คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF : EXO] S.แอบรัก :: KRIS x TAO 1/2
�
� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � แอบรัก 1/2
ผมมีเพื่อนสนิทอยู่สองคน เราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ อาจจะเป็นเพราะบ้านของพวกเราอยู่ติดกันก็ได้
แถมสองคนนั้นยังเรียนที่เดียวกับผมอีก ถึงจะคนละห้อง คนละชั้นปี แต่ก็เป็นคนที่คอยรับฟังปัญหาของผมตลอดเวลาที่
อยู่ด้วยกันเหมือนอย่างตอนนี้ที่ผมกำลังไปชอบผู้ชายคนหนึ่งอยู่..
ขายาวก้าวไปตามทางเดินภายในทางเดินระหว่างตึกเรียน เด็กผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งผมสีน้ำตาลประกายทองที่
กำลังก้มหน้าเดินตามเพื่อนตัวสูงสองคนด้านหน้าพอดีกับที่เห็นใครบางคนเดินผ่านหน้าไปจนผมต้องเหลียวหลังไปมอง
ไม่ว่ายังไง คิมจงอิน ก็ยังดูดีในสายตาผมเสมอ... และนั่นคงเป็นเรื่องราวของรักข้างเดียวของผม ฮวางจื่อเทา
คนนี้
" เมื่อกี๊เห็นรึเปล่า คิมจงอินน่ะ เท่ห์สุดๆ ไปเลย " คนตัวสูงด้านหน้าพยักหน้ารับกลับมาให้ ก่อนจะยกมือขึ้น
กอดอกเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้แล้วเบนสายตาหันมองนอกหน้าต่างไปแทน
" นี่อี้ฟานฟังอยู่รึเปล่า!! " คนตัวสูงคิ้วขมวดหันกลับมามองอีกครั้งแล้วพยักหน้าไปให้แทนคำตอบอีกที
" ก็ฟังอยู่น่า เฮ้ซีวอน ฟังอยู่เหมือนกันใช่ไหม " �เจ้าของร่างสูงตรงหน้าเบี่ยงประเด็นไปที่พี่ชายของตัวเองที่นั่ง
อ่านนิตยาสารแฟชั่นบ้านไร่อยู่ข้างๆ
" ฟังสิ ที่บอกว่าควายเท่ห์อะไรนั่นใช่ไหม ? "
" แบบนี้มันเรียกฟังที่ไหนเล่า!!! "� คนตัวเล็กกว่าบุ้ยหน้ากลับมาให้แทนคำตอบแล้วยกกล่องนมขึ้นดูดแถมสะบัด
หน้าใส่สองพี่น้องที่ดันเป็นเพื่อนสนิทกับเค้าด้วยนี่แหล่ะ
" ทำไมใจร้ายกันขนาดนี้นะ " เทาบ่นขึ้นแล้วเท้าคางลงกับโต๊ะสลับสายตามองทั้งสองคนไปมา
" อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ่ ว่าแต่ทำไมถึงได้ไปแอบชอบคนอื่นก่อนอีกแล้ว " �อี้ฟานถามขึ้นก่อนจะดีดจมูกรั้นนั่น
อีกครั้ง
" แถมอีกฝ่ายยังเป็นหนุ่มฮอตของชมรมบาสด้วยนะ ว่าแต่ถ้าชอบขนาดนี้แล้วทำไมถึงไม่ไปสารภาพรัก ? " �
ซีวอนปิดนิตยสารในมือลงแล้วเบนสายตามามองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าพวกเค้าแทน เทาส่ายหัวไปมาแล้วแก้มค่อยขึ้น
สีแดงขึ้นมาเรื่อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มเขินที่ส่งออกมาอย่างปิดไม่มิด
