คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 3 - Destiny Shop
CHAPTER 3
บานเลื่อนประตูถูกเปิดออกอย่างเบามือแต่คนตัวเล็กที่อยู่ใกล้ที่สุดและอยู่ด้านล่างเพียงคนเดียวก็รีบเดินออกมาจากเค้าเตอร์ด้านในร้าน โค้งให้กับคนที่มาใหม่แล้วกระพริบตามองสลับไปมาทั้งสองคน
" พี่เป็นคนของร้านดอกไม้ข้างๆ น่ะ จินยองอยู่รึเปล่า " มาร์คถามขึ้นแล้วมองหน้าคนตัวเล็กที่มองตอบตัวเองกลับมา
" เดี๋ยวผมไปตามพี่จินยองให้ครับ " เสียงหวานเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปทางมุมด้านหลังของร้าน
มาร์คกวาดสายตามองรอบร้านที่ดูแล้วยังไม่เรียบร้อยเว้นซะแต่พวกโต๊ะเก้าอี้ที่วางเข้ากันเป็นชุดเอาไว้แล้ว รวมไปถึงโคมไฟด้านบนที่ปิดเอาไว้เพราะแสงจากทางด้านนอกที่ส่องเข้ามาผ่านทางบานกระจกใสด้านหน้าร้านก็ทำให้ทั้งร้านนั้นดูสว่างอยู่แล้ว
กรอบชั้นลอยสามชั้นสีไม้ถูกแขวนติดผนังเอาไว้ด้านในสุดของร้านก่อนทางขึ้นบันไดชั้นสองภายในยังดูโล่งจนคนที่คิดไวอย่างมาร์คต้องหันไปบอกยูคยอมให้วาดรูปนี้เอาไว้
ด้านล่างเป็นบันไดไม้ทรงเอขนาด 4 ชั้นวางอยู่ รูปทรงไม่สูงมากถูกทาเคลือบด้วยสีน้ำตาลเข้มด้านบนมีตะเกียงไฟรุ่นเก่าถูกเคลือบด้วยสีน้ำตาลอ่อนวางพิงเอาไว้ด้านข้างมุมสุดของร้าน
" อ้าวพี่มาร์ค สวัสดีอีกครั้งครับ " เสียงคนมาใหม่ดังขึ้น มาร์คส่งยิ้มไปให้แล้วหันมองยูคยอมที่รู้หน้าที่รีบค่อมหัวลงทักทาย
" เมื่อกี๊ฉันไปที่ร้านมา ไม่เห็นเจอนายเลยยูคยอม "
" พอดีฉันไปซื้อของกินกับซึงซิกน่ะ เลยไม่อยู่ร้าน "
" อ่อ อย่าลืมมาอุดหนุนร้านฉันด้วยนะ " จินยองส่งยิ้มไปให้แล้วเดินมาหยุดยืนด้านหน้าของมาร์คกับยูคยอม ข้างกันเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานที่เจอคนแรกยืนอยู่ด้วยและเหมือนจินยองจะรู้ตัวถึงได้หันไปมองตามสายตาของยูคยอมแล้วส่งยิ้มไปให้
" ลืมแนะนำนี่จองกุก ลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง " มาร์คส่งยิ้มตอบรับกลับไปข้างกันเป็นยูคยอมที่พยักหน้าให้อีกครั้ง
" นั่นยูคยอมเพื่อนพี่ กับพี่มาร์คพี่ของยูคยอม "
" สวัสดีครับ " จองกุกส่งยิ้มน่ารักไปให้พร้อมกับตาที่หยีลงจนคนมองอดที่จะยิ้มตามไปไม่ได้
" พอดีจะมาดูร้านนิดหน่อยน่ะ จะได้กะขนาดพวกกระถางดอกไม้ได้ถูก "
" ทางนี้ครับพี่มาร์ค " จินยองเดินนำร่างของมาร์คออกมาด้านหน้า จัดการอธิบายถึงรูปแบบของร้านให้ฟังก่อนจะบอกความต้องการของตัวเองที่อยากให้ทุกโต๊ะในร้านมีแจกันดอกไม้อยู่ด้วย
