คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : อดีตฝังใจ 100 %%%%%%%%
**** เรื่องเริ่มจะเข้มข้นเข้าไปทุกที ฝากติดตามคอมเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะคะ จะรีบมาอัพให้เร็วที่สุดเลย ***
ไรท์เรียนมหาลัย เลยมีสอบจุกจิกเยอะไงก็ขอโทษที่หายไปนานนะคะ หวังว่ารีดเดอร์จะยังรักกันและกำลังใจกันเหมือนเดิม
Miyoung part
“ แก ลงภาพนั้นได้เลย หึ พวกมันกำลังสับสนวุ่นวายกับหลายปัญหา นี่ถือว่าเป็นโอกาสที่ดี ที่ฉันจะจัดการให้มันจบๆไปเสียที ”
[ แต่คุณผู้หญิงครับ ทำงานแบบนี้ผมค่อนข้างเสี่ยง คุณผู้หญิงจะไม่เพิ่มให้ผมหน่อยหรอครับ ]
“ แกนี่มันหน้าเงินจริงๆ ฉันหมดกับแกไปเท่าไหร่แล้วห่ะ งานก็ไม่ได้คืบหน้า ”
[ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิครับ เงินดีงานเร็ว นะครับ ]
“ พอสักที สิบล้านวอน ฉันจะเพิ่มให้แกอีกสิบล้านวอน ทำงานทุกอย่างให้เสร็จ และมารับที่ฉัน ”
[ ฮ่าๆ ต้องอย่างนี้สิครับถึงจะเหมาะสมกันหน่อย ว่าแต่คนพวกนั้นทำอะไรให้ผู้หญิงสวยๆโกรธได้นะครับ ถ้าเป็นผมเนี่ยจะถนอมอย่างดีเลย ]
“ อย่ามาสู่รู้เรื่องของฉัน ”
ติ๊ดดด ~~
มือเรียวของฉันรีบกดตัดสายที่กำลังเย้าโมโห ประโยคบางประโยคที่ถูกพูดขึ้น ดันไปสะกิดรอยแผลกลางใจที่ไม่มีวันปิดสนิท
เพราะพวกนาย ชีวิตฉันถึงต้องเป็นแบบนี้…………….
ย้อนกลับไปเมื่อตอนฤดูหนาวเมื่อ 6 ปีที่แล้ว
เพราะลูกเป็ดขี้เหร่จะกลายเป็นหงส์ได้ ก็มีเพียงแค่ในนิยาย
“ เป็นแฟนกับฉันนะคะ ”
ผู้หญิงร่างบางสวมแว่น ผู้ที่มีปานแดงพาดตั้งแต่ปากยาวลงมายันลำคอ กำลังเขียนสารภาพรักถึงหนุ่มรุ่นพี่
“ ไม่ดีๆ คังกงจู แกจะเขียนอย่างนั้นไม่ได้นะ ”
แน่นอน คังกังจู ลูกเป็ดขี้เหร่ตัวนั้นมันก็คือฉันเอง ฉันที่แอบหลงรัก หนุ่มรุ่นพี่ ซออึนกวัง นักร้องประจำโรงเรียน
ในขณะที่ฉันกำลังบ้าบออยู่คนเดียวนั้นเอง
“ นังนั่นมันทำอะไรของมันอยู่ ”
“ พวกเราเดินไปจัดการมันหน่อยไหม เห็นแล้วเกะกะลูกกะตา ”
“ซออึนกวัง พี่จะทำอะไรอยู่นะ โอ้ยยยยยย ”
มือเรียวๆ ของ เหล่าแก๊งค์นางฟ้า ที่ประกอบด้วย อีโบจอง คิมซูจี และชเวนาอึน ช่วยกันรั้วผมฉันไปมาอย่างสนุกสนาน โดยที่ฉันเองยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“ ทำอะไรของแกห่ะ นังลูกเป็ดขี้เหร่ ”
คิมซูจีถามฉันขึ้นในขณะที่มือของเจ้าหล่อนยังคงกระชากหัวของฉันอยู่
“ ไม่มีอะไร ”
ฉันพยายามยื่นมือไปรวบสิ่งของตรงหน้ารวมถึงรูปของรุ่นพี่อึนกวังอันเป็นที่รัก แต่กลับถูก อีโบของกับ ชเวนาอึนแย่งไปเสียก่อน
“ ย่าห์ !!! นี่แกแอบชอบพี่อึนกวังเหมือนกันหรอเนี่ย ห่ะ ?? ”
อีโบจอง ตวาดเสียงสูง ด้วยความตกใจ
“ นังเลวว แกนี่มันไม่หัดมองกระจกสะเลย สารรูปอย่างแกเนี่ยนะ ตามฉันมานี่ !!!! ”
ชเวนาอึนพูดพร้อมกับลากร่างของฉันพร้อมด้วยของพรุงพรัง โดยตัวฉันเองก็ยังไม่มีจุดหมายปลายทาง
“ พวกเธอจะพาฉันไปไหน ?? ”
“ ก็จะช่วยสานฝันรักของแกให้สมดังปรารถนาไงละ ฮ่าๆๆๆ ”
ทั้งสามหัวเราะร่า ฉันพยายามสลัดแขนปลาหมึกของเจ้าหล่อนทั้งสามออก แต่ทว่าไม่อาจสู้แรงที่เยอะกว่าได้
“ นาอึนย่า ฉันว่าเรามาแต่งตัวให้ยัยนี่กันก่อนดีกว่ามะ ??? ”
“ เยี่ยมไปเลยโบจอง ”
ยัยสามแสบผลักฉันจนไปกระแทกกับกำแพงด้านข้าง ก่อนจะงัดอุปกรณ์ต่างๆออกมาเพื่อแปลงให้ฉันกลายเป็นขยะที่พวกหล่อนกำลังเหยียบย่ำอย่างสนุกสนาน
