คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 2 - Destiny Shop
CHAPTER 2
แสงแดดยามเช้าค่อยสาดส่องเข้ามาในห้องนอน ตกกระทบกับชุดเครื่องนอนสีเข้มที่ด้านบนยังมีร่างของใครบางคนนอนมุดอยู่ด้านใน เสียงเคาะประตูด้านนอกดังขึ้นอีกหลายครั้งช่วยปลุกให้เจ้าของห้องต้องลุกขึ้นมาเปิดประตูให้
" อรุณสวัสดิ์ครับพี่มาร์ค ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้ลงไปกินข้าวกัน "
" 10 นาทีเดี๋ยวตามไปนะซึงซิก " เจ้าของชื่อพยักหน้าพร้อมส่งยิ้มสดใสไปให้ มือหนาเอื้อมไปยีหัวน้องแล้วถึงปิดประตู จัดการเก็บที่นอนให้เข้าที่แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ
เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านบนของบ้านพร้อมกับร่างสูงสมส่วนที่วันนี้สวมใส่กางเกงยีนส์ขาดเข่าตัวเก่งพร้อมกับเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาว เซ็ตผมขึ้นอย่างหล่อเดินมานั่งลงข้างแจบอมที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นจิบแต่สายตากลับอยู่ที่หน้าหนังสือในมือ
" ชาหรือกาแฟดีพี่ ? "
" กาแฟดีกว่า " ซึงซิกพยักหน้ากลับไปให้แล้ววางจานขนมปังปิ้งตรงหน้าของแจ็คสันแล้วเดินไปหายูคยอมที่กำลังยกแก้วนมขึ้นดื่มอยู่ในครัว
" เอาอันนี้ไปให้พี่มาร์คด้วย "
" แล้วเสร็จยังอ่ะ จะได้ออกไปพร้อมกัน " ซึงซักแล่บลิ้นใส่เพื่อนอีกครั้งแล้วคว้าแก้วทรงสูงมารินนมใส่ก่อนจะเดินตามยูคยอมออกมานั่งรวมกันที่โต๊ะอาหารกลางบ้าน
ทาวโฮมขนาดใหญ่สามชั้นถูกทาสีด้วยสีขาวทั้งหลังตัดกับประตูสีไม้ของโรงจอดรถด้านล่างที่ถูกซื้อด้วยชื่อของมาร์คต้วนอยู่ไม่ห่างจากที่ตั้งของร้านดอกไม้มากนักแค่ 4 ช่วงบล็อคถนนเท่านั้นแถมอยู่ในทำเลที่ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่านแต่เพื่อนบ้านก็แสดงความเป็นมิตรได้อย่างดี แถมจุดเด่นของทาวเฮ้าส์แห่งนี้ที่ทำให้มาร์คตัดสินใจซื้อได้ไม่ยากเลยคือการที่ภายในบ้านมีสวนให้ปลูกต้นไม้
ชั้นล่างสุดของที่พักแห่งนี้ถูกจัดไว้เป็นโรงจอดรถที่จอดได้สองคันและมีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีมาร์คจึงเลือกที่จะจอดรถขนส่งดอกไม้ตีตราสัญลักษณ์ของร้านไว้ที่หน้าประตูบ้านแทน
" เดี๋ยวขับรถไปที่ร้านก่อนเลย วันนี้ว่าจะปั่นจักรยานไป "