" ไม่เป็นไรหรอก แค่ได้มองคนที่ชอบอย่างมีความสุขอยู่ตรงนี้ก็ดีแล้ว "
สองพี่น้องหันมองหน้ากันก่อนที่คนตัวสูงผมทองจะถอนหายใจออกมาแล้วเบนสายตากลับไปมองท้องฟ้านอก
ห้องเรียนต่อต่างจากคนเป็นพี่ชายที่อมยิ้มขำออกมากับท่าทางของน้องชายที่ดูยังไงก็ปิดไม่มิดนั่นล่ะนะ
จวบจนถึงเวลาบ่ายเข้าห้องเรียนพวกเค้าทั้งสามคนต้องแยกย้ายกันเข้าห้อง ถึงเค้ากับอี้ฟานจะเรียนชั้นเดียวกัน
แต่ก็อยู่กันคนละห้องต่างกับซีวอนที่ตอนนี้อยู่ปีสามแล้ว แต่เจ้าตัวก็ยังเที่ยวลอยไปลอยมาไม่ได้รู้สึกเลยว่าจะจบในอีกไม่
ถึงปีข้างหน้านี้
" เห้ยๆๆ ต่อไปมันตากูสอบภาษาจีนแล้วนี่หว่า ตายๆ ยังไม่ได้ท่องเลย ไอ้ชานยอลมึงได้ทวนวิชานี้มาบ้างเปล่า
วะ ? " เจ้าของชื่อละสายตาออกจากสมุดตรงหน้าขึ้นแล้วส่ายหัวให้
" ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะโดน วันนี้ไม่ได้ท่องอะไรมาเลย "� คนตัวสูงว่าแล้วก้มหน้าก้มตาทบทวนแบบฝึกหัดลายมือ
กากๆ ของตัวเอง จนอีกคนที่นั่งมองอยู่ทนไมได้ต้องลุกและขยับเดินมาใกล้พร้อมกับส่งสมุดจดแบบฝึกหัดที่ตัวเองทำเสร็จ
แล้วยื่นมาให้
" ถ้าไม่รังเกียจเอาของฉันไปยืมดูก่อนก็ได้ " เจ้าของร่างสูงยื่นสมุดให้ ปากบางเม้มเข้าหากันแล้วค่อยยิ้มออกมา
เมื่อเห็นว่าอีกคนรับสมุดไปแล้ว
" ขอบใจนะ เดี๋ยวจะรีบคืนให้ "
" อืม " เจ้าตัวพยักหน้ากลับมาให้ก่อนจะยืนมองจงอินที่กำลังตั้งใจลอกฝึกหัดในสมุดเล่มนั้นจนเสร็จ
สมุดเล่มเล็กถูกยกขึ้นมายื่นให้แต่ก่อนจะถึงมืออีกคนจงอินกลับดึงสมุดเล่มนั้นกลับไปแล้วเงยหน้ามองคนที่ยืน
อยู่ข้างโต๊ะแทน
" ฮวางจื่อเทา นายสนิทกับสองพี่น้องตัวโย่งนั่นใช่ไหม ? "
" รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ น่ะ "
" ถึงว่าเห็นอยู่ด้วยกันสามคนบ่อยๆ แล้วสองคนนั้นไม่น่ากลัวเหรอ ? "
" น่ากลัวตรงไหน ?� สองคนนั้นน่ารักจะตายทั้งอี้ฝ่ายทั้งซีวอนเป็นคนดีมากๆ " �มุมปากเรียวยิ้มขึ้นกว้างจนคน
มองอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามออกมา ก็คนอะไรจะยิ้มออกมาทั้งตาทั้งปากได้ดูน่ามองขนาดนี้นะ
สงสัยจะเป็นเพื่อนร่วมห้องที่น่าสนใจมากๆ เลยนะ ฮวางจื่อเทา
" ยังไงนี่ก็ขอบใจมากนะ " สมุดเล่มบางถูกยื่นกลับไปให้ เทารับมาแล้วพยักหน้ากลับไปให้อีกครั้ง
" วันศุกร์นี้ฉันมีซ้อมแข่งบาสที่โรงยิม ถ้านายว่างยังไงก็มาดูได้นะ "
เหมือนเป็นเสียงแอคโค่ในหัว.. ถ้านายว่างยังไงก็มาดูนะ ถ้าว่างก็มาดูนะ มาดูนะ มานะ... ว๊ากกกกกกกกกกกก
กก ฮวางจื่อเทาอยากไป!!!
