คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Part 9 - Destiny Shop
CHAPTER 9
กรอบบานประตูสีเข้มด้านหน้าร้านดอกไม้ถูกเปิดออกช้าๆ พร้อมกับใบหน้าน่ารักที่โผล่เข้ามาเป็นคนแรก รอยยิ้มสดใสถูกยกขึ้นประดับบนพวงแก้มกลมก่อนจะใช้ไหล่เล็กของตัวเองช่วยผลักประตูเปิดกว้างแล้วแทรกตัวเข้ามายืนตามด้วยใครอีกคนที่กำลังยืนอมยิ้มขำกับท่าทางของน้องชายอยู่ตรงหน้า ในมือตัวเองก็มีถาดใส่จานขนมใบเล็กวางอยู่ด้วย
" พี่มาร์คค "
" หืมมม ? " เจ้าของชื่อเลิ่กคิ้วขึ้นสูงแล้วเงยหน้าจากช่อดอกไม้สีสวยตรงหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียก ก่อนที่มุมปากหยักจะกดลงแผ่วเบาให้อีกคนได้เขินเล่นแล้วก้มลงไปจัดดอกไม้ที่ใกล้เสร็จต่อ
" ผมกับแบมแบมเอาขนมมาให้ครับพี่แจบอม " จินยองพูดขึ้นแล้วยื่นถาดใส่จานขนมให้คนตัวสูงที่เดินมาหยุดยืนด้านข้าง
รอยยิ้มน่ารักที่ยกขึ้นจนตาหยีทำเอาคนมองใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วไหนจะมือนิ่มที่กำถาดเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้แจบอมเอาไปถือทั้งๆ ที่ตัวเองอุตส่าห์แอบเนียนหลอกจับมือน้องเอาไว้พร้อมถาดแล้ว แต่ดูเหมือนอีกคนจะเนียนกว่าถึงได้ยื้อถาดเอาไว้แบบนี้
" ถ้ามันหนักขนาดนั้นก็ช่วยกันยกไปวางที่โต๊ะก็ได้นะ " แจ็คสันแกล้งเดินมาแซวแล้วเดินเลยไปหามาร์คที่กำลังยกมือขึ้นกวักเรียก แล้วจัดการยื่นช่อดอกไม้ให้พร้อมกับบุ้ยปากไปอีกทาง
มือหนายกขึ้นเสยผมที่ตกลงมาปรกตาให้ปัดไปทางด้านหลังแล้วก้มลงเก็บกวาดเศษดอกไม้ลงถังขยะใกล้ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่กำลังมองมาพอดี รอยยิ้มน่ารักถูกส่งไปให้อีกครั้งพร้อมกับมือเล็กที่กำลังหยิบแก้วกาแฟเย็นมายื่นให้มาร์คด้วย
" แล้วไหนคุกกี้เนยของพี่ล่ะครับ ? " เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับการเหลือบสายตาไปมองจานขนมในถาดที่แจบอมเพิ่งเอามาวางไว้ แบมแบมส่งยิ้มแหยไปให้แล้วยืนก้มหน้างุดจนแทบจะติดกับอกต่างกับอีกคนที่ยืนกลั้นยิ้มขำเอาไว้จนปวดแก้ม
" แบมลืม พรุ่งนี้ได้ไหมพี่มาร์ค เดี๋ยวแบมทำมาให้ นะๆ " สายตากลมมองอ้อนกลับไปก่อนจะรีบวิ่งไปยืนข้างมาร์ค ยกมือขึ้นจับแขนคนพี่เขย่าไปมา
" พรุ่งนี้ห้ามลืมแล้วกัน " มาร์คขยับตัวหันหลังพิงกับขอบโต๊ะก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมนิ่มของคนตัวเล็กด้านข้างที่กำลังยืนส่งยิ้มกว้างมาให้
มือหนาค่อยละออกจากผมนิ่มเลื่อนลงดึงแก้มอูมไปมาช้าๆ ให้อีกคนต้องยู่ปากใส่ ริมฝีปากนิ่มกดยิ้มหล่อส่งไปให้แล้วถึงเลื่อนมือขึ้นบีบปลายจมูกรั้นจับโยกไปมาช้าๆ อย่างคนหมันเขี้ยว แบมแบมรีบยกมือขึ้นตีเข้าที่ไหล่หนาไปหนึ่งทีให้คนพี่ยอมปล่อย แต่ดูเหมือนอีกคนจะเริ่มสนุกถึงได้เริ่มแกล้งแบมแบมมากขึ้นกว่าเดิม..
