คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF : EXO] รักหรือไม่ ใช่หรือหลอก :: KRIS x TAO 1/2
รักหรือไม่ ใช่หรือหลอก
คุณเคยมีความคิดที่อยากจะคบใครแบบจริงจังกันบ้างไหม ? สำหรับใครหลายคนพอเวลาเจอคนที่ตัวเองรู้สึกว่า
ใช่ก็เกิดความรู้สึกที่อยากจะคบกันแบบจริงจังขึ้นมา ไม่ได้คำนวณถึงเวลาที่เจอกันว่าจะช้าหรือเร็วแค่รู้สึกว่าใช่ ก็รวบรัด
เลย
แต่กลับใครบางคน ไอ้ความรู้สึกที่ว่าอยากจะคบกันแบบจริงจังนั้นกลับไม่มีอยู่ในความรู้สึกนิกคิดหรือแม้กระทั่ง
ในสมองของตัวเองเลยด้วยซ้ำ แค่ได้เที่ยวเล่น สนุกไปวันๆ แฟร์กันทั้งสองฝ่ายมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ?
" นี่จื่อเทา ช่วงนี้หายหน้าไปเลยนะ ฉันรอจนจะแห้งเหี่ยวหมดแล้ว " คนถูกถามหันมองร่างของสาวสวยผมทองที่
สวมชุดนักเรียนหญิงโรงเรียนเดียวกันกับเค้าที่ยื่นหน้าเข้ามาหา ถึงแม้สายตาเค้าจะไม่ได้จับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอสัก
เท่าไหร่ แต่หน้าอกหน้าใจนั่นก็เยอะดีเหมือนกันนะ..
" อะไรของเธอน่ะซอนเฮ วันนี้จื่อเทาเค้ามีนัดกับฉันแล้วล่ะ " ข้างกันเป็นหญิงสาวผมบลอนด์ที่แกล้งสอดแขนเรียว
ขาวนั่นมาคล้องแขนเค้า ใบหน้าสวยออดอ้อนอย่างเห็นได้ชัดแล้วไอ้ที่ตรึงสายตาของเค้าได้อีกก็คงไม่พ้นเนินอกที่เจ้าตัว
ตั้งใจจะโชว์แล้วเสียดถูอยู่ตรงต้นแขน ทำเอาความคิดแทบกระเจิงนั่นอีก
ร่างสูงเบนสายตาขึ้นมองไปด้านนอกหน้าต่างที่ตอนนี้เค้ากับผู้หญิงสองคนนี้กำลังใช้เวลาที่เหมือนจะว่างของตัว
เองมาแอบหลบมุมอยู่ในห้องวิทยาศาสตร์ที่น้อยคนนักจะขึ้นมาถึงข้างบนนี้ เพราะขึ้นชื่อว่าห้องวิทยาศาสตร์มันมีอะไร
มากกว่าแล็ปทดลองอยู่แล้ว
ร่างสูงยืดหลังพิงกับผนังของห้องที่ถ้าเงยหน้าขึ้นไปก็จะเป็นหน้าต่างระหว่างทางเดินเชื่อมของตึกซึ่งถ้าไม่อยาก
ให้โดนอาจารย์จับได้ การนั่งกับพื้นแล้วอยู่ใต้หน้าต่างนี่คือที่ลี้ภัยชั้นดีเลยล่ะ
" อย่าเพิ่งเถียงกันสิ ซอนเฮ ยูจิน " เสียงใสดังขึ้นไม่ดังมากพร้อมกับรอยยิ้มร้ายที่มองสองสาวสลับกันไปมาแล้ว
ตามด้วยเสียงถอนหายใจเบาๆ
ร่างสูงยกมือขึ้นวางบนผมของสาวสวยทั้งสองคนแล้วเอียงหน้าหอมแก้มสลับกันไปมาสลับหัวเราะเสียงเบากับ
