คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 5 - Destiny Shop
CHAPTER 5
เสียงกุกกักดังขึ้นจากทางหลังร้านที่พรุ่งนี้ก็จะเป็นการเปิดร้านวันแรกสำหรับคาเฟ่แห่งนี้ แบมแบมมุดตัวออกมาจากใต้ตู้ด้านในหยิบเอากล่องขนาดใหญ่ขึ้นอุ้มแล้วถือออกมาวางด้านนอกที่รอบข้างต่างก็กำลังทำหน้าที่ของตัวเองอยู่
จินยองกับซึงอูกำลังช่วยกันจัดโซนเค้าเตอร์ด้านในที่มีทั้งเครื่องชงกาแฟ เค้าเตอร์คิดเงินรวมไปถึงตู้โชว์เบเกอร์รี่ขนาดกลางอยู่ ยองแจกับจองกุกกำลังช่วยกันทำความสะอาดถูพื้นทั้งชั้นบนและชั้นล่างส่วนแบมแบมกำลังช่วยขนพวกจานชาม แก้วกาแฟมาส่งให้จินยองกับซึงอูช่วยกันเรียงเข้าชั้นวางและตู้เก็บของด้านล่าง
" พี่จินยองครับ แล้ววันนี้พวกพี่มาร์คเค้าจะมาจัดดอกไม้ให้เราตอนไหนอ่ะ "
" เดินไปถามสิ " คนตัวเล็กยู่ปากใส่ทันที จินยองกลั้นยิ้มขำออกมาแล้วหันไปสนใจจานชามตรงหน้าแทนอาการงอนจนแก้มกลมขึ้นป่องของน้องเล็ก
" เดี๋ยวแบมแบมยกอันนี้เสร็จก็ขึ้นไปช่วยจองกุกถูพื้นข้างบนนะ ข้างล่างยองแจทำจะเสร็จแล้ว "
" ได้ครับผม " แบมแบมยกมือขึ้นตะเบ๊ะใส่แล้วรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนของร้านทันที เห็นจองกุกกำลังก้มๆ เงยๆ ดึงเก้าอี้เก็บขึ้นด้านบนอยู่แล้วก็รีบวิ่งไปช่วยเพื่อนยกทันที
" นี่จองกุก "
" ว่าไงแบมแบม "
" นายว่าพี่ซึงอูกับพี่ซึงซิกเค้าจะคืนดีกันได้ป่ะ "
" ไม่รู้สิ แต่ถ้าได้ก็ดีนะ " จองกุกตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม แบมแบมพยักหน้าไปให้แล้วถอนหายใจออกมาเสียงเบาก่อนจะเดินไปหยิบไม้ถูขึ้นมาถือแล้วเดินไปเริ่มต้นถูจากอีกมุมของร้าน
" นี่แบมแบม " เจ้าของชื่อหันมองแล้วขมวดคิ้วไปให้ จองกุกยืนนิ่งไปสักพักก็หันมามองแบมแบม
" รู้จักพี่คนที่ชื่อยูคยอมใช่ไหม "
" ไม่นะ รู้แค่พี่เค้าเป็นเพื่อนพี่ซึงซิกแค่นั้นเอง ทำไมอ่ะ ชอบพี่เค้าเหรอ ?? " ดวงตากลมใสส่อแววประกายล้อเพื่อนขึ้นทันที จองกุกรีบส่ายหัวแล้วยกมือขึ้นโบกไปมาแทบจะทันที
" ไม่ใช่ๆ แค่อยากรู้เฉยๆ "
" แต่พี่เค้าก็หล่อดีนะ นายก็โสดด้วยหนิ่ จีบเลย "
" ไอ้บ้า ไม่จีบใครทั้งนั้นแหล่ะ! " จองกุกส่งเสียงโวยวายออกมาแล้วรีบวิ่งไปไล่ตีแบมแบมที่รีบวิ่งหนีเพื่อนไปรอบชั้นท่ามกลางเสียงหัวเราะของตัวเองกับเสียงโวยวายของจองกุกที่ดูแล้วก็รู้ว่าเขินมากแค่ไหน
" มาให้จับบีบคอเดี๋ยวนี้นะแบมแบม!! "
" เรื่องอะไรเล่า!! ฮ่าๆๆๆ " แบมแบมวิ่งวนไปรอบชั้น หวิดจะโดนมือเล็กของเพื่อนคว้าคออยู่หลายรอบแต่สุดท้ายเจ้าตัวก็รีบวิ่งหนี บางทีก็มุดลงใต้โต๊ะพอลุกขึ้นก็เกือบจะชนกับคนตัวสูงมาใหม่ที่กำลังถือกระบะใส่กระถางดอกไม้เดินขึ้นมาหยุดอยู่ตรงหน้าพอดี
