That's your It's you {Yaoi BL} ใช่เลย...ต้องพี่เท่านั้น

ลำดับตอนที่ #10 : เวลา

@07.40 น.

                ของขวัญเดินลงบันไดมาพร้อมกับมองไปที่โซฟาตัวเมื่อคืน  บัดนี้ว่างเปล่าไม่มีร่างของพี่ชาย

ของเธอและนายแบงค์สิบอยู่  

แต่ประตูหน้าบ้านถูกเปิดทิ้งเอาไว้ ของขวัญจึงค่อยๆเดินไปที่ประตูพร้อมกับได้ยินเสียงคุยกัน 

 ของขวัญชะงักฝีเท้าลงแล้วฟังการสนทนานั้นอยู่หลังประตูอย่างเงียบๆ

"ดีขึ้นแล้วนี่"  ยาหยียื่นถ้วยนมให้เด็กหนุ่มพร้อมกับเดินไปที่กระถางกุหลาบขาวที่กำลังบานสะพรั่งเต็ม

ต้นพร้อมกับหยดน้ำฝนที่เกาะสะท้อนกับแสงอาทิตย์ตอนเช้าราวกับประกายของเพชรระยิบระยับพราว

ไปทั้งต้น

"คุณชอบกุหลาบเหรอ"  แบงค์สิบถามเมื่อเห็นแววตาประกายของยาหยีที่มองที่ต้นไม้โดยไม่ได้สนใจคู่

สนทนาเลย

"ไม่เชิงนะ  แต่ต้นนี้ซื้อมาตั้งแต่ต้นเล็กๆดูแลจนโตเห็นเขาโตขนาดนี้ใครจะไม่ดีใจละ"

ยาหยีดึงใบกุหลาบที่เริ่มเหลืองออกพร้อมกับก้มดมกลิ่นหอมของกุหลาบ  

ลำแสงที่ตกกระทบกับใบหน้าของชายหนุ่มทำให้แบงค์สิบต้องมองภาพนั้นด้วยความสนใจ 

 ความเป็นธรรมชาติกับอาการที่ยาหยีแสดงอยู่ตอนนี้กำลังดึงความสนใจจากหัวใจเขาไปเรื่อยๆ 

  เด็กหนุ่มค่อยๆเดินไปฝั่งตรงข้ามพร้อมกับก้มตัวลงมาหอมแก้มของยาหยีเบาๆ

"ผมว่านี่ก็หอมไม่แพ้กุหลาบเลยนะว่าไหม"   

 ยาหยีนิ่งราวถูกสะกดก้อนหินโดนน้ำทุกวันยังกร่อนได้แล้วหัวใจของเขาละถ้าขืนยังถูกบุกอยู่อย่างนี้ทุก

วันใจเขาต้องอ่อนลงไปแน่ๆ

"กลับไปได้แล้วไม่มีเรียนเหรอไงเดี๋ยวต้องไปทำงานแล้วนะ  ส่งตรงนี้เลยนะ"  

 ยาหยีตัดบทดื้อๆพร้อมกับผลุบเข้าบ้านไปทิ้งให้แบงค์สิบยืนนิ่งงงกับอาการนั้น

"แบงค์สิบ"    เสียงของของขวัญเรียกชื่อของชายหนุ่มจนทำให้เขาได้สติกลับคืน

"หาขวัญ"  ชายหนุ่มหันหน้าไปที่ของขวัญที่ยืนจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาเย็นชา

"เลิกยุ่งกับพี่หยีซะแล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก  ขวัญขอนะ"   แววจาของเด็กสาวสั่นระริก

"ทำไมละขวัญ"   

"เราไม่อยากเห็นพี่เราเจ็บและเราอยากให้นายอย่าเห็นพี่เราเป็นเหยื่อของเกมบ้าๆนี่ เราทำร้ายพี่เราไม่

ได้หรอกนะ  เพราะฉะนั้นขอร้องนะออกไปจากชีวิตพี่เราเถอะ  ขอร้องนะได้โปรด"  