สองสาวที่ยังบ่นหงุงหงิงแย่งตัวเค้าสลับกันไปมา ก่อนที่คนตัวสูงจะยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากเป็นสัญญาณให้ทั้งสองคนเงียบ
เสียงลง
" ขอโทษครับ ผมไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับจินซูได้อีกแล้ว ขอโทษจริงๆ นะครับ " เสียงทุ้มต่ำของใคร
บางคนดังขึ้นเหนือหัว
จื่อเทาผงกหัวเพียงเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนสองคนทางด้านนอก ผู้หญิงคนนั้นเค้าไม่รู้จักแน่นอนแต่ผู้ชาย
ตัวสูงผมสีสนิมคนนี้เค้าค่อนข้างจะรู้จักนิดหน่อย อู๋อี้ฟาน เด็กนักเรียนที่อยู่ห้องติดกับเค้า ตอนแรกก็ไม่ได้อยากจะใส่ใจ
อะไรนักแต่พอเห็นสีหน้าและแววตาของหมอนั่นที่มองออกไปแล้วมันก็แปลกดีนะที่จริงจังมากจนเกินไปกับเรื่องของความ
รักน่ะ....... น่าตลกจริงๆ
" ทำไมนายถึงไม่ชอบฉันบ้างล่ะ ให้โอกาสฉันนะ ฉันจะทำให้นายรักฉันให้ได้เลย " เสียงใสปนสะอื้นดังขึ้นทำเอา
คนที่กำลังแอบฟังคนอื่นคุยเรื่องดราม่ากันได้แต่หัวเราะในใจ
เจอคนไร้สาระตั้งสองคน มนุษย์หนอมนุษย์
" อย่าทำแบบนั้น มันจะลำบากเปล่าๆ นะ "
" ไม่หรอก ฉันทำได้จริงๆ นะ! "
จื่อเทาถอนหายใจออกมาในความเกรงใจที่ดูจะเป็นคนดีซะเหลือเกินของคนตัวสูงบวกกับความน่ารำคาญของ
ผู้หญิงตรงข้ามนั่น นี่ถ้าเป็นเค้านะ จะไม่มีการอ้อมค้อมอะไรแบบนี้เด็ดขาดเลยล่ะ
" น่ารำคาญชะมัด " เสียงใสดังขึ้นไม่ดังมากแต่ก็ทำเอายูจินกับซอนเฮหันมาดุเสียงเบา เพราะพวกเธอกลัวว่าทั้ง
สองคนด้านนอกจะได้ยินเพราะว่าดันมีกลุ่มคนไม่พึงประสงค์มาอยู่ในบริเวณต้องห้ามนี่ด้วย
คนตัวสูงส่ายหัวไปมาก็ในเมื่อเค้ารู้สึกรำคาญเหตุการณ์น่าอึดอัดนั่นจะตายไป แต่กว่าจะได้คิดอะไรไปมากกว่า
นี้มือหนาของใครบางคนก็วางลงบนกลุ่มผมทุยสีดำสนิทของเค้า แล้วไหนจะสายตาที่เหลือบมามองพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้น
แตะปากตัวเองส่งเสียงชู่ว..ใส่เค้าเบาๆ ทำเอาอีกคนมองตาค้างแอบกลืนน้ำลายเบาๆ ...
เค้าทั้งสองคนจะรู้อะไรไหม ว่าการพบเจอกันครั้งนี้.. มันกำลังจะทำอะไรหลายๆ อย่างเปลี่ยนไป
.
.
.
.