“ พวกเธอหยุดนะ !!! ออกไปให้ไกลจากฉันเดี๋ยวนี้ ”
ความอดทนที่จะปล่อยให้ร่างกายถูกรังแกเริ่มหมดไป มือเล็กๆของฉันปลักอีโบจองออกไป แต่ดูเหมือนว่ากลับสร้างความพึงพอใจให้พวกเธอเพิ่มขึ้นอีก
“ อะไรนะ ?? หึ นี่แกผลักฉันหรอ ?? พวกแกไปจับมันไว้ ”
ทันทีที่เห็นเพื่อนของตัวเองโดนผลัก สองคนที่เหลือก็กรูเข้าจัดการฉันทันที
“ เข้ามาสิ ถ้าพวกเธอทำร้ายฉัน ฉันก็มีสิทธิจะปกป้องตัวเอง ”
“ หน่อยย นังนี่ แกคิดจะขู่พวกฉันหรอยะ !!! ”
คิมซูจีเงื้อมือขึ้น พร้อมกับตรงมันมาที่ใบหน้าของฉัน แต่ทว่าฉันหักหลบและผลักร่างของยัยนั่นเซทลาไปอีกด้าน
“ โอ้ยยนังบ้า โบจอง นาอึน แกเข้าไปจับมันไว้ ฉันจะสั่งสอนมันเอง ”
ทันทีที่คำสั่งสิ้นเสียงลง คนตรงหน้าก็วิ่งเข้ามาล็อคตัวฉันไว้ทันที
“ ปล่อยนะ !! ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเธอถึงต้องคอยรังแกฉันอยู่เรื่อยไป ”
“ อยากรู้จริงๆหรอ ??? ก็ได้ฉันจะบอกเอาบุญ ”
คิมซูจีพูดพร้อมกับกระชากผมของฉันอย่างแรง
“ ก็เพราะ แกมันเป็น นังอัปลักษณ์ไงละ จริงๆคนอย่างแกน่าจะตายๆไปสะนะ อยู่ไปก็รกโลก หึ ”
นี่คือสิ่งที่ฉันรู้สึกน้อยใจโชคชะตาของตัวเองมาโดยตลอด ผู้หญิงคนนึงที่ไม่เคยพบเจอกับคำว่าสวยงาม ฉันคนนี้ที่จมอยู่กับใบหน้าอันแสนอัปลักษณ์อันนี้
น้ำตาทั้งหลายพรั่งพรูออกมา พร้อมกับร่างของฉันที่ค่อยๆทรุดลงกับพื้น บัดนี้ความรู้สึกของฉันมันไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว ฉันได้เพียงแต่ปล่อยให้ยัยสามแสบ รุมทำร้ายร่างกายตัวเองให้สาแก่ใจ กระโปรงและเสื้อถูกกรรไกรคมกริบตัดเป็นวิ้น บอกกับผมที่ถูกยีไปมาจนไม่เป็นทรง
“ อ้าววว นังเป็ดขี้เหร่คนเก่งที่ผลักฉันไปไหนเสียแล้วละ ?? ”
“ หึ !!! ถ้าไม่แน่จริงก็อย่ามา ผยองกับพวกฉันอีก เพราะคนอย่างแกมันก็ไม่ต่างอะไรจากขยะ ”
“ ไปกันเถอะพวกเรา ปล่อยมันไว้ตรงนี้แหละ ส่วนของนี้นะ ฉันบดขยี้มันด้วยเท้าฉันเรียบร้อยละ แบนพร้อมส่ง ฮ่าๆๆๆ ”
ในที่สุดเวลาของขุมนรกก็ผ่านพ้นไปสักที เมื่อสาวแสบนั่นจากไป เหลือเพียงฉันที่อยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ กำลังพยุงตัวเองและของที่ฉันเตรียมให้รุ่นพี่อึนกวัง ตอนนี้มันเละไปหมดแล้ว
“ เธอ เป็นไรไหม ?? ”
แต่ขณะนั้นเอง บุคคลที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะมายืนอยู่ตรงหน้า ก็ปรากฏตัวขึ้น รุ่นพี่ซออึนกวัง
“ หืมม ได้ยินไหม เธอหน่ะ เป็นอะไรหรือป่าว ?? ”
“ ป่ะป่าวคะ ฉันกำลังจะเรียนแล้วคะ ”
ฉันพยายามเอากระเป๋ามาบดบัง รอยขาดของกระโปรงและเสื้อตัวเองไว้ เพราะไม่อยากให้เขามองฉันในภาพลักษณ์แบบนี้
“ แล้วจะรีบไปไหนละ ของขวัญเธอหล่นรู้ไหม ?? ”
ในขณะที่ฉันกำลังเบี่ยงตัวหนีไปอีกด้านนั่นเอง ไอ้กล่องของขวัญเจ้ากรรม ก็ดันตกลงกับพื้นเข้า
“ ฉันไม่เอาแล้วละคะ มันเป็นขยะไปแล้ว ”
ฉันตอบเขาไปโดยไม่คิดจะหันกลับไปดูสักนิด
“ ย่าห์!!! จริงๆเลยย เธอเนี่ยย แล้วจะไปเรียนสภาพแบบนั้นสินะ ”
สีหน้าของฉัน O[]O
สีหน้าของอึนกวัง =_=
สิบห้านาทีผ่านไป
โดยที่ฉันเองก็ถูก รุ่นพี่อึนกวังสอบถามไปถามมา ซึ่งฉันก็พยายามไถไปเรื่อย เดินชนเสาบ้าง ต้นไม้เกี่ยวบ้าง แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ยอมเชื่ออยู่ดี และดั้นด้นลากฉันมายังห้องดนตรีจนได้