แบมแบมรีบหันไปมองทางด้านหลังเห็นจองกุกกำลังมุดลงใต้โต๊ะตามมาแล้วก็รีบบุ้ยปากให้ยูคยอมมองตามสายตาตัวเองแล้วรีบวิ่งลงมาด้านล่างทันที ยูคยอมส่งยิ้มกลั้นหัวเราะเอาไว้แล้วมองตามคนตัวเล็กที่กำลังมุดใต้โต๊ะออกมารีบลุกยืนจะวิ่งตามเพื่อนไปแต่ก็ชนเข้ากับแผงอกกว้างเต็มๆ จนยูคยอมแทบจะหงายหลังล้ม
จองกุกยืนนิ่งอยู่กับที่ทันที ดวงตากลมขยายขึ้นโตยังไม่นับรวมกับหัวใจของตัวเองที่เต้นเร็วขึ้นจนเหมือนจะหลุดออกมาด้านนอก มือเล็กค่อยๆ ขยับยกขึ้นดันตัวเองออกจากแผงอกกว้างของคนตัวสูงตรงหน้าที่ยืนส่งยิ้มกวนมาให้ทั้งๆ ที่ในมือยังถือกระบะใส่กระถางดอกไม้อยู่
" พี่ยูคยอม.. "
" เล่นเป็นเด็กกันเลยนะ "
ยูคยอมส่งเสียงแซวแล้วแกล้งยกมือขึ้นสูงทั้งสองข้างวางครอบร่างของจองกุกกักตัวคนตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขนของตัวเองอีกครั้ง ทำเอาคนน้องถึงกับไปไม่เป็นได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อปล่อยให้ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ ปลายจมูกเฉียดแก้มนิ่มไปเพียงนิด แล้วไหนจะเสียงหัวเราะเบาๆ ที่รดอยู่ข้างหูก่อนจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระเพราะยูคยอมจัดการวางกระบะดอกไม้ลงบนโต๊ะด้านหลังแล้ว
" พี่เอาดอกไม้มาเรียง มาช่วยพี่หน่อยสิจองกุก "
" ผมต้องถูพื้น " จองกุกรีบส่งเสียงปฏิเสธแล้วเดินหนีไปหยิบไม้ถูที่แบมแบมโยนทิ้งไว้แล้วพาตัวเองไปอยู่อีกมุมของร้านทันที ยูคยอมมองตามแผ่นหลังเล็กไปแล้วก็อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมยังติดอยู่ที่ปลายจมูก จนลืมไปแล้วว่าดอกไม้ที่ตัวเองถือมานั้นมันเป็นกลิ่นอะไร..
เสียงวิ่งตึงตังข้างบนพร้อมกับร่างของแบมแบมที่รีบวิ่งลงมาด้านล่างเรียกสายตาสงสัยให้กับคนมองด้านล่างได้ไม่ยาก ซึงอูยกมือขึ้นกวักเรียกน้องชายของตัวเองเข้ามาใกล้แล้วกอดคอคนตัวเล็กโน้มข้ามเค้าเตอร์มา จัดการเขกเข้าไปเต็มแรงจนแบมแบมต้องส่งเสียงงอแงกลับมา
" วิ่งแบบนั้น เดี๋ยวไปชนข้าวของมันจะเสียหาย "
" ก็ยังไม่ชนเลย พี่ซึงอูอ่ะแกล้งแบม! "
" เดี๋ยวจะให้จินยองมาจัดการ "
" เออแล้วพี่จินยองกับยองแจไปไหนอ่ะ ? "
" ไปซื้อข้าว " แบมแบมพยักหน้ากลับไปให้แล้วหันไปมองทางด้านหน้าของร้านที่กำลังมีใครบางคนใช้แผ่นหลังของตัวเองดันประตูร้านให้เลื่อนออกแล้วยกกระบะใส่กระถางดอกไม้ขนาดเล็กเข้ามาด้านใน
เจ้าของใบหน้าน่ารักหันไปโค้งให้คนตัวสูงด้านในที่ยืนนิ่งอยู่แล้วหันไปส่งยิ้มให้แบมแบมก่อนจะเดินเลยไปวางกระบะลงบนโต๊ะตัวในโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ซึงอูมองตามคนตัวเล็กไปแล้วค่อยก้มหน้าของตัวเองลง