" เจอกันที่ร้านเลยนะ " มาร์คพยักหน้าไปให้แจบอมที่กำลังเดินขึ้นรถฝั่งคนขับข้างกันเป็นแจ็คสันที่กำลังเหวี่ยงตัวเองขึ้นไปด้านบน ข้างกันเป็นยูคยอมที่กำลังจูงมอเตอร์ไซต์คันสีขาวของตัวเองออกมาสตาร์ทรอซึงซิกที่กำลังล็อคประตูรั้วบ้านอยู่ให้ขึ้นมานั่งซ้อน
" อย่าซิ่งให้มากล่ะยูคยอม " มาร์คตะโกนบอกน้องชายที่กำลังขี่มอไซต์ผ่านหน้าตัวเองไป ซึงซิกกอดเอวยูคยอมไว้แน่นแล้วหันมาโบกมือให้มาร์คที่กำลังปั่นจักรยานตามมาด้านหลัง
เสียงหัวเราะสดใสของทั้งคู่พัดมาตามลมจนคนที่ตามมาหลังสุดอดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ ขายาวปั่นจักรยานออกมาจนถึงด้านหน้าทางเข้าหมู่บ้านต้องยกมือขึ้นตะเบ๊ะให้แล้วมาร์คก็ทำตอบ เป็นการทักทายลูกบ้านที่ทำกันทุกวันจนกลายเป็นเรื่องปกติ
มาร์คปั่นจักรยานมาเรื่อยๆ จนถึงทางข้ามถนนที่หยุดรอสัญญาณไฟก่อนจะปั่นข้ามมา ลมเย็นๆ ของปลายฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังจะเข้าฤดูหนาวเต็มตัวช่วยให้บรรยากาศดีมากขึ้นกว่าเดิม รอยยิ้มหล่อกดลงมุมปากแล้วค่อยแตะเบรกลงทางด้านหน้าร้าน เปิดประตูรั้วด้านข้างร้านที่ด้านในมีรถส่งดอกไม้จอดอยู่พร้อมกับมอเตอร์ไซต์คันคุ้นเคย
เสียงคนพูดคุยดังขึ้นทางด้านข้างของร้าน เจ้าของใบหน้าคมหันมองตามเสียงพูดคุยก็เจอเข้ากับกลุ่มคนที่กำลังยืนอยู่ไม่ห่างจากรั้วของร้านดอกไม้มากนัก ขายาวเปลี่ยนทิศเดินออกมาทางด้านหน้าร้านแทนก่อนจะหันมองสบตากับคนตัวเล็กที่หันมองมาพอดี
ริมฝีปากอิ่มส่งยิ้มมาให้พร้อมกับการค่อมหัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทายทำเอาคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่ต้องหยุดแล้วหันมองตามสายตาน้อง
" สวัสดีครับ พวกเราย้ายมาใหม่กำลังจะเปิดร้านข้างๆ นี่ ฝากตัวด้วยนะครับ " เสียงเจื้อยแจ้วของแบมแบมดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มน่ารักที่ส่งให้
" สวัสดีครับ " เสียงทุ้มเอ่ยบอกกลับไปแล้วเบนสายตาไปมองคนตัวสูงที่มองสบตามานิ่ง เกือบนาทีกว่าที่ซึงอูจะเบนสายตามองไปทางอื่น มาร์คถึงกระตุกยิ้มขึ้นมุมปากแล้วหมุนตัวเดินเข้าไปทางด้านหน้าของร้านดอกไม้แทน
" พี่เค้าดูหล่อนะ แต่ทำไมน่ากลัว " ยองแจกอดแขนของแบมแบมแล้วพูดขึ้น
" พี่ซึงอูกับพี่จินยองรู้จักพี่คนนั้นใช่ไหม ? " แบมแบมหันหน้ามองทั้งสองคนที่พยักหน้ากลับมาให้ จินยองยกมือขึ้นตบไหล่ซึงอูเบาๆ