เทาเดินใจลอยอมยิ้มมาตลอดทางพอรู้สึกตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านของสองพี่น้องตัวสูงนั่นซะแล้ว มือเอื้อม
เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในบ้านพุ่งตัวขึ้นไปบนห้องนอนของใครบางคนที่ต้องกลับมาถึงบ้านก่อนหน้าเค้าแล้วแน่นอน
" อี้ฟานนนนน!!!!! "� เสียงเรียกเหมือนตะโกนทำเอาคนที่มุดตัวนอนอยู่ต้องลุกขึ้นมา ผมสีทองชี้ไปมา พอดีกับที่
ซีวอนเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองมาโผล่ที่ห้องน้องชายเหมือนกัน
" อย่าตะโกน อารมณ์ดีอะไรมาล่ะสิ " เทาพยักหน้ารัวแล้วดึงมือซีวอนให้เข้ามาในห้องแล้วเจ้าตัวก็โดดไปนั่งบน
เตียง เดือดร้อนเจ้าของเตียงต้องขยับขาออกให้อีกคนได้นั่งบ้าง ส่วนซีวอนก็ยึดพื้นข้างเตียงไปแทน
" จงอินชวนฉันไปดูซ้อมบาสศุกร์นี้อ่ะ " แก้มเนียนแดงระเรื่อขึ้นทันทีที่หลุดปากพูดชื่อใครบางคนออกมา
" ตื่นเต้นเหรอ / ตื่นเต้นสินะ "� เสียงสองพี่น้องดังออกมาพร้อมกัน
" ก็ตื่นเต้นสิ!! ไอ้บ้านั่นมันไม่รู้อะไรเหรอถึงมาชวนฉันขนาดนี้น่ะ พ่อครับ!! ลูกหัวใจจะวายตายแล้ว!! "
" จะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นน่ะ แล้วนี่ตกลงจะไปหรือไม่ไป ? "� ซีวอนถามขึ้นแล้วลูบหัวคนที่ไถลตัวลงไปนั่งกับพื้น
แล้วเอาหน้ามุดกับที่นอนของน้องชายเค้าแทน เจ้าของเตียงก้มมองแล้วอมยิ้มออกมาก่อนจะวางมือลงลูบหัวอีกคนบ้าง
" ไม่เอา ไม่ไปหรอก เป็นผู้ชายนะจะไปมันก็ดูแปลกๆ ดิ่ "
" จะไปก็ไม่เห็นจะเป็นไรหนิ่ อีกอย่างหมอนั่นเป็นคนชวนเดี๋ยวพวกฉันไปด้วยก็ได้ "
" ใช่ เดี๋ยวฉันไปด้วย " ซีวอนยิ้มกลับมาให้
" เอาไง อยากไปไม่ใช่เหรอ " เทาพยักหน้าออกมา
" รักทั้งสองคนที่สุดเลยยยย " อี้ฟานกับซีวอนหลุดยิ้มออกมาพร้อมกันแล้ววางมือขยี้หัวคนตัวเล็กที่กำลังมุดหน้า
ไปมากับเตียงเค้าไม่หยุด
เสียงลูกบาสกระทบกับพื้นสนามดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็จะมีแต่ผู้หญิงนั่งเชียร์กันอยู่เต็ม
สนาม แถมยังเผื่อแผ่ความสนใจมาถึงสองคนข้างๆ เค้านี่ด้วย เทาขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วสอดมือเข้าไปควงแขนของ
อี้ฟานที่เดินทำหน้าจะหลับมาอยู่ข้างเค้า ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแต่เห็นคนอื่นมองก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว
อี้ฟานกับซีวอนพาเค้าเดินไปนั่งมุมหนึ่งของสแตนรอจนอีกฝ่ายซ้อมแข่งเสร็จแถมยังชนะอีกทีมขาดลอยจนสาวๆ
ข้างสนามส่งเสียงทั้งกรี๊ดทั้งเรียกดังระงมไปทั้งสนามจนแสบแก้วหูนั่นอีก
" เข้าไปหามั้ย ? " คนตัวสูงก้มลงมาถามแต่อีกคนกลับส่ายหน้าไปมา
" ไม่เอาอ่ะ อยู่ตรงนี้ดีแล้ว "
" ไม่ต้องลังเลหรอก ไปกันเถอะ " อี้ฟานกับซีวอนเดินนำเข้าไปหาคนที่กำลังก้มๆ เงยๆ เช็ดหน้าของตัวเองอยู่กลาง
สนาม
" เฮ้ คิมจงอิน! " ซีวอนยกมือขึ้นทักทายแล้วยิ้มกลับไปให้ต่างกับคนตัวสูงอีกคนที่เดินสองมือล้วงกระเป๋าเข้ามา
หา นัยต์ตาทรงเสน่ห์ที่ใครมองต่างก็หวั่นไหวนั่นกำลังจ้องเขม็งมาที่เค้าและตรงกลางจะเป็นใครไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่คนยิ้ม
สวยคนนั้น ฮวางจือเทา
" เอ่อ.. ว่า ว่ายังไง ? " เจ้าของชื่อหันมองสองคนหวั่นๆ ก็ชื่อเสียงของสองคนนี้มันธรรมดาที่ไหนกัน ถึงแม้เค้าจะ
ไม่เคยเห็นความร้ายกาจนั่นด้วยตาตัวเองก็เถอะแต่จากคำบอกเล่าก็คงจะเอาเรื่องอยู่พอตัวเหมือนกัน จงอินยกผ้าขนหนู
ขึ้นเช็ดหน้าแล้วเบนสายตามามองคนที่อยู่ตรงกลางแทนเพราะดูท่าแล้วทั้งสองคนที่มองเค้าแปลกๆ นั่นคงจะไม่ตอบรับ
คำทักทายจากเค้าแน่นอน
" มาดูด้วยเหรอจือเทา "
" อื้อ นายเล่นได้สุดยอดมากเลย! " คนตัวเล็กว่าแล้วยิ้มตาหยีออกมาอีกครั้ง
" ชมกันเกินไป อาจจะเพราะวันนี้ฉันเตรียมร่างกายมาดีก็ได้นะ "� คนตัวสูงยิ้มตอบกลับมาให้ ก่อนที่เพื่อนในทีม
จะเดินมาสะกิดด้านหลัง
" ใครอ่ะ ? "
" อ๋อ เรียนห้องเดียวกันน่ะ "
" แฟนคลับนายใช่ป่ะจงอิน เห็นมองมาที่นายตลอดเลยตอนแข่งเมื่อกี๊อ่ะ ฮ่าๆๆ ในที่สุดนายก็มีแฟนคลับเป็น
ผู้ชายสักทีว่ะ " เซฮุนเพื่อนร่วมทีมหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วตบไหล่ของเพื่อนตัวสูงที่มักจะมีแต่พวกผู้หญิงรุมล้อมออก
มาจนอีกคนต้องหันไปเขกหัวเพื่อนกลับ
" อย่าพูดแบบนั้นน่า ขนลุกว่ะ! "
รู้สึกเหมือนเวลาหยุดหมุน.. เทายืนนิ่งมองดูจงอินกับเพื่อนเค้าคุยกันแต่เหมือนจะไม่มีอะไรเข้าหูเลยตั้งแต่คำว่า
น่าขนลุกที่มีแฟนคลับเป็นผู้ชายนั่นหลุดปากออกมา
นี่รังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ ?� พอคิดถึงตรงนี้มันก็รู้สึกจุกไปหมด ความรู้สึกทุกอย่างมันมาอัดจุกแน่นกันอยู่ที่
ต้นคอ อยากจะขยับปากพูดแต่กลับไม่มีเสียงอะไรหลุดออกมา..