ร่างสูงของอี้ฟานเงียบไปเกือบครึ่งนาทีหลังจากที่หันไปจัดการตัวป่วนที่อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ให้เงียบเสียง
ลงไป ก่อนจะหันกลับมาสนใจเสียงสะอื้นของคนตรงหน้า เค้าไม่รู้ว่าจะปลอบยังไงให้อีกคนดีขึ้นโดยที่ตัวเค้าต้องไม่
ลำบากใจ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงอีกคนก็ไม่ยอมเลิกตื๊อสักที
" อี้ฟาน ถึงยังไงนายก็ยังไม่มีคนที่ชอบไม่ใช่เหรอ ให้โอกา...! "
" นี่สาวน้อยตรงนั้นน่ะ ถึงก่อนหน้านี้อี้ฟานจะไม่มีคนที่ชอบ แต่ต่อจากนี้ไปหมอนี่เป็นของฉันแล้ว " เสียงแทรกดัง
ขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับแรงโอบรัดรอบคอที่ส่งมาจากอีกคน
รอยยิ้มทะเล้นบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังสนุกสุดขีดที่ได้เห็นผู้หญิงตรงหน้าเค้าหน้าซีดลงไปอย่างเห็นได้ชัดแล้วไม่
นานเธอคนนั้นก็วิ่งหนีเค้าออกไป อี้ฟานหันมองใครบางคนที่โผล่มากอดเค้าจากทางด้านหลังก่อนจะคว้ามือหนาให้เดิน
ตามกันออกมาจนถึงดาดฟ้าของตึกเรียน
" ขอโทษที่เข้าไปจังหวะการปฏิเสธคนของนายนะ อู๋อี้ฟาน "
" ไม่เป็นไรถือว่าช่วยได้เยอะ ขอบคุณอีกครั้ง " เสียงที่ดังลอดออกมาดูผ่อนคลายจากอย่างเห็นได้ชัด
ใบหน้าคมของคนตัวสูงเชิ่ดขึ้นสูดลมเย็นๆ บนดาดฟ้าพร้อมกับหันหลังเท้าแขนลงกับขอบระเบียงสูงกวาดตามอง
คนตรงหน้าที่ดูแล้วความสูงไม่น่าจะเตี้ยกว่าเค้าเท่าไหร่ แถมสายตาเฉี่ยวที่มองมายังต้องเผลอชมคนๆ นี้เลยว่าก็ดูสวยดี
" แอบนินทาฉันอยู่ในใจเหรอไง " เสียงทุ้มหวานดังขึ้นพร้อมกับร่างโปร่งที่เดินมายืนข้างกัน ใบหน้าสวยหันมอง
แล้วยิ้มให้
" คงไม่ว่างขนาดนั้น " ตอบกลับเบาๆ ตามสไตล์ เพราะเค้าก็ไม่ใช่คนดีอะไรแค่รู้จักใช้ถ้อยคำให้เหมาะกับคนและ
สถานการณ์มากกว่า
" จะบอกอะไรให้นะว่าผู้หญิงประเภทนั้นน่ะต้องปฏิเสธให้ชัดเจน จะได้เลิกคิดเข้าข้างตัวเอง "
" แบบนั้นคงไม่ไหว อีกฝ่ายน่าสงสารขนาดนั้นแถมยังดูจริงจังอีก " อี้ฟานตอบกลับเสียงเครียด แต่อีกคนกลับยิ้ม
เบาที่มุมปากออกมา
" จริงจังอะไรขนาดนั้น เรื่องความรักน่ะมีไว้แค่เล่นๆ ก็พอแล้วล่ะ " คนตัวสูงหันมองเสี้ยวหน้าอีกคนที่ระบายยิ้ม
ออกมากับคำตอบของตัวเอง ก่อนที่มือหนาจะยื่นออกไปจับที่ปลายคางมนให้หันมามองสบตา
" หน้าตาก็ดูน่ารักดี แต่ทำไมพูดจาร้ายกาจแบบนั้น " จื่อเทาเงยหน้าขึ้นมองสบตาคนที่กำลังส่งยิ้มมาให้โดยที่เค้า
ลงความเห็นว่าน่าหงุดหงิดที่สุดกลับมา
" นายน่ะ ระวังตัวไว้บ้างนะเผื่อวันนึงเกิดสะดุดขาตัวเองล้มแล้วมันจะยุ่ง ฮวางจื่อเทา " มือบางยกขึ้นปัดมือคน
ตัวสูงออกแล้วเมินหน้าหนีไปอีกทาง
คนอย่างเค้าไม่มีทางสะดุดขาตัวเองแน่นอน!