บรรยากาศรอบข้างเงียบลงทันทีจนแบมแบมต้องยกมือขึ้นกุมขมับ มือเล็กยกขึ้นไปกระชากแขนซึงอูบังคับให้เดินออกมาจากด้านในเค้าเตอร์
" ไปหาพี่ซึงซิกดิ่ โอกาสมาแล้วนะ "
" แต่ว่า... "
" แบมจะไปหาพี่มาร์คที่ร้าน ข้างบนพี่ยูคยอมอยู่กับจองกุกลงมาช่วยข้างล่างไม่ได้ พี่ซึงอูก็ทำตัวดีๆ ไปช่วยพี่ซึงซิกเค้าสิ " แบมแบมพูดยาวแล้วจัดการผลักหลังของพี่ชายให้ขยับเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะรีบเดินไปเลื่อนบานประตูเปิดออกแล้ววิ่งออกจากร้านไปเปิดประตูร้านข้างๆ แทน
ซึงอูมองตามแผ่นหลังเล็กที่กำลังก้มๆ เงยๆ หยิบกระถางดอกไม้สดใบเล็กขึ้นเรียงบนชั้นไม้ด้านหลังตรงบันไดทางขึ้นชั้นสอง ใบหน้าคมหันมองด้านบนที่ยังไม่มีวี่แววของคนลงมา ถึงได้ขยับตัวไปยืนซ้อนหลังคนด้านหน้าเอาไว้
มือเล็กที่กำลังเรียงกระถางดอกไม้อยู่ถึงกับชะงักนิ่งไป ก่อนจะค่อยๆ ลดมือลงมาจับกันเอาไว้ตรงหน้าไม่กล้าหันหลังกลับไปเพราะความรู้สึกบางอย่างบอกว่าด้านหลังของตัวเองมีบางคนกำลังยืนอยู่
" ซึงซิก.. " เสียงทุ้มเอ่ยเรียกเสียงเบา พร้อมแรงกอดรัดรอบเอวบางที่ดึงเอาคนตรงหน้าเข้าไปกอด ปลายคางมนวางเกยอยู่กับไหล่เล็กของคนตรงหน้า
" ที่ผ่านมา ฉันขอโทษนะ.. "
" ปล่อย.. "
" ฟังฉันก่อนสิ "
" ฉันบอกให้นายปล่อยไง " ซึงอูก้มหน้าซบหน้าผากกับไหล่บางแล้วเพิ่มแรงกอดรัดเอวเล็กเข้ามาใกล้มากขึ้น มือเล็กที่กำลังสั่นยิ่งจับกันแน่นขึ้นแล้วไหนจะปากอิ่มที่ขบเม้มเข้าหากันแน่น
" ฉันขอโทษซึงซิก.. ฉันขอโทษ.. "
" ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อยฉัน " ซึงอูส่ายหัวไปมา
มือหนารวบเอาคนตัวเล็กให้พลิกตัวหันมองหน้า เจ้าของใบหน้าหวานที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็มีแต่ความสดใสตอนนี้กำลังมองตัวเองด้วยสายตาสั่นไหว สายตากลมคลอไปด้วยหยาดน้ำใสแต่ก่อนที่อีกคนจะทันได้ปล่อยให้น้ำตาร่วงลงมา ซึงอูก็รีบยกมือขึ้นปาดมันออกให้แล้วรวบเอาตัวของซึงซิกเข้ามากอดแน่น
" ฉันบอกให้ปล่อยไง ฮันซึงอู!!! "
" ไม่ปล่อย! นายต้องฟังฉันก่อนซึงซิก! "
" ปล่อยย!!! " ซึงซิกผลักออกเต็มแรงจนหลังของซึงอูไปกระแทกกับขอบโต๊ะด้านหลังล้มลงนั่งกับพื้นทันที คนตัวเล็กยืนกำหมัดแน่นพร้อมกับกระชากคอเสื้อตัวโคร่งที่ซึงอูใส่อยู่ขึ้นมาจ้องหน้า
" ต่อยสิ ฉันรู้ว่านายอยากทำแบบนั้นซึงซิก "
" ไม่ต้องมาท้าฉัน นายก็รู้ว่าฉันทำจริง " รอยยิ้มเย็นถูกส่งให้พร้อมกับหมัดแรกที่ปล่อยเข้าเต็มแรงจนหน้าหัน
พลั่กก!!!