ทั้งลูบผมไปมาเหมือนจะเอ็นดู แต่ก็เปลี่ยนไปดึงแก้มที่กำลังแดง ก่อนจะหันไปบีบจมูกที่กำลังเชิ่ดขึ้นเพราะใกล้จะงอนแล้ว สุดท้ายก็เปลี่ยนมาดึงปากที่กำลังยู่ใส่อีก บอกเลยว่าวิธีแกล้งของมาร์คต้วนมันไม่ธรรมดา เป็นอันตรายต่อหัวใจของคนที่ชื่อแบมแบมมากที่สุด..
" อ่ะแฮ่มๆ ฮัลโหลล ยังมีพวกฉันยืนอยู่ตรงนี้เพื่อน " แจบอมแกล้งส่งเสียงขึ้นแล้วมองหน้าเพื่อนสนิทที่กำลังปรายสายตามามอง ดูก็รู้ว่ามาร์คกำลังด่าตัวเองผ่านทางสายตา..
" แกล้งน้องผมเยอะแบบนั้น ระวังแบมแบมไม่มาหาพี่มาร์คนะครับ " จินยองพูดขึ้นบ้างแล้วรีบเบือนหน้าหนีสายตาเคืองๆ ของแบมแบมที่ตวัดมองมาทันทีที่ตัวเองพูดจบ มาร์คแอบก้มหน้ากลั้นยิ้มเอาไว้แล้วค่อยเงยขึ้นสบตากลมที่กำลังมองมา
" จะไม่มาหาพี่จริงๆ เหรอแบม ? "
" พี่จินยองก็พูดมั่ว "
" แล้วสรุปจะมาหรือไม่มา ? "
ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันอีกครั้ง รอยริ้วแดงบนแก้มยิ่งเด่นชัดมากขึ้นจนคนมองเผลอยกมือขึ้นเกลี่ยแก้มกลมลูบไปมาช้าๆ มุมปากหยักกดยิ้มลงแล้วมองสบตากลมของคนตัวเล็กที่กำลังช้อนสายตาขึ้นมองไม่ต่างกัน
สายตาเป็นประกายใสภายในที่กำลังสะท้อนภาพของมาร์คอยู่ในนั้นช่วยเรียกรอยยิ้มให้มีมากขึ้นพอๆ กับที่เริ่มสร้างโลกส่วนตัวของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง แก้มกลมค่อยๆ เบียดลงกับฝ่ามือหนาที่ยังลูบไปมาช้าๆ ของคนด้านข้างก่อนจะตอบออกไปเสียงเบา
" ก็.. มาสิ.. แบมจะมาหาพี่มาร์คทุกวันไง.. "
" ยินดีให้มาทุกวันครับ " มาร์คก้มหน้ากระซิบข้างหูเล็กตอบกลับไปเช่นกัน ใบหน้าหวานร้อนวูบขึ้นมาทันทีที่อีกคนพูดจบ รอยยิ้มหล่อที่เห็นอยู่ใกล้ตาทำเอาลมหายใจสะดุดเกือบจะล้มลงนอนกับพื้นเพราะโดนอีกคนแอทแทคเข้าใส่
" ไม่ต้องมาตอบใกล้ขนาดนี้ก็ได้พี่มาร์ค.. " มือเล็กยกขึ้นประสานแล้วบีบมือตัวเองเอาไว้ ไม่กล้าหันไปมองคนข้างๆ ที่กำลังยิ้มขำกับท่าทางของตัวเองอยู่
" กลัวแบมไม่ได้ยิน " ลมหายใจอุ่นๆ ของคนตัวสูงรดอยู่ข้างแก้มทุกครั้งที่อีกคนขยับปากตอบจนแก้มที่แดงอยู่แล้วเริ่มแดงหนักขึ้น ลามไปจนถึงใบหูเล็กที่เริ่มแดงไม่ต่างกัน