“ เห้ยยย นั่นมึงหอบตัวอะไรมาวะ อึนกวัง ”
เสียงสมาชิกในวงของพี่อึนกวังทักขึ้นทันทีที่เห็นฉัน
“ หุบปากไปเลย ไอ้โจคยอง มึงไปหาชุดม ปลาย ผู้หญิงมาให้ยัยนี่ชุดสิ ”
“ เชี่ยเถอะแล้วกูจะไปหาที่ไหนวะ ”
“ หาที่ไหนก็ไปหามาเหอะน่า ส่วนเธอนั่งรอตรงนี้ก่อนละกัน ”
หลังจากที่ฉันยืนนิ่งราวกับเจ้าเข้าอยู่พักใหญ่ในที่สุดฉันมีบทพูดเสียที พี่อึนกวังหลังจากเชื้อเชิญฉันเสร็จก็ขึ้นไปซ้อมคนตรีของตัวเองบนเวทีต่อ ใบหน้าที่แสนหวานละมุนดวงนั้น มันช่างมีเสน่ห์สุดเมื่ออยู่กับเสียงเพลงที่เขากำลังถ่ายทอดมันอยู่
“ เคลิ้มเชียวนะ ว่าแต่เธอชื่อไรอ่ะ ”
พี่อึนกวังเอ่ยถามทันทีที่กำลังขึ้นอินโทรหวานๆ
“ คะ คังกงจู คะ”
เขาไม่ตอบอะไร นอกจากร้องเพลงต่อ
“ กงจู ทำไมมันเห่ยอย่างนั่นละ ฮ่าๆๆๆ แต่อย่างว่าแหละ มันเหมาะกับเธอดีละ ”
ร่างสูงที่เพิ่งร้องเพลงเสร็จ พูดติดตลก แต่สำหรับฉันมันจุกเหมือนมีลมก้อนใหญ่อัดเข้าไปในท้อง
“ ฮ้าวว ไอ้โจตยองนี่ ว่าไงได้มาป่ะ ?? ”
เสียงนุ่มนวลทักทายคนที่เพิ่งจะเอาของมาโยนให้
“ มีแค่นี้แหละ ”
“ ขอบใจวะ ”
ทันทีที่หมดธุระ ชายหนุ่มคนนั้นก็รีบเดินออกไปทันที
“ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะสิ ”
รุ่นพี่อึนกวัง ยื่นมันให้กับฉัน ก่อนจะส่งยิ้มให้เล็กน้อย
ซออึนกวัง……
ทำไมพี่ ถึง น่ารักขนาดนี้นะ ???
สิบนาทีต่อมา……
ฉันออกมาพร้อมกับชุดนักเรียนตัวใหม่ ที่ถึงแม้มันจะดูรัดๆ และกระโปรงสั้นๆที่แปลกไปก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าผ้าขี้ริ้วผืนเมื่อสักครู่ที่ฉันทิ้งไป
“ แว่นหล่นไปไหนอีกนะ ?? ”
ฉันเดินงมหาอาวุธประจำกาย ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันหายไปอยู่ที่ไหน
“ นี่ เธอเปลี่ยนชุด หรือตายเนี่ยย นานจัง !! ”
เสียงหวานๆเรียกฉันพร้อมกับเคาะประตู
“ คือแว่นฉันหายนะ ฉันกำลังหามันอยู่ ”
ฉันเปิดประตูห้องน้ำพร้อมกับ บอกเหตุผลที่ชักช้า
“ โอ้ววว้าวววว หุ่นเธอมันดีจริงนะเนี่ย ขาขาวๆเรียวๆ บอกกับ หน้าอ………. โอ้ยยย ”
คำพูดพร้อมกับสายตาของพี่อึนกวังพูดบรรยายสรรพคุณฉันทันทีที่เห็น
“ หน้าอะไรหรอคะ รุ่นพี่ ”
“ อ่ะป่าวหรอกๆ นี่แว่นนเธอ คราวหลังถ้ารู้ตัวว่าขี้ลืม ก็เอาคล้องคอไว้นะ ”
คำพูดประชดประชัน ที่แสนหวานสำหรับฉัน ก่อนที่เขาจะยื่นเจ้าแว่นตาคืนมาให้
“ และนี่เธอสวมเสื้อคลุมฉันทับไปละกัน ”
ฉันรับเสื้อทันนอก ตัวใหญ่ ก่อนจะห่มร่างของตัวเอง อย่างมีความสุขภายในใจ
“ พี่อึนกวังคะ ฉันต้องกลับไปเข้าเรียนแล้วละคะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ ”
หลังจากที่ทำความรู้จักกันมากขึ้น ซออึนกวังเขาช่างเป็นคนคุยสนุก ติดตลก และใจดีกับฉันมากมาย มันยิ่งทำให้หัวใจของฉันตอนนี้รักเขาเพิ่มขึ้นอีกมาก
“ เอาสิ ไงว่างๆก็แวะมาเยี่ยมกันอีกนะ ห้องนี้ต้อนรับเธอเสมอ ยัยเห่ย ”
เพราะคำพูดนั่นเอง !!! ที่ทำให้ฉันมีความสุขที่สุด ~~~~~~~~~~~
หลังจากเลิกเรียนทุกวัน ฉันก็มักจะแวะไปที่ห้องดนตรี จนทำให้เราสองคนสนิทกันมากขึ้น จนถึงขั้นหยอกล้อกันไปมา ผู้ชายคนนี้ทำให้ฉันลืมไปเลย ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ได้รับขนานนามว่ายัยเป็ดขี้เหร่ ชีวิตของฉันถึงแม้จะยังมีส่วนที่เลวร้าย เหมือนเช่นวันอื่นๆที่ผ่านมา แต่อย่างน้อยตอนนี้มันก็มีสิ่งดีๆเกิดขึ้นให้พอชื่นใจแล้วว