" อ่ะ เอ่อ..จื่อเทา คือ.. " ดูเหมือนอีกคนจะรู้สึกตัว แต่เค้าไม่รู้แล้วว่าต้องทำหน้ายังไงดีน่ะสิ
" ขอโทษนะ ฉัน.... ขอกลับก่อน พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระน่ะ " แล้วเจ้าตัวก็หันหลังเดินออกไปจากโรงยิมทันที
" เดี๋ยวก่อนฮวางจื่อเทา..!! "
ยังไม่ทันที่เค้าจะได้ตะโกนเรียกชื่อคนที่กำลังเดินออกไปนั่นได้สุดคำ มือยาวจากคนตัวสูงข้างๆ ก็สวนขึ้นมาบีบ
กำที่คอเค้าแน่นยกขึ้นจนตัวลอย แล้วไหนจะสายตาไม่ชอบใจนั่นที่มองมาอีก
" อุตส่าห์พยายามจะไม่หงุดหงิดแล้วนะ!!! "� เสียงเย็นดังขึ้นไม่ไกลจากหูมากนักพร้อมกับแรงบีบรัดที่เพิ่มมาก
ขึ้นจากคนตัวสูงที่ขยับก้าวเดียวก็มาถึงเค้าแล้ว
ใบหน้าหล่อบึ้งตึงมองอีกคนด้วยสายตานิ่งเรียบอ่านยากแต่ดูจากแรงเกร็งที่ข้อมือแล้วคนที่โดนบีบคออยู่คงจะ
น่าสงสารเอาเรื่องอยู่นะ
รอยยิ้มปีศาจผุดขึ้นมุมปากก่อนที่มือที่กำคอคนอื่นอยู่จะเหวี่ยงร่างคนในมือให้กระเด็นล้มลงไปนอนกลิ้งกับพื้น
สนามก่อนจะตามไปเดินเหยียบที่ข้อมือซ้ำ กดสายตามองอีกคนที่นอนร้องครวญครางอยู่ที่พื้นให้ถอนเท้าออกไป
" ออกไปให้พ้นๆ หน้าของพวกกูซะ!! " คนตัวสูงตวาดเสียงดังก่อนจะถอนเท้าออกมาแล้วหันมองคนเป็นพี่ชายที่
เดินเข้ามาใกล้
" ฝากด้วยนะ ไปก่อนล่ะ " ซีวอนพยักหน้ากลับไปให้แทนคำตอบแล้วชำเลืองมองอีกคนที่กำลังลุกขึ้นนั่งพร้อม
ขยับตัวถดหนีพวกเค้าสองคนนั่นอีก
" นี่มันเรื่องบ้าอะไรของพวกนายเนี่ย!! " ซีวอนยกยิ้มขึ้นมุมปากกลับมาให้แล้วเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะนั่งยองลง
ข้างตัวคนที่กำลังขยับตัวถดหนีอยู่
" คิดว่ายังไงล่ะ หืมม ? "
.
.
.
ร่างสูงเดินออกมาจากสนามก่อนจะเดินไปตามทางเดินที่คาดว่าอีกคนจะต้องมาทางนี้แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
ร่างที่สูงไล่ๆ กับเค้าเดินอยู่ด้านหน้าไม่ห่างจากเค้าเท่าไหร่ เจ้าตัวหยุดเดินแล้วมองแผ่นหลังบางนั่นก่อนจะส่งเสียงเรียก
ออกไป
" ฮวางจือเทา " เจ้าของชื่อหยุดเดิน พยายามเช็ดน้ำใสๆที่คลออยู่ที่ตาออกแต่ยังไม่ยอมหันกลับมา
" มานี่ " เหมือนเป็นคำสั่งให้อีกคนต้องทำตาม พอรู้ตัวอีกที ฮวางจื่อเทาคนนี้ก็หันหลังวิ่งมาสวมกอดคนตัวสูงที่
เรียกเมื่อครู่แล้ว ใบหน้าคมซบอยู่กับไหล่หนาเสียงสะอื้นดังออกมาเบาๆ
นายนี่มันงี่เง่าจริงๆ ร่างสูงยกมือขึ้นลูบผมนิ่มก่อนจะก้มลงจูบเบาที่หน้าผากมนแล้วกระชับกอดคนตัวเล็กให้
แน่นขึ้น
ชอบทำให้หัวใจตัวเองเจ็บ แล้วก็มักจะร้องไห้ออกมาเสมอในทุกๆ ครั้งที่เป็นแบบนี้
แต่ฉันก็ชอบนะ.. ฮวางจื่อเทาที่น่ารัก
ฉันชอบที่นายต้องเจ็บปวด..
