เสน่หาพญามาร nuptong

 ไลเกอร์กับอรไพลิน  

แววตารักใคร่มั่นคงจริงใจของเขาทำให้เธอกล้าเปิดเปลือยตัวเอง หญิงสาวเริ่มบรรเลงบทเพลงพิศวาสที่ปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อมัดใจสามีอย่างโจ๋งครึ่มเปิดเผยไปถึงจิตวิญญาณของตัวเอง เธอกล้าก็เพราะรักเขา มันไม่ใช่แค่เซ็กซ์แต่เป็นความรัก หญิงสาวบอกตัวเองขณะเริงระบำบทเพลงพิศวาสเหนือร่างเขา

   ไลเกอร์อิ่มอกอิ่มใจเชื่อมั่นว่าหญิงสาวรักเขาอย่างไม่มีข้อแม้ ไม่มีผันแปรไปเป็นอื่น เซ็กซ์ไม่ได้ทำให้เขาเชื่อมั่น แต่ความจริงใจขณะที่เธอทำรักเป็นเครื่องยืนยันให้เขามั่นใจว่าเธอเปิดเปลือยถึงแก่นวิญญาณเพราะรักเขาจริงๆ

เลเก็นกับลูกตาล

ร่างใหญ่ซวนซบลงบนร่างเล็กอย่างลืมตัว เขาโดนรีดพิษออกไปจนหมดสิ้น ไม่คาดคิดว่าจะมีหญิงใดทำให้เขาเป็นเช่นนี้ได้ เหนือความคาดหมายจริงๆ เขาเบี่ยงตัวลงไปนอนตะแคงข้างรั้งร่างเปลือยเข้าไปกอดรู้สึกวูบวาบในหัวใจอย่างแปลกๆ

   “ตาล” เห็นร่างเล็กในอ้อมแขนเงียบไปเขาจึงเรียกเบาๆ

   “ฮื่อออ อย่ากวนจะนอน” เธอขยับตัวเข้าซุกอกเขาแล้วส่งเสียงกรนเบาๆ เธอทำราวกับว่าเคยทำเช่นนี้เป็นประจำทุกวันทุกคืน นอนหลับในอ้อมแขนเขาอย่างไว้เนื้อเชื่อใจทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอแทบจะฆ่าเขาให้ตายคามือ

มึงมาตกม้าตายกับเด็กสาวปากร้ายฝีมือไม่ประสาคนนี้เหรอวะไอ้เล เลเก็นถามตัวเองงงๆ

ไทกอนกับลูกเกด

“อย่าพูดอีก ถ้าคุณยังมีความเป็นลูกผู้ชายเหลืออยู่บ้าง” หญิงสาวหมดความอดทนกับคำพูดหยาบคายร้ายกาจของเขา ใบหน้าที่เคยสงบนิ่งไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึกบัดนี้บูดเบี้ยวบึ้งตึง เลิกเก็บความรู้สึกอีกต่อไป

“ความเป็นชายของฉันไม่หมดไปง่ายๆ หรอก อยากลองมั้ยล่ะ” เขาถอดเสื้อยืดขว้างทิ้งไปตกที่มุมห้อง

“นี่อย่าทำบ้าๆ นะเลเก็นกำลังรอฉันอยู่” เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวเมื่อเขาขยับเท้า

“เลเก็นรู้ว่าสมควรทำอย่างไร มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่ไม่รู้” ปากพูดแต่มือไม่หยุดทำงาน กางเกงยีนส์ถูกสลัดจากปลายขาเป็นชิ้นถัดไปเหลือเพียงบ็อกเซอร์ติดกายท่อนล่างเพียงชิ้นเดียว

“นี่ไทกอนอย่านะ บอกว่าอย่า” เมื่อร่างใหญ่เข้าถึงตัวเธอก็ยันแผ่นอกกว้างด้วยสองมือพลางร้องห้ามด้วยเสียงที่ไม่ดังนักเพราะอายยามที่ยืนอยู่หน้าบ้าน ไทกอนกักร่างเธอไว้ในอ้อมแขน ไม่สะดุ้งสะเทือนกับการผลักดันหยิกทุบด้วยสองมือของหญิงสาว แต่ฤทธิ์ของเธอเหมือนนางแมวป่าดีๆ นี่เอง

“โอ๊ย! นี่เธอกัดฉันเหรอยัยผู้หญิงบ้า” เขากัดริมฝีปากนิ่วหน้าเมื่อฟันคมๆ ฝังลงบนต้นแขน