ก่อนจะเดินเข้ามาด้านในมากขึ้นแล้วชี้ไปที่กรอบชี้สี่เหลี่ยมกับบันไดไม้ แล้วถึงพาทั้งสองคนขึ้นมาจนถึงชั้นบนของร้าน เห็นกลุ่มคนทั้งสามคนกำลังช่วยกันขนย้ายโต๊ะอยู่ จินยองถึงส่งเสียงให้ทั้งสามคนหยุดก่อนแล้วพากันหันมามองคนมาใหม่
" พอดีพี่มาร์คกับยูคยอมจะมาดูสถานที่น่ะ "
" สวัสดีครับ " เสียงยองแจกับแบมแบมดังขึ้นทันทีพร้อมกับเจ้าของร่างสูงที่ยืนอยู่หลังสุดค่อมหัวลงให้เป็นเชิงทักทายอีกครั้ง
ยูคยอมมองเลยคนตัวเล็กทั้งสองคนไปหยุดอยู่ที่คนตัวสูงด้านหลัง เจ้าของสายตาคมมองจ้องกันอยู่นานจนคนที่ยืนอยู่พากันเงียบ มาร์คทำเพียงหันมองดูองค์ประกอบไปรอบร้านแล้วหันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของแบมแบมอีกครั้ง
มือเล็กยกขึ้นจับแขนซึงอูให้อีกคนต้องละสายตาออกจากหน้าของยูคยอมให้ก้มมองตัวเองแทน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันมองหน้าของแบมแบมที่ถลึงตาขึ้นมองสวนกลับมา
" ไปจ้องหน้ากับเค้าทำไมพี่ซึงอู "
" ก็เค้ามองพี่ก่อน "
" พี่ก็มองแบมแทนนี่ " คนตัวเล็กเอ่ยบอกแล้วหันกลับไปส่งยิ้มกว้างให้มาร์คกับยูคยอมอีกครั้ง
" นั่นยองแจนายคงเคยเจอแล้วนะยูคยอม ส่วนนั่นแบมแบมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับซึงอู " ยูคยอมหันมองอีกครั้งแล้วพยักหน้ากลับไปให้
" คนนี้ยูคยอมเป็นเพื่อนพี่ ส่วนนี่พี่มาร์คเป็นรุ่นพี่แล้วก็เป็นเจ้าของร้านดอกไม้ด้วย "
" เป็นผู้ชายทำร้านดอกไม้ได้ด้วยเหรอพี่จินยอง "
" ทำได้สิครับ " คนถูกตอบกลับรีบหันมองตามเสียงทุ้มแล้วส่งยิ้มแหยไปให้ทันที
เจ้าของใบหน้าคมหันมองรอบร้านแล้วหันไปมองยูคยอมที่ยืนทำหน้าตายส่งสายตากวนไปทางคนด้านหน้าไม่หยุดจนคนพี่ต้องยกมือขึ้นตีเบาๆ ที่หน้าท้องให้อีกคนเขียนจดตามที่จินยองบอกบนชั้นสองอีกครั้ง ก่อนจะเดินตามจินยองกับจองกุกลงมาด้านล่าง
" ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมก็บอกยูคยอมหรือไม่ก็ซึงซิกนะจินยอง "
" ขอบคุณครับพี่มาร์ค "
" ซึกซิกเหรอ " เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังพร้อมกับร่างสูงของซึงอูที่เดินมาหยุดหลังจินยอง ยูคยอมหันมองแล้วหรี่ตามองจ้องอีกคนทันที
" ทำไมเหรอซึงอู คิดจะทำอะไรอีกเหรอไง " เจ้าของชื่อมองตอบกลับมาแล้วส่ายหัวไปให้ พอดีกับที่มาร์คแค่นยิ้มออกมามุมปากแล้วหันมองยูคยอมที่ยืนอยู่ข้างกัน
