กรุณารักพี่เกื้อ (จบแล้ว)

กรุณา รัก พี่เกื้อ

บทนำ

กรุณา...น่ายัก(รัก)

            เย็นวันหนึ่ง ใต้ต้นไม้หลังบ้านมัญชุดาเพื่อนรัก ที่เธอชอบมานั่งเล่นเสมอ อันตัวเธอคือกรุณา หรือที่เพื่อนๆ เรียกว่า ไอ้ปั๊บ

“ไอ้ดา...”

“มีไร เรียกแล้วเงียบ เป็นไรของแกวะไอ้ปั๊บ”

“ไม่มี”

“ไอ้ปั๊บ อย่าเล่น”

“แกรักพี่กานท์ตรงไหน อยากรู้ ทำไมแกไม่รักพี่เกื้อ”

“แล้วพี่เกื้อน่ารักตรงไหน”

“ทุกตรงเลย หล่อ ไม่กินเหล้าไม่เจ้าชู้”

“แกชอบพี่เกื้อเหรอวะปั๊บ”

“บ้า” บิดเป็นเลขแปด “อ้วนๆ อย่างฉันนี่นะ”

“หมายถึงว่าแกชอบเขา ไม่ใช่เขาชอบแก”

“อิเพื่อนรัก ปากเหรอนั่น”

“อ้าว แกอยากให้เขาชอบเหรอ เดี๋ยวฉันไปบอกให้”

“ไอ้บ้าอย่านะ ใครบอกว่าชอบวะ”

“แล้วตกใจทำไมนิ แก้มแดงหมดแล้ว”

“วันนี้อากาศร้อนอบอ้าว แกไม่รู้สึกเหรอ”

“เออ จริงด้วย ฉันไปเอาน้ำมาให้นะแก”

“เฮ้ย! ไม่เป็นไร ไปเอาเองได้”

“ฉันเป็นเจ้าของบ้าน แกไม่ต้องเกรงใจ”

“งั้นก็ขอบใจ”

ไปเถอะ เอาที่สบายใจ เธอก็จะได้นั่งมองผู้ชายโดยสะดวกหน่อย ไม่ต้องเหล่ตามอง อื้อหือ กล้ามสวยไม่มากไม่น้อย ผิวข๊าวขาวค่ะ ผู้ชายไรคะ ผิวงี้เนียนกริบ อิจฉาแดด

“มองอะไรแก”

“มองพี่เกื้อ เฮ้ย!” ตายเลย ใครใช้ให้เพื่อนมาเงียบๆ วะ ไอ้ดาไปเร็วมาเร็วยิ่งกว่าประกัน

“แกนี่ชักจะยังไงๆ นะไอ้ปั๊บ”

“ยังไงเล่า ก็เห็นพี่เกื้อขุดแปลงผักอยู่นานแล้ว ไม่พักเลยนิ สงสาร วันนี้อากาศร้อนเสียด้วยสิ”

“แล้วไง”

“ก็สงสารไง แกเอาน้ำไปให้พี่เกื้อหน่อยสิวะไอ้ดา”

“แกไปสิ”

“เฮ้ย! ไม่เอา พี่เกื้อชอบแก แกนั่นแหละไปไอ้ดา”

“ไอ้บ้า ฉันไม่ได้รักพี่เกื้อ แกสงสารก็เอาน้ำไปให้เขาดิ”

“หูย...อย่างสยอง พี่เกื้อคงไม่รับน้ำจากฉันว่ะแก สงสารเขาหน่อยเหอะ เอาไปให้หน่อย นะๆ ดานะ”

“ไม่ เดี๋ยวพี่เกื้อมีความหวังในตัวฉัน แกไม่เอาไปให้ก็ตามใจ”

“อิเพื่อนใจดำ” เธอรีบหุบปากเพราะพี่เกื้อเดินตรงมา

“น้องดา พี่หิวน้ำ”

“ก็กินดิ”

“ป้อนหน่อยมือสกปรก”

“น้องก็มือไม่ว่าง จับปากกาอยู่ เห็นป่ะ”