" คนนั้นน่ะด่านสุดท้ายของงานนี้แน่ๆ ฮันซึงอู "
" พูดไปนั่นปาร์คจินยอง "
" เข้าร้านกันไหมครับ ยืนนานๆ มันเมื่อย " จองกุกพูดขึ้นแล้วหันหน้ามองพวกพี่ๆ กับเพื่อนบ้าง เสียงหัวเราะของยองแจลอยมาแทนคำตอบรับก่อนจะผลักบานประตูเข้าไปด้านใน
แบมแบมเดินไปกอดแขนจินยองยื้อคนพี่เอาไว้แล้วหันมองตาปริบๆ มือบางวางลงขยี้ผมน้องชายอีกครั้งแล้วเอียงคอมองดูว่าอีกคนจะพูดอะไร
" ไปร้านดอกไม้กันพี่จินยอง "
" ไปทำอะไรแบมแบม ? "
" ไปติดต่อขอซื้อดอกไม้ไง นะๆ ไปด้วยกัน " จินยองยกมือขึ้นขยี้หัวน้องอีกครั้งก่อนจะหันไปบอกจองกุกให้จัดของที่ซื้อมาเพิ่มต้องเค้าน์เตอร์ให้เข้าที่แล้วหันไปบอกซึงอูกับยองแจให้ขึ้นไปจัดโต๊ะชั้นบนให้เข้าที่
แบมแบมลากจินยองออกมาจนถึงหน้าร้าน ใบหน้าน่ารักหันมองพี่ชายคนสวยแล้วส่งยิ้มให้ จินยองขมวดคิ้วมองกลับแล้วยกมือขึ้นดึงแก้มคนตัวเล็กเต็มแรงจนอีกคนร้องโอ๊ยกลับมาให้จินยองถึงได้ยอมปล่อยมือออกจากแก้มอิ่มนั่น
" จะถามอะไรก็ถามมาแบมแบม "
" รู้ทันอ่ะ "
" ไม่ทันสิแปลก " แบมแบมส่งยิ้มกว้างไปให้อีกครั้ง มือเล็กดึงแขนจินยองให้ขยับตัวมายืนพิงขอบรั้วตรงกลางระหว่างร้านทั้งสองเอาไว้
" พี่คนเมื่อเช้าที่ดูน่ากลัวๆ นั่นคือใครอ่ะพี่จินยอง "
" พี่มาร์คน่ะเหรอ พี่ชายซึงซิกไง "
" พี่เค้าเป็นลูกคนเดียวไม่ใช่เหรอพี่จินยอง "
" ก็พี่ชายคนสนิท เหมือนแบมแบมกับพี่ไง " คนตัวเล็กพยักหน้าไปให้
" แสดงว่าพี่เค้าก็รู้เรื่องของพี่ซึงอูกับพี่ซึงซิกอ่ะดิ่ " เจ้าของชื่อพยักหน้ากลับมาให้ มือบางยกขึ้นยีหัวน้องไปมาอีกครั้ง
" ยังมีอีกหลายคนให้เราตื่นเต้น ว่าแต่จะไปร้านดอกไม้กันได้ยังแบมแบม ? "
" ไปสิๆ " แบมแบมยกมือขึ้นควงแขนจินยองออกแรงดึงอีกครั้งให้คนพี่เดินตามมาจนถึงด้านหน้าร้านที่เต็มไปด้วยกระถางดอกไม้สีเงินถูกวางจัดไว้เป็นแถวอย่างเป็นระเบียบ
มือเล็กยกขึ้นผลักบานประตูกรอบไม้เข้ามาด้านใน พอดีกับเสียงทุ้มของคนด้านในเอ่ยทักทายลูกค้ามาใหม่ทันที ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบร้านเจอกลุ่มนักศึกษานั่งอยู่ประมาณ 2-3 คน และด้านหลังตรงกลางมีโต๊ะสีดำตัวใหญ่ตั้งอยู่พร้อมกับเจ้าของร่างหนาที่กำลังก้มจัดดอกไม้
" รับอะไรดีครับ "