ลิ้นอุ่นดันกระพุ้งแก้มของตัวเองไปมา คราบเลือดสีสดติดอยู่มุมปากพร้อมกับการแค่นหัวเราะของคนตัวสูงที่เหลือบสายตามามองคนตัวเล็กที่ยืนหอบ กำคอเสื้อของตัวเองเอาไว้แน่น
" ต่อยอีกสิ แต่นายต้องฟังฉัน "
" ฉันไม่ฟัง "
" แต่นายกำลังเข้าใจฉันผิด "
" จะผิดหรือถูกตอนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วเข้าใจไหมฮันซึงอู!! " ซึงซิกตะคอกใส่คนด้านล่างเต็มเสียง มือเล็กสั่นขึ้นจนรู้สึกได้ ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใสกำลังปล่อยให้น้ำตาของตัวเองไหลมาอีกครั้ง ซึงอูรีบดึงข้อมือเล็กเข้าหาให้อีกคนล้มลงบนตักแล้วกอดซึงซิกไว้เต็มแรง
" ฮึก.. ไม่ต้องมากอด ปล่อยเลยไอ้คนใจร้าย ใจทราม จะกลับมาทำไม!! "
" ฟังฉันซึงซิก ฟังฉันก่อน "
" ถ้านายไม่ปล่อยฉันตอนนี้ ฉันจะหนีนายไปให้ไกลจนนายไม่มีวันจะหาฉันเจอ " ซึงอูชะงักมือที่กำลังจะลูบหัวของซึงซิกทันที
มือหนาค่อยคลายออกปล่อยให้คนตัวเล็กผลักอกตัวเองออกห่างแล้วลุกขึ้นยืน มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากหน้าแล้วหันไปมองอีกทางที่กำลังมีใครบางคนเดินลงมา ซึงซิกรีบพุ่งตัวเข้าไปกอดคนมาใหม่เต็มแรง ใบหน้าหวานซุกอยู่กับอกของยูคยอมพร้อมกับกอดเอวเพื่อนไว้แน่นไม่ต่างจากสายตาคมที่กดจ้องคนด้านล่างเอาไว้นิ่ง
" กลับร้านกัน " ซึงซิกพยักหน้าไปให้แต่ยังฝังหน้าตัวเองอยู่กับอกของยูคยอม
คนตัวสูงเดินกอดเพื่อนมาหยิบกระบะดอกไม้ที่อีกคนถือมาขึ้นมาถือเอง พร้อมกับปรายสายตามองคนตัวสูงที่นั่งก้มหน้าอยู่กับพื้น ก่อนจะหันไปมองด้านหลังเห็นจองกุกมองจ้องตัวเองกลับมาแล้วถึงรีบเดินมาประคองตัวซึงอูให้ลุกขึ้น
" ประตูอยู่นั่นครับพี่ยูคยอม "
" เดี๋ยวดอกไม้ที่ขาด พี่จะเอามาเอง " ยูคยอมพูดทิ้งไว้แล้วเดินกอดไหล่ซึงซิกออกไปด้านนอก ซึงอูมองตามแผ่นหลังบางออกไปแล้วก็แทบจะทรุดลงนั่งกับพื้นร้านแต่ติดที่จองกุกช่วยประคองร่างคนพี่เอาไว้
" เจ็บไหมพี่ซึงอู "
" ไม่หรอก ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีล่ะมั้ง "
" ซาดิสต์เหรอพี่ " คนถูกถามไม่ตอบอะไรกลับมาแต่กลับส่งยิ้มให้น้องชายแทน จองกุกส่ายหัวไปมาแล้วขยับเก้าอี้เลื่อนออกให้อีกคนลงนั่งแทน
เสียงเจื้อยแจ้วในร้านดังขึ้นไม่หยุดเพราะความสดใสของแบมแบมที่กำลังเดินตามมาร์คไปทุกที่ที่อีกคนขยับตัวไปไหน จนคนมองอย่างแจบอมกับแจ็คสันต้องส่งเสียงหัวเราะออกมากับท่าทางเหนื่อยหัวใจของเพื่อนที่กำลังโดนคนน่ารักพุ่งเข้าใส่
" พี่มาร์คครับ "
" ว่ามา " แบมแบมเท้าคางลงกับโต๊ะกว้างสีดำ ดวงตากลมโตกวาดมองรอบร้านแล้วหันกลับมามองคนตัวสูงตรงหน้าที่กำลังก้มจัดช่อดอกไม้สีชมพูอ่อนอยู่ด้วยสายตาชื่นชม
