แรกปราถนา

บทนำ

          คืนวันอาทิตย์เป็นคืนที่เลวร้ายที่สุดในความรู้สึกของหญิงสาวที่ชื่อของขวัญ เธอกุมขมับนั่งนิ่งพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะเมื่อทราบว่าบิดามีหนี้ก้อนใหญ่ถึงกับเอาบ้านและที่ดินไปจำนองไว้ เธออยากคิดว่าเป็นแค่ฝันร้ายสิ่งที่ได้ยินมันไม่เป็นความจริง

            “ขวัญ ความหวังคุณพ่อกับพี่อยู่ที่น้องคนเดียวนะ”

            “โต้งอย่าบีบบังคับน้องสิลูก พ่อเสียใจที่ทำให้ลูกทั้งสองต้องเดือดร้อน”

            “ขวัญมีคนรักแล้วนะคะ” ของขวัญพูดออกไปราวกับละเมอเธอใจหายวูบเมื่อคิดถึงเตชัสคนรักที่รักกันมานานถึงสามปี

            “พ่อรู้ลูก พ่อรู้ แต่พ่อไม่ได้บังคับให้ขวัญแต่งงานใช้หนี้นะลูก
คุณน้าเขาแค่เสนอมา ถ้าลูกไม่เต็มใจพ่อก็จะปฏิเสธกลับไป”

            “คุณพ่ออย่าคิดมากนะคะ ขวัญจะพยายามหาทางออก” เมื่อได้สติของขวัญก็กุมมือบิดาเอาไว้ ขณะเอ่ยปลอบใจเพราะไม่อยากให้ท่านคิดมากจนเป็นอันตรายต่อสุขภาพ เนื่องจากท่านเป็นโรคหัวใจ

            “ใช่ครับ คุณพ่อทำใจให้สบายดีกว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมกับน้องเถอะนะครับ”

            “ขวัญต้องแต่งงานกับใครหรือคะ”

            “พิพิธลูกชายของคุณน้าแก้วประกาย”

            “พี่พิธเหรอคะ” ของขวัญหันขวับไปมองหน้าพี่ชายทันที

            จักรกฤษยิ้มจืดๆ ส่งสายอ้อนวอนแกมขอร้องอย่าให้น้องสาวเปิดเผยความลับของเขาออกไปเป็นอันขาด

            “ใช่แล้วลูก พ่อเป็นหนี้คุณน้าประกายแก้วโฉนดบ้านและที่ดินบางส่วนอยู่ที่เขาและส่วนหนึ่งอยู่ที่ธนาคาร แต่ถ้าลูกแต่งงานกับพิพิธหนี้ทั้งหมดก็เป็นโมฆะและเขาจะไถ่ถอนที่ดินที่ติดจำนองธนาคารเป็นสินสอดของหมั้นให้ด้วย”

            “หนูขอคิดดูก่อนนะคะ” หญิงสาวเห็นทางออกของปัญหาเมื่อรู้ว่าผู้ชายที่ต้องแต่งงานด้วยเป็นใคร

            “ถ้าไม่อยากแต่งก็ปล่อยให้บ้านและที่ดินโดนยึดไปเถอะนะลูก พ่อไม่อยากบังคับหนูนะขวัญ”

            “แต่คุณน้าบอกว่าถ้าน้องไม่เต็มใจก็อย่าบังคับเขาจะยกหนี้ให้เราทั้งหมดไม่ใช่หรือครับ”

            “จริงเหรอคะคุณพ่อ” ของขวัญมีสีหน้าตื่นเต้น

            “ใช่แล้วลูก แต่พ่อยอมให้เขายึดบ้านและที่ดินดีกว่านะ เพราะพ่อไม่มีนิสัยเอาเปรียบใครยิ่งคนป่วยที่เป็นโรคร้ายใกล้จะตายพ่อทำไม่ลง
หนี้ที่เราติดเขาในชาตินี้มีเท่าไหร่ใช้ให้หมดอย่าตามไปใช้กันชาติหน้าเลยนะลูก”