ชอบที่นายต้องร้องไห้..
เพราะว่าตอนที่นายร้องไห้ ไม่ว่าเมื่อไหร่นายก็จะมาหาฉัน..
ใบหน้าคมผุดรอยยิ้มร้ายขึ้นมาขณะสวมกอดคนตัวเล็กที่กำลังสะอื้นอยู่กับอกของเค้า เห็นไหม.. ว่าไม่ว่าเมื่อไหร่
ที่นายต้องร้องไห้ นายก็จะวิ่งมาหาฉันเสมอ.. นายขาดฉันไม่ได้หรอก ฮวางจื่อเทา
" อื้อ พอแล้วล่ะ ขอบใจมากนะไม่มีนายฉันคงแย่มากเลย "
อี้ฟานก้มมองคนตัวเล็กกว่าที่กำลังบุ้ยหน้าสูดอากาศเข้าหาจมูกตัวเองแล้วหันมาส่งยิ้มให้กับเค้าซึ่งเค้าก็พยัก
หน้ารับรอยยิ้มนั่นไว้เหมือนอย่างเคย
คนตัวเล็กกว่าเดินยิ้มไปตามทางเดินข้างกันมีคนตัวสูงเดินขนาบข้างมาด้วย ใบหน้าคมหันมองคนตัวเล็กไม่
วางตา นัยต์ตาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่มักมีให้คนข้างๆ นี่เสมอจนคนที่เดินผ่านยังต้องมองตาม ดูก็รู้ว่ามันมีนัยยะ
แอบแฝงอยู่
ก็ในเมื่อใครๆ ก็รู้ว่าฮวางจื่อเทาน่ะ เป็นของอู๋อี้ฟาน คนนี้มาตลอด
.
.
.
เสียงร้องโวยวายดังไปทั่วโรงยิมจนคนที่กำลังสนุกกับการปาลูกบาสใส่สิ่งมีชีวิตที่กำลังร้องโวยวายนั่นต้องคิ้ว
กระตุกออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ยกลูกบาสขึ้นสูงแล้วทุ่มใส่เฉียดหน้าอีกคนไปเพียงนิดเดียว
" พี่ปล่อยผมได้แล้ว! พี่ซีวอน!! "
" จะรีบไปไหนล่ะ ไปหาเทาเทางั้นเหรอ ? "
" ถ้าใช่แล้วจะทำไม!! "� ร่างสูงกว่าส่งยิ้มมาให้แล้วบีบปลายคางอีกคนให้เชิ่ดหน้าขึ้นมองเค้า
" นี่รู้อะไรไหมว่าน้องชายของพี่น่ะเป็นคนบ้ามานานแล้วนะ เพราะตลอด 10 ปีที่ผ่านมาไอ้บ้านั่นคอยจัดการกับ
คนที่เทาเทาชอบมาตลอดไม่ว่าจะต้องจัดการด้วยวิธีไหนหมอนั่นก็จะทำแล้วอย่างนายน่ะ.. " ร่างสูงจับปลายคางอีกคนให้
หมุนไปมาแล้วสะบัดหน้าออกไป ก่อนจะยิ้มเยาะกลับมาให้
" สู้ไอ้บ้านั่นไม่ได้หรอก จำใส่สมองของตัวเองเอาไว้ให้ดีนะ คิมจงอิน " แล้วคนพูดก็เดินจากไปพร้อมกับ
รอยยิ้มร้ายที่ทิ้งเอาไว้ให้เค้าต้องกัดปากตัวเอง
จงอินดึงเชือกที่มัดข้อมืออยู่หลายครั้งจนหลุดออกแล้วรีบวิ่งตามใครบางคนที่ออกไปก่อนหน้านี้แล้ว ไม่รู้เหมือน
กันว่าต้องวิ่งไปทางไหนแต่สองขาก็ยังวิ่งไปเรื่อยๆ จนมาถึงตึกเรียน ภาพตรงหน้าทำเอาช็อคค้าง คำพูดของซีวอนที่พูด
ทิ้งไว้ฉายชัดขึ้นมาในความรู้สึกทันที