" ยูคยอมไปรอพี่ข้างนอก " ยูคยอมถอนหายใจออกมาเสียงดังแล้วเดินไปกระชากบานประตูเปิดออกกระแทกแรงจนคนที่ยืนอยู่ข้างจินยองแอบสะดุ้งขึ้นมาแล้วเผลอวิ่งตามคนตัวสูงออกมาด้านนอก
จองกุกยื่นมือไปจับไหล่ของยูคยอมให้อีกคนหันมา แต่พอเจอกับสายตาคมที่จ้องมาด้วยความไม่เป็นมิตรก็ต้องรีบหลบตาลงต่ำแทบจะทันที ลิ้นหนาดันอยู่ข้างแก้มพร้อมกับก้าวเข้าหาคนตัวเล็กที่ขยับขาก้าวถอยหลังจนไปชนกับบานกระจกใสของร้าน
" ชื่อจองกุกใช่ไหม "
" ใช่ "
" แล้วตามออกมาทำไม " ใบหน้าคมโน้มเข้าหาจนแทบชิด คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองแล้วดันไหล่ของยูคยอมให้ขยับตัวออกห่าง
" เห็นนายโมโหพี่ซึงอูขนาดนั้นเลยต้องออกมาดูน่ะ เผื่อไปอาละวาดใส่คนอื่นเค้า "
" ไม่ใช่คนพาลแบบนั้น "
" ฉันยังไม่รู้จักนาย ก็ต้องกลัวไว้ก่อน " สายตาคมหรี่มองคนตรงหน้าที่ยืนจ้อง มือหนายกขึ้นวางลงบนผมนิ่มขยี้ไปมา
" ถ้าเรียกซึงอูว่าพี่ นายก็ต้องเรียกฉันว่าพี่เหมือนกัน "
" เอาไว้คราวหลังจะเรียก " ยูคยอมหรี่ตามองคนตัวเล็กอีกครั้ง มือหนายกขึ้นลูบแก้มนิ่มแต่ก็โดนอีกคนปัดมือออกแล้ววิ่งกลับเข้าไปด้านในร้านอีกครั้งสวนทางกับมาร์คและจินยองที่เดินออกมาพอดี
" แกล้งอะไรน้องฉันน่ะยูคยอม "
" เปล่าทำอะไรเลยไปถามได้ "
" เอาเป็นว่าอย่างที่บอกแล้วกันนะจินยอง มีอะไรก็มาที่ร้านแต่อย่าเพิ่งพาซึงอูไป เอาไว้ให้พวกนั้นเจอกันแค่ที่ร้านนี้ก็พอ "
" ขอบคุณพี่มาร์คนะที่ให้โอกาสเพื่อนผม "
" ถ้ามีแล้วไม่คว้าไว้ พี่ก็จะไม่ช่วยอะไรอีก " รอยยิ้มหล่อถูกยกขึ้นมุมปากแต่คนมองกลับยกมือขึ้นลูบแขนของตัวเองที่ขนแขนพากันตั้งแทบจะทันที
" เดี๋ยวยูคยอมพี่คุยเอง " จินยองโค้งตัวให้อีกครั้งก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้าน ยูคยอมมองตามแผ่นหลังบางของคนตัวเล็กที่วิ่งตามจินยองขึ้นไปด้านบนของร้านแล้วถึงหันกลับมามองคนตัวสูงที่ยืนมองตัวเองอยู่ก่อนแล้ว
" มองอะไรผมอ่ะพี่มาร์ค "
" พี่ต้องถามมากกว่า ว่ามองอะไรอยู่ สนใจเด็กคนนั้น ? "
" ไม่ใช่ๆ กลับร้านเถอะพี่ "
มาร์คเอื้อมมือไปเคาะหัวน้องชายตัวสูงหลายทีก่อนจะพากันเดินกลับมาที่ร้าน เสียงเปิดประตูดังขึ้นและปิดลงเบาๆ พร้อมกับกระดาษจดรายละเอียดที่ยูคยอมจดไว้ถูกวางลงบนโต๊ะสีดำ