" ได้ยินอยู่แล้ว "
" เหรอครับ "
" ฮือออ.. พี่มาร์คอ่ะ ขี้แกล้ง " มือเล็กยกขึ้นดันไหล่หนาให้ขยับออกพร้อมกับตัวเองที่ก้าวถอยหลังด้วยเช่นกัน พอเห็นคนตรงหน้าเอาแต่ส่งเสียงหัวเราะกลับมาให้ก็อยากจะเดินเข้าไปทุบแต่ติดที่ต้องยกมือขึ้นปิดแก้มที่กำลังร้อนจนเหมือนจะระเบิดนี่อยู่
" เหมือนผมพาน้องมาให้พี่มาร์คแกล้งเลย นิสัยเสียนะครับน่ะ " จินยองแกล้งบ่นขึ้นแล้วยื่นมือไปตีแขนมาร์คให้ แบมแบมรีบหันมองจินยองทันที
" มือหนักนะเรา "
" พี่จินยองอย่าตีพี่มาร์คสิ เดี๋ยวแบมตีเอง "
" ก็ไม่เห็นตีสักทีเลยตีให้ไง " แบมแบมบุ้ยปากกลับไปให้จินยองทันทีที่อีกคนพูดจบ ก่อนจะขยับตัวไปยืนใกล้มาร์คแล้วยกมือขึ้นตีลงไปบนท่อนแขนแกร่งเบาๆ
" แบบนั้นคงจะเจ็บหรอก ตบยุงยังแรงกว่าเลย " จินยองแกล้งว่าแล้วหันไปแท็กมือกับแจบอมที่ยืนกอดเอวตัวเองอยู่ข้างกัน
" แค่นี้พอแล้ว กลับร้านกันดีกว่าพี่จินยองเดี๋ยวพี่ซึงอูถามหานะ "
" ให้เฝ้าร้านบ้างก็ดีนะ เผื่อลูกค้าจะเยอะกว่านี้ "
" ทุกวันนี้พี่ว่าก็เยอะแล้วนะ เห็นเข้าออกบ่อยกว่าร้านพี่อีก " แจบอมหันไปถามแล้วยกมือข้างที่ว่างขึ้นดึงจมูกรั้นบีบไปมาให้จินยองโวยวายเล่น
" ร้านดอกไม้ก็คนคึกคัก ผมเห็นหรอกพี่แจบอม " จินยองว่าแล้วยกมือขึ้นบีบแก้มหนาดึงแรงจนอีกคนเบ้หน้ากลับมาให้
" ถ้ายังไงผมกับแบมแบมกลับก่อนนะครับ ถ้าพวกพี่อยากได้อะไรเพิ่ม เชิญที่ร้านนะ " จินยองหันมาส่งยิ้มให้มาร์คก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้คนข้างตัว ลำตัวบางค่อยเบี่ยงตัวออกจากวงแขนแกร่งที่กอดอยู่รอบเอวมากอดคอน้องชายตัวเล็กที่กำลังเดินถือถาดกลับมาหา
" เดี๋ยวพี่จะให้ยูคยอมเอาดอกไม้ไปเปลี่ยนให้ที่ร้านนะจินยอง "
" ครับพี่มาร์ค ตอนเช้านี่คนยังไม่เยอะเท่าไหร่ "
" ขอให้ขายดีๆ " มาร์คโบกมือไปให้คนตัวเล็กทั้งคู่อีกครั้งก่อนจะยืนมองตามแผ่นหลังบางที่กำลังเดินหายออกไปจากบานประตูร้านแล้วถึงเหลือบสายตาไปมองเพื่อนสนิทข้างตัวที่ยืนอยู่
" กับจินยองนี่ไปถึงไหนแล้ว "
