ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :::::::::::2::::::::::::: DARKNESS :::::::::::::::::2::::::::::::::::
แสงอาทิตย์ยามเย็นค่อยๆริบหรี่ลง ขณะที่ร่างเล็กค่อยๆทรุดตัวลงนั่ง พักความเมื่อยล้า
ทุกๆเย็น หลังเลิกเรียน เด็กชายร่างบาง จะมาเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่นี่ อย่างไร้จุดหมาย ...
ยิ่งโดยเฉพาะในวันที่พี่ชายของเขาไม่อยู่ ... บ้านหลังนั้นของเขา ก็จะกลายเป็นเพียงสถานที่
ที่มีห้องนอนของเขา มีห้องน้ำ มีห้องครัวเอาไว้เพียงแค่นั้น ... มันไม่เหมือนกับบ้านเลย...
อี แทมิน เกลียดความมืด... เกลียดความเหงา... เกลียดที่จะต้องอยู่เดียวดาย
และตอนนี้ เขากำลังเกลียด "ยูชอน" พี่ชายของเขา ที่ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว
พี่ก็รู้ ว่าเขาไม่ชอบที่จะต้องกลับบ้านไปแล้วไม่เจอใคร หากแต่วันนี้ แทมินพบเพียงกระดาษโน้ต
ที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆของยูชอนเอาไว้ว่า
...ต้องไปทำงาน นอนบ้านเพื่อน และจะกลับดึก...
ซึ่งทุกๆครั้งที่พี่ชายของเขาทำแบบนี้ แทมินจะต้องนอนคลุมโปงสั่นอยู่คนเดียวในความมืด
เขาเป็นเพียงเด็กชายขี้กลัวคนหนึ่ง และแทมินก็รู้ตัวว่าความไม่รู้จักโตของเขาอาจจะทำให้พี่ชายรำคาญ
หากแต่แทมินก็ไม่เคยสลัดมันออกไปจากใจได้สักที ... ความกลัวความมืด ... กลัวการอยู่คนเดียว...
เขาจึงต้องมานั่งอยู่คนเดียวตรงนี้ ขณะที่แสงสปอร์ตไลท์ฉายผ่านความมืดมายังลานกว้าง
อันเป็นสถานที่เล่นสเก็ตบอร์ดของบรรดาบีบอยทั้งหลาย ที่ๆพี่ชายของเขามักจะมาเล่นบ่อยครั้ง
เมื่อสมัยที่ทั้งสองยังคงโตไล่เลี่ยกัน แต่บัดนี้ยูชอนเข้ามหาวิทยาลัยไปแล้ว คงไม่ว่างที่จะมาเล่นอะไรแบบนี้
คำที่พี่เคยสัญญาว่าจะสอนเขาเล่นสเก็ตบอร์ดให้ได้เท่ๆ อย่างพี่ ... มิคกี้ คงจะลืมไปแล้ว ...
ใช่แล้ว ยูชอน หรือ พี่มิคกี้ ที่พ่อกับแม่ของพวกเขาตั้งให้เป็นชื่อเล่นตอนเด็กๆ นั้น
เป็นชื่อที่เขาสองคนใช้เรียกกัน ส่วนพี่ของเขาก็จะเรียกเขาว่า "มินนี่" ที่มาจากแทมินนั่นเอง
ทั้งสองเคยสนิทกันมาก มิคกี้ดูแลเขาตลอดแม้กระทั่งในวันที่ไม่มีใคร ....
แต่ตอนนี้ ดูเหมือนมิคกี้ของเขาจะต้องรับภาระอื่นๆ เสียจนลืมที่จะดูแล "มินนี่" ตัวน้อยๆเสียแล้ว
ถึงมีแต่ปล่อยให้แทมินเดินไปเดินมาในสวนสาธารณะแห่งนี้คนเดียวด้วยความเหงาจับหัวใจ ...
พี่ ทิ้ง ผม ... อีกแล้ว ...
น้ำตาอุ่นๆมันกลบดวงตาใสๆนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หากแต่แทมินรู้สึกปวดขอบตาไปหมด
ที่ต้องเก็บกลั้นมันไว้ เขาจึงกระพริบตาเบาๆ ปล่อยให้น้ำใสๆนั้นไหลออกมาอย่างง่ายดาย
ความร้อนของน้ำตาไหลลงมาบนแก้มเนียนของหนุ่มน้อยจนผิวบริเวณนั้นแสบนิดๆ
แชะ... เสียงกดชัตเตอร์เบาๆนั้นทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งน้อยๆ เขาเห็นเจ้าของกล้องเล็งมันมาทางเขา
ทำให้แทมินขมวดคิ้วมุ่นน้อยๆ แต่ก็ยังไม่หยุด ร่างสูงนั้นยังคงกดชัตเตอร์ช้าๆอย่างแผ่วเบา
ราวกับว่าเขาเป็นงานศิลปะชิ้นเอก ... ที่ต้องค่อยๆบรรจงประดิษฐ์ประดอย ...
และนั่นมันก็ทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย ร่างเล็กถึงกับคลี่ยิ้มออกมาออกมาบางๆ แล้วค่อยๆลุกขึ้น
จงฮยอนมองภาพในจอสกรีนของกล้องดิจิตอลอยู่สักพักด้วยความงุนงง เพราะภาพล่าสุด
ดูเหมือนกับว่าเป้าหมายของเขาจะรู้สึกตัว ใบหน้าหวานนั้นหันมามองกล้องเล็กๆ ทำให้เขารู้สึกเก้ออยู่ไม่น้อย
หากแต่เขาก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ขณะที่เด็กหนุ่มค่อยๆเดินเข้ามาหา ...
นี่...นายจะเดินเข้ามาหาชั้นจริงเหรอเนี่ย....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น