            “ปัญหาทุกอย่างย่อมมีทางออกนะคะคุณพ่อ ถ้าหากหมดหนทางหนูจะแต่งงานกับพี่พิธค่ะ” สีหน้าเศร้าหมองอมทุกข์ของบิดาทำให้ของขวัญรู้สึกสงสารจนน้ำตาซึมแทบจะร้องไห้ เธอจึงแบ่งรับแบ่งสู้เพื่อให้ท่านสบายใจ

            “ขอบใจหนูมากนะลูกที่เข้าใจพ่อ”

            “หนูรักคุณพ่อค่ะ คุณพ่อคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตหนู” หญิงสาวจุมพิตหลังมือผู้เป็นบิดาก่อนจะยกมือท่านขึ้นวางบนศีรษะ

            “ลูกขวัญ พ่อขอโทษนะลูก” ชายชราที่เคยเข้มแข็งในอดีตน้ำตาไหลเพราะรู้สึกผิดที่ทำให้ลูกๆ ต้องเดือดร้อน

            “คุณพ่อคะ อย่าร้องไห้เสียใจไปเลยนะคะและไม่ต้องเป็นห่วงขวัญ ถ้าขวัญตอบตกลงก็หมายความว่าในที่สุดแล้วขวัญเต็มใจทำเพื่อคุณพ่อค่ะและมีความสุขที่ได้เห็นคุณพ่อมีความสุข” ถึงแม้เธอจะมีความทุกข์ก็ตาม ของขวัญซับน้ำตาให้บิดาด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำ

            หญิงสาวถูกสอนมาให้เข้มแข็งตั้งแต่เด็ก ประกอบกับเธอมีพี่ชายเพียงคนเดียวเธอจึงไม่เคยอ่อนแอให้ใครเห็น ในวันที่ผู้เป็นมารดาเสียชีวิตทุกคนเห็นเด็กหญิงของขวัญร่ำไห้กับอกบิดาตอนที่ไปรับศพกลับมาที่บ้านก่อนที่จะพาไปบำเพ็ญกุศลที่วัด หลังจากวันนั้นก็ไม่มีใครเห็นเธอร้องไห้อีกเลย ไม่มีใครรู้ว่าเด็กหญิงของขวัญร้องไห้เพียงลำพังทุกคืนจนเวลาผ่านไปนับปีเธอก็ยังมีแอบร้องไห้อยู่เป็นบางครั้ง

            “พี่ขอโทษที่ไม่อาจช่วยเหลือขวัญกับคุณพ่อได้” จักรกฤษเข้าไปกอดบิดากับน้องสาว

            “ไม่เป็นไรลูกไม่เป็นไรอย่าคิดมาก”

            “ดึกแล้ว ขวัญพาคุณพ่อไปเข้านอนดีกว่านะคะ เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้”

            “ดีเหมือนกันลูก”

            คืนนั้นหลังจากบิดาเข้านอนของขวัญก็ลากพี่ชายไปถามเรื่องที่ค้างคาใจในทันที

            “แผนของพี่หรือเปล่าคะพี่โต้ง บอกขวัญมานะ”

            “แผนอะไร ขวัญทำให้พี่งงนะ”

            “คนที่ได้ประโยชน์จากการแต่งงานของขวัญกับพี่พิธมากที่สุดในครั้งนี้คือพี่โต้งนะคะ”

            “อ๋อ เรื่องนี้เองพี่สาบานได้เลยนะว่ารู้เรื่องนี้พร้อมๆ กันกับน้อง แต่มันก็ดีไม่ใช่เหรอขวัญจะได้สบายใจขึ้น”

            “ใช่ค่ะ ขวัญสบายใจขึ้นมากเมื่อรู้ว่าผู้ชายที่ต้องแต่งงานด้วยเป็นพี่พิธ”