เสียงสั่นเคือราวกับคนสำนึกผิดพร้อมกับน้ำตาที่หมดแรงยึดเหนี่ยวก็ไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสอง

ข้าง

แบงค์สิบนิ่งยืนมองร่างเด็กสาวหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านไปทิ้งให้เขายืนนิ่งราวกับถูกสาปไว้

เด็กหนุ่มหลับตาลงช้าๆพร้อมกับเงยหน้าขึ้น

"ไม่มีเหตุผลอะไร   ใช่แล้วจบเกมส์บ้าๆแบบนี้สักทีเหอะ"    

เด็กหนุ่มคิดในใจพร้อมกับเดินไปวางแก้วนมที่โต๊ะพร้อมกับเดินออกประตูไป

ผ้าม่านค่อยๆถูกปิดลงพร้อมกับร่างของยาหยีที่ยืนพิงนิ่งพร้อมกับใบหน้านิ่งสนิทราวกับรูปปั้น

......................................................................................................................................................................................................................................................................................

............................................................................................................................................

@11.30 น. ณโรงอาหารโรงเรียนของแบงค์สิบ

"ไม่กินข้าวเหรอมึงไอ้แบงค์สิบ"    เสียงโอโม่ทักเพื่อนสนิทพร้อมกับวางจานข้าวพร้อมกับขวดน้ำเปล่า

ไม่มีเสียงตอบรับออกมาจาปากของเด็กหนุ่มร่างนั้นนั่งนิ่งเหมือนกับหุ่น

"มันเป็นไรหว่ะ  อาการเหมือน" 

"เหมือนอะไรไอ้เกมส์"   โอโม่หันไปถามเพื่อน

"อาการแบบนี้คนอกหักเลยนะมึง"

"หาคนอย่างให้แบงค์สิบนี่นะ  ใครหว่ะทำได้แม่งกูขอมอบถ้วย"  

ไอ้แซคลั่นออกมาแต่ไม่มีปฎิกริยาใดๆออกมาจากเด็กหนุ่ม 

 โอโม่เดินไปจับไหล่โยกเบาๆจนเด็กหนุ่มคืนสติ

"มึงเป็นไรไอ้แบงค์  กูเรียกกูถามอะไรมึงก็นิ่งไม่ตอบไม่เออออ  ตั้งแต่มึงมาเมื่อเช้าแล้วอะไรของมึง"

แบงค์สิบมองไปที่เพื่อนทีละคนๆแล้วก็ส่ายหัวเบาๆ

"พวกมึงเห็นแก่ตัวไปเปล่าหว่ะ"    เด็กหนุ่มโพล่งออกมาอย่างเหลืออด

"ไอ้เกมเดิมพันบ้าๆของพวกมึงกูยอมแพ้เลิกเล่นนะเว้ยเดี๋ยวกูจะหาเงินมาคืนพวกมึงละกัน"

เด็กหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับหันไปที่โอโม่

"ถ้ามึงรู้สึกรักใครซักคนมึงคงไม่อยากคิดหรืออยากจะทำร้ายคนที่มึงรักหรอกไอ้โม่"  

 แบงค์สิบพูดเสียงเข้มก่อนจะเดินออกไปจากโรงอาหารไปอย่างรวดเร็ว

"มันเป็นไรของมันหว่ะไอ้นี่"

โอโม่รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว

"อ้าวไอ้คู่นี้อะไรกันหว่ะ"   แซคเอ่ยขึ้นพร้อมกับเกาหัว

.........................................................................................................................

แบงค์สิบเปิดน้ำที่อ่างล้างมือพร้อมกับใช้มือปัดน้ำไปมาสลับกับกวักมาล้างหน้า

"ไอ้แบงค์"    เสียงเรียกของโอโม่ทำให้แบงค์สิบหยุดพร้อมกับมองที่กระจกโดยไม่ได้หันมา

"มึงเป็นไรคุยกับกูก่อนเดะ"

"หึ ของขวัญเค้าขอร้องให้กูเลิกยุ่งกับพี่ชายเค้าเลิกเล่นเกมส์เหี้ยๆอะไรของมึงซะที อ้อแล้วอีกอย่างกูไม่