ฉันและพี่อึนกวังเรามักจะมาปิคนิคกันที่สวนสาธารณะแห่งนี้ ในขณะที่เขากำลังนอนฟังเพลงในมือถืออยู่นั่น ตัวฉันเองก็ได้แต่ครุ่นคิดที่จะเอ่ยความในใจบอกกับเขา
“ รุ่นพี่คะ คือฉัน…….. ชอบ ”
“ เธอว่าอะไรนะ ??? ”
“ เอ่อว่า …. คือว่า เปล่าคะ !! ”
สุดท้ายแล้ววฉันก็แพ้ใจตัวเองทั้งครั้งเรื่อยไป คังกงจู แกคงไม่หวังสูงเกินไปใช่ไหม ?? แค่เขาลดตัวมายุ่งกับคนอย่างแกมันก็ดีแค่ไหนแล้ว
“ ฉันชอบรุ่นพี่คะ ”
นั่นคือประโยคที่ฉันพูดออกมาเสียงแผ่วๆ ที่เขาคงไม่ได้ยิน
“ แต่ฉันชอบเธอนะ ยัยเห่ย ”
อะไรนะ ?? คำพูดนั่น ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม ?? ร่างสูงรีบลุกขึ้นนั่งพร้อมกับนำมือทั้งสองนั่นมากุมมือฉันไว้
“ พี่ล้อเล่นฉันอยู่ใช่ไหม ?? พี่จะชอบคนหน้าตาขี้เหร่อย่างฉันได้ยังไง ”
“ ทำไมละ ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันต้องชอบเธอที่ภาพลักษณ์ภายนอกด้วย สิ่งที่ฉันชอบเธอคือภายในต่างหาก ”
“ พี่อึนกวัง !! ”
สีหน้าและคำพูดของเขาตอนนี้มันช่างดูจริงใจมากจริงๆ และในที่สุดเราก็แอบคบกันแบบลับๆ เพราะพี่อึนกวังอ้างว่ากลัวแฟนคลับคนอื่นๆของเขาจะไม่พอใจและทำร้ายฉันเข้า ซึ่งในตอนนั้นฉันก็เห็นด้วยเพราะไม่อยากให้เขาเดือดร้อนเช่นกัน
หนึ่งอาทิตย์ก่อนปิดภาคเรียน
“ ฉันมีข่าวดีมาบอก ”
“ อะไรคะ ”
“ ฉันผ่านออดิชั่นแล้ว ยัยเห่ย ฉันผ่านออดิชั่นแล้วววว ”
เขาวิ่งเข้าสวมกอดฉันด้วยความดีใจ พร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมา
แต่สำหรับฉันแล้วมันคือข่าวร้าย เมื่อ ซออึนกวังได้ผ่านการคัดเลือกให้ไปออดิชั่นเป็นศิลปินในค่ายหนึ่ง ซึ่งก็หมายความว่า เขาจะต้องจากโรงเรียนแห่งนี้ไปด้วย
“ อ่ออื้ม เห็นพี่โชคดี ฉันก็ดีใจคะ ”
“ ฮ่าๆๆ มันคือฝันของฉันจริงๆ มันคือชีวิตของฉัน และ ถ้าฉันดังฉํนจะดูเธอเอง เธอไม่ต้องกลัว ”
ฉันไม่ได้กลัวที่จะดูแลตัวเอง แต่ฉันกลัวว่าพี่จะเปลี่ยนใจไม่รักฉันต่างหาก
งานเลี้ยงอำลา ม ปลายปีสาม
ฉันกำลังยืนสำรวจความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกห้องน้ำของโรงเรียนมัธยมชื่อดัง วันนี้ที่โรงเรียนดูครึกครื้นเป็นพิเศษ เนื่องจากทางโรงเรียนได้จัดงานเลี้ยงอำลา ของนักเรียนม.ปลาย ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสที่ชมพูฟูฟ่อง ใบหน้าเรียวถูกปัดแต่งไปด้วยเครื่องสำอางนาๆชนิด ฉันยืนยิ้มให้กับหน้ากระจกอย่างมีความสุข ฉันยืนฉีกยิ้มให้กับหน้ากระจกเพื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง
“เธอสวยที่สุด คังกงจู”
ริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกสีสวยคลี่ยิ้ม และเอื้อนเอ่ยคำพูดที่สร้างความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนจะออกจากห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปยังงานเลี้ยงที่กำลังครึกครื้น แต่ยังไปไม่ถึงไหนก็มีชายหนุ่มใบหน้าคุ้นเคยเข้ามาฉุดข้อมือบางเอาไว้ ก่อนที่ฉันจะเข้าไปเผชิญหน้ากับเขาจังๆ
“อ้าววว พี่โจคยอง นึกว่าใคร ตกใจหมดเลย”
“มาด้วยหรอ นึกว่าจะไม่มาซะอีก” ร่างสูงของโจคยองเอ่ยออกมาแบบยิ้มๆ ก่อนจะปล่อยมือหนาออกจากข้อมือของฉัน