            “พูดอย่างนี้แสดงว่าขวัญตกลงแต่งงานกับพิธแล้วใช่มั้ย”

            “คงต้องเป็นอย่างนั้น แต่ขวัญต้องปรึกษาเต้ก่อน”

            “ทำไมต้องปรึกษามันด้วย”

            “อ้าว เขาเป็นคนรักของขวัญนะคะ”

            “แต่มันจนนะขวัญ น้องน่าจะเลิกกับมันซะ”

            “พี่โต้งค่ะ ขวัญไม่เคยคิดถึงเรื่องรวยจนเลยนะคะ”

            “ไม่เคยคิดก็คิดซะเพราะถ้ามันรวยขวัญก็ไม่ต้องแต่งงานกับพิธ”

            “ขวัญไม่เคยคิดยืมจมูกคนอื่นหายใจนะคะ ถ้าหากคุณพ่อไม่ได้เป็นโรคหัวใจขวัญจะยอมให้บ้านและที่ดินโดนยึด เพราะเราก็มีสองมือสองเท้าเหมือนคนอื่นๆ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป แต่คุณพ่อรักบ้านหลังนี้มากเพราะเป็นมรดกของคุณแม่ ท่านคิดถึงคุณแม่และคงรู้สึกผิดที่รักษามันเอาไว้ไม่ได้ ขวัญเองก็คิดถึงคุณแม่ค่ะ” ของขวัญซึมไปเมื่อคิดถึงมารดาทั้งที่ผ่านเหตุการณ์สูญเสียมาหลายปีแล้ว

            “ยังไงขวัญก็ต้องเลิกกับมัน ถ้าหากคิดจะช่วยคุณพ่อ”

            “ขวัญไม่เลิกกับเต้ค่ะ และมั่นใจว่าเต้จะต้องรอขวัญไม่ว่ากี่ปีก็ตาม”

            “ขวัญคิดถึงใจเขาใจเราบ้างสิน้องปล่อยให้เขารอนานๆ ผู้ชายที่ไหนมันจะทนได้”

            “มันเป็นเรื่องของขวัญกับเต้ พี่โต้งไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ” เธอเชื่อว่าเตชัสต้องรอได้

            “จะหลอกตัวเองให้สบายใจก็ตามใจ”

            “พูดอย่างนี้พี่โต้งอยากเห็นขวัญเห็นแก่ตัวทิ้งคุณพ่อหรือคะ”

            “พี่ขอโทษ พี่แค่ไม่เห็นด้วยที่ขวัญจะคบกับเต้”

            “ขวัญก็ไม่เห็นด้วยกับเรื่องส่วนตัวของพี่โต้งนะคะ แต่ไม่เคยคิดที่จะก้าวก่าย” เธอไม่เคยก้าวร้าวหรือขึ้นเสียงใส่พี่ชาย แต่ความเครียดที่ประเดประดังเข้ามากะทันหันทำให้ทนไม่ไหว

            “ขวัญ”

            “ขอโทษนะคะ ขวัญขอตัวค่ะ”

            คืนนั้นของขวัญเข้านอนด้วยความคิดที่สับสนและหวาดหวั่น หญิงสาวกัดหมอนใบเก่าขณะร้องไห้เงียบๆ จนตัวสั่นสะท้าน เธอสงสารบิดาไม่อยากเห็นท่านมีความทุกข์ในขณะที่คิดถึงมารดา ในเวลาเดียวกันนั้นเธออยากได้อ้อมแขนของคนรักโอบกอดให้กำลังใจ ถึงแม้เขาจะไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลยก็ตาม แต่มันจะเป็นไปได้หรือเปล่าในเมื่อเตชัสเป็นผู้ชายแข็งกระด้าง เลือดร้อน บ้าบิ่น เอาแต่ใจตัวเอง ยอมหักไม่ยอมงอแม้กระทั่งเรื่องสำคัญก็ตาม