ตรงหน้านั้นเป็นร่างของคนสองคนที่กำลังสร้างโลกส่วนตัวกันอยู่เงียบๆ อี้ฟานวางมือลูบผมนิ่มอีกคนให้เข้าทรง
ซึ่งคนตัวเล็กก็ยืนนิ่งให้อีกคนจัดทรงผมให้ตัวเอง มือเกาะเสื้อสแวตเตอร์ตัวหนาของอีกคนไว้ปากก็บ่นงุ้งงิ้งกับคนตัวสูง
ไม่หยุดจนเจ้าตัวต้องบีบจมูกรั้นนั่นอีกครั้ง
อี้ฟานก้มมองคนที่กำลังย่นจมูกใส่เค้า ไหนจะมือเล็กที่ยกขึ้นมาแกล้งบีบแก้มเค้าไปมานั่นอีก สักวันหนึ่งเถอะ
เทา.. สักวันฉันจะทำให้นายคิดถึงแต่ฉันเพียงคนเดียว..ฮวางจื่อเทาต้องคิดถึงแต่อู๋อี้ฟานเท่านั้น
คนตัวสูงคิดในใจแล้วส่งยิ้มมุมปากใส่อีกคนที่วิ่งมาหยุดยืนมองพวกเค้าทั้งสองคนอยู่ไม่ไกล เหงื่อที่ไหลท่วมตัว
ขนาดนั้นคงจะรีบวิ่งมาสินะ คนตัวสูงกว่าเหล่มองตั้งแต่หัวจดเท้าของอีกคนเงียบๆ แล้วยกยิ้มขึ้นมาให้ก่อนจะยกมือขึ้น
วางพาดบนไหล่คนตัวเล็กให้ออกเดินแต่สายตาที่ชำเลืองมองเหมือนเหยียดใส่คิมจงอินนั้นยังคงฝังแน่นในความรู้สึกของ
คนถูกมองที่ขนแขนพากันลุกฮือขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ..
นายน่ะมันแค่ของเล่นฆ่าเวลาเท่านั้นแหล่ะคิมจงอิน
เกือบอาทิตย์ที่เค้าไม่เห็นจงอินเข้ามาวุ่นวายกับเทาและก็ไม่ได้ยินว่าคนตัวเล็กนี่จะสนใจคนๆนั้นขึ้นมาอีก ทุกวัน
ผ่านไปด้วยบรรยากาศที่เหมือนเดิม เดินไปไหนมาไหนกันสามคนแถมดูคนตัวเล็กจะร่าเริงกว่าปกติด้วยซ้ำ
" เดี๋ยวไปซื้อของแป๊ปนะ เอาอะไรไหม ? "
" ไม่ล่ะ " เทาพยักหน้ากลับมาให้ แล้วเดินแยกออกมาเค้ากะว่าจะไปซื้อนมกับขนมสักหน่อย ก็ข้าวเที่ยงที่กิน
เข้าไปมันย่อยไปหมดแล้วแถมยังรู้สึกหิวขึ้นมาหน่อยๆ อีกแล้วด้วย
" เอ่อ.. จื่อเทา " เสียงเรียกดังอยู่ด้านหลังจนคนที่กำลังจะก้าวขาลงบันไดต้องหยุดชะงักแล้วหันไปมองตามเสียง
เรียกนั้น
" ว่ายังไงจงอิน มีอะไรรึเปล่า ? " ใบหน้าคมส่งยิ้มไปให้เหมือนทุกทีที่เจอกัน
" วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ " �เสียงทุ้มดังอยู่ไม่ไกลพร้อมกับใบหน้าของเจ้าตัวที่มองมา คนตรงหน้ามองอีกคนนิ่ง
ก่อนจะพยักหน้ากลับไปให้แล้วถึงขอแยกตัวออกมาเพราะใกล้จะหมดเวลาพักแล้วเค้ายังหิวอยู่เลย อีกอย่างแค่ขอกลับ
บ้านด้วยก็คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
