห้องเดียวกัน
และก็เพื่อนกลุ่มเตะบอลที่อยุ่กันคนละห้องเพราะว่าตอนเข้ามาแล้วปฐมนิเทศกันเราจับฉลากสีคละห้องรวมกันก็เลยพอเปิดเทอมแม้จะอยู่กันคนละห้องก็ยังเล่นบอลคุยกันได้ แต่ผมก็เป็นเด็กห้องเรียน
ตอนขึ้นมอ2 ก็มีรุ่นน้องเข้ามา ผมก้เป้นรุ่นพี่ เรียนอยู่ม2/3 รุ่นน้องคนนั้นมอ1/3 ใส่แว่น (เพิ่งรู้นะว่าผมชอบคนใส่แว่นอะ) ด๋อยส์ คือชื่อของน้องคนนี้
น้องไม่ได้ตี๋เลยแต่ไทยผิวเข้ม หน้ามีสิวหนุ่มไม่เยอะแต่เวลาน้องยิ้มที โลกหยุดหมุนติ้วๆๆไปเลย อารมณ์แอบชอบแอบรักของผมมันก็ค่อยๆเริ่มขึ้น ผมว่าทุกคนก็ต้องมีและไอ้อาการนี้
ผมต้องยอมเดินอ้อมตึกเพื่อที่จะผ่านหน้าห้องเรียนของน้องทุกๆวัน เช้าก่อนเข้าแถว พักกลางวัน หรือว่าตอนเลิกเรียน และก้ต้องมองเข้าไปที่โต๊ะน้องนั่งอยู่ และต้องทุกครั้ง จนไอ้เอกมันถามว่า
"โต๋มึงเป็นไรมากไหมหวะ" ผมส่ายหัวไม่ได้บอกอะไรมาก เพราะบางวันน้องก็มองกลับมาที่ผมและยิ้มให้ ยิ้มที่มีเขี้ยวแม่ง ละลายกลายเป็นน้ำเลยตู
ตอนเข้ามอหนึ่งผมก็อายุแค่13 เรียกว่าก็ยังปรับตัวเรียน และมีกิจกรรมปฐมนิเทศ กีฬาสี และปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ของผม ผมก็มีเพื่อนซี้ชื่อเอกที่น่าจะเป็นเหมือนกับผมนะ หน้าคมเข้มไทยสูงใหญ่ ที่เรียนห้องเดียวกัน
และก็เพื่อนกลุ่มเตะบอลที่อยุ่กันคนละห้องเพราะว่าตอนเข้ามาแล้วปฐมนิเทศกันเราจับฉลากสีคละห้องรวมกันก็เลยพอเปิดเทอมแม้จะอยู่กันคนละห้องก็ยังเล่นบอลคุยกันได้ แต่ผมก็เป็นเด็กห้องเรียน
ตอนขึ้นมอ2 ก็มีรุ่นน้องเข้ามา ผมก้เป้นรุ่นพี่ เรียนอยู่ม2/3 รุ่นน้องคนนั้นมอ1/3 ใส่แว่น (เพิ่งรู้นะว่าผมชอบคนใส่แว่นอะ) ด๋อยส์ คือชื่อของน้องคนนี้
น้องไม่ได้ตี๋เลยแต่ไทยผิวเข้ม หน้ามีสิวหนุ่มไม่เยอะแต่เวลาน้องยิ้มที โลกหยุดหมุนติ้วๆๆไปเลย อารมณ์แอบชอบแอบรักของผมมันก็ค่อยๆเริ่มขึ้น ผมว่าทุกคนก็ต้องมีและไอ้อาการนี้
ผมต้องยอมเดินอ้อมตึกเพื่อที่จะผ่านหน้าห้องเรียนของน้องทุกๆวัน เช้าก่อนเข้าแถว พักกลางวัน หรือว่าตอนเลิกเรียน และก้ต้องมองเข้าไปที่โต๊ะน้องนั่งอยู่ และต้องทุกครั้ง จนไอ้เอกมันถามว่า
"โต๋มึงเป็นไรมากไหมหวะ" ผมส่ายหัวไม่ได้บอกอะไรมาก เพราะบางวันน้องก็มองกลับมาที่ผมและยิ้มให้ ยิ้มที่มีเขี้ยวแม่ง ละลายกลายเป็นน้ำเลยตู
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น