" อยู่ในช่วงดูใจกันอยู่มั้ง ยังไม่มีใครเอ่ยปากขอคบน่ะนะ " แจบอมตอบไปตามความจริงก่อนจะเดินตามมาร์คไปหยิบดอกสแตติสออกมาจากตู้แช่เย็นใบใหญ่ไปวางบนโต๊ะตัวใหญ่สีดำกลางร้านพร้อมกับกระถางสีเงินอีก 6 ใบ
" นึกว่าเป็นแฟนกันแล้วซะอีก ดูเหมาะกันดีนะ " มาร์คเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มหล่อที่ส่งให้ แจบอมยักไหล่กลับไปให้ก่อนจะคว้าเอากระถางสีเงินทั้ง 6 ใบมาห่อกระดาษสีน้ำตาลอ่อนแล้วผูกด้วยเชือกสีเข้มวางไว้ให้
" แล้วกับแบมแบมน่ะ ไปถึงไหนแล้ว "
" ไม่ได้ไปไหนหรอก ก็อย่างที่เห็น "
" ไม่ได้ไปเจอกันข้างนอกบ้างเลยเหรอไง " มาร์คส่ายหัวกลับไปให้แล้วหยิบเอากระถางที่แจบอมวางไว้มาจัดการใส่ต้นหญ้าลงไป ข้างกันเป็นแจบอมที่กำลังช่วยจัดอยู่ด้วย
" ไม่ได้ออกไปไหนแล้วจะเจอกันข้างนอกได้ยังไง "
" นั่นสิ เจอกันแต่ในร้านเหมือนพวกดาราแอบเดทเลยนะ "
" ดีหน่อยที่ไม่ได้เป็นดารา " มาร์คตอบกลับพร้อมยักคิ้วกวนกลับไปให้แจบอมที่ยักไหล่กลับมาให้ซ้ำ มือหนาหยิบดอกสแตติสที่ตัดปลายไว้แล้วค่อยบรรจงปักลงไปบนกระถางจนได้จำนวนที่พอใจแล้วถึงยกขึ้นดูผลงานอีกครั้งก่อนจะวางไว้แล้วเริ่มจัดกระถางต่อไป
" แต่ก็มีแฟนคลับเยอะนะครับคุณมาร์ค "
" คุณแจบอมก็ไม่ใช่น้อยๆ นะครับ " ใบหน้าคมส่งยิ้มแซวกลับมาให้แล้วเริ่มก้มหน้าจัดดอกไม้ต่อ แจบอมยักไหล่กลับไปให้ซ้ำอีกรอบแล้วหยิบเอากระถางมาช่วยกันจัดจนครบทั้ง 6 ใบ
" มาพอดีเลยซึงซิก เอาอันนี้ไปเปลี่ยนที่คาเฟ่ให้ที แล้วเอากระถางเก่ากลับมาด้วยนะ "
" คนเดียวเหรอพี่มาร์ค ? " ใบหน้าน่ารักยู่ปากลงแล้วชี้ไปที่ตัวเอง
" แล้วยูคยอมไปไหนล่ะ "
" เห็นออกไปกับพี่แจ็คสันครับ "
" สงสัยไปซื้อดอกไม้เพิ่ม " ซึงซิกพยักหน้ากลับไปให้อีกครั้งก่อนจะคว้าเอากระบะใส่กระถางดอกไม้ทั้งหมดลงไปแล้วยกเดินออกไปเปิดประตูหน้าร้าน แต่ก็แอบหันมาชำเลืองมองพี่ชายทั้งสองคนที่กำลังยืนโบกมือให้อยู่
เห็นแล้วก็อยากจะร้องไห้ ก็รู้ทั้งรู้ว่าไม่ได้อยากเจอฮันซึงอูแต่ทำไมพี่มาร์คชอบยัดเยียดให้มาเจอตลอด..