ได้ชอบผู้ชายมึงเข้าใจกูปะให้กูไปจีบผู็ชาย  มึงบ้าเกินไปแล้ว"

"เดี๋ยวนะมึงโมโหมึงเครียดเรื่องที่เล่นเกมส์หรือมึงเครียดที่ของขวัญให้มึงเลิกยุ่งกับพี่ชายของเค้ากันแน่หว่ะ"

เหมือนถูกแทงใจดำอย่างแรงแบงค์สิบหันมาคว้าคอเสื้อของเพื่อนพร้อมกับเงื้อหมัดขึ้น

"เอาสิมึงต่อยกูเลยถ้ามันจะทำให้มึงสบายใจขึ้น  แต่มึงถามตัวมึงก่อนละกันว่ามึงเป็นเหี้ยไรกันแน่ถึงได้

อารมณ์เสียแบบนี้  ถามใจของมึงเองเถอะไอ้แบงค์"

"กูบอกให้มึงหยุดไอ้โม่  ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือนนะเว้ย"  

แบงค์สิบกระชากคอเสี้อของโอโม่เข้ามาอย่างแรง  

โอโม่ใช้มือจับมือที่จับคอเสื้อของเขาอยู่พร้อมกับจ้องไปที่หน้าเพื่อนสนิทที่กำลังของขึ้น

"มึงชอบพี่เขาแล้วใช่ไหมไอ้แบงค์"   

มือของแบงค์สิบที่จับคอเสื้อของโอโม่ค่อยๆคลายออกช้าๆพร้อมกับหันหลังกลับไปที่อ่างล้างมือไม่มีการ

ตอบคำถามที่ถูกทิ้งท้ายเอาไว้โอโม่มองเพื่อนพร้อมกับถอนหายใจ

"มึงไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆนะแบงค์   ทำไมมึงไม่ทำให้ของขวัญรู้ไปเลยละว่ามึงชอบพี่เขาจริงๆ

แล้วไม่ได้เล่นเกมส์อะไร  ยิ่งมึงยิ่งทิ้งยิ่งหนีออกมาย่อมแสดงว่ามึงเป็นอย่างที่ของขวัญว่าไว้สิหว่ะ"

"เหรอไอ้โม่แล้วมึงรู้อะไรไหม   ว่าพี่สาวของพลอยคืออดีตแฟนเก่าของพี่ชายขวัญที่มึงกับกูไปเจอที่บ้าน

และถ้านั่นยังไม่พอไอ้ผู้ชายที่มึงเห็นคนนั้นที่เป็นคู่หมั้นของพี่สาวพลอยคืออดีตของพี่หยี  ยุ่งพอไหมละ

มึง  แล้วถ้ากูยังถลำลงลึกไปอีก ไม่ใช่แค่พลอยแฟนกูเสียใจ  ทั้งพี่สาวพลอยคู่หมั้น ของขวัญ  มึง  และ

หยีก็ต้องเสียใจกับเรื่องเหี้ยๆนี้ทั้งหมด   มึงเห็นไหมไม่ใช่การมีผลกระทบแค่คนๆเดียวนะไอ้โม่  มันเป็น

คลื่นใต้น้ำที่โดนกันหมด   ไม่เกี่ยวที่กูรู้สึกยังไงแต่มันเกี่ยวที่พวกมึงกับพวกเขาจะกระทบกันยังไง

มากกว่ากับไอ้เกมส์บ้าๆที่พวกเราเล่นกันเพื่อเดิมพัน  มึงจะให้กูทำไงบอกกูมาเดะ"  

แบงค์สิบร่ายยาวออกมาทั้งหมดที่มันอัดอั้นออกมา  ที่พูดออกมามีส่วนมากแต่มีอีกส่วนที่เขาไม่ได้พูด

ออกมาให้เพื่อนเขารับรู้มีแต่เขาคนเดียวที่รู้อยู่คนเดียวลึกๆในใจ...................................................

เวลานี้...........แบงค์สิบเริ่มมีความรู้สึกกับยาหยีไปแล้วเท่านั้นเอง....................................