" พูดมาก ว่าแต่นายเถอะหลังจากนี้จะเอายังไง ดูท่าอีกคนคงไม่ล้มเลิกง่ายๆ หรอก "
" ยังไม่ได้คิดเลย ช่วยคิดทีสิ "
" ถ้างั้นมาคบกับฉันจริงๆ มั้ยล่ะ ตอนนี้ฉันก็ฟรีอยู่พอจะเป็นเพื่อนเล่นกับนายได้สักระยะ " เสียงใสตอบกลับมา
พร้อมกับแววตาที่กำลังสั่นระริกดูก็รู้เลยว่าอีกคนกำลังสนุกขนาดไหน
" เอาแบบนั้นก็ได้ "
จื่อเทาหันมองคนตัวสูงแล้วส่งยิ้มมาให้ก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากดาดฟ้าตึกทิ้งให้อีกคนยืนรับวิวมองแผ่น
หลังของตัวเองเดินห่างออกไป บางทีการที่เค้ายอมเล่นอะไรบ้าๆ แบบนี้มันคงจะทำให้ชีวิตของเค้ามีอะไรน่าตื่นเต้นขึ้นมา
บ้างนะ
เช้าวันต่อมาเรื่องที่เป็นท็อคออฟเดอะทาวคงไม่ใช่เรื่องอื่นนอกจากเรื่องของเค้ากับคนตัวสูงนั่นแน่นอน เพราะทัน
ทีที่ฮวางจื่อเทาเดินเหยียบเข้ามาในโรงเรียน สายตามากมายที่ปกติมองเค้าอยู่แล้วแต่ตอนนี้กลับมองมามากขึ้นพร้อมกับ
เสียงซุบซิบที่เค้าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินให้ลอยเข้ามาในโสตประสาทนั่นอีก
" รู้เรื่องฮวางจื่อเทากับอู๋อี้ฟานรึยัง เค้าลือกันว่าสองคนนั้นคบกันแล้วล่ะ! "
" ไม่จริงน่า ฉันอุตส่าห์เล็งเอาไว้แล้วนะ "
" จะคบกันได้นานเหรอ จื่อเทาขี้เบื่อขนาดไหนเธอก็รู้ "
" ถ้าเลิกกันไวๆ ก็ดีสิ ฉันจะได้ไปปลอบใจอี้ฟาน เห็นแล้วอยากพลีกายให้เลยล่ะ "
ผู้หญิงพวกนี้นี่รำคาญจริงๆ ยังไม่ทันไรก็แช่งกันซะแล้ว เพราะแบบนี้ไงเค้าถึงได้เบื่อแล้วก็เปลี่ยนคู่ควงไวกว่า
ต้มมาม่าสามนาทีเสร็จซะอีก
" นี่จื่อเทา ไม่มาหาฉันเลยนะ " เสียงใสดังขึ้นข้างตัวพร้อมกับแรงกอดรัดที่แขน ร่างโปร่งก้มมองแล้วดึงแขน
ออกช้าๆ
" ขอโทษนะ แต่ช่วยเลิกยุ่งกับฉันสักทีมันน่ารำคาญน่ะ " ไม่ว่าเปล่าแถมยังทำหน้าเบื่อหน่ายใส่อีกคนไปอีกก็ใน
เมื่อทั้งเค้าแล้วก็เธอคนนั้นต่างก็ได้ในสิ่งที่ต้องการกันไปแล้วยังมาเซ้าซี้ให้ต้องรำคาญอีกทำไม
" นายจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ ฮวางจื่อเทา! " เสียงใสตวาดลั่น แต่คนตรงหน้ากลับหันมาชำเลืองมองคนตัวเล็ก
ด้านหลังแล้วฉีกยิ้มพร้อมส่งเสียงเหอะ! ออกมาเบาๆ ให้พอได้ยินกันสองคน
" ทนไม่ได้ก็ไปสิ "
คนตัวเล็กตรงหน้ากำมือแน่นแล้วเดินไปกระชากไหล่อีกคนให้หันมาแล้วฟาดมือลงบนแก้มขาวนั่นแรงๆ หลายที