“งั้นก็ปั๊บ ป้อนน้ำให้พี่ดื่มหน่อย”

“ฮะ! ปะ...ปั๊บเหรอ” พี่เกื้อให้เธอป้อนน้ำให้เขา ตายๆๆๆ วันนี้วันอะไรวะ เกิดอาเพทแน่

“ใช่ มือปั๊บว่าง ไม่ได้จับปากกาเหมือนน้องดานิ”

ป้อนก็ป้อน จะดีใจหรือเสียใจล่ะ ให้เธอป้อนน้ำแต่ตาจ้องมองเพื่อนเธอ อาการใจเต้นมือสั่นก็เลยไม่มี เขินบ้าอะไรล่ะ เขาจีบเพื่อนเธอผ่านเธอ

“ขอบใจ” เขากระแทกเสียงตอบแล้วเดินกลับไปทำงานต่อ

แน่ล่ะสิ เพื่อนเธอไม่เงยหน้ามองแม้แต่น้อย อยากเอาคำขอบคุณปาหัวกลับไป

“ไอ้ดา แกใจดำ อิคนใจดำ”

“อย่าเยอะ รำคาญ! นี่แก...ฉันอยากกินน้ำจิ้มมะม่วง แกปีนให้หน่อยสิ ฉันจะเข้าไปทำน้ำจิ้ม”

“ฮะ! อันตัวฉัน” ชี้มือเข้าหาตัวเอง “อ้วนกลม แกให้หมูปีนต้นไม้เหรอวะไอ้ดา”

“แกทำได้ เพื่อนรัก ฉันเชื่อ”

แกทำได้ ทำให้เธอฮึกเหิม ไม่มีอะไรที่คนอย่างกรุณาทำไม่ได้ ไอ้ดาเพื่อนปั๊บมันกล่าวไว้

วันนี้เธอใส่กระโปรงกางเกงขาสั้นแค่เข่า ดูเหมือนกระโปรงมากกว่ากางเกง แล้วย้วยซะขนาดนี้ ชำเลืองมองพ่อหนุ่มชาวไร่นักปลูกผัก เขาไม่สนใจเธอหรอก จะมายืนใต้ต้นมะม่วงเพื่อจ้องเธอ ไม่ใช่ล่ะ อย่ามโน รีบปีนเร็วเข้า เดี๋ยวไอ้เพื่อนดามันโมโห

ต้นมะม่วงไม่สูงมากนัก แต่เธออ้วนกลมซะขนาดนี้ เฮ้อ! ถอนหายใจฮึดสู้ ฮึ้บๆ

***พี่เกื้อหน้ายักษ์

          ยัยนั่นทำอะไรวะ เหมือนหมูปีนต้นไม้ไม่มีผิด

            “เฮ้ยๆ”

“ฮื่อๆๆๆ ใครก็ได้ช่วยปั๊บที!”

            “เฮ้ย! ไอ้อ้วนเกาะแน่นๆ สิวะ”

            “กรี๊ด!!!!!”

            “เฮ้ย! อ๊าก!!!”

            หมูหล่นทับ เกือบไข่แตก ช่วงล่างชำรุด แทบถูกหามกลับเข้าบ้าน

            “ฉันเกลียดเธอยัยปั๊บ”

***กรุณา

ไอ้อ้วนเหรอ พี่เกื้อวิ่งมาพร้อมตะโกนลั่น เวลานั้นเธอห้อยต่องแต่งอยู่ แต่ยังรู้สึกโมโหอยากเอาตีนถีบปากเขา ก็เลยยอมเจ็บตัวปล่อยมือหล่นใส่หัวเขาเสียเลย ไม่น่าเลยไอ้ปั๊บเพราะตั้งแต่นั้นมา       เธอก็ไม่เป็นที่ถูกชะตาของพี่เกื้อมากยิ่งขึ้น ทั้งที่เจอกันบ่อยแต่เขาแทบไม่มองหน้าเธอ

สามารถจองได้ที่เพจ นับทอง ค่ะ