" เห้ยย!!! " แบมแบมร้องเสียงหลงออกมาทันทีที่หันมาเจอคนตัวสูงข้างตัว แล้วไหนจะเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นไม่ไกลทำเอาคนขวัญอ่อนตะโกนออกมาสุดเสียงแถมยังสะดุดขาตัวเองเซไปด้านข้างจนแทบจะล้มใส่กลุ่มคนที่นั่งอยู่ แต่ยังดีที่คนตัวสูงคว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทัน
แบมแบมหลับตาแน่นก่อนที่ร่างของตัวเองจะถูกดึงจนปลายจมูกโด่งฝังลงกับอกกว้าง แล้วไหนจะแรงกอดรัดที่เอวบางเอาไว้เต็มอกจนตัวเกร็งไปหมด ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันพร้อมกับมือที่ยกขึ้นเกาะบ่าเจ้าของเสื้อเชิ้ตสีขาวกับเส้นผมสีดำที่เห็นแค่ด้านหลังเอาไว้แน่น
" เอ่อ.. ข... ขอบคุณครับ " แบมแบมเอ่ยเสียงเบาพร้อมวงแขนแกร่งที่ค่อยคลายออกจากเอว
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมยี่ห้อดังลอยแตะเข้าจมูกแบบไม่ได้ตั้งใจ แบมแบมเผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเพราะน้ำหอมยี่ห้อนี้ กลิ่นนี้ แบมแบมก็ชอบและใช้มันเหมือนกัน มือเล็กยกขึ้นลูบแก้มตัวเองแล้วขยับออกไปยืนด้านหน้าพร้อมกับโค้งตัวขอโทษคนตัวสูงไปหลายครั้งเพราะความไม่ระวังตัวของตัวเอง
" ไม่เป็นไรนะครับ ขอโทษทีผมไม่ได้ตั้งใจทำให้ตกใจขนาดนั้นครับ " เสียงทุ้มเอ่ยบอก ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมองแล้วส่งยิ้มแหยไปให้ทันทีที่ได้สบตากับเจ้าของร่างสูงที่ช่วยตัวเองเอาไว้
" แบมไม่ระวังเองมากกว่า ขอโทษจริงๆ นะครับ "
" ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ "
" ขอโทษแทนแบมแบมด้วยนะครับพี่มาร์ค คือพวกเราแค่จะมาติดต่อซื้อดอกไม้น่ะครับ " เจ้าของชื่อหันมองหน้าจินยองก่อนจะพยักหน้าไปให้
" เชิญทางนี้ " มาร์คขยับตัวเดินนำคนตัวเล็กทั้งสองคนไปหยุดยืนหน้าโต๊ะกว้างตัวใหญ่สีดำ ทำเอาคนที่กำลังยืนอยู่ต้องขมวดคิ้วมองกลับไปให้
" ช่อนั้นเสร็จรึยังแจบอม "
" เสร็จแล้ว "
" แจ็คสัน มาเอาอันนี้ไปให้น้องกลุ่มนั้นหน่อย " แจ็คสันที่กำลังขนตะกร้าดอกไม้เต็มสองมือจะเดินผ่านหลังไปแล้วต้องหยุดแล้ววางของไว้ด้านหลังก่อนจะเดินมาหยิบดอกไม้ในมือเพื่อนไปแต่ไม่วายหันมาบอกมาร์คอีกครั้ง
" เดี๋ยวกลับมา อย่าเพิ่งพูด " มาร์คแค่นยิ้มในลำคอไม่ต่างจากแจบอมที่อมยิ้มออกมา แจ็คสันยักไหล่ไปให้กลุ่มเพื่อนตัวเองแล้วหันมาส่งยิ้มให้จินยองกับแบมแบมที่ยืนมองหน้างงๆ กันอยู่
" จินยองบอกว่าจะมาติดต่อซื้อดอกไม้ " แจบอมเลิ่กคิ้วขึ้นมองแล้วหันมองหน้าคนพูด