จนอีกคนต้องผลักออกไป เสียงโวยวายของเพื่อนร่วมห้องดังออกมาก่อนที่เค้าจะได้ตีผู้หญิงคืนอีกคนก็วิ่งหนีไปไกลแล้ว
" โอเคนะมึง ? "
" ยังไม่ตายว่ะ ขอบใจนะไอ้ฮุน " เซฮุนเพื่อนห้องเดียวกันที่ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่เรียกว่าเพื่อนได้มากที่สุดแล้ว
เซฮุนดึงแขนเพื่อนให้ลุกขึ้นแล้วชะโงกหน้ามองแก้มแดงช้ำของเพื่อนตัวเองแล้วขำออกมา
" โคตรดูไม่ได้ สมน้ำหน้า "
" กูไปให้แฟนกูปลอบใจแป๊ป "
" สำออยมากอ่ะมึง " เสียงแซวของเซฮุนดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ไอ้เพื่อนตัวดีส่งมาไม่ขาดสาย จนเป็นเค้า
นี่เองที่แทบจะอยากเดินกลับไปแล้วตบหัวเพื่อนตัวเองซะให้สิ้นเรื่อง
ขายาวพาตัวเองเดินเข้ามาหาอีกคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องเรียน ดูเหมือนช่วงบ่ายทุกห้องจะปล่อยให้เป็น
คาบว่างเพื่อที่นักเรียนอย่างพวกเค้าจะได้มีเวลาอ่านหนังสือกันอย่างเต็มที่ คนตัวบางเดินไปสะกิดไหล่คนตัวสูงให้ละ
สายตาออกจากหนังสือก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่งคร่อมอีกคนบนเก้าอี้โดยที่หันหน้าเข้าหากัน ร่างสูงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
แล้ววางแขนลงบนโต๊ะเป็นการล็อคคนตัวเล็กบนตักกลายๆ
" มีอะไรรึเปล่าครับจื่อเทา "
" โดนดาน่าตบมา เจ็บชะมัดเดี๋ยวจะไปเอาคืนให้ได้คอยดู! "
" ก็ทำตัวเองทั้งนั้นน่ะ " ร่างสูงว่าแล้วประคองแก้มใสที่เป็นรอยริ้วแดงๆ มาดู
" นายเป็นแฟนฉันะอี้ฟาน ต้องปลอบกันสิ! "
" อ่า โอเคๆ น่าสงสารจังเลย " ร่างสูงลูบหัวคนตัวเล็กที่โผเข้ากอดเค้า มือหนาลูบทั้งผมนิ่มและแผ่นหลังบางจะมี
บ้างที่แอบฉวยโอกาสสูดดมความหอมจากคนตัวเล็กนี่แบบไม่ให้รู้ตัว
" เดี๋ยววันนี้พาไปกินข้าว เลิกโวยวายได้แล้วนะ " คนตัวเล็กบนตักส่งยิ้มกลับมาให้แล้วกอดรอบคออีกคนแน่นขึ้น
ก่อนจะปล่อยมือออกมาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเอง ใจจริงก็ยังไม่ได้อยากกลับห้องหรอกแต่เพราะเสียงออดที่ดังแล้ว
ทำให้เค้าต้องจำใจถอยออกมา
อี้ฟานเดินจับมือมาส่งอีกคนที่ห้องเรียน ใบหน้าคมส่งยิ้มไปให้ก่อนจะใช้สายตากดดันให้เค้าต้องยอมเดินกลับไป