" เดี๋ยวซึงซิกกับยูคยอมไปเช็คกระถางเบอร์ S กับเบอร์ M ชั้นบนตรงตู้ข้างในสุดให้พี่หน่อยนะว่ามีเท่านี้พอไหม " เจ้าของชื่อทั้งสองคนพยักหน้าไปให้ก่อนจะพากันเดินกอดคอขึ้นไปด้านบน
แจบอมหันมองตามหลังน้องก่อนจะหันกลับมามองหน้ามาร์คที่เหลือบสายตาขึ้นมองเพื่อนพอดีราวกับรู้ว่าตัวเองจะพูดอะไร
" ไปคุยกับจินยองแล้วก็ซึงอูมาว่ายังไงบ้าง "
" จะมีสักเรื่องไหมที่จะไม่รู้ ? "
" คิดว่ายากนะ " แจ็คสันตอบให้แทนแจบอมพร้อมรอยยิ้มรู้ทันที่ส่งมาให้เสริม มาร์คกดยิ้มลงมุมปากแล้วหันมองทางบันไดชั้นสองอีกครั้ง
" ก็ไม่อะไร แค่บอกเฉยๆ ว่าถ้าอยากแก้ไขเรื่องที่ผ่านมาก็ให้จัดการให้มันจบและจะไม่มีครั้งที่ 2 "
" ชัดเจนใช้ได้ " แจบอมยกมือขึ้นตบให้เบาๆ
" สมกับที่เป็นคุณมาร์คต้วนจริงๆ " แจ็คสันยกนิ้วโป้งให้
" ไม่ขนาดนั้น คนเรามันพลาดกันได้ถ้ารู้จักเรียนรู้ที่จะแก้ไข เราก็ควรให้โอกาสแต่ถ้ายังทำผิดครั้งที่ 2 ก็คงจะไม่ได้เป็นเพื่อนบ้านกันอีก แค่ที่ตรงร้านนั้นฉันซื้อต่อเองยังได้ถ้าเกิดคนของทางนั้นทำให้น้องฉันเสียใจอีกครั้ง " มาร์คกดยิ้มลงอีกครั้งแล้วขยิบตาส่งไปให้
ก่อนจะหันไปมองทางด้านหน้าที่บานประตูร้านถูกเปิดออกพร้อมกับใบหน้าน่ารักที่โผล่เข้ามาด้านใน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกลีบดอกไม้ลอยวนไปทั่วร้านกว้างแล้วไหนจะเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ ช่วยสร้างบรรยากาศให้อบอุ่นมากขึ้นตัดกับบรรยากาศเย็นๆ ด้านนอกที่เริ่มโปรยปรายปกคลุมทุกพื้นที่
ดวงตากลมโตกวาดมองรอบร้านอีกครั้งก่อนจะไปหยุดที่แผ่นหลังกว้างเจ้าของเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวที่กำลังหันมองมา ริมฝีปากอิ่มค่อยคลี่ยิ้มออกกว้างแล้วส่งเสียงเรียก
" พี่มาร์ค.. "
" ครับ ? "
" แบมมีเรื่องจะคุยด้วย "
" เฮ้อ.. " มาร์คส่งเสียงถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืนเดินไปหาคนตัวเล็กด้านหน้าที่ส่งยิ้มแหยมาให้ มือหนายกขึ้นจับขอบบานประตูของร้านแล้วก้มมองคนตัวเล็กที่กำลังช้อนสายตาขึ้นมอง
" ออกมาคุยกันข้างนอกได้เปล่าครับ "
" จะคุยเรื่องซึงอูใช่ไหม " คนตัวเล็กพยักหน้ากลับไปให้ มาร์คกดสายตามองคนตรงหน้าอีกครั้งจนแบมแบมต้องก้มหน้าลงแล้วเบนสายตามองไปทางอื่นไม่กล้ามองหน้าตรงๆ แต่สุดท้ายคนตัวสูงก็ยอมขยับขาแล้วเดินต้อนคนตัวเล็กจนมาหยุดยืนด้านหน้าของร้านแทน
" ว่ามาครับ " มือหนายกขึ้นกอดอกพร้อมกับมองจ้องคนตัวเล็กนิ่ง