“ก็งานเลี้ยงอำลาของพี่ แลัวก็ เออ พี่อึนกวัง ทั้งทีหน่ะ” พอพูดถึงพี่อึนกวังใบหน้าเรียวก็แดงระเรื่อ ทำให้บุคคลตรงหน้าอมยิ้มกับความเขินอาย ของฉัน
“หึ!! นั่นสินะ แล้วเธอเจออึนกวัง รึยัง?? ฉันเห็นในห้องซ้อมดนตรีหน่ะ ไปหามันสิ”
พี่โจคยองเหมือนจะรู้ความคิดของฉันเลยบอกทางเพื่อที่จะให้ฉันไปหาร่างสูงที่ฉันคิดถึง และกำลังจะไปหาเค้า
“ขอบคุณมากนะค่ะ พี่โจคยอง”
ฉันโค้งหัวให้รุ่นพี่อีกที แล้วหันหลังเดินไปตามทางเดิน โดยที่ไม่รู้เลยว่าสานตาคมของโจยองจ้องมองอย่างไม่วางตา ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบาๆ
“ ฉันคงช่วยเธอได้แค่นี้แหละ เธอมันมันน่าสงสารจริงๆ กงจู ”
สองขาเล็กเดินทางตามทางเดินก่อนจะฮัมเพลงมาเบาๆอย่างอารมณ์ดี ในมือบางถือผ้าพันคอผืนใหญ่ ที่ถูกถักด้วยฝีมือของฉันเอง ผ้าพันคอผืนนี้ใช้เวลาถักเกือบครึ่งเทอม เพื่อวันนี้ และฉันจะมอบมันให้พี่
ตอนนี้ฉันก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องดนตรีที่พี่อึนกวังอยู่ ฉันยืนเก้ๆกังๆ หน้าประตูห้องเป็นเวลาก่อนจะตัดสินใจบิดลูกบิดแง้มประตูเข้าไปอย่างเบามือ เพื่อหวังที่จะเซอร์ไพร์สร่างสูงที่อยู่ภายในห้อง พอเข้าไปในห้อง สองขาเล็กก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเสียงหนึ่งที่เล็ดลอดออกมาจากภายในห้อง
“อ๊ะ..นี่..พี่!! จะบ้ารึไง นี่ห้องซ้อมนะ เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก”
เสียงหญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าใครจะได้ยิน
คนพวกนี้นี่ นี่มันโรงเรียนนะ จะมาสำเร็จความใคร่ทำไมในนี้ ทุเรศ!! – ฉันได้แต่คิดในใจ
ก่อนจะตัดสินใจออกไปนอกห้องดนตรีเพราะคิดว่า พี่อึนกวังคงไม่อยู่ในนี้แล้วแน่ๆ แต่เสียงทุ้ม เสียงหนึ่งกลับหยุดความคิดฉันเอาไว้ ก่อนที่ฉันจะหันไปเผชิญหน้าตนที่กำลังนัวเนียกันอยู่
“อืออ..ใครจะมาเห็นเล่า”
“พี่มายุ่งกับฉันทำไม พี่มีแฟนอยู่แล้วนะ ยัยกงจูไรนั่น อี๋.. พี่ได้ยัยนั่นไปกี้ครั้งหล่ะ”
เสียงเล็กพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยชื่อฉัน ใบหน้าของฉันเริ่มซีดเซียว แต่กงจูก็มีหลายคนหน่ะ คงไม่ได้หมายถึงฉันหรอก อีกอย่างชายที่กำลังนัวเนียกับสาวสวยนั่น ฉันแค่เห็นแค่แผ่นหลังใหญ่นั่น เท่านั้น
“ได้อะไรหล่ะ แค่ยัยนั่นมาอยู่มาสายตา ฉันก็รำคาญจะแย่ จะให้ฉันไปมีอะไรกับยัยนั่น ฉันยอมไปมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันยังดีซะกว่า”
“อึนกวังโอปปร๊า พูดไรอ่ะ ตลกชะมัด ฮ่าๆๆๆ”
สองเสียงสอดประสานเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่หารู้ไม่ ว่ามี ผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก
เจ็บจนไม่อยากหายใจ
เจ็บเหมือนโดนมีดนับพันทิ่มแทงที่หน้าอก
น้ำตาอุ่นๆไหลออกมจากดวงตาเรียว มือทั้งสองปล่อยลงข้างลำตัว พร้อมกับมือที่กำผ้าพันคอแน่น ก่อนจะเดินไปหาบุคคลตรงหน้า ก่อนจะเดินไปกระชากไหล่สูงให้เผชิญหน้าของตน ก่อนจะจ้องมองไปในดวงตาคมนั้น อย่างต้องการคำตอบ แต่กลับได้คำตอบในแววตาที่ว่างเปล่าตอบกลับมา
“พี่ทำแบบนี้ทำไม ฮึกก ฮืออ..”
ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ไปหน้าเต็มไปด้วยน้ำตามากมายที่ไหลรินอย่างไม่หยุดยั้ง
“มันก็แค่...การพนัน”
“ฮึก..ฮืออ”
“เกมจบแล้ว คังกงจู”
“พี่เห็นฉันเป็นอะไร มาเล่นกับความรู้สึกฉันทำไม ฮืออออ...”