สายตาคมมองตามแผ่นหลังบางที่หายออกไปพ้นบานประตูของร้านแล้วก็ส่งยิ้มออกมาแผ่วเบาก่อนจะหันไปมองแจบอมที่มองอยู่ก่อนแล้วเหมือนคนรู้ทันที่กำลังจ้องจับผิดเพื่อนตัวเองอยู่
" มองอะไร ? "
" แบมแบมขอเหรอ ถึงได้เปิดทางขนาดนี้ "
" ทำไมคิดแบบนั้น "
" ตรรกะง่ายๆ เด็กอนุบาลยังดูออกเลย " มาร์คยักไหล่ไปให้แทนคำตอบแล้วหันมองแจบอมอีกครั้ง
" อย่างที่เคยบอกไปน่ะแหล่ะ ทุกคนมีโอกาสแก้ตัวทั้งนั้น อย่าทำพังครั้งที่สองก็พอ " แจบอมพยักหน้ากลับไปให้แล้วถึงขยับตัวไปช่วยมาร์คเก็บของลงจากโต๊ะ พอดีกับที่บานประตูด้านหน้าถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับขายาวในชุดเดรสสั้นสีแดงคลุมทับด้วยโค๊ทสีขาวยาวกำลังเดินเข้ามาด้านใน
" อรุณสวัสดิ์ครับคุณยูอี "
" อรุณสวัสดิ์คะคุณมาร์ค คุณแจบอม " รอยยิ้มสวยกับริมฝีปากอิ่มที่ถูกตกแต่งด้วยลิปสติกสีแดงสดเข้ากับชุดรัดรูปตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
ขายาวก้าวเข้ามาจนถึงโต๊ะสีดำกลางร้าน มือขาววางค้ำลงกับโต๊ะพร้อมใบหน้าสวยที่ส่งยิ้มให้เจ้าของร้านทั้งสองคนที่กำลังยืนอยู่ มือนิ่มวางแตะลงบนไหล่ของแจบอมแผ่วเบาพร้อมกับรอยยิ้มสวยที่ส่งให้ในระยะประชิดก่อนจะหันไปส่งสายตาให้มาร์คที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม
" วันนี้รับเป็นดอกไม้อะไรดีครับ "
" ดอกไม้อะไรก็ได้ที่คุณมาร์คอยากให้ " รอยยิ้มหล่อถูกยกขึ้นประดับบนหน้าแล้วถูกส่งต่อไปให้คนสวยที่ยืนส่งสายตามาให้ไม่หยุด ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดค่อยส่งยิ้มไปให้แล้วเท้าแขนลงกับโต๊ะอีกครั้ง
" ถ้าอย่างนั้นคงต้องเป็นดอกกุหลาบสีแดงแล้วครับ เหมาะกับคนสวยๆ แบบคุณยูอีมากที่สุด " ใบหน้าสวยกดยิ้มลงจนขึ้นลักยิ้มที่ข้างแก้ม ก่อนจะยกมือขึ้นแตะเบาที่ปากตัวเองแล้วยู่ปากส่ายใบหน้าสวยไปมาช้าๆ
" พูดเก่งนะคะ แต่วันนี้ไม่ตกหลุมพรางหรอก ฉันอยากได้ดอกไม้เอาไปแสดงความยินดีกับคุณฮอชานน่ะคะ คุณมาร์คหรือคุณแจบอมช่วยเลือกให้หน่อยได้ไหมคะ " มาร์คส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองแจบอมที่เหมือนจะรู้ว่ากำลังจะโดนโยนงานมาให้รีบหันมองเพื่อนทันที
" แจบอมกำลังว่างเลยครับ "
ถ้าพาแจบอมไปซื้อหวยก็คงจะถูกสินะ... เดาแม่นเหมือนเห็นอนาคตตัวเองแบบนี้
" ถ้างั้นรอสักครู่นะครับคุณยูอี เดี๋ยวผมจัดการให้ "
" ด้วยความยินดีคะ ให้รอนานแค่ไหนก็ได้นะคะคุณแจบอม "
" อ่าครับ.. ไม่นานครับ " รอยยิ้มหล่อจนตาหยีถูกส่งไปให้ก่อนจะเดินตามมาร์คไปหยิบดอกไม้ออกมาจากตู้แช่เย็น แต่ไม่วายระหว่างทางก็แอบจิกกัดเพื่อนตัวเองที่เอาแต่ยืนกลั้นขำเอาไว้กลับไป
