l WANNAONE l PRODUCE 101 : ONGNIEL : MY CATNIP

ตอนที่ 3 : ซ้าย สตอรี่ 3/3 [100%]

ซ้าย สตอรี่

welcome to my side story.

Dalchong - It's Love 

https://www.youtube.com/watch?v=7PM38mP2Sa4

- ตอนที่ผมทำงานได้เงินเดือนเป็นครั้งแรก

ก็เป็นเวลานานกว่าสามปีแล้วที่ผมกับแดเนียลไม่ได้เจอกัน

          ตึก ตึก ตึก

          สองช่วงขายาวก้าวลงบันไดแบบแทบจะเรียกได้ว่ากระโดดเหมือนบันไดนั่นมีหนาม แต่เปล่าเลย หนามปลอมๆ ที่ทำให้ อง ซองอู รีบจนแทบสไลด์ลงบันไดก็คือนาฬิกาเข็มยาวที่อีกสองช่องกว้างๆ ก็จะเดินถึงเวลาแปดโมงเช้าแล้ว

          ซึ่งเขาจะไม่อะไรเลย ถ้าเวลาแปดโมงไม่ใช่เวลาไปทำงาน

          “แม่ครับ ผมไปก่อนนะ” จัดการส่งเสียงบอกทักทายผู้เป็นแม่เป็นคำแรกของเช้านี้และครั้งสุดท้าย ก่อนตรงดิ่งไปยังรถเก๋งคู่ใจที่เพิ่งถอยมาเมื่อไม่กี่สามสี่เดือนก่อน

          จัดการโยนแบบแปลนมากมายเข้าที่เบาะหลังรถก่อนจะนั่งลงที่ที่นั่งคนขับแล้วออกตัวสู่ถนนใหญ่มุ่งตรงสู่ที่ทำงานอย่างรวดเร็ว

          การเหยียบมิดคันเร่งในตอนแปดโมงเช้าไม่สามารถทำได้

          ... หลังจากที่รถติดอย่างที่สุด เขาได้แต่นั่งเคาะพวงมาลัยเล่นฆ่าเวลาไปเพลินๆ สายตาก็หันไปเห็นโทรศัพท์มือถือคู่ใจที่นอนแอ้งแม้งอยู่เบาะข้างคนขับ หน้าจอยังคงมืดสนิทไร้การแจ้งเตือนใดๆ จากคนไกล

          หน้าจอสว่างวาบขึ้นทันทีที่หันไปมอง

          ใจเขาเต้นแรงแต่ก็กลับมานิ่งเพราะแจ้งเตือนนั่นเป็นเพียงข้อความเตือนค่าไฟที่ต้องจ่ายอีกไม่กี่วันเท่านั้น

          แต่อย่างน้อยหน้าจอล็อคสกรีนก็ทำให้เขายิ้มออก

          เด็กผู้ชายตัวสูงกับเด็กตัวเท่าเอวยืนยิ้มแฉ่งกันทั้งคู่

          ตั้งแต่เมื่อไรแล้วนะที่เขาได้แต่มองรอยยิ้มของคนคนนี้ผ่านหน้าจอโทรศัพท์

          เอี๊ยดดด

          ปัง

          ดอกไม้ไฟสีสดใสในงานวันปีใหม่กับเลือดสีแดงสดของอีกคน

          เขาจำได้ดี

          ตั้งแต่วันนั้นนั่นเอง

          ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ไม่วางตา

          ก่อนจะสังเกตเห็นว่าวันนี้เป็นวันที่ 9 ธันวาคม

          9 ธันวาคม ไม่ได้มีความสำคัญกับผมอะไรเลย แม้แต่น้อย

          แต่วันพรุ่งนี้ ที่ 10 ธันวาคม

          เป็นวันเกิดของคัง แดเนียล

          ผมจ้องหน้าของเจ้าของวันเกิดที่ตัวสูงเท่าเอวของผมในล็อคสกรีนวนไปวนมา

          มองไฟจราจรตรงหน้าที่ยังคงเป็นสีแดงอีกเนิ่นนาน

          มือหนาของผมหยิบโทรศัพท์มาปลดล็อคโดยไม่รู้ตัว

          กดเข้าเสิร์จหาเที่ยวบินไปลอนดอน ที่เร็วที่สุด

          กดจองมัน และส่งข้อความบอกเพื่อนทำงานที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัย

          ‘วันนี้กูลางานนะ’

그대 오늘 밤 할 일이 많은가요

คืนนี้เธอมีอะไรต้องทำเยอะหรือเปล่า

          ลอนดอน

          ห้าทุ่มสิบนาที

          “โอ๊ย” แดเนียล ร้องเสียงหลงเมื่อเท้าก้าวผ่านห้องน้ำออกมายังห้องนอนของตนเองแล้วเผลอลงน้ำหนักที่เท้ามากเกินไปทำให้เกิดแรงกดทับที่ข้อเท้า

          แม้จะหายจากอาการเมินซ้าย แต่ร่างกายด้านซ้ายของเขามีแผลมาไม่เคยหยุดเลยจริงๆ

          หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยท่าทางที่ยากลำบากพอตัวเขาก็มานั่งหยุดอยู่ที่โต๊ะตัวเก่งของเขา

          เปิดโน้ตบุ๊คตัวเก่งที่ผ่านสมรภูมิรบมากว่าสามปีในการทำรายงานต่างๆ นานา และการใช้งานอย่างอื่นอย่างโชกโชนแต่ก็ยังไม่อยากจะเปลี่ยนมัน

          มองหน้าจอคอมพ์ที่ปรากฏไอค่อนมากมายให้เลือกทั้งสำหรับทำงานและเล่นเกม มือเรียวเลื่อนเม้าส์ไปชี้ที่ไอค่อนสีฟ้าที่เขียนกำกับไว้ว่า skype

          บางทีตอนนี้พี่เขาอาจจะกำลังหลับอยู่

          หรือไม่ก็มีงาน

          แต่อาจจะอยู่บ้านเล่นกับหมาแมวเฉยๆ ก็เป็นไปได้เหมือนกัน

          เม้าส์ถูกลากไปลากมาระหว่างไอค่อนสีฟ้ากับพื้นที่ว่างจนน่ารำคาญใจ

혹시 이 연락이 그댈 방해할까 봐

ฉันกลัวว่าถ้าฉันโทรไปจะไปรบกวนเธอเอา

한참을 고민하다 전화했어요

ฉันกังวลอยู่สักพักถึงได้ค่อยโทรหา

          สุดท้ายมือบางกดไปที่ไอคอนปุ่มสีฟ้าที่เรียกว่า สไกป์ กดต่อสายถึงอีกคนที่อยู่คนละฝั่งโลก

          คนที่เป็นซ้าย สตอรี่ มาเกือบครึ่งค่อนชีวิตของเขา นับตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้

          ถึงแม้ตอนนี้ จะไม่มีซ้าย สตอรี่ที่ว่านั่นอีกแล้วก็ตาม

          แดเนียลเรื่มเรียกช่วงเวลาเหล่านั้นว่า ซ้าย สตอรี่ ก็ตอนที่หายดีแล้ว

          หลังจากอุบัติเหตุในครั้งนั้น เขานอนพักฟื้นอยู่ในเกาหลีอีกไม่ถึงสัปดาห์ดี พ่อกับแม่ก็ตัดสินใจกับการเสี่ยงดวงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต เงินที่ทำงานเก็บไว้มานานถูกลงทุนกับการรักษาสมองที่ได้รับการกระทบกระเทือนและมีความหวังว่าลูกชายคนเดียวของพวกเขาจะกลับกลายมาเป็นคนปกติได้ ในเมืองใหญ่อย่างลอนดอนที่มีหมอรักษาเฉพาะทาง พ่อกับแม่เลยไม่ลังเลเลยสักนิด

          เป็นเพราะรถชนในวันนั้น ที่ทำให้เขาหายดีจนวันนี้

          มี ซ้าย สตอรี่ เป็นของตัวเอง

           “อะ แฮ่ม”

         “เอ๊ะ” แดเนียลกระพริบตาปริบๆ เมื่อปรับโฟกัสสายตาที่เหม่อลอยไปเมื่อครู่ของตัวเองได้และมองไปที่หน้าจอก็พบว่ามีใบหน้าของคนที่กำลังคิดถึง ปรากฏอยู่

         “ทำไมไม่เรียกอ่ะ พี่ซองอู” เปิดฉากบ่นเมื่อมองตัวจับเวลาที่ล่วงเลยมาเกือบจะนาทีแล้ว