" จัดดอกไม้ยากไหม "
" ไม่ยากเท่าทำขนม " แบมแบมพยักหน้ากลับไปให้ แล้วหันไปหยิบกรรไกรยื่นให้ มาร์คเหลือบสายตาขึ้นมองแล้วอมยิ้มออกมาจนคนที่จ้องคนอื่นอยู่ถึงกับต้องเบือนหน้าหนี อาการร้อนที่แก้มสูบฉีดขึ้นจนร้อนไปทั้งแก้มอูม
แบมแบมเหลือบสายตามองคนตัวสูงตรงหน้าอีกครั้ง มือหนากำลังประคองช่อดอกไม้ช่อใหญ่สีชมพูขึ้นโอบช้าๆ เต็มวงแขน ก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมองสบตาเข้ากับคนตัวเล็กที่แอบมองอยู่ก่อนหน้านี้ ริมฝีปากนิ่มกดยิ้มลงมุมปากจนคนแอบมองต้องหลบสายตามองไปทางอื่นแล้วถึงได้ก้มหน้ายิ้มกับตัวเอง
มาร์คเดินยกช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ในมือตัวเองไปส่งให้แจบอมเพื่อส่งต่อให้กับชายหนุ่มร่างหนาเจ้าของช่อดอกไม้ที่แท้จริงแล้วถึงเดินกลับมาเก็บของกวาดลงถังขยะด้านล่าง
" จะนั่งอยู่ที่นี่จนพี่ปิดร้านเลยไหมครับ ? "
" ไม่ขนาดนั้นสักหน่อยพี่มาร์ค " คนตัวเล็กบุ้ยปากไปให้ มือก็เอื้อมไปช่วยมาร์คหยิบขยะลงทิ้งในถังให้
" ถ้าแบมอยากได้ดอกไม้ไปไว้ที่ห้องบ้าง พี่มาร์คว่าแบมเหมาะกับดอกไม้อะไรครับ ? " มาร์คเหลือบสายตาขึ้นมองแบมแบมอีกครั้งก่อนจะอมยิ้มออกมา แล้วเดินไปที่ตู้แช่ดอกไม้ด้านในโดยมีแบมแบมเดินตามไปทางด้านหลังด้วย
มือหนาเปิดบานตู้แช่เย็นออก กวาดสายตาไปรอบทั้งบนและล่างจนไปหยุดที่ช่อดอกไม้สีขาวดอกเล็กด้านล่าง ริมฝีปากนิ่มกดยิ้มเข้าหากันแล้วชำเลืองมองคนตัวเล็กด้านหลังที่ชะโงกหน้ามามองเหมือนอยากรู้เต็มที่ว่ามาร์คกำลังจะหยิบดอกไม้อะไรมาให้
มาร์คนั่งยองลงกับพื้นค่อยๆ หยิบเอาก้านดอกไม้ออกมาจำนวนหนึ่งแล้วหันมองคนด้านหลังที่มายืนใกล้แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะยื่นกำดอกไม้เล็กๆ ของดอกสีขาวสะอาดไปให้
" ดอกยิปโซ "
" ความหมาย ? " ใบหน้าน่ารักเอียงคอมองแล้วยื่นมือมารับดอกไม้ไปถือไว้ ดวงตากลมโตส่องประกายความอยากรู้ออกมาเต็มที่ ริมฝีปากอิ่มกดยิ้มกับตัวเองแล้วก้มลงจูบเบาๆ ที่กลีบบางของดอกไม้แต่สายตายังจดจ้องอยู่ร่างของคนตัวสูงตรงหน้าไม่วางตา
" เหมาะกับแบมที่สุดแล้ว "
" แบมอยากรู้ความหมายนี่ครับพี่มาร์ค "
" ลองหาดูสิ " มาร์คส่งยิ้มไปให้แล้วยกมือขึ้นลูบผมนิ่มของคนตัวเล็กตรงหน้า แจบอมแอบเหลือบมองเพื่อนแล้วก็ต้องส่งเสียงกระแอมไอออกไปให้อีกคนต้องหันมองทำตาขวางใส่ ต่างกับแจ็คสันที่รายนั้นแอบยกโทรศัพท์ขึ้นทำท่าเนียนๆ กดข้อความแต่ดูก็รู้ว่าแอบถ่ายอยู่
ไอ้พวกเพื่อนไม่รักดี จ้องแต่จะแกล้งกันตลอดเวลา!!
