คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : prologue
ปฐมบท....
17.54 น @สยาม
ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีเทาเข้ารูปพับปลายแขนกับกางเกงยีนส์สีซีด หุ่นกระทัดรัดผิดมาตรฐานเด็กยุคใหม่ ไม่ต้องย้ำรู้แล้วว่าเตี้ย.ไปหน่อย.....^_^
ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติราวกับน้ำแดงดูตัดเข้ากันกับใบหน้ารูปไข่
ผมรองทรงไว้รากไทรดัดลอนอ่อนๆ ถูกเซ๊ตเข้ากับใบหน้า
คิ้วเข้มสีดำสนิทที่ชนต่อกัน ดวงตากลมโตพร้อมขนตางอนยาวหนาดูขับใบหน้านี้ให้ดูน่ารักมากกว่าหล่อ แถมถ้าไม่มีใครถามเรื่องอายุก็คงจะคิดว่าเป็นเด็กปีสี่ที่เพิ่งจบมาใหม่ๆ
แต่จริงๆแล้ว ตอนนี้อายุ27ปีย่างเข้า28
หน้าเด็กเข้าไว้ เด็กนักเรียนยามเย็นย่านสยามเยอะจนยั๊วเยี๊ยะ
แต่ความโดดเด่นและน่ารักที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวทำให้เหล่านักเรียนชายและหญิงหันมามองเหลียวหลังทุกครั้งที่เขามาเดินที่นี่
“น่ารักจัง”
“แกพี่เขาหน้าโคตรใสเลย”
ต่างนาๆที่ได้ยินมาตามทาง
ชินแล้ว...เป็นประจำตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว
เคยได้ยินคำว่าหล่อบ้างไหมหว่ะ55555
ตอบได้ ไม่เคยมีแต่น่ารัก แถมมีแต่ผู้ชายมาจีบซะอีก
นั่นนะสิผมก็ยังไม่รู้เลยว่าทำไมมีแต่ผู้ชายมาจีบ
ไม่ได้เป็นเกย์แค่ตัวเล็กกว่าปรกติ
แค่ขาวปากแดงผิดมากไหมนี่
ผมหิ้วกระเป๋าสะพายก่อนจะสอดบัตรเข้ารถไฟฟ้าเพื่อที่จะกลับบ้าน
ประหยัดนะและเร็วดี
เงินเดือนก็เยอะทำไมไม่ซื้อรถขับ สงสัย
ก็ช่วยโลกลดร้อน........
เปล่าหรอกผมขับรถไม่เป็น5555
“คุณครับ ...ผมขอรบกวนหน่อยได้ไหมครับ” ผมหันไปตามเสียงเรียกพร้อมกับชี้ไปที่ตัวของผมเอง
ทำไมไม่เรียกพี่หว่ะไอ้เด็กนี่
เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนชื่อดังดูจากอักษรย่อ
“เด็กเอกชนกางเกงน้ำเงินแถวบางรักนี่เอง” ผมคิดในใจ
ปักอกหราขนาดนี้พร้อมกับเข็ม
“ใช่ครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้าพร้อมกับเดินเข้ามา
“เรารู้จักกันเหรอ” ผมทำหน้างงและสงสัย เพราะไอ้เด็กคนที่อยู่ตรงหน้าผมสูงกว่าผมไปเยอะเลย หัวผมพอดีไหล่ของมันเปะ
ใบหน้าคมคายในผมรองทรง ดวงตาฉายแววขี้เล่นแอบซ่อนไว้
ริมฝีปากปางสีชมพูกับผิวสีแทนอ่อน หุ่นสูงเพรียวราวกับนักกีฬา
เดี๋ยวนะผมมองมันเพลินไปหน่อยแล้ว แต่มันก็หน้าตาดีไม่เบา น่าเอาไปฝากโมเดลลิ่ง
“คือกระเป๋าตังผมหล่นหายพร้อมกับโทรศัพท์ คือผมอยากจะขอยืมโทรศัพท์คุณโทรหาคุณพ่อที่บ้านหน่อยได้ไหมครับ ขอโทษอีกครั้งที่รบกวนนะครับ”
น้ำเสียงอ้อนชวนสงสารบวกกับสีหน้าเศร้าเอาซะผมต้องพยักหน้ารับพลางล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมายื่นให้ไป
“อะพี่ปลดล๊อคให้แล้ว โทรเลย”
เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่พยักหน้าพร้อมกับกดเบอ
“คุณพ่อเหรอครับ มารับที่หน้าxxxxxxx ด้วยนะครับ ผมทำกระเป๋ากับโทรศัพท์หายครับ รอนะครับขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์คืน
“ขอบคุณมากนะครับขอโทษที่รบกวนด้วย เออ ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ”
แปลกเว้ยไอ้เด็กคนนี้ไม่ยอมเรียกพี่ ผมก็ว่าถึงหน้าผมจะอ่อนกว่าแต่ก็เป็นรุ่นพี่ของมันอยู่ดีไอ้เด็กกางเกงขาสั้น
“คัทธชา หรือ”
เหอผมละเบื่อชื่อเล่นตัวเองจัง ชื่อเล่นยาหยี ที่ที่บ้านตั้งให้นี่และ
“หยี” ผมตัดชื่อหน้าไปเพื่อจะได้ไม่อายเด็ก
“ผมแบงค์สิบนะครับ หรือชื่อจริงธนบัตร ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” มันยิ้มเผล่พร้อมกับยื่นมือขวามาให้
เจริญใครสั่งใครสอนกันให้ขอบคุณแบบนี้
“น้องพี่ว่าถ้าน้องลำบากในการยกมือไหว้พี่นะ เปลี่ยนเป็นคำขอบคุณจะดูดีกว่านี้เยอะเลยนะ”
เอาแล้วไงไอ้ปากจัดจ้านของผม ที่คิดอะไรก็พูดอย่างนั้นทำงาน
จะโดนมันต่อยไหมหว่ะเนี่ย
มันยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะหดมือ
“ขอบคุณนะครับ ผมไม่รบกวนเวลาของคุณแล้ว เราคงได้เจอกันอีกนะครับ” มันหันหลังเดินไปอีกทาง ผมส่ายหัวพร้อมกับเก็บโทรศัพท์ตัวเอง
“จะเจอกันทำไมบ้าเปล่า” ผมขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นไปรอรถไฟฟ้าอยู่ด้านบนสุด
โดยไม่ทันได้เห็นไอ้เด็กหนุ่มร่างสูงเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนกางเกงน้ำเงินที่ยืนหลบอยู่ ที่กำลังออกันออกมา เด็กหนุ่มล้วงกระเปากางเกงพร้อมกับชูโทรศัพท์
“พวกมึงวางเงินได้แล้ว ตอนนี้กูได้เบอมาแล้ว” เด็กหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์กับกลุ่มเพื่อนพร้อมกับดูเบอโทรศัพท์ที่เป็นมิสคอลของเครื่องเขาเอง
“เกมส์ของเราเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นคุณหยี” >-<
ความคิดเห็น