คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :::::::::::1::::::::::::: ALONE :::::::::::::::::1:::::::::::::::::
ความมืดที่โรยตัวรอบกายบ่งบอกถึงเวลาพลบค่ำ ท้องฟ้ายามเย็นนี้ยังพอมองเห็นสลัวๆ
ทิวหมู่แมกไม้ทั้งหลายในสวนสาธารณะแห่งนี้เริ่มมองดูกลายเป็นเงาตะคุ่มๆสีดำ
ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามากมาย ทั้งมาขี่จักรยาน วิ่งจ๊อกกิ้ง ในวันศุกร์ ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของทุกสัปดาห์
หลังจากคราคร่ำกับงานกันมาทั้งอาทิตย์ การพักผ่อนหย่อนใจเช่นนี้ ดูจะเป็นทางเลือกที่ดีไม่น้อย
สำหรับคนที่ทำงานอย่างหนักมาตลอดทั้งสัปดาห์
และก็เช่นเดียวกันกับชายหนุ่มร่างสูงหุ่นดีที่เดินทอดน่องสบายๆ ใส่เสื้อยืดสีแดงเลือดหมูตัวเก่ง
กับกางเกงยีนส์หลวมๆ สะพายกล้องดิจิตอลสีดำรุ่นมืออาชีพไว้ที่คอ โดยใช้สองมือประคองมัน
อย่างทะนุถนอมราวกับลูกในไส้ ซ้ำยังสอดส่ายลำกล้องเล็งไปมายังสิ่งนั้นสิ่งนี้ ที่ผ่านไปรอบตัว
เขา... คิมจงฮยอน... ช่างภาพสมัครเล่นคนนี้ มีภาพที่ถ่ายเก็บไว้มากมาย ด้วยความสนใจ
งานศิลปะทางด้านนี้มาตั้งแต่เล็กๆ แรงบันดาลใจของเขาก็คือ "คุณพ่อ" ผู้ซึ่งเป็นช่างกล้องอาชีพ
และเป็นคนซื้อกล้องป๊อกแป๊กตัวแรกให้เขา หรือแม้กระทั่งเจ้าตัวเก่งตัวปัจจุบันนี้ ...
มันก็เป็นสิ่งที่พ่อมอบให้ ซึ่งบ่งบอกถึงความเป็นผู้ใหญ่อีกขั้นของเขาแล้วในบัดนี้
แม้จะไม่เคยมีภาพที่ส่งประกวด แล้วชนะเลิศอะไร บ้านของจงฮยอนก็ยังเต็มไปด้วยภาพถ่าย
ที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณและเรื่องราว ที่เขาภูมิใจเสนอ แปะไว้อย่างเรียบๆบนผนังห้องต่างๆ
และที่บอร์ดกลางบ้าน ก็จะมีรูปถ่ายโพลารอยด์เล็กๆที่จงฮยอนถ่ายสะสมเอาไว้ตั้งแต่เด็ก
มันเป็นความชอบ...ความหลงไหล...จนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นความรัก ทำให้จงฮยอนนั้น
เอ่ยปากกับใครต่อใครเสมอว่า ชีวิตของเขา มีความรักอยู่แค่เพียงสามสิ่งเท่านั้นคือ...
หนึ่ง...ครอบครัว สอง...ภาพถ่าย และ สาม ... ความอิสระในความโสด ...
ซึ่งในข้อสุดท้าย ทุกคนมักจะตีความว่าเขา "กลบเกลื่อน" ในสิ่งที่ตัวเองไม่สามารถจะมีได้
ความรักในตัวหญิงสาวงั้นหรือ? ความรักในตัวใครสักคน เขาเองคิดว่าเขาก็พอจะมีอยู่
หากแต่ไม่ใช่...เขาไม่พร้อมจะใช้ชีวิตอยู่เคียงข้างกับใคร ไม่พร้อมพูดคุย ไม่พร้อมจะคอยเข้าใจ
แม้จงฮยอนเองจะเคยแอบคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นพ่อที่ดีไม่ได้เมื่อเทียบกับคุณพ่อของเขา
แต่ เฮ้... ยังไง เขาก็ไม่คิดจะมีลูกอยู่แล้วนี่!!
แม้การที่มาเดินในสวนสาธารณะแห่งนี้ในทุกๆเย็น จะทำให้เขาได้เห็นครอบครัวหลายๆครอบครัว
ที่คุณพ่อหน้าตาภาคภูมิใจทั้งหลาย อุ้มลูกชายลูกสาวมาเดินเล่น แต่คิมจงฮยอนกลับรู้สึกเฉยๆ
มันอาจเป็นเพราะว่า เขา ชอบซึมซับความสวยงามของสิ่งเหล่านี้...แต่ไม่เคยต้องการสัมผัสเอง...
ว่าแล้วก็หยิบกล้องขึ้นมาเก็บภาพคุณพ่อคนหนึ่งที่กำลังอุ้มลูกสาวไว้บนตัก และป้อนไอศกรีม
เด็กน้อยหัวร่อชอบใจจนไอศกรีมเปรอะเปื้อนปาก ถือเป็นภาพที่สวยงามอีกภาพ...ในวันนี้...
คิมจงฮยอนลดกล้องลงแล้วอมยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ ก่อนจะปิดฝาหน้ากล้องลงอีกรอบ
เขาเงยหน้าขึ้น ปาดเหงื่อเม็ดเป้งๆที่ผุดพรายขึ้นตามหน้าผาก บ่งบอกถึงอากาศร้อนของเดือนเมษา
แล้วเดินตรงไปยังลานเสก็ตบอร์ด ที่มักจะมีพวกเด็กมัธยมต้นมาสเก็ตโชว์ตามลานแห่งนี้
เขาจึงมักจะมายืนดู และเก็บภาพลีลาโลดโผนสวยๆของเด็กซ่าส์เหล่านี้เป็นประจำเช่นกัน
หากแต่จู่ๆ คิ้วเข้มๆก็พลันขมวดเข้าหากัน เมื่อสายตาของเขาสะดุดกับอะไรบางอย่าง...
เด็กผู้ชายตัวเล็กๆบางๆ ดูไม่น่าจะพ้นวัยมัธยมต้นคนหนึ่ง นั่งอยู่บริเวณนั้นเช่นกัน
หากแต่ด้วยแสงยามเย็น ทำให้ภาพนั้นกลายเป็นภาพย้อนแสง เขาจึงเห็นเพียงเงาตะคุ่มบางๆ
ของร่างเล็กที่นั่งอยู่บนแท่นหินอ่อนที่ถูกยกสูงขึ้น ... ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองไหม...
หากแต่เด็กชายคนนี้ ดูเศร้าสร้อยเสียเหลือเกิน
จงฮยอนเม้มปากเบาๆ ก่อนจะค่อยๆยกกล้องขึ้นมาส่องเล็งไปที่ภาพของเด็กชายคนนั้น
แล้วกดชัตเตอร์สองสามที ... เพื่อเก็บภาพนั้นไว้ ... อีกหนึ่งในภาพสวยๆของวัน...
เขาตั้งใจจะตั้งชื่อภาพใบนี้ว่า....... "เหงา".........
ความคิดเห็น