พอร่างสูงพูดจบฉันก็พูดสวนกลับไปอย่างเหลืออด ก่อนที่สองมือเล็กระดมทุบลงบนอกแกร่งอย่างบ้าคลั่ง มือบางตบใหน้าหล่ออย่างแรงหลายครั้ง ก่อนจะโยนผ้าพันคอใส่หน้าคนตรงหน้า
“ย่าห์!!!!!! คังกงจู..เธอเป็นใครฉันเป็นใคร หัดดูสารรูปตัวเองบ้างนะ!!!”
ร่างสูงเหลืออดกับการกระทำของฉันเต็มที ก่อนจะหันมาตวาดฉันด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแสดงความโกรธจัด
“ทำไมหล่ะ ฮึกก พี่เคยบอกว่าพี่รักฉัน ฮืออ คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้หรอ?? ทำไมพี่ทำแบบนี้ ฮืออ”
ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยน แต่การที่ฉันร้องไห้หนักมันไม่มีผลอะไรกับคนตรงหน้าเลย ใบหน้าเรียบนิ่งถูกส่งมาให้ฉันเหมือนเคย พร้อมกับสายตาเยาะเย้ย ของหญิงสาวร่างเล็ก
เพี๊ยะ!!!!!!
“ ย่าห์!!!!ยัยบ้า!!!! ตื่นจากฝันได้ละ!!!!”
ร่างเล็กเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะฟาดฝ่ามือลงบนแก้มข้างซ้ายอย่างแรง แต่ฉันไม่ยอมก่อนจะไปตบยัยนั่นคืนหนักๆ ไปหลายที
เพี๊ยะ!!!!!! เพี๊ยะ!!!!!!
“ฮึกก ฮืออ ออกไปจากชีวิตของฉันนะ พี่อึนกวังรักฉันเค้ารักฉันคนเดียว ฮืออ”
สองมือเล็กผลักคนตรงหน้าไปแรงๆจนล้มลงก่อนจะเอามือเล็กตบใบหน้าผู้หญิงคนนั้นไปหลายที
เพี๊ยะ!!!!!! เพี๊ยะ!!!!!! เพี๊ยะ!!!!!!
“โอ๊ยยยยย!! ยัยอัปลักษณ์!! กริ๊ดดดดดด!!”
สาวร่างเล็กกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะหันหน้าไปตามแรงตบหลายครั้ง ร่างสูงทนไม่ไหว ใช้กำลังทั้งหมดที่มีจับฉันให้ออกห่างจากผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะเหวี่ยงฉันออกไปอย่างแรง จนฉันกระแทกพื้นอย่างจัง
มันเจ็บ..
เจ็บกายมาเท่าไหร่
แต่มันเจ็บใจมากกว่า
“อึก...”
ฉันเอามือกุมหน้าอก อย่างจุกๆ ก่อนจะช้อนสายตาไปมองร่างสูงที่ตอนนี้ พี่อึนกวังกลับไปช่วยร่างเล็กที่ฉันตบไปเมื่อกี้ อย่างเป็นห่วงเป็นใหญ่ แต่ฉันที่โดนเหวี่ยงออกมาจนกระดูกแทบจะร้าวไปทั้งตัว
ฉันเจ็บกว่าไม่ใช่หรอ...
ทำไม..
พี่ถึงไม่เป็นห่วงฉันบ้าง
ฉันยังคงทรุดหน้าลงกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ โดนที่ยังไม่ทันรู้ตัวว่ามีสิ่งร้ายที่กำลังย่างกายเข้ามาหาตัวเองอย่างรวดเร็ว แรงดึงจากหัวทำให้ฉันเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเรียวเชิดขึ้นตามแรงดึงบนหนังศีรษะ ก่อนจะสบเข้ากับดวงตากลมที่จ้องเข้ามาอย่างอาฆาต
“คนที่เป็นเป็ดแล้วสะเออะจะเป็นหงส์ แกรู้มั้ย..ว่ามันจะเป็นยังไง”
แรงจิกที่หัวทำให้ฉันเจ็บไปหมด ยัยนั่นรั้งผมของฉันจนจะขาดติดมือ
“ฮึกก ฮืออ ฮืออ..”
เสียงของฉันยังคงร้องไห้ออกมาแบบต่อเนื่อง ความเจ็บปวดมันเกาะกินในหัวใจของฉัน ร่างกายเหมือนโดนมีดนับพันทิ่มแทง
“โอ๊ยยยย!!!! หยุดร้องสักที่ได้มั้ยยย!!! น่ารำคาญ!!!”
มือเล็กปล่อยมือที่จิกหัวของฉันออกก่อนจะผลักหัวของฉันอย่างแรงจนหงายท้องไป ร่างสั่นเทาที่หมดแรงที่จะไปต่อ บุคคลสองคนยังคงมองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“พี่อึนกวังง พี่บอกฉันสิ ฮืออ พี่บอกฉัน ฮึกก ว่ามันไม่ใช่ความจริง พี่บอกฉัน ฮืออ”
ฉันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายก้อนจะพยุงร่างของตัวเองให้ยืนขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างสูงตรงหน้า
“ที่นาอีนพูดไปทั้งหมด..”
“…”
“เธอยังไม่เข้าใจอีกรึไง??”
ใบหน้าคมกลั้วหัวเราะออกมาอย่างขำๆ
“ถ้าพี่ไม่รักฉัน ก็ช่วยโกหกฉัน ... ว่ารักฉัน ... แกล้งทำ ... เป็นรักฉัน ... ต่อไป ... เหมือนที่พี่ ... เคยทำมันมาตลอดไง ... ไม่ได้หรอ ... ฉันขอแค่นี้”
เสียงพูดเริ่มขาดหายไป ฉันเริ่มหายจากอาการสะอื้นแล้ว แต่น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด น้ำตาที่แทนทุกความรู้สึกของฉัน
“คนแพ้..”