" นายว่าไงล่ะมาร์ค " คนถูกถามกลับยักไหล่กลับมาให้แล้วหันมองหน้าคนตัวเล็กทั้งสองคนอีกครั้ง พอดีกับที่แจ็คสันเดินมากอดไหล่จินยองเอาไว้
" ไม่เจอกันนาน สบายดีไหมเรา "
" สบายดีครับพี่แจ็คสัน เรียนหนักไปหน่อยแต่จบมาแล้วก็โอเคแล้วครับ " จินยองตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มสดใสเหมือนที่เคยเจอกันทุกครั้ง มือหนาของแจ็คสันวางลงขยี้ผมนิ่มของคนตัวเล็กอีกครั้งก่อนจะเดินไปยืนข้างแจบอมที่จ้องจินยองไม่วางตา
" ว่าแต่หาร้านพวกพี่เจอได้ไง "
" พอดีผมกับเพื่อนแล้วก็พวกน้องๆ ร่วมหุ้นกันเปิดคาเฟ่อยู่ข้างๆ น่ะครับ "
" อ๋อ ร้านเปิดใหม่ที่ยูคยอมบอก "
" ใช่ครับ เลยจะมาติดต่อขอซื้อดอกไม้ไปตกแต่งที่ร้านน่ะครับ "
แบมแบมหันมองจินยองพูดคุยกับกลุ่มคนตรงหน้าแล้วก็ขมวดคิ้วมองงงสลับไปมาจนคนที่แอบมองคนตัวเล็กต้องกดยิ้มลงมุมปากแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเบา
" ทำหน้างงแบบนั้น มีอะไรอยากถามใช่ไหมเรา "
" นิดหน่อยครับ " แบมแบมตอบเสียงเบา ใบหน้าหวานหันมองคนตัวสูงก่อนจะเบนสายตาหลบไปอีกทางพร้อมอาการแก้มร้อนที่พัดวูบขึ้นจนเหมือนแก้มจะแตกออกมา
" ลืมแนะนำ เด็กนี่ชื่อแบมแบมครับ เป็นรุ่นน้องผมที่อังกฤษแล้วก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของซึงอูด้วย " ทั้งสามคนหันมองคนตัวเล็กเป็นตาเดียวจนคนถูกมองต้องดึงตัวจินยองเข้ามายืนบังเอาไว้
" เรื่องนั้นช่างมันเถอะ มาเข้าเรื่องงานดีกว่า " แจบอมพูดขึ้นแล้วหันไปหยิบเอกสารมายื่นให้จินยอง
" รายละเอียดดอกไม้รวมถึงรูปแบบและวันที่ที่จะให้เข้าไปเปลี่ยน ทุกกี่วันก็เขียนไป " จินยองพยักหน้ากลับไปให้แล้วเหลือบสายตามองแจบอมอีกครั้ง
" พี่แจบอมยังไม่ได้มีแฟนใช่ไหมครับ "
" พรื่ดดดด!! " แจ็คสันส่งเสียงหัวเราะออกมาทันที ใบหน้าคมหันไปมองเพื่อนแล้วยกมือขึ้นผลักหัวเต็มแรงให้อีกคนที่กำลังจะอ้าปากแซวต้องเงียบเสียงลง
" พี่ว่าในนั้นไม่ได้มีคำถามแบบนั้นนะ "
" เป็นคำถามในใจผมที่อยากถามพี่เองแหล่ะครับ แค่ตอบมาก็พอ "
" กล้าขึ้นเยอะนะเรา " จินยองส่งยิ้มไปให้กับคำถามของแจบอม ดวงตากลมโตจ้องหน้าคนตัวสูงนิ่งแต่อีกคนกลับส่งยิ้มมาให้แล้วเดินหายขึ้นไปทางชั้นบนของร้านแทน ทำเอาคนถามต้องทำหน้ามุ่ยกลับมาให้แล้วหันไปมองมาร์คกับแจ็คสันที่ยังยืนอยู่
" กรอกเสร็จแล้วก็เอาให้แจ็คสันไปนะ "