" ถ้าจะขยันชงแบบนี้ไม่ไปอยู่คาเฟ่จินยองเลยล่ะครับคุณมาร์ค ชงเก่งขนาดนี้ "
" กลัวคุณอิมแจบอมจะอกแตกตายครับเลยต้องอยู่ช่วยที่นี่น่ะ "
" กินดอกไม้นี่ซะดีไหม " แจบอมแกล้งยกดอกไม้ขึ้นแล้วล็อคคอมาร์คตั้งท่าจะยัดดอกไม้ในมือใส่ปากเพื่อนแต่มาร์คก็ไหวตัวทันแล้วรีบขยับตัวหนี
" โอ๊ยๆๆ ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้ว ไปจัดดอกไม้ไปเดี๋ยวไปเปลี่ยนกระถางข้างหน้าก่อน " มาร์คผลักหัวเพื่อนให้เดินอุ้มกระถางดอกไม้ไปวางบนโต๊ะสีดำ โดยที่ร่างของคุณนางแบมย้ายตัวเองไปนั่งไขว้ขาอ่านนิตยสารรอที่โซฟาชุดเล็กด้านหน้าแล้ว
มือเล็กยกขึ้นเลื่อนบานประตูกระจกออกแผ่วเบาก่อนจะเดินตรงเข้าไปที่ชั้นไม้ที่ติดอยู่กับผนังก่อนทางขึ้นชั้นสอง หันมองซ้ายขวาแล้วถึงวางกระบะไว้ที่โต๊ะด้านหลังจัดการหยิบเอากระถางลงมาจากชั้นทั้งหมดแล้วถึงหันไปหยิบกระถางใบใหม่วางแทนที่
" อันนี้คือดอกไม้อะไรเหรอซึงซิก "
" ดอกสแตติส " เสียงหวานเอ่ยตอบกลับไปแล้วหันหลังไปยกกระบะดอกไม้ขึ้นเตรียมตัวกลับแต่ก็ถูกข้อมือหนารั้งข้อศอกเล็กเอาไว้
" มันแปลว่าอะไร ? " ซึงอูเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง สายตาคมแอบเหลือบมองคนตัวเล็กที่ยืนหันหน้าไปอีกด้านมีเพียงข้อศอกเล็กที่ถูกเค้าจับเอาไว้
" ความรู้สึกดีๆ ที่คงอยู่ตลอดไป "
" เหมือนความรู้สึกของฉันตอนนี้เลยเนอะ " ริมฝีปากนิ่มเอ่ยขึ้นเสียงเบา ใบหน้าคมหันมองดอกไม้ที่ผนังของร้านอีกครั้งก่อนจะหันมองคนตัวเล็กด้านข้างที่หันมามองให้พอสบตากันเพียงเสี้ยวแล้วถึงหันใบหน้าของตัวเองกลับไปทางเดิม
" ฉันไม่รู้ " เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ เหมือนคนกำลังเย้ยหยันในโชคชะตาก่อนที่ซึงอูจะค่อยปล่อยมือที่จับแขนของซึงซิกออกช้า
" ขอบใจนะที่บอกความหมายให้ฉันรู้ เดินระวังนะเดี๋ยวชนโต๊ะ "
" ขอบคุณ " ซึงซิกเอ่ยตอบอีกครั้งแล้วถึงเดินถือกระบะออกมาด้านนอกร้าน
แผ่นหลังบางยืนพิงกับกำแพงร้านในส่วนของร้านดอกไม้แล้วค่อยทรุดตัวลงนั่งกับพื้น วางกระบะลงด้านหน้าแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นมาปิดทั้งหน้าเอาไว้อีกรอบ
ริมฝีปากนิ่มขบเม้มเข้าหากันแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท่อนขายาวที่ยืนอยู่ด้านหน้าพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งให้ มือหนาลดลงหยิบกระบะขึ้นมาถือแล้วยื่นมือมาดึงมือคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืนแล้วจัดการโอบร่างบางเข้ามากอดลูบหลังเอาไว้ช้าๆ
" เก่งมากนะวันนี้ "
" ไม่ต้องมาชมเลยพี่มาร์ค " ซึงซิกเอ่ยบ่นแล้วกระชับกอดร่างหนาของพี่ชายเอาไว้แน่น กดใบหน้าซุกลงกับไหล่กว้างแล้วเม้มปากตัวเองเอาไว้อีกรอบ