นั่งที่โต๊ะของตัวเองก่อนที่เจ้าตัวจะระบายรอยยิ้มใส่แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องเรียนของตัวเองที่อยู่ติดกันอีกครั้ง
อู๋อี้ฟาน นายจะรู้ไหมว่าความใจดีของนายน่ะมันทำให้คนอย่างฮวางจื่อเทาเคยตัว เพราะไม่ว่าเค้าจะทำอะไร
เอาแต่ใจแค่ไหนอีกคนก็ไม่เคยว่าแถมยังตามใจเค้าอีก ไอ้ความเกรงใจที่มันควรจะมีต่อคนรักมันก็ดันไม่มีเรียกว่าได้ทำ
อะไรที่เป็นตัวเองสุดๆ แบบนี้การที่ได้เราอยู่ด้วยกันมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่เลวร้ายมากเหมือนอย่างที่คิดไว้ตอนแรกกลับกัน
มันยังทำให้รู้สึกดีอีกต่างหาก..บางทีก็รู้สึกดีจนเค้านี่นิสัยเสียเลยล่ะ
" นายเก่งคณิตใช่ไหม ช่วยสอนการบ้านฉันหน่อยสิวันนี้น่ะ " หลังจากเลิกเรียนไม่นานจื่อเทาก็เดินสะพายกระเป๋า
มารับคนตัวสูงที่กำลังเก็บของของตัวเองใส่กระเป๋าข้างกันก็มีพวกเพื่อนๆ ของเจ้าตัวอยู่ด้วย
" จะให้ช่วยสอนหรือให้ทำให้ " อี้ฟานเลิ่กคิ้วขึ้นมองพอได้เห็นสีหน้าขัดใจของคนตัวเล็กที่โดนเค้ารู้ทันก็ยิ้มกวน
ออกมา
" ทั้งสองอย่างน่ะ "
" ครับๆ เอ้อพวกมึง กูกลับก่อนนะ "
" ไปดีมาดี อย่าเสียงดังมากเกรงใจคนข้างห้องเค้าบ้างนะ "
" หุบปากมึงไปเลยไอ้ชาน เดี๋ยวกูแช่งให้น้องแบคติดงานไม่เจอมึงสามเดือนเลยไง "
" ห่าน! ใจร้ายขั้นสุด!! " เสียงโวยวายของพวกเพื่อนๆ อี้ฟานทำเอาคนตัวเล็กต้องขำออกมา ก็ในเมื่อสิ่งที่พวกนั้น
พูดเค้ายังไม่เคยได้สัมผัสเลยอย่างมากก็แค่จับมือกันเท่านั้นแหล่ะ
จื่อเทาเดินตามคนตัวสูงมาเรื่อยๆ จนถึงอพาทเม้นท์ที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก บางทีก็แอบคิดว่าอีกคนจะ
ดูมีฐานะมากกว่าที่เค้าคิดไว้ซะอีกเพราะพวกเค้าแทบจะไม่เคยคุยเรื่องส่วนตัวกันเลยจะมีบ้างที่พอใครอีกคนแชร์ออกมา
อีกคนก็จะแชร์ตาม แต่ไม่มีการถามอะไรเยอะมากกว่าที่อีกคนอยากให้รู้
ร่างโปร่งนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบการบ้านออกมาวางบนโต๊ะรอเจ้าของห้องที่หายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยน
เสื้อผ้าออกมา เจ้าบ้านนั่งลงกับพื้นหยิบสมุดการบ้านของอีกคนขึ้นมาเขียนเพราะคณิตเรื่องนี้ห้องของเค้าเรียนไปแล้ว
มือขาวเอื้อมมากอดคอเค้าจากด้านหลังเหมือนอย่างวันแรกที่เจอกัน ใบหน้าใสแนบลงกับไหล่หนาของคนที่นั่ง