“...”
“ไม่มีสิทธิ์ เรียกร้องอะไรไปมากกว่านี้ ในเมื่อเธอรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว ก็ออกไปจากชีวิตฉันซะ! ฉันกำลังจะได้เป็นไอดอลนะ เธอก็รู้ ... ”
ร่างสูงยังคงมีสีหน้าที่เรียบเฉย ไม่แสดงทีท่าอะไรให้เห็น แม้แต่คำว่าขอโทษ หรือสำนึกผิด ยังไม่ได้ยินออกจากปากเขา
“พี่..”
“ อย่าเป็นตัวถ่วงของชีวิตฉันเถอะ ได้โปรดไปสะ ! ”
ผู้หญิงที่อึนกวังเรียกว่านาอึนเดินมาแล้วเขย่าไหล่ฉันอย่างแรงจนเซล้มไปข้างหลังอีกครั้ง
“เข้าใจมั้ย..คังกงจู ^ ^”
นาอึนยิ้มหวานอย่างเป็นมิตรแต่ในใจเธอคงจะหัวเราะฉันอย่างสะใจอยู่ละมั้ง ก่อนจะเดินตามไปยังข้างๆร่างสูง ก่อนจะออดอ้อน ออเซาะ นัวเนียกันอีกครั้ง โดยที่มองฉันเป็นธาตุอากาศไป
ฉันหันไปมองใบหน้าคมอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหาร่างสูงอย่างเชื่องช้า ร่างบางหยุดลงตรงบุคคลทั้งสอง
“เลว!!!!!!!”
ฝ่ามือบางฟาดลงไปลงใบหน้าคมอย่างแรง
เพี๊ยะ!!!!!!
“นี่!! คือสำหรับค่าที่นายหลอกฉัน”
เพี๊ยะ!!!!!!
“ส่วนนี่!! คือสำหรับที่นายมาทำให้ฉันรัก!!”
ฉันมองใบหน้าคมเป็นครั้งสุดท้าย ในตาที่ดูแข็งกร้าว แต่แอบสั่นไหวเล็กน้อย น้ำตาเริ่มคลอหน่วยตาจนมันเอ่อล้นออกมา แต่ฉันก็กระพริบตาเพื่อไล่น้ำใสๆในตาออกไป ก่อนจะหันหลังกลับหลังไป พร้อมกับพูดประโยคทิ้งท้ายเอาไว้
“ นายจำไว้เลยนะ ว่าฉันจะไม่มีวันให้อภัยคนอย่างนาย .” ฉันเดินออกไปยังประตูห้อง ความเข้มแข็งที่มีอยู่เมื่อกี้มันพังทลายลง ทิ้งเหลือไว้แค้ความอ่อนแอ สองขาเล็กทรุดฮวบลงกับพื้นปูนซีเมนต์เย็นฉียบ สองมือกุมที่หน้าอกข้างซ้ายก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่า สะอึกสะอื้น
มันไม่มีแล้ว...
...ทั้งหมด มันคือความฝัน
ฝันร้าย..ที่เธอควรจะตื่น
“คนที่เป็นเป็ดแล้วสะเออะจะเป็นหงส์ แกรู้มั้ย..ว่ามันจะเป็นยังไง”
“ลูกเป็ดขี้เหร่อย่างฉัน จะเป็นหงส์ไปได้ยังไง”
“มันไม่มีวัน..หึ!! ฮ่าๆๆ”
ฉันหัวเราะให้กับความน่าสมเพศของตัวเองก่อนจะพยุงร่างกายที่แสนจะสั่นเทาวิ่งออกมาจาก หน้าห้องซ้อมดนตรี วิ่งพ้นออกมาจากหน้าโรงเรียน วิ่งออกมาเรื่อยๆ เหมือนน้ำตา ที่ไหลงออกมาอย่างยั้งไม่หยุด
สองขาเล็กของฉันวิ่งออกมาไกลแค่ไหนแล้วไม่รู้ แต่รอบตัวตอนนี้มันมืดมิด ปล่าวเปลี่ยว รอบตัวมีแต่สิ่งก่อสร้าง หลากหลายมากมายชนิด ฉันเอาแขนสองข้างโอบรัดตัวเองก่อนจะมองไปรอบๆกาย
ตอนนี้ความกลัวกำลังกอบกุมจิตใจ ของฉัน สองขาเล็กเตรียมตัวจะหันหลังกลับยังที่เดิม แต่กลับไม่ทัน เมื่อมีชายฉกรรจ์สองคน มาดักหน้าของฉันเอาไว้ ทำให้ฉันหยุดชะงักก่อนจะหันหลังกลับไปอีกทาง แต่กลับมีผู้ชายอีกสามคนมาดักฉันไว้อีกทำให้ฉันไม่สามารถหนีไปไหนได้เลย
“จะทำอะไร!!!!!”
ฉันตวาดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“หึ!!!”
ชายคนตรงหน้าไม่พูดอะไรเพียงแค่ส่งเสียงในลำคอ ก่อนที่ชายอีกคนจะล็อกตัวของฉันแล้วพาไปตรงมุมตึกที่แสนจะอับ
“ปล่อยฉันนะ กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!”
ฉันกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง ฉันใช้กำลังเฮือกสุดท้ายดิ้นไปดิ้นมาอย่างสุดกำลัง ก่อนจะใช้สองเท้าเล็กยกขึ้นถีบคนตรงหน้า แต่สุดท้ายคนตรงหน้ากลับรู้ทัน แต่แล้วคนตัวสูงเหมือนจะรู้ทัน จึงจับขาเล็กไว้แน่นก่อนที่ชายที่กำลังอุ้มฉันอยู่โยนฉันลงพื้นอย่างแรง
ร่างของฉันกระแทกพื้นอย่างจัง ขาสองข้างขดเข้าหากันด้วยความกลัว สายตาของฉันกวาดไปมอบคนรอบข้าง
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ปล่อยฉันไปเถอะ”
ความกลัวเริ่มจับเกาะหัวใจ ยกมือไหว้อ้อนวอนชายฉกรรจ์ 5 คน ที่เริ่มเข้ามาหาตน
“มาให้กูถึงที่แล้ว จะให้กูปล่อยไปง่ายๆนี่ง่ายไปหน่อยมั้ง ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ชายฉกรรจ์คนแรกพูดขึ้นก่อนจะเอามือหยาบกร้านมาบีบที่แก้มฉันจดปวดไปหมด
“ฉันไม่มีอะไรหรอกนะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฮือออ” ฉันขอร้องอ้อนวอนจนตัวสั่น
“หน้าตาบ้านๆ อัปลักษณ์ๆ แต่หุ่นโครตน่าเซี๊ยะ เลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ร่างสูงคนแรกพูดขึ้นก่อนจะโถมร่างกายเข้าหาร่างของฉัน ก่อนจะดึงทิ้งเสื้อผ้าออกจนหมดสิ้น ร่างสูงมองร่างกายของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะสอดใส่ มาทางช่องทางของฉันด้วยความรุนแรงและความใคร่
อึก...
“โอ๊ยยยยยย!!!!!!!! กริ๊ดดดดดดดด!!!!!!!!!! อึนกวัง!!!!!!!!!!”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันกรีดร้อง ก่อนที่ร่างกายทั้งหมดจะถูกลวมลามไม่ยั้งตามอารมณ์ความใคร่ของบุคคลตรงหน้าอย่างป่าเถื่อน มือหนาเฟ้นตามเนื้อตัวอย่างมันส์มือ
คนแล้วคนเล่าที่ผ่านร่างกายซ้ำไปซ้ำมา ความเป็นหญิงของฉันฉีกขาด ง่ามขาเต็มไปด้วยน้ำกาม แล้วก็เลือดที่ออกมาอย่างมากมาย น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
.
.
.
.
“ฮึก..ฮืออ”
ร่างกายที่ถูกป่นปี้จนไม่เหลือชิ้นดี พอเสร็จภารกิจความใคร่ของคนเหล่านั้น ร่างกายบอบบางก็แนบนิ่ง ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ร่างกายรวดร้าวระบมไปทั้งตัว
คนพวกนั้นจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อย ก่อนจะหันมามองฉันอย่างเหยียดหยาม ก่อนที่คนพวกนั้นคิดจะทำลายหลักฐาน โดยการ...
ฆ่าปิดปากผู้หญิงคนนี้ซะ
ชายหนุ่มฉกรรจ์คนนึงตรงเข้ามาคร่อมฉันอีกครั้ง แล้วจัดการเอามือใหญ่บีบรัดคอของฉันอย่างแรง ก่อนจะเอามือหนาอีก้าวมาปิดปาก ปิดจมูกฉัน ฉันใช้มือเล็กปัดป่ายไปทั่วบริเวณ
“โอ๊ยยยย!! มึง!!”
มือเล็กปัดป่ายไปทั่วก่อนจะเจอกับขวดเบียร์อยู่ ฉันเลยเอาขวดเบียร์ฟาดชายคนนั้นอย่างแรง คนตรงหน้าเอามือกุมหัว ก่อนจะช้อนตามองฉันอย่างเครียดแค้น ก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันอย่างเร็ว ตอนนี้ฉันคิดว่า ฉันจะต้องหยุดทุกอย่าง
ฉัวะ!!!
ฉันใช้ปากฉลามจากขวดเบียร์แทงเข้าไปในร่างกายของชายตรงหน้า ก่อนจะดึงปากฉลามออกมาอีกครั้ง ก่อนจะแทงซ้ำเข้าไปใหม่อีกครั้ง ชายฉกรรจ์ทั้งสี่มองกันอย่างเลิกลั่ก ก่อนที่จะมีคนย่างกายเข้ามา คนพวกนั้นเลยตัดสินใจหนีไป ทิ้งไว้แค่ฉัน กับ ผู้ชายตรงหน้าที่แน่นิ่งเป็นศพไปแล้ว
ฉันผลักชายคนนั้นออกไปให้พ้นตา ก่อนจะปล่อยมือออกปากขวดฉลาม ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ ฉันทำสิ่งที่เลวลงไปได้ยังไง
ไม่นะ...ไม่ใช่ฉัน
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ฉันกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง มือเล็กปัดป่ายไปมาอย่างหาไรมาปิดบังร่างกาย สายตาที่เลิกลั่กไม่ปกติทางจิต
บุคคลที่มาใหม่ 2 คน เข้ามาดูเหตุการณ์ตรงหน้า บุคคลที่อยู่ในชุดเครื่องแบบเต็มยศ
“เกิดอะไรขึ้นว่ะเนี๊ยะ!” ตำรวจนายหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะวิ่งมาดู
“อย่ามายุ่งกับฉัน!!!!! ฉันไม่ได้ทำ ฮืออออออออออออ อย่าๆๆๆๆๆๆๆๆ กริ๊ดดดดดดดดดดดดด”
“คุณครับ...คุณ...” ตำรวจอีกนายเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ ก่อนจะหันไปมองศพผู้ชายคนนั้นที่