" แค่เปิดใจก็เห็นแล้วใช่ไหมว่าฮันซึงอูไม่ได้เลวร้ายอะไร "
" เมื่อคืนผมฝันร้าย ฝันถึงตอนที่เค้าหายไป.. " มือหนายกขึ้นลูบผมน้องไปมาช้าๆ แล้วกดจูบที่ข้างขมับเล็กก่อนจะดันคนตรงหน้าให้ขยับตัวออก
" มันก็แค่ความฝัน ความจริงคือผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้หายไปไหน " มาร์คเอ่ยบอกแล้วปรายสายตาไปมองด้านข้างให้ซึงซิกต้องหันมองก็เจอกับสายตาคมที่มองมาด้วยแววตาเจ็บปวดจนซึงซิกต้องรีบหันหน้ากลับ
" เราเจ็บ เค้าก็เจ็บ ค่อยๆ คิดดูนะ ตอนนี้จะเข้าร้านไหมหรือจะยืนช่วยพี่จัดดอกไม้อยู่ตรงนี้ "
" ผมยังจัดของบนชั้นสองไม่เสร็จ ขอตัวดีกว่าครับ " มาร์คพยักหน้ากลับไปให้ก่อนจะยกมือขึ้นยีหัวน้องอีกครั้งแล้วดันหลังให้อีกคนเดินกลับเข้าไปในร้านแทน ก่อนจะหันไปมองซึงอูที่ยืนมองอยู่เงียบๆ แล้วถึงเดินก้มหน้ากลับเข้าไปในร้านตามเดิม
" อดทนเข้าไว้ล่ะฮันซึงอู " มาร์คขยับปากพูดเสียงเบาแล้วถึงเดินกลับไปนั่งจัดดอกไม้ในกระถางด้านหน้าร้านอีกครั้ง
บรรยากาศเย็นๆ กับแสงแดดอ่อนๆ ที่กำลังสาดส่องลงมาช่วยเพิ่มให้บรรยากาศในเมืองหลวงดูมีชีวิตชีวามากขึ้น พร้อมกับดอกไม้ที่กำลังชูช่อออกดอกสวยจนคนที่เดินผ่านไปมาอดที่จะแวะเวียนเข้ามาในร้านได้ตลอดทั้งวันไม่ต่างจากร้านคาเฟ่ด้านข้างที่มีคนแวะเวียนเข้าออกไม่ขาดเหมือนกัน
ลำตัวหนานั่งยองลงกับพื้นด้านหน้าร้านพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะขยับกระถางสีเงินใกล้ตัวให้ขยับออกแล้วถึงลุกยืนไปหยิบกระถางที่ต้องการออกมาวางด้านนอกแล้วหยิบส่วนเหลือให้จัดกลับเข้าที่เดิม ใบหน้าคมก้มมองดอกไม้อีกครั้งก่อนจะยกขึ้นอุ้มเต็มวงแขนแล้วหันไปมองด้านข้างที่ได้ยินเสียงคนคุ้นเคยกำลังส่งเสียงหัวเราะออกมา
ใบหน้าด้านข้างของแบมแบมที่เห็นประจำกำลังยืนส่งยิ้มกว้างให้คนแปลกหน้าที่ยื่นมือมายีหัวเล็กไม่หยุด ข้างกันเป็นจองกุกที่กำลังเดินไปกอดแขนคนตรงหน้าเอาไว้ก่อนที่ยองแจจะวิ่งออกมาสมทบด้วยการกอดเข้าที่เอวแล้วยืนคุยกันอยู่ตรงหน้าร้าน
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแล้วมองภาพตรงหน้านิ่งจนทั้งสี่คนโบกมือแยกย้ายกันไป จองกุกกับยองแจเดินกอดคอกันเข้าไปในร้านแล้วเหลือแต่แบมแบมที่หันมาเห็นมาร์คพอดี รอยยิ้มน่ารักส่งยิ้มกว้างมาให้พร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้ามาร์คแทน
" ดอกอะไรอ่ะพี่มาร์ค สีสวยมากๆ " แบมแบมยกมือขึ้นจับแขนแกร่งของคนตรงหน้าเอาไว้แล้วเขย่งขึ้นมองดอกไม้ในกระถางที่มาร์คอุ้มอยู่
" เยอบีร่า "
" เหมือนเคยได้ยินเลย "
" แล้วไม่ทำงานไงเรา ? " ใบหน้าหวานพยักหน้ากลับไปให้แล้วยู่ปากตอบกลับคนตัวสูงอีกรอบ