          “แล้วมัวเหม่ออะไรล่ะ ใช่ซี้ เดี๋ยวนี้คงเหม่อถึงสาวสวยๆ ที่คอลเลจล่ะสิ”

          “ฮื่อออ ไม่มีซักหน่อย ผมไม่มีใครเลยนะ” แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องกระตือรือร้นในการแก้ตัวว่าไม่ได้แอบชอบใครอยู่จริงๆ ขนาดนี้

          แดเนียลทำหน้าบูดใส่หน้าจอเหมือนเด็กๆ แม้ที่จริงจะอายุ 19 แล้วก็ตาม

          ก็เพราะเวลาอยู่ที่คอลเลจกับคนอื่นๆ ไม่ได้มีเวลามาให้ทำตัวน่าง้องแง้งหรืออ้อนใครได้แบบนี้

          ทำได้กับเขาคนเดียวนี่ล่ะ

          “ทำอะไรอยู่อ่ะ” เขาถาม เพราะตอนนี้ที่เกาหลีก็ประมาณแปดโมงเช้าของวันเสาร์ ในขณะที่ซองอูคงเพิ่งตื่นนอน แดเนียลก็กำลังจะอาบน้ำเข้านอนในเวลาห้าทุ่มกว่าๆ อย่างที่เห็น

          “แต่งตัวดีเชียวนะ” ร้องทักขึ้นอีกทั้งที่คนเป็นพี่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับมา

          “อะ อ๋อ ต้องไปหาลูกค้าน่ะ”

          “ทั้งที่เป็นวันเสาร์แบบนี้น่ะหรอ พี่ทำงานหนักเกินไปแล้ว”

          “ทีเรายังมีเรียนทั้งที่เป็นวันหยุดได้เลยแดเนียล” ซองอูย้อนกลับ ทำเอาเขาได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เพราะเถียงอะไรไม่ออก ก่อนจะนึกขึ้นได้ “แล้วนี่ผมโทรมารบกวนพี่รึเปล่า”

          “ไม่ๆๆ เจอลูกค้าอีกทีตอนเกือบเที่ยงแน่ะ พี่รีบแต่งตัวเฉยๆ น่ะ”

          แดเนียลหลุดขำ

          ทำเอาซองอูหน้าเหว่อ

          “ปกติไม่เห็นพี่จะตื่นเช้าแบบนี้เลยนะ มีอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า” เขาเว้นวรรคอยู่นานและตัดสินใจพูดทั้งที่ก็ขัดใจตนเองอยู่ไม่น้อย “เช่นลูกค้าของพีวันนี้เป็นหญิงสาวสวยน่ารัก อะไรแบบนี้”

          “อืม.. ถูกเผงเลย”

          …

          …

          :(

지금 그대의 집 앞으로 갈게요

ตอนนี้ฉันกำลังจะไปหาเธออยู่หน้าบ้านนะ

          เที่ยงคืน

          ผมเหลือบมองเด็กตรงหน้าที่กำลังตั้งใจทำการบ้าน มือซ้ายเปิดหนังสือเล่มหนาบนโต๊ะพลิกไปพลิกมาไม่หยุด มือขวาก็ตั้งใจเขียนข้อความลงกระดาษ ท่าทางเอาจริงเอาจังจนไม่ได้สังเกตว่าผมกำลังจ้องมองตัวเองอยู่ผ่านหน้าจอ

          ใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังไล่มองตัวหนังสือ ดวงตาที่ปกติก็เรียวเล็กอยู่แล้วยิ่งหรี่ลงไปอีกเมื่อเพ่งอ่านข้อความตามหน้ากระดาษ

          เหมือนมีภาพเดจาวูซ้อนทับตอนประถมต้นที่เขาสอนน้องอ่านหนังสือหรือวาดรูปแม้ว่ามันจะไม่ได้ใจความหรือรูปภาพที่สมบูรณ์เลยก็ตาม

          ริมฝีปากนั่นเม้มเบาๆ เมื่อยามใช้ความคิด

          เราวิดีโอคอลหากันบ่อยจนผมแทบจะจำอากัปกิริยายามที่ทำงานของกันและกันได้ทั้งหมด แต่ทุกครั้งที่ได้ดูก็ไม่เคยมีเบื่อ