" แบมแค่อยากมาขอโอกาสให้พี่ซึงอูกับพี่ซึงซิกเค้าได้เจอกัน "
" แล้วพี่ไปห้ามเค้าไม่ให้เจอกันตอนไหน ? " ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองคนตรงหน้าอีกครั้งแต่ก็โดนสายตาเฉยชาของมาร์คมองกลับมาจนต้องหลุบตาลงต่ำอีกรอบ
" แบมแค่อยากมาขอโอกาสให้พี่ชายแบมแค่นั้นเอง.. "
มาร์คยืนมองคนตัวเล็กตรงหน้าอยู่สักพักก่อนจะหันไปมองด้านในร้านที่มีแจบอมกับแจ็คสันยืนมองอยู่ ข้างกันเป็นยูคยอมกับซึงซิกที่กำลังช่วยกันขนของลงมาจากชั้นบน มือหนาถึงได้ยื่นออกไปจับแขนเล็กออกแรงดึงให้ขยับเดินไปพ้นรัศมีการมองเห็นจากในร้าน แล้วถึงหันมองหน้าแบมแบมอีกครั้ง
" ชื่อแบมแบมใช่ไหมเราน่ะ "
" ครับ.. " เสียงหวานตอบรับแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนถามทันที
" ฟังพี่นะ แบมแบม " หัวเล็กขยับขึ้นลงพร้อมกับขยับขาเข้าไปยืนใกล้จนมาร์คเผลอกดยิ้มมุมปากลงในความน่ารักของคนตรงหน้า
" โอกาสน่ะมีไว้สำหรับคนที่คิดจะแก้ไขสิ่งที่เคยทำผิดพลาดให้มันดี แล้วพี่ก็ไม่เคยไม่ให้โอกาสใคร แต่ทุกอย่างมันมีเวลาของมันเอง "
" แต่ว่าพี่มาร์คครับ... "
" ถ้าทำทุกอย่างด้วยความรีบร้อน ทุกอย่างมันจะพัง กลับไปคิดดูดีๆ นะ " แบมแบมยืนนิ่งไปสักพักแต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้ากลับมาให้ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งก่อนจะยกมือขึ้นจับแขนมาร์คเอาไว้
" ถ้างั้นแบมมาหาพี่มาร์คอีกจะได้ไหมครับ ? "
" จะมาหาพี่เรื่องอะไรล่ะ "
" แบมยังคิดไม่ออกหรอกครับ แต่คิดว่าต้องมารบกวนพี่บ่อยแน่ๆ เลยบอกไว้ก่อน " รอยยิ้มน่ารักถูกยกขึ้นประดับบนหน้า ดวงตากลมโตใสจ้องหน้าคนตัวสูงอยู่นานจนมาร์คยอมพยักหน้ากลับไปให้
" ถ้าพี่ว่าง จะมาคุยเล่นด้วยนะ "
" ขอบคุณมากครับ พี่มาร์คใจดีกว่าที่คิดไว้อีก "
" คิดว่าพี่เป็นคนใจร้าย ? "
" เปล่าๆ แบมก็แค่คิดว่าพี่มาร์คน่าจะโหดกว่านี้ เพราะเมื่อเช้าเห็นจ้องพี่ซึงอูจนคิดว่าจะต่อยกันแล้วไหม.. "
" ก็แค่มองเฉยๆ " มาร์คตอบกลับไป คนตัวเล็กบุ้ยปากกลับมาให้แล้วถึงส่งยิ้มแป้นกลับไปอีกรอบ
" แบมไม่กวนพี่มาร์คแล้วดีกว่า ออกมานานเดี๋ยวพี่จินยองสงสัย ขอบคุณมากนะครับแล้วก็ขอรบกวนแบบล่วงหน้าเลยนะ แล้วเดี๋ยวแบมจะเอากาแฟกับขนมมาให้พี่มาร์คทุกวันเลย " รอยยิ้มกว้างฉีกขึ้นกว่าเดิมจนตากลมหยีลง มาร์คมองตามแล้วก็อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้