อยู่ทำเอาเค้าต้องหันมองคนตัวเล็กด้านหลัง
" นายนี่มันไม่ได้เรื่องเลยนะ อี้ฟาน "
" เรื่องอะไร ? " เจ้าของไหล่เหล่ตามองคนตัวเล็กแล้ววางสมุดการบ้านลงบนโต๊ะด้านหน้า
" เราจะไม่มี sex กันหน่อยเหรอ ? "
" นึกยังไงพูดแบบนั้น " คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแต่คนตัวเล็กยังทำหน้าใสซื่อกลับมา มองดูก็รู้ว่ามันต้องมีอะไร
แอบแฝงอยู่ในท่าทีนั้น
" คนเป็นแฟนกัน มันก็ต้องมีอะไรกันบ้างไม่ใช่เหรอ ? "
" ก็ใช่ แต่นายกับฉันเราต่างก็เป็นผู้ชาย " คนตัวสูงว่าแล้วขยับตัวหันมามองคนตัวเล็กที่ยันตัวขึ้นนั่งบนเตียง นัยต์
ตาคมมองสบกันก่อนที่คนตัวเล็กจะยิ้มออกมาช้าๆ
" ถ้าเป็นเรื่องร่างกายล่ะก็ ฉันมั่นใจว่าฉันก็สู้พวกผู้หญิงพวกนั้นได้นะ นี่ไงนายไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรออี้ฟาน "
จื่อเทาดึงมือหนาของอีกคนเข้าใต้เสื้อนักเรียนของตัวเองไล่ตั้งแต่หน้าท้องขาวขึ้นไปจนถึงอกบาง
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเมื่ออีกคนแตะนิ้วลงบนหัวนมสวยด้านในเสื้อเชิ้ต เสียงครางเบาๆ ดังลอดออกมาจาก
ปากอิ่มก่อนที่จะปล่อยมืออีกคนให้รุกรานร่างกายเค้าตามอำเภอใจ
" ทำ... ได้ใช่ไหม " เสียงแหบพร่าถามขึ้นราวเสียงกระซิบ ริมฝีปากหนาที่ลากปลายลิ้นพรมจูบไปทั่วทั้งร่างจน
ทำให้คนที่เป็นฝ่ายเชิญชวนเมื่อกี๊ต้องนอนตัวสั่นไหวกับอาการเสียวจนตัวสั่นอยู่ใต้ร่างของเค้านั้น ทำเอาคนตัวสูงต้อง
ส่งยิ้มออกมา
" ไอ้ท่าทางเก่งกล้าเมื่อกี๊หายไปไหนแล้วล่ะ ฮวางจื่อเทา " สิ้นเสียงทุ้มใบหน้าคมก็ซุกหน้าลงมากับซอกคอขาว
กวาดลิ้นหนาพรมจูบไปทั่วร่างเปลือยของคนตัวเล็กอีกครั้ง ไม่ว่าจะสัมผัสชิมตรงไหน คนๆนี้ก็ยังหวานไม่เปลี่ยน หวาน
จนไม่อยากแบ่งให้ใครได้ชิม
" พ..พอเถอะอี้.. อี้ฟาน ถ้าโดนสัมผัสไปมากกว่านี้ฉันคง.. "
" ถ้างั้นใส่เข้าไปเลยได้ใช่ไหม " ใบหน้าหวานมองสบตาคนตัวสูงพร้อมพยักหน้าเบาๆ
ขาขาวถูกแยกออกพร้อมกับเสียงครางหวานที่ดังออกมาเมื่อโดนอีกคนสัมผัสที่โคนขาด้านในเสียงดูดเม้มดังขึ้น
เบาๆ แต่ก่อนที่อะไรๆ มันจะมากไปกว่านี้ เจ้าตัวถึงตัดสินใจบีบไหล่กว้างของอีกคนแรง จนคนตัวสูงต้องละริมฝีปากออก
จากช่วงขาขาวเงยมองคนตัวเล็กที่ส่งสายตาหวาดๆ กลับมาหา
" ฉ.. ฉันกลัว "