          แต่วันนี้เขาคิดว่าเขาเบื่อแล้ว

          เบื่อแล้วจริงๆ ที่จะต้องมองใบหน้าของคนที่คิดถึงผ่านหน้าจอโง่ๆ นี่

          แดเนียล พาร์ท

          “วางสายก่อนได้มั้ย”

          “หื้ม?” ผมเงยหน้าจากการบ้านที่ทำจนเกือบใกล้จะเสร็จ เมื่อเสียงของอีกคนดังขึ้นทำลายความเงียบ

          ผมหลบตา เม้มปากแน่นๆ

          ปกติไม่เคยมาตัดสายกันดื้อๆ แบบนี้เลยนี่นา

          ทุกครั้งที่โทรหาหรือสไกป์หากันก็จะเปิดหน้าจอไว้ตลอดจนกว่าใครซักคนจะทำงานของตัวเองเสร็จ ได้ใช้เวลาร่วมกันแม้ในเวลาแบบนี้ก็ยังดี

          ถึงจะทดแทนความคิดถึงตลอดสามปีแทบไม่ได้เลยก็ตาม

          “พี่มีธุระก่อนน่ะ เอาไว้เดี๋ยวโทรหาอีกทีนะ” ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะตัดใจกดวางสาย แล้วถอนหายใจกับตัวเอง

          วางมือกับการบ้านตรงหน้า หนังสือเล่มหนาก็ถูกปิดลง

          เพราะไม่มีกำลังใจจะทำอะไรทั้งนั้นแล้ว

          ทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิดเขาแท้ๆ กล้าตัดสายกันได้ลงคอ

          พี่ซองอูน่ะ ใจร้าย

          ใจร้ายที่สุดเลย

          แดเนียลลืมตาขึ้นท่ามกลางแสงไฟหน้าโต๊ะคอมที่ยังเปิดสว่าง ทุกอย่างภายใต้แสงสีเหลืองยังเหมือนเดิมกับตอนที่วางสายจากซองอูไป

          เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

          ยันตัวขึ้นเพื่อบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยตั้งแต่คอไปยันหลังและขาที่นอนอยู่ในท่าที่ไม่ถูกต้องนานอยู่กว่าสองชั่วโมง

          ตอนนี้ ตีสามกว่าแล้ว

          นอกจากเสียงแอร์ที่ดังเบาบางอยู่ก็ยังมีเสียงเพลงที่เปิดคลอไว้ตอนทำการบ้านยังคงเปิดเล่นตามเพลย์ลิสต์ไม่หยุด

          แม้เสียงเพลงจะช่วยกล่อมเกลาแต่จิตใจแดเนียลก็ยังขุ่นมัว

          ว้าวุ่นอยู่กับคนที่คุยกันก่อนจะหลับไป

          สองเท้ากำลังสาวเข้าไปปิดเสียงเพลงแต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเสียงกริ่งประตูที่ดังขึ้น

          เขาอยู่บ้านนี้คนเดียว

          แล้วใครกันที่มากดกริ่งดึกดื่นขนาดนี้

           แดเนียลค่อยๆ เดินไปที่ประตูห้อง

         ไม่รู้อะไรที่ดลใจให้เขาไม่สนใจจะส่องดูตาแมวที่มีอยู่

          มือเรียวจับที่ลูกบิดแล้วออกแรงบิดดึงมันเข้าหาตัวเพื่อเปิดประตูให้กับใครซักคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น

혹시 괜찮다면 만나줄 수 있나요

ถ้าไม่เป็นไรก็ช่วยออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม

오늘은 이상하게 용기가 생겨서

เพราะวันนี้จู่ๆฉันก็รู้สึกมีความกล้ายังไงก็ไม่รู้

          ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำรวมถึงมือที่ถือดอกไม้ตรงหน้าก็สั่นตามไปด้วย ไม่ได้เป็นเพราะอากาศที่หนาวจนแทบจะติดลบของ ลอนดอน เลย แต่เป็นเพราะ

 KANG DANIEL  21/8 xxxxxx London ตรงหน้าของผมมากกว่า

          เดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูบ้านอยู่นานก็ตัดสินใจเดินเข้ามารออยู่ที่ประตูทางเข้าตัวบ้าน

          กริ๊ง

          อย่าถามเลยว่าชีวิตนี้เคยใจสั่นมากที่สุดตอนไหน

          อง ซองอู สามารถตอบได้เลยว่า ตอนนี้

          คนที่เขาไม่ได้เจอมาสามปี

          น้อง ของเขาที่เขาได้แค่เฝ้ามองรอยยิ้มจากหน้าจอใสๆ

          แกร๊ก!

          กำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขาแล้วจริงๆ

-----------------------------------------

괜찮을 것 같아

ฉันคิดว่าฉันคงจะโอเค

          ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่เรากอดกันอยู่ที่หน้าประตู

          หนาวไปทั้งกายเพราะอุณหภูมิที่เฉียดเข้าใกล้ศูนย์

          แต่อบอุ่นหัวใจ

          เพราะได้โลกทั้งใบคืนมา

          “ทำไมไม่บอกกันก่อนว่าจะมา ผมจะได้เก็บห้องรอ” แดเนียลบอกกับผมตอนที่รับเสื้อโค้ทจากมือผมไป

          “เดี๋ยวไปเซอร์ไพร์สมั้ยล่ะ” ผมบอก นั่งลงบนโซฟาตัวนุ่มชั้นดี เพิ่งได้รู้เหมือนกันว่าเจ้าเด็กของผมอยู่ดีกินดีขนาดนี้

          “แล้วไม่ไปหาลูกค้าสาวสวยแล้วหรอ”

          “งอนเก่งงง น้องใครเนี่ย”

          “น้องพี่ไง” คนเด็กกว่าว่าแล้วทิ้งตัวลงนั่งแรงแล้วซบหัวลงบนลาดไหล่ของผม ก่อนจะเอ่ยคำที่อยู่ในใจทั้งสองของเราออกมา

          “คิดถึงมากจริงๆ นะ”

          “คิดถึงเหมือนกัน” ผมกดจมูกลงกับกลุ่มผมหอมๆ นั่นจนชื่นใจ

          “ว่าแต่ทำไมยังไม่นอนอีก นี่ตีสาม อย่าบอกนะว่าเรายังทำการบ้านอยู่” ผมทำเสียงเอ็ดหน่อยๆ จริงๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาหาตอนตีสามอย่างที่เห็น ที่พักของเขาอยู่ไม่ไกลจากบ้านของแดเนียล ตั้งใจว่าจะลองมาดูเพราะอดใจไม่ไหวแต่ก็คิดว่าน้องคงต้องนอนไปแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงๆ ไฟในบ้านยังเปิดสว่างจ้า เลยตัดสินใจลองกดกริ่งเรียกดู

         “เผลอหลับไปต่างหาก” แดเนียลตอบ

          ระหว่างเราไม่มีใครพูดอะไรขึ้นอีกพักใหญ่ แดเนียลยืดตัวขึ้นมาก่อนหันหน้ามาหาผมที่นั่งกอดเขาจากทางด้านหลังอยู่ก่อนหน้านี้

          “ขอกอดหน่อย”

          ไม่ยอมได้หรอครับ

          ในเมื่อใจของผมก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน

          เราขยับตัวเข้าหากัน ต่างคนต่างโอบกอดกันและกัน ผมสัมผัสได้ถึงจังหวะเต้นของหัวใจที่รัวเร็วของคนตรงหน้า

          “หัวใจพี่เต้นแรงจัง” คนเป็นน้องว่า ทั้งที่ยังกอดกันไม่ปล่อย

          “ใจพี่เต้นแรงทุกครั้งที่กอดกัน เราเพิ่งรู้เองต่างหาก”

          แดเนียลผละออกจากอ้อมกอดของผม หน้าตาแดงก่ำ

          “แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ เจ้าลูกหมาของพี่” ผมยีหัวฟูๆ นั่นไปหนึ่งที สัมผัสแบบนี้ทำเอาผมยิ้มจนหุบไม่ลง เพียงสามปีแต่นานเหมือนครึ่งทศวรรษที่ผมไม่ได้สัมผัสเนื้อกายของคนตรงหน้าจริงๆ

          “ขอบคุณครับ” เจ้าเด็กอายุครบ20ปี ยิ้มตาหยีเป็นซามอยด์เหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด ผมเอื้อมมือยื่นดอกฟอร์เก็ทมีน็อทให้อีกคน

          “ทำไมเป็นดอกนี้ล่ะครับ” แดเนียลมองมันแล้วเงยหน้าขึ้นถามผม แววตาใสเจือปนความงุนงง

          “พี่รู้ว่าเราน่ะไม่ลืมพี่หรอก แต่ที่พี่ให้ ก็แค่…”

          “ไม่อยากให้นายลืม..”