" ค่าปิดปาก ? " คิ้วเข้มเลิ่กขึ้นมองคนตรงหน้าทำเอาคนตัวเล็กต้องรีบส่ายหัวกลับไปให้
" ไม่ใช่ๆ เอามาให้พี่มาร์คชิมเฉยๆ หรอก " ปากอิ่มเบะเข้าหากันจนคนมองต้องยิ้มออกมา มือหนายื่นไปวางลงลูบบนผมนิ่มทำเอาคนตัวเล็กยืนตัวเกร็งขึ้นทันที
" จะเก็บท้องไว้รอนะครับ "
" ขะ.. ขอบคุณครับ แบมกลับร้านก่อนนะ เจอกันตอนร้านเปิดนะครับ " แบมแบมว่าแล้วรีบโค้งตัวให้พร้อมกับวิ่งกลับไปที่ร้านตัวเองทันที
ใบหน้าคมหันมองตามคนตัวเล็กที่วิ่งกลับไปแล้วก็อมยิ้มขำกับตัวเอง เพราะต่อให้แบมแบมวิ่งเร็วแค่ไหนแต่ไอ้อาการหูแดงแก้มแดงก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาคนชอบสังเกตอย่างมาร์คไปได้หรอก ซ้ำยังดูน่ารักจนคนมองตามต้องยืนยิ้มกับตัวเองอยู่นานถึงได้เดินกลับเข้ามาในร้าน
" ไปจีบเด็กอยู่เหรอไงครับเพื่อนมาร์ค "
" ก็ไม่ต่างกับมีเด็กมาจีบนะครับเพื่อนอิม " แจบอมส่งเสียงหัวเราะออกมาให้เบาๆ แล้วเท้าแขนลงกับโต๊ะกว้างสีดำ หันหน้ามองแจ็คสันที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสองของร้านพร้อมกับซึงซิกและยูคยอม
" ตกลงมีพอไหม ? "
" พอดีครับ ถ้าจะใช้หมดก็ต้องไปซื้อเพิ่ม "
" ถ้างั้นฝากหน่อย " ซึงซิกพยักหน้ากลับไปให้แล้วถึงเดินไปถอดผ้ากันเปื้อนวางไว้ด้านหลังแล้วเดินกลับมาหามาร์คที่กำลังหยิบเงินส่งให้
" ไปกับยูคยอมน่ะ เอารถไป " ยูคยอมส่งเสียงตอบรับกลับมาให้แล้วรีบถอดผ้ากันเปื้อนออกมาหยิบกุญแจรถส่งดอกไม้ในมือมาร์คไปถือแล้วกอดคอซึงซิกออกไปทางประตูด้านหลังของร้าน
" ไม่ไปด้วย ? " แจ็คสันถามขึ้นแล้วหันมองหน้ามาร์คที่ส่ายหัวกลับมาให้
" ที่ร้านมีอะไรต้องทำเยอะแยะ " กำปั้นหนายกขึ้นเขกหัวเพื่อนกลับไปแล้วถึงเดินไปหยิบตะกร้าที่วางอยู่ด้านล่างขึ้นไปเก็บด้านบนโดยมีแจบอมคอยช่วยยกขึ้นไปเก็บด้วย
เสียงจอแจของผู้คนในบริเวณร้านขายของตกแต่งทั้งดอกไม้ต้นไม้รวมไปถึงร้านค้าต่างๆ ยิ่งช่วยเพิ่มความคึกคักให้กับบรรยากาศยามสายของกรุงโซลได้ไม่ยาก แต่ดูเหมือนความสนใจจะไม่ใช่ข้าวของภายในร้านค้าต่างๆ แต่เพียงอย่างเดียวแต่ยังรวมถึงเด็กผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งทั้งสองคนด้วย
คนตัวเล็กเจ้าของรอยยิ้มสดใสกำลังส่งเสียงเจื้อยแจ้วออกมาไม่หยุดข้างกันเป็นคนตัวสูงเจ้าของเส้นผมสีแดงที่กำลังยืนมองแล้วส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ทุกครั้งที่คนตรงหน้าพยายามต่อรองราคาอย่างเป็นเอาตาย แต่แค่นั้นก็ชวนให้คนรอบข้างที่เดินผ่านไปมาต้องหยุดและหันมองในความเหมาะสมนี้
