คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :::::::::::3::::::::::::: WELL :::::::::::::::::3::::::::::::::::
คิ้วเข้มของคนถูกจ้องมองนานขมวดเข้าหากัน ขณะที่ดวงตาคมก้มลงมองพื้น
ราวกับต้องการจะให้พื้นหินกรวดมนของสวนสาธารณะแห่งนั้นทะลุเป็นรูแทนตัวเขา
ซึ่งกำลังจะทะลุเป็นรู เพราะสายตาของเด็กหนุ่มผู้ซึ่งตกเป็น "เป้าหมาย" ภาพนิ่งเมื่อครู่ของเขา
มองอะไรนักหนาเล่า!! เจ้าเด็กบ้า ... ชั้นก็แค่หาแรงบันดาลใจถ่ายรูปแค่นั้นเอง
"พี่ชอบผมเหรอครับ?" เสียงเย็นๆของเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมา ทำเอาจงฮยอนสะดุ้งน้อยๆ
แทบไม่ได้สังเกตว่าเท้าของตัวเองนั้นเขี่ยวาดพื้นจนฝุ่นดินแถวนั้นเป็นรอยเลขแปดแล้ว
แต่ยังไม่ทันได้ตอบว่าอะไร เด็กหนุ่มร่างบางก็ตรงเข้ามาเกาะแขนเขาอย่างออดอ้อน
"พี่พาผมกลับบ้านไปด้วยหน่อยได้มั๊ยฮะ ...นะฮะ.." เด็กหนุ่มหน้าหวานเอ่ยกับเขา
แต่จงฮยอนรีบส่ายหัว แล้วสะบัดข้อมือของตนเองให้พ้นจากการเกาะกุมของเด็กหนุ่มทันที
"นายจะบ้าหรือไง พูดเป็นเด็กจรจัดไปได้ ไม่มีบ้านอยู่หรือไง!" จงฮยอนว่าอย่างไม่รักษาน้ำใจ
หากแต่ดวงหน้าของเด็กหนุ่มนั้นแลดูเศร้าฉับพลัน เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ...
สีหน้าเศร้าสร้อยนิดๆของเด็กชายทำให้เขาอดรู้สึกใจหายวาบไม่ได้ ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่หน้าที่อะไร
ที่เขาจะต้องมารู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเด็กนี่ ... แต่พอเห็นใบหน้ากับดวงตาแบบนั้นแล้ว ...
จงฮยอนก็อดรู้สึกสงสารอยู่ในใจเล็กๆไม่ได้ แทมินยืนทำหน้าเศร้า ไม่พูดอะไรเลย
"เฮ้ย .. หรือว่าจรจัดจริงๆ" จงฮยอนร้องเสียงหลง
"เปล่านะครับ!" แทมินเองก็ร้องเสียงหลงเหมือนกัน
"แล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน...เย็นขนาดนี้แล้ว พ่อแม่นายไม่เป็นห่วงเหรอ" จงฮยอนเริ่มร่ายยาว
สมฉายาแชมป์ขี้บ่นที่บรรดาเพื่อนในชมรมถ่ายรูปของเขาตั้งให้เสียจริง หากแต่แทมินส่ายหัว
"ไม่มีใครรู้หรอกครับ ว่าผมหายไปไหน" แทมินพูดเบาๆ จนเสียงแทบจะหายไปในลำคอ
จงฮยอนส่ายหัวแล้วเอื้อมมือไปแตะหัวทรงเห็ดที่ดูตลกในสายตาเขานั้นเบาๆอย่างเห็นใจ
เด็กมีปัญหาสินะ...
"อยู่ดีๆเดินมาขอให้คนไม่รู้จักพากลับบ้านเนี่ย ไม่ธรรมดาเลยนะ" จงฮยอนเอ่ย
ทำให้เด็กหนุ่มแค่นหัวเราะออกมา แล้วเงยหน้ามองเขาอย่างขอความเห็นใจ
"ก็คืนนี้...ผมไม่อยากอยู่คนเดียวนี่ฮะ"
สิ้นเสียงของเด็กชาย คิมจงฮยอนก็รู้สึกสะดุดกับอะไรบางอย่างในน้ำเสียงนั้น
มันเป็นน้ำเสียงของคนที่ เหงา...เหงาจับขั้วหัวใจจริงๆ จนเขาเองยังรู้สึกได้
เขาลอบมองเด็กหนุ่มที่ดูอ่อนแอคนนี้อย่างพินิจพิจารณา ว่าอะไรกันนะ ที่ทำให้เด็กวัยนี้ รู้สึกเหงา
ครอบครัวไม่อบอุ่นอย่างนั้นเหรอ? .. ไม่มีใครดูแลอย่างนั้นเหรอ ? ...
ความรู้สึกที่ต้องอยู่คนเดียว ... เขาเข้าใจดี ...
"นายต้องอยู่บ้านคนเดียวเหรอคืนนี้..." อยู่ๆ จงฮยอนก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กๆ แล้วพยักหน้า เผยรอยยิ้มหวานที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
"ครับ" แทมินตอบเพียงแผ่วเบา
"ถ้าอย่างนั้น มาอยู่บ้านพี่ก่อนก็ได้" พูดอะไรออกไปวะ คิมจงฮยอน!!
จงฮยอนแทบอยากจะกัดปากตัวเอง แต่ก็พูดออกไปแล้ว เจ้าหนุ่มนั่นท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัด
แทมินยิ้มจนแก้มแทบจะปริ ซึ่งมันก็ยิ่งทำให้ดวงตาที่กลมโตของเขาเปล่งประกายสดใส
"จริงนะครับ!!" เด็กหนุ่มร้องด้วยความดีใจ
เออ...อืม... เอาก็เอาวะ จงฮยอนถอนหายใจแล้วพยักหน้าด้วยสีหน้าลำบากใจอีกครั้ง
แม้จะยังอดคิดในใจไม่ได้ ... มันจะไปยกเค้าบ้านตูหรือเปล่าหว่า ...
แต่เด็กหนุ่มคนที่ได้รับอนุญาติดูดีใจมากจนลืมสังเกตสีหน้าของพี่ชายที่เพิ่งรู้จักหยกๆไป
"ว่าแต่นายชื่ออะไร?"
"แทมินครับ... ลี แทมิน"
ความคิดเห็น