" ไม่เป็นไร ถ้ากลัวก็กอดฉันไว้แน่นๆ " เสียงเข้มดังขึ้นข้างหูพร้อมกับกำชับกอดอีกคนแน่นขึ้น
" ฉันจะทำให้นายรู้สึกดีจนลืมกลัวไปเลย " แล้วบทเพลงรักก็เริ่มบรรเลงขึ้นพร้อมกับเสียงครางหวานปนสั่นกระเส่า
ของคนตัวเล็กที่ดังออกมาไม่ขาด
ทุกนาทีที่ผ่านไปไม่มีวินาทีไหนที่เค้าจะไม่รู้สึกดีเลย ตั้งแต่ต้นจนจบเสียงครางหวานที่ดังออกมาให้ได้ยินทุกครั้ง
ที่อีกคนสอดใส่แกนกายกระแทกเข้าถูกจุดกระสันของคนตัวเล็กให้ครางหวานนั้นมันทำให้เค้าโลภอยากจะได้คนๆนี้มา
ครอบครอง มากลืนกินจนไม่อยากให้ใครได้ยินเสียงหวานนี่นอกจากตัวเค้าเอง เกือบครึ่งคืนที่บทเพลงเร่าร้อนนี่ดำเนินต่อ
ไปจนเป็นคนตัวเล็กเองที่ส่งเสียงแหบสั่นออกมาห้าม เพราะถ้ายังขืนมีต่อรอบที่สี่คนตัวเล็กนี่คงได้ขาดใจด้วยความเสียว
ซ่านนี่แน่นอน
เสียงกุกกักดังขึ้นที่หน้าประตูแต่ก่อนที่อีกคนจะเดินออกไปอี้ฟานก็เดินไปจับขอบประตูห้องเหนือศรีษะของคน
ตัวเล็กไว้ได้ทัน
" จะไม่ค้างที่นี่ไง ? " ใบหน้าคมสวยหันมามองแล้วยิ้มให้
" ไม่เป็นไรหรอก "
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันพอเห็นอีกคนใบหน้าซีดๆ ในใจก็นึกเป็นห่วงถึงได้เอื้อมมือหนาออกไปจับที่แก้มเนียนแต่
คนโดนจับกลับสะดุ้งออกมาเหมือนหวาดกลัวอะไรสักอย่าง
" สงสัยฉันจะฝืนนายมากเกินไป ขอโทษนะ " จื่อเทาส่ายหน้าไปมาแล้วส่งยิ้มกลับมาให้พร้อมกับจับมือหนามา
บีบเบาๆ
" ไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้น ถึงฉันจะเพิ่งเคยกับผู้ชายครั้งแรกแต่เรื่องพวกนี้ฉันชินแล้วล่ะ อย่าคิดมาก "
" ตามนั้น ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้ "
" อืม หลับฝันดีนะ " จื่อเทาโบกมือให้อีกคนก่อนจะปิดประตูห้องให้
ร่างโปร่งยืนพิงหลังประตูที่ปิดไปสักพักก่อนจะไถลตัวลงนั่ง มือบางกอดตัวเองที่กำลังสั่นอยู่แน่น ริมฝีปากขบเม้ม
เข้าหากันเหงื่อที่ไหลออกมาทำเอาเค้าแทบอยากจะบ้าตาย สัมผัสวาบหวามที่อีกคนทิ้งไว้ทั่วร่างกายเค้ายังไม่หายไป ทั้งที่
ปากบอกว่าชินอะไรแบบนี้แต่พอโดนอี้ฟานสัมผัสเข้าจริงๆ กลับทำได้แค่นอนตัวสั่นปล่อยให้อีกคนปรนเปรอจนรู้สึกดี
ขนาดนั้น
ขายาวจะพาร่างสั่นเทาของตัวเองกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย
ความคิดเห็น