มือเล็กยกขึ้นบังแสงแดดในระดับสายตาไม่ต่างจากคนข้างตัวที่กำลังยกมือขึ้นบังแดดแล้วถอดหมวกที่สวมอยู่บนหัวมาสวมให้คนด้านข้างแทน
" ยังขาดอะไรอีกบ้างอ่ะซึงซิก "
" กระถางเบอร์ S อ่ะยูคยอม แต่ฉันว่าเราเอาของไปเก็บก่อนไหม เต็มมือไปหมดละ "
" เสียเวลาเดินไปเดินมา ฉันว่าเราซื้อไปเลยก็ได้จะได้เดินทีเดียว " ซึงซิกพยักหน้ากลับไปให้ แล้วกระชับถุงของในมือเดินนำยูคยอมเข้าไปในร้านขายกระถางเจ้าประจำ
เจ้าของร้านที่เป็นคุณลุงในช่วงอายุวัยกลางคนหันมาส่งยิ้มพร้อมกับเสียงทักทายให้กับลูกค้าประจำ รอยยิ้มอบอุ่นก้มลงส่งให้ลูกค้าคนเดิมก่อนจะส่งต่อให้ลูกน้องมารับช่วงต่อแล้วเดินเข้ามาหาซึงซิกกับยูคยอมแทน
" วันนี้รับอะไรดีหืมม ยูคยอม ซึงซิก " เจ้าของแผ่นหลังกว้างที่นั่งเลือกจานแก้วอยู่สะดุ้งขึ้นแล้วเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน
" เอากระถางสีครีมเบอร์ S 3 โหลครับ " เสียงสดใสเอ่ยตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มน่ารัก ยูคยอมหันมองซ้ายขวาก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โต๊ะเล็กด้านหน้า จัดการวางของในมือตัวเองลงกับพื้นแล้วถึงเดินคว้าถุงในมือเพื่อนมาวางด้วย
" ซื้อเยอะนะเนี่ย ของเก่าหมดแล้วเหรอ "
" หมดแล้วครับ พอดีมีร้านเปิดใหม่ต้องใช้กระถางเบอร์นี้เยอะอ่ะครับคุณลุง " ซึงซิกเท้าแขนลงกับโต๊ะกว้างด้านหน้าแอบชะโงกเข้าไปมองดูอย่างที่ชอบทำประจำก่อนจะหันมามองยูคยอมที่กำลังทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้
" เดี๋ยวไปซื้อโกโก้ปั่นต้องร้านประจำกัน " ยูคยอมพูดขึ้น ซึงซิกพยักหน้าไปให้แล้วถึงหันไปทางด้านหลังที่คุณลุงเจ้าของร้านกำลังยกลังออกมาวางไว้
" มีเท่านี้พอดีเลย เอาอันอื่นด้วยไหม "
" เอาเบอร์ M สีเงินด้วยครับ เผื่อเหลือดีกว่าขาด "
" ถ้างั้นไปบอกแฟนให้มายกอันนี้ไปก่อน " ซึงซิกยกมือขึ้นปิดปากกลั้นขำเอาไว้แล้วหันไปมองยูคยอมที่ขมวดคิ้วส่งมาให้
" มายกดิ่ "
" ได้ที่ใช้เลย " ยูคยอมแกล้งบ่นเพื่อนออกมาแล้วเดินมาแจกกำปั้นลงบนหัวเล็กอีกครั้ง เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นไม่มากแต่ท่าทางที่กำลังแสดงออกของทั้งสองคนก็เรียกรอยขมวดคิ้วให้เกิดขึ้นบนหน้าจากคนแอบมองได้ไม่ยาก
เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่หันไปพยักหน้าให้กับคนของร้านที่ยืนรออยู่ จานแก้วตัวอย่างในมือถูกส่งให้พร้อมเสียงสั่งของก่อนจะหันมาดึงแก้วขนาดพอดีมือสีขาวเกลี้ยงจากมือของคนตรงหน้าที่กำลังนั่งกำแน่น
" เอาอย่างละ 4 โหลครับ "
" สักครู่นะคะ "
" กำขนาดนั้น ฉันไม่มีเงินใช้ค่าแก้วที่นายทำแตกหรอกนะซึงอู " คนตัวสูงเหลือบสายตาขึ้นมองเพื่อนที่กำลังส่งยิ้มขำมาให้ ใบหน้าคมเหลือบสายตาขึ้นมองคนด้านหลังทั้งคู่ที่กำลังยืนคุยกันอยู่ ก่อนจะพากันยกของแล้วเดินออกไปนอกร้าน
" นายคิดว่ายูคยอมกับซึงซิกเป็นแฟนกันอย่างที่คุณลุงเจ้าของร้านพูดใช่ไหม ? " ยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนว่าจะทิ่มใจคนฟังเข้าไปทุกที ซึงอูไม่ตอบคำถามจินยองแต่กลับเบือนหน้าหนีไปอีกทางแทน
" นายก็รู้ว่าพวกนั้นสนิทกัน "
" สนิทกันก็ไม่ได้แปลว่าจะเป็นแค่เพื่อนกันเสมอไป "
" ถ้างั้นฉันก็มีสิทธิ์ชอบนายได้เพราะว่าเราสนิทกันน่ะสิ " ซึงอูตวัดสายตามองหน้าจินยองที่กำลังส่งสายตาซื่อมาถาม ริมฝีปากนิ่มกดยิ้มลงแล้วค่อยเอนตัวพิงขอบเก้าอี้นั่งของร้านไว้
" อย่าคิดเยอะ เพื่อนยังไงก็คือเพื่อน เชื่อฉันสิว่าสองคนนั้นน่ะเพื่อนกัน "
" แต่ว่า "
" ถ้าคิดจะแก้ตัวแล้วจะไปกลัวอะไรกับปัจจุบันของเค้ากันล่ะ นายมีหน้าที่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอเพราะสุดท้ายแล้วคนที่ตัดสินใจก็คือซึงซิก ไม่ใช่นายนะซึงอู " จินยองพูดยาวแล้วยื่นมือไปตบไหล่เพื่อนซ้ำ
" อืม ฉันจะทำให้ดีที่สุด "
" สู้ๆ แล้วกัน มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้ พวกเราทุกคนพร้อมช่วยอยู่แล้ว " ซึงอูส่งยิ้มไปให้เพื่อนอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนมองแผ่นหลังเล็กจากในร้านที่เห็นยืนอยู่ไกลออกไปด้วยสายตาหวั่นไหว พร้อมกับคำพูดของมาร์คเมื่อตอนเช้าที่ลอยเข้ามาในหัวทันที
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก จำเอาไว้ฮันซึงอู!!
=====================================
สวัสดีคร๊าบบบบบบบบบบบบบ กลับมาแล้ว... หลังจากไปบิ้วตัวเองมาเกือบสองอาทิตย์ แหะๆ
ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ TT^TT จะพยายามทำให้มันดีที่สุด ไฟท์ติ้งง!!!!
========================================================================
ความคิดเห็น