          “ซ้าย สตอรี่ของเรา?”

          หื้ม จำได้ด้วยหรอ ว่าผมเคยใช้ชื่อแบบนี้ เรียกเรื่องราวพวกนั้น

          น่ารักจริงๆ นะครับ แดเนียลของพวกเรา

          ไม่สิ  อีกเดี๋ยวก็เป็นของผมคนเดียวแล้ว

          :)

          “อื้อ แบบนั้นแหละ กว่าเราจะเติบโตมาเป็นแดเนียลในวันนี้ วันพวกนั้นมันก็มีความหมายมาก ได้เรียนรู้ ได้ผิดพลาด ได้ลำบากกับช่วงชีวิตที่มันไม่เหมือนคนอื่น เก่งมากเลยนะที่มีวันนี้ได้” ผมกอดแดเนียลอีกครั้ง

         เป็นกอดที่รู้สึกมากกว่าครั้งไหนๆ ตั้งแต่ได้กอดครั้งสุดท้ายตอนที่โรงพยาบาล…

         “ครับ ไม่ลืมหรอก ไม่มีวันลืม”

사랑을 아냐고 물었던 그날 밤

     คืนนั้นที่เธอถามฉันว่ารู้จักความรักหรือเปล่า

          เสียงเพลงดังขึ้น เพลย์ลิสต์ที่วนมาถึงเพลงที่เขาชอบ

          Call you mine

          “ขอบคุณมากนะที่วันนี้มาหาผม” แดเนียลเอ่ย ผมตั้งใจฟัง

          “พี่รู้มั้ยว่าครั้งแรกที่ผมได้ซ้ายสตอรี่มาเป็นของตัวเอง ความรู้สึกมันเป็นยังไง”

          “ในตอนแรกมันเหมือนหลุดเข้าไปในโลกใบใหม่ โลกที่มีข้างซ้าย โลกที่มีข้างขวา ทุกคนต่างก็ดีใจกับผมแล้วบอกว่า นี่เป็นโลกที่สมบูรณ์แบบ โลกแบบที่ผมต้องการและในที่สุดก็ได้มันมา”

          ผมยิ้ม

          “แต่พี่รู้มั้ยว่าผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลย"

          "โลกที่มีข้างซ้าย มีข้างขวา แต่ไม่มีพี่ซองอู ไม่สามารถเป็นโลกที่สมบูรณ์แบบสำหรับผมได้เลย”

          “ขอบคุณนะครับที่กลับมาเป็นโลกทั้งใบของผมอีกครั้ง”

          แล้วเพลงก็วนมาถึงท่อนสุดท้าย

          “you’re the only one who run my world”

곰곰이 생각을 하다 보니까

พอมาลองคิดดูแล้วคิดดูอีก

조금은 알 것 같아

ฉันคิดว่าฉันชักจะเข้าใจแล้วล่ะ

-----------------------------------------------------------------

END.

#ซ้ายสตอรี่

เพราะผมเป็นคนเดียวที่ได้ครอบครองโลกทั้งใบของเขา - อง ซองอู

talk :

ขอบคุณสำหรับการติดตามของทุกๆ คนนะคะ

คนบ้าอะไรฟิคสามตอนเขียนตั้งเกือบชนปี 55555

จบไปแล้วสำหรับซ้ายสตอรี่ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และทุกทวิตนะคะ

มาได้จนถึงตอนจบเพราะคอมเม้นท์ทุกคนจริงๆ

สำหรับอาการของโรคที่หายขาดไปเป็นเพียงการจินตนาการของเรานะคะ

เพราะโรคเป็นความผิดปกติของสมองเราเลยเขียนเกี่ยวกับการได้รับกระทบกระเทือน

ในข้อมูลจริงๆ ไม่มีอะไรรับประกันนะคะว่าหายได้

อาจมีพิมพ์ผิดหรือเบลอๆ จุดไหน คอมเม้นท์ติชมบอกกันได้นะคะ

เลิฟ

ขอบคุณจริงๆ ค่ะ