" ทำสิ นี่ออกมาส่งพี่ฮันบินกับพี่จีวอนครับ ตั้งแต่กลับมาจากอังกฤษก็เพิ่งได้เจอกันที่นี่แหล่ะ พรหมลิขิตมากๆ เลยครับพี่มาร์ค " ริมฝีปากอิ่มตอบกลับมาไม่หยุดพร้อมรอยยิ้มสดใสที่ยกขึ้นประดับบนหน้าจนคนตรงข้ามที่ยืนมองอยู่ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน
" แฟนกัน ? " แบมแบมรีบพยักหน้ากลับไปให้ทันที แต่อีกคนถึงกับคิ้วขมวดกันหนักกว่าเดิมก่อนที่คนตัวเล็กตรงหน้าจะเริ่มอธิบายต่อ
" ใช่เลย พี่มาร์คเก่งอ่ะ รู้ได้ยังไงว่าพี่ฮันบินกับพี่จีวอนเค้าเป็นแฟนกัน "
" หืมมม ? " ใบหน้าคมเลิ่กคิ้วขึ้นสูงแล้วมองคนตัวเล็กเต็มตาอีกรอบ ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วเริ่มอธิบายสิ่งที่ค้างคาอยู่ในหัวของมาร์คแต่เลือกที่จะไม่ถามออกไปแทน
" ก็สองคนนั้นเป็นแฟนกัน แล้วแบมก็สนิทกับพี่ฮันบินแบบมากๆ พอมาเจอกันอีกที่นี่เลยแบบพรหมลิขิตชัดๆ เลยไงครับ "
" แบบนั้นไม่ได้เรียกพรหมลิขิต เค้าเรียกว่าโชคดี อย่าใช้คำผิดสิ " มือหนาละออกจากกระถางที่อุ้มอยู่ ยกขึ้นเขกลงไปเบาๆ ที่หน้าผากมนจนแบมแบมยู่หน้ากลับมาให้ ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันแล้วอมลมออกมาจนแก้มกลมป่องขึ้น
" การได้พบเจอกับคนที่เรารัก เค้าก็เรียกว่าพรหมลิขิตไม่ใช่เหรอพี่มาร์ค "
รอยยิ้มหล่อถูกส่งไปให้อีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมนิ่มจับโยกไปมาช้าๆ แล้วดึงแก้มของแบมแบมเล่นอีกรอบ จนคนถูกแกล้งต้องยกมือขึ้นตีเข้าที่ฝ่ามือหนาไปหลายครั้งแต่มาร์คก็ยังไม่หยุดแกล้งจนต้องยอมหยุดตีแล้วปล่อยให้มาร์คดึงแก้ม ดึงจมูกของตัวเองจนพอใจ
ลำตัวหนาขยับเข้ามาใกล้คนตัวเล็กมากขึ้นจนมือที่อุ้มกระถางดอกไม้อยู่เกือบชนเข้ากับแผ่นอกบางของคนตรงหน้า แบมแบมยืนนิ่งหลังตรงทันทีที่มาร์คขยับตัวมายืนใกล้ แล้วไหนจะกลิ่นน้ำหอมที่ใช้เหมือนกันกำลังลอยปะปนกันอยู่ในอากาศทำเอาหน้าร้อนขึ้นมา มาร์คกดยิ้มลงมุมปากอีกครั้งก่อนจะโน้มหน้าลงใกล้กระซิบเบาที่ข้างใบหูเล็ก
" ถ้ารักของแบมที่หมายถึงความเคารพรักแบบพี่ชายเค้าไม่เรียกว่าพรหมลิขิตครับ เค้าเรียกว่าโชคดีที่ได้เจอกันอีก แต่ถ้าแบบของพี่กับแบมที่ได้เจอกัน ได้รู้จักกัน มันอาจจะเรียกว่าพรหมลิขิตก็ได้นะ "
======================================
สวัสดีตอนเช้าาาาา เราพาคุณมาร์คหยอดอ้อยมาเสริฟรับอรุณกันเลยทีเดียว 55555555555
โอยยยย... เขียนไปก็เบ้ปากไป ทำไมคุณมาร์คถึงหยอดเก่งอะไรแบบนี้..
น้องแบมนะไม่ใช่ขนมครก หยอดอยู่ได้! O / / / O
=========================================================================
ความคิดเห็น