" มันจะตายง่ายไหมครับ ดอกไม้อันนี้ " แบมแบมช้อนสายตาขึ้นถาม แต่ใบหน้าเล็กยังแนบอยู่กับกลีบดอกยิปโซจนคนมอง เห็นแค่ลูกตากับก้อนแก้มกลมๆ ที่กำลังระบายสีแดงจางๆ ออกมา
" เก็บได้นานอยู่ ถ้าเอาไปทับในสมุด "
" แบมเคยดูหนังมา มันจะกลายเป็นดอกไม้แห้งถ้าเอาไปทับในสมุด "
" ก็ดีกว่าเอาไปทิ้ง แล้วแต่คนเก็บว่าจะเลือกแบบไหนมากกว่า " แบมแบมพยักหน้ากลับไปให้ ริมฝีปากอิ่มแอบอมยิ้มออกมาแล้วหันหลังเดินกลับมานั่งตรงโต๊ะกว้างสีดำตัวใหญ่อีกครั้ง แจบอมแอบเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มกับดอกยิปโซแล้วก็เผลอยิ้มตามออกมา
บางทีเพื่อนมาร์คก็แอบรุกหนักเหมือนกันนะ
บานประตูกรอบไม้ด้านหน้าถูกเปิดออกพร้อมใบหน้าบึ้งตึงของยูคยอมที่เดินนำเข้ามา ด้านหลังเป็นซึงซิกที่เดินก้มหน้าตามมาติดๆ มือหนาหันไปตบไหล่เพื่อนแล้วส่งกระบะเปล่าทั้งสองอันไปให้ มือเล็กหยิบไปถือแล้วเดินหายออกไปทางด้านหลังของร้านทันที
" ซึงซิกเป็นอะไร ? " มาร์คถามขึ้น ยูคยอมยักไหล่ไปให้แทนคำตอบแล้วหันไปหยิบกระบะอีกอันที่วางอยู่ขึ้นมาถือแล้วเดินกลับออกไปด้านนอกอีกครั้ง
มาร์คหันมองประตูหลังของร้านแล้วถึงเดินไปเปิดออก เห็นแผ่นหลังบางยืนสั่นอยู่ ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาให้ได้ยินมีเพียงอาการสั่นไหวของลำตัวและการสะดุ้งขึ้นจากฝ่ามืออุ่นของพี่ชายที่แตะลงบนไหล่นิ่ม ซึงซิกหันมากอดมาร์คเต็มแรง ใบหน้าหวานซุกอยู่กับไหล่ของมาร์คแน่น
" เจอกันแล้วใช่ไหม "
" ครับ.... "
" เป็นยังไงบ้าง " ซึงซิกไม่ตอบอะไรกลับมา เอาแต่กอดมาร์คแน่นขึ้น แต่แค่นั้นคนเป็นพี่ก็พอจะรู้แล้วว่าคำตอบของคำถามนั้นมันคืออะไร
มือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมนิ่มกดจูบลงไปบนขมับเล็กช้าๆ ก่อนจะกระชับกอดคนในวงแขนของตัวเองแน่นขึ้น ซึงซิกซุกหน้าอยู่กับไหล่ของคนพี่นานจนอาการสั่นค่อยสงบลง
" ผมไม่ทำแล้วได้ไหมพี่มาร์ค "
" กลัวอะไร "
" ไม่ได้กลัวนะ แค่แบบ.. "
" อย่างนี้เค้าเรียกว่ากลัว กลัวหัวใจตัวเอง " ซึงซิกเหลือบสายตาขึ้นมองคนพูดทันที มาร์คเลิ่กคิ้วขึ้นสูงก่อนจะกดหัวน้องให้ซบกับอกของตัวเองอีกครั้ง
" ลองถามใจตัวเองดูดีๆ ว่ายังรักเค้าอยู่ไหม "
" ผมไม่ได้รักเค้าแล้วพี่ก็รู้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา 5 ปีมันทำให้ผมลืมเค้าไปแล้วด้วยซ้ำแล้ววันนี้เค้าจะกลับมาทำไม.. มาทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเพื่ออะไร มาทำเหมือนเค้าไม่เคยทิ้งผมไปแบบนี้เค้าทำทำไม!! "
" คนเรามันผิดพลาดกันได้ นายก็รู้ "