" เดี๋ยวครับพี่มาร์ค " คนตัวสูงเลิ่กคิ้วขึ้นสูงแล้วหันมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หลังจินยองให้ต้องขยับตัวออกมาแล้วมองหน้าตรงๆ
" ครับ ? "
" คือแบมมีเรื่องจะคุยด้วย "
" เรื่องอะไรครับ ? "
" พี่ซึงซิก "
" พี่ยังไม่ว่างคุยกับเราตอนนี้เลย ขอตัวนะ " มาร์คส่งยิ้มเอ็นดูไปให้แล้วขยับตัวเดินหนีไปทางด้านบนของร้าน แบมแบมรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแล้วหันไปทำหน้ามุ่ยใส่จินยองที่ยืนหัวเราะแบบเบาเสียงอยู่ข้างๆ
" อันนี้ตามนี้ครับพี่แจ็คสัน ร้านผมจะเปิดอาทิตย์หน้า แต่เดี๋ยวจะพาน้องๆ มาให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับ "
" ไม่จำเป็นหรอก เอาไว้เจอกันที่ร้านก็ได้ " แจ็คสันตอบกลับแล้วส่งยิ้มไปให้ มือหนาหยิบกระดาษของจินยองมาไล่อ่านแล้วเอาไปวางตรงเค้าเตอร์ด้านใน
" ต้องมีค่ามัดจำไหมครับ "
" เดี๋ยวให้แจบอมมันจัดการ " จินยองพยักหน้าไปให้แล้วหันไปดึงแขนของแบมแบมที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ให้ขยับขาเดินตามแจ็คสันออกมาด้านนอกร้าน
" ปลายสัปดาห์เจอกันครับ แล้วก็ยินดีต้อนรับเพื่อนบ้านคนใหม่ด้วยนะ " มือหนาวางลงขยี้ผมนิ่มของจินยองอีกครั้งก่อนจะหันไปจิ้มแก้มอูมของแบมแบมเล่นแล้วส่งยิ้มหล่อไปให้
" แล้วเจอกันครับตัวเล็ก "
" แล้วเจอกันครับ " แบมแบมส่งยิ้มกว้างตอบกลับไป
แจ็คสันยืนรอส่งจินยองกับแบมแบมจนทั้งคู่เดินหายเข้าไปด้านในร้านแล้วถึงได้เดินกลับเข้ามาด้านใน เจอแจบอมกับมาร์คกำลังนั่งมองกระดาษที่เป็นลายมือของจินยองอยู่
" จะทำหรือไม่ทำล่ะงานนี้ ? "
" เรื่องส่วนตัวไม่เกี่ยวกับเรื่องงานหนิ่ " มาร์คว่าแล้วหยิบกระดาษมาไล่ดูอีกครั้ง ก่อนจะอมยิ้มออกมาแล้วเหลือบสายตาขึ้นมองคนตัวสูงด้านข้างที่ยืนอมยิ้มอยู่
" โดนรุกจีบหนักกว่าตอนเรียนมหาลัยอีกนะ " มาร์คว่าแล้วยื่นกระดาษให้แจ็คสันอ่านข้อความด้านล่างสุดที่ดูเหมือนจินยองจะตั้งใจเขียนให้ใครบางคนเป็นพิเศษ เพราะเล่นเอาถึงกับยิ้มไม่หุบแล้วไอ้หน้าที่เคยตีนิ่งก็เกิดแดงขึ้นมา
" มีเขินด้วยแฮะ "
" ไม่ล้อเพื่อนครับ มันบาป " แจบอมว่าแล้วยกนิ้วขึ้นจุ๊ๆ ที่ปาก ทำเอาคนมองอดที่จะส่งสายตาหมันไส้ไปให้ไม่ได้
" ว่าแต่ยูคยอมกับซึงซิกไปซื้อกาแฟไกลไปไหม นานแล้วยังไม่มาอีก " แจ็คสันพูดขึ้นแล้วหันมองไปทางด้านหน้าของร้านที่ยังไม่มีวี่แววของน้องชายทั้งสองคนจะเดินเข้ามา