เสียงเปิดประตูห้องเรียนของพวกปีสามตามเข้ามาด้วยคนรูปร่างสูงใบหน้าหล่อที่กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับ
สายตาคมกวาดมองรอบห้องก่อนจะไปสะดุดกับก้อนกลมๆ ของพี่ชายที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง
" ซีวอน เห็นเทาไหม ? " เสียงเข้มติดขัดใจหน่อยๆ เอ่ยถามอีกคนที่มองมา
" เห็นบอกว่ามีธุระเลยขอกลับไปก่อน "
" งั้นเหรอ " แล้วเจ้าตัวก็หันหลับกลับเดินออกไป
" บทจะมาก็มาจะไปก็ไปเป็นน้องที่ไม่น่ารักเอาซะเลย " ซีวอนเอาตัวพิงกับพนักเก้าอี้แล้วเอ่ยเสียงบ่นน้องชาย
ออกมา
" นี่น้องมึงสูงขึ้นอีกรึเปล่าวะ รูปร่างน่าหลงชะมัด "
" แบบนั้นน่ะเหรอน่าหลง ? "
" กูได้ยินมาว่าฮอตสุดในปี 2 เลยนี่มึง รูปร่างสูง ผมทอง ดวงตาทรงเสน่ห์ขนาดนั้นใครมองนี่จะลงไประทวยกับ
พื้นอ่ะ มึงอยู่กับน้องมันทุกวันคงไม่รู้สึกอะไรหรอก "
" มึงก็ว่าไปฮีชอล อี้ฟานน่ะชอบอารมณ์เสียกับแค่เรื่องของคนที่ชอบเพียงคนเดียว ยังเป็นเด็กน้อยขี้หงุดหงิดเวลา
ไม่ได้ดั่งใจอยู่เลย "
ฮีชอลอมยิ้มออกมากับเสียงบ่นของคนเป็นพี่ชายก่อนจะยื่นมือไปแตะที่ริมฝีปากคนตรงหน้าแล้วส่งยิ้มกลับไปให้
คนตัวสูงชำเลืองสายตาขึ้นมองแล้วจับมือให้ดึงออกมากุมเอาไว้หลวมๆ
" มองแบบนั้นยั่วเหรอไง " คนตัวเล็กส่ายหน้ามาให้แล้วส่งยิ้มร้ายกลับมาให้คนตัวสูงอีกครั้ง นายนี่มันช่างยั่วจริงๆ
เลยนะ
.
.
.
ตลอดทางเดินกลับบ้านไม่มีใครส่งเสียงอะไรออกมา เค้าหันมองคนข้างตัวที่เดินใช้สองมือล้วงกระเป๋ามาเรื่อยๆ
จะอ้าปากพูดก็กลัวอีกคนจะไม่พูดกลับ เอาไงดีวะ
" นี่จือเทา "
" ว่าไง "
" เรื่องเมื่อวันก่อนขอโทษด้วยนะ ที่ฉันพูดจาอะไรแย่ๆ ออกไปน่ะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจ "
" ไม่เป็นไรหรอก พวกฉันมากกว่าที่ต้องขอโทษนายอยู่ๆก็โผล่ไปแบบนั้น นายคงจะตกใจแย่ " จงอินส่ายหน้าไป
มองก่อนจะส่งยิ้มมาให้
" ฉันน่ะไม่ได้รู้สึกไม่ดีหรอกนะ จริงๆแล้วฉันก็คิดว่านายน่ะน่ารักดี " เจ้าของร่างสูงผิวเข้มส่งรอยยิ้มกลับมาให้
ก่อนจะขอตัวเดินไปอีกทางเพื่อกลับบ้านตัวเองทิ้งให้อีกคนยืนดูเจ้าตัวเดินห่างออกไป
ทั้งแผ่นหลังกว้าง ไหล่หนารวมไปถึงเสียงทุ้มกับรอยยิ้มชวนหลงใหลนั่น มันทำให้เค้าตกหลุมรักอีกครั้งได้ไม่ยาก
เลยนะคิมจงอิน..
ความคิดเห็น