" ผมรู้พี่มาร์ค ผมรู้.. แต่ผมไม่อยากเห็นหน้าเค้า ไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเค้า " มือหนาลูบหัวน้องชายแผ่วเบาแล้วค่อยดันให้ไหล่บางดึงออกมาจ้องหน้า
ซึงซิกรีบหลบสายตามาร์คมองพื้นทันที
คนตัวสูงกดยิ้มลงมุมปากแล้ววางมือขยี้ผมนิ่มอีกครั้ง ก่อนจะจับปลายคางมนให้เชิดหน้าขึ้นมาจ้องสบตากัน ดวงตากลมมองสบตาคนพี่ได้พักเดียวก็หลุบตามองต่ำไม่กล้าจ้องตอบ
" อย่าหนีหัวใจตัวเอง "
" พี่ก็รู้ว่าผมไม่มีหัวใจ มันตายไปตั้งนานแล้ว "
" เปิดใจ และฟังสิ่งที่เค้าอยากบอกกับเรา พี่จะไม่บังคับให้ต้องฟังวันนี้ พรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ แต่แค่อยากให้ฟังแค่นั้น ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไงแค่เปิดใจแล้วทุกอย่างมันจะดีเอง "
" เมื่อผมพร้อม.. "
" มันจะเป็นอย่างนั้นแน่นอน " ซึงซิกหันมองมาร์คอีกครั้ง มือหนายกขึ้นลูบหัวน้องกระชับคนตัวเล็กเข้ามาแนบอกมากขึ้น ซึงซิกยกขึ้นกอดตอบพลางซุกหน้าเข้ากับอกอีกครั้ง
แจ็คสันที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาหันมองทั้งสองคนที่หันมามองก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วจัดการลูบหัวน้องอีกครั้ง รอยยิ้มอบอุ่นถูกยกขึ้นส่งไปให้พร้อมแรงกดจูบที่ขมับเล็กแผ่วเบา
" มีพวกพี่อยู่ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นนะ "
" อื้อ ขอบคุณนะพี่มาร์ค พี่แจ็คสัน " เจ้าของชื่อส่งยิ้มมาให้แล้วตบไหล่เล็กอีกครั้ง มาร์คถึงขอตัวเดินกลับเข้ามาในร้านก่อน ใบหน้าคมหันมองรอบร้านที่มีแค่แจบอมนั่งเก็บดอกไม้ลงถังอยู่ตรงตู้แช่
" แบมแบมไปไหนแล้วอ่ะแจบอม ? "
" กลับร้านไปแล้ว " มาร์คพยักหน้ากลับไปให้ แล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่แบมแบมเคยนั่ง มือหนายกขึ้นเท้าแขนลงกับโต๊ะกว้างแล้วหันหลังเอนลงพิงกับขอบโต๊ะไว้
" ยูคยอมกลับมารึยังอ่ะ "
" ยังนะ "
" ไปร้านนั้นกันไหม " แจบอมหันมองเพื่อนอีกครั้งแล้วถึงลุกขึ้นเดินมาหยุดด้านข้าง
" ไปสิ "
" ชวนไปตามยูคยอมนะ ไม่ได้ชวนให้ไปหาจินยอง "
" ไอ้เราก็คิดว่าจะชวนไปตามแบมแบมอะไรแบบนี้ซะอีก " มาร์คเหลือบสายตามองเพื่อนตัวเองแล้วก็ส่ายหัวออกมาให้กับความรู้มากรู้ทันของอิมแจบอม!
รอบนี้ถือว่าเสมอกัน อิมแจบอมไม่ได้วิน มาร์คต้วนก็ไม่ได้วิน เพราะแซวมาแซวกลับไม่โกง
=======================================
เหมือนว่าห่างหายไปสองอาทิตย.. TT^TT เรากลับมาแล้วววววววววววววววว
ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในหัวใจของเพื่อนๆ ด้วยน้าาา แวะเวียนมาอ่าน มาคอมเม้นกันได้ตลอดเวลานะ
========================================================================
ความคิดเห็น