" เดี๋ยวก็มา " มาร์คพูดขึ้นแล้วลุกเดินไปเปิดประตูหน้าร้าน ชะโงกหน้าดูทั้งซ้ายและขวาถึงได้เห็นทั้งสองคนกำลังเดินมาพร้อมถุงในมือจากที่ไกลๆ
" อ้าวพี่มาร์ค มาทำอะไรตรงนี้ "
" ไปซื้อไกลกว่าทุกที่เหรอยูคยอม ซึงซิก "
" นิดนึงครับ ร้านที่ซื้อบ่อยๆ เค้าปิดน่ะ " ซึงซิกตอบกลับมาแล้วยื่นแก้วกาแฟส่งให้มาร์ค ก่อนจะเดินตามหลังยูคยอมเข้าไปในร้าน
" เดี๋ยวพอร้านข้างๆ เปิดก็ไม่ต้องไปซื้อไกลแล้วนะ " แจ็คสันพูดขึ้นทำเอามือของซึงซิกที่กำลังยื่นแก้วกาแฟให้ต้องชะงักไปนิดนึงแต่สุดท้ายก็ยื่นไปให้คนพี่จนได้
" แล้วก็นี่เป็นออเดอร์ร้านนี่ ที่ให้เราไปช่วยเปลี่ยนดอกไม้ให้ทุก 3 วัน ยูคยอมกับซึงซิกรับงานนี้ไปนะ อยู่ใกล้ๆ ส่วนงานไกลๆ พวกพี่ทำเอง " แจบอมพูดเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมองสบตาซึงซิกทันที คนตัวเล็กส่งยิ้มแหยไปให้แล้วหันไปกอดแขนมาร์คเอาไว้
" ผมทำไกลๆ ได้นะ ใช่ไหมพี่มาร์ค "
" ทำที่นี่แหล่ะ มีอะไรก็บอกพวกพี่ไม่ก็บอกยูคยอม "
" จะเอาจริงอ่ะ ? " ซึงซิกถามขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าหวานมุ่ยปากลง มือเล็กยกขึ้นบีบประสานกันที่หน้าขา ก่อนที่มือหนาของมาร์คจะวางซ้อนทับแล้วบีบเบาๆ
" กลัวอะไร " เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงเบา
" เปล่ากลัวครับ "
" แล้วเป็นอะไร " มาร์คถามซ้ำอีกครั้ง คราวนี้คนตัวเล็กไม่ตอบแต่กลับนิ่งไปนานจนพวกพี่ต้องหันมองหน้ากันเอง ยูคยอมรีบยกมือขึ้นโอบไหล่เพื่อนเขย่าเบาๆ เรียกให้กลับมาแล้วถึงเงยหน้าขึ้นมองสบตา
" ทำก็ได้ครับ "
" ไหวแน่นะ ฉันทำคนเดียวก็ได้ "
" ไม่เป็นไร แค่จัดดอกไม้กับเปลี่ยนดอกไม้ ฉันทำได้สบายมาก " ซึงซิกส่งยิ้มกว้างไปให้ยูคยอมแล้วหันไปส่งต่อให้พวกพี่อีกครั้ง
" เรื่องมันจบไปนานแล้วพี่ ไม่ได้มีผลอะไรกับผมแล้ว "
" มีอะไรให้บอกเข้าใจไหม " ซึงซิกพยักหน้ากลับไปให้ แล้วหันไปหยิบแก้วโกโก้ของตัวเองมายกดูดแล้วถึงเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนของร้านมาผูกที่เอว
" ฝากดูด้วยนะยูคยอม "
" ได้พี่ " ยูคยอมพูดขึ้นแล้วเดินไปแย่งแก้วในมือซึงซิกมาดูดก่อนจะส่งคืนให้ทำเอาคนตัวเล็กที่กำลังอยู่ในความคิดตัวเองต้องดีดออกมาแล้ววิ่งไล่กวดยูคยอมไปรอบร้านแทน
" ไปดูทำเลร้านนั้นหน่อยเป็นไง จะได้มาร่างแพลนถูก " มาร์คถามขึ้นแล้วหันมองแจบอมที่หันมองมาร์คอีกครั้ง
" ชวนไอ้สองคนนั้นไปสิ ไม่ว่าง " แจบอมโบกมือไปมาแล้วเดินกอดคอแจ็คสันขึ้นไปด้านบนของร้านแทบจะทันที ทำเอาคนตัวสูงอดที่จะส่งเสียงหัวเราะแซวไปให้ไม่ได้
" ยูคยอม ซึงซิกไปดูทำเลร้านกับพี่ไหม ? "
" ให้ยูคยอมไปเถอะครับ ผมยังทำความสะอาดไม่เสร็จ " ซึงซิกบอกปัดพร้อมรอยยิ้มสดใส มือเล็กหยิบไม้กวาดอ่อนมากวาดตามพื้นรอบร้านอีกครั้ง
" ยูคยอมไปเอาสมุดแล้วเดินตามพี่มา " เจ้าของชื่อพยักหน้ากลับไปให้ก่อนจะวิ่งไปทางโต๊ะสีดำก้มลงหยิบของในลิ้นชักล่างสุดแล้วเดินตามมาร์คออกมาด้านนอกร้าน
" พี่มาร์คว่าทำแบบนี้มันจะดีเหรอพี่ ? " มาร์คหันมองคนตัวสูงด้านข้างที่อยู่ดีๆ ก็ถามขึ้น เจ้าของใบหน้าคมพยักหน้ากลับไปให้แล้วหยุดยืนก่อนจะถึงร้านคาเฟ่ตรงหน้า
" พี่สัญญากับซึงซิกไว้ว่าจะปกป้องเค้าพี่ก็จะทำแบบนั้นจริงๆ "
" ผมก็บอกซึงซิกแล้วตั้งแต่วันแรกว่าผมจะดูแลเพื่อนผมคนนี้ให้ดีที่สุด จะไม่ให้ฮันซึงอูมาทำร้ายเพื่อนผมได้อีกแล้ว "
" แต่พี่เชื่อว่าทุกอย่างมันมีเหตุและผลของมัน " คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันทีที่มาร์คพูดจบ
" พี่ไม่เคยคิดจะผิดสัญญากับน้อง แต่มันต้องอยู่ในเงื่อนไขที่ซึงซิกต้องไม่ได้คิดอะไรกับซึงอูแล้วแต่ถ้ายังรักกันอยู่ พี่ก็แค่จะทำตัวเป็นอุปสรรคนิดหน่อย อยากรู้เฉยๆ ว่าทำไมตอนนั้นถึงทำแบบนั้นก็แค่นั้น "
" ผมก็อยากรู้เหมือนกัน "
" ความจริงรออยู่ข้างหน้านั่น "
" ผมล่ะกลัวใจจะเผลอไปต่อยซึงอูเข้าอ่ะดิ่ "
" ก็ห้ามใจ ห้ามมือตัวเองให้ทัน " ยูคยอมยักไหล่กลับไปให้แทนคำตอบ ก่อนจะยืนดูดโกโก้ในมือจนหมดแล้วทิ้งลงถังขยะริมทางเท้าก่อนจะวิ่งตามมาร์คมาจนหยุดที่ด้านหน้าของร้านคาเฟ่ มาร์คหันมองยูคยอมอีกครั้งก่อนจะเลื่อนบานประตูร้านให้เปิดออก
หวังว่าการเจอกันอีกครั้งหลังจากไม่เจอกันมาร่วม 5 ปี จะนำมาซึ่งความรู้สึกดีๆ ที่ไม่ใช่การต่อยให้ปากแตกระหว่างคิมยูคยอมกับฮันซึงอูก็พอแล้ว
========================================
มม. "DADDY" เมื่อเช้ามันดีมากเลยนะ... TT^TT
อยากจะโยนไม้พายทิ้งแต่ก็ทำไม่ได้ น้องแบมชอบคว่ำเรือ เราต้องมีไม้พายไว้เป็นหลักช่วยคุณกัปตัน
5555555555555555555555555555
=========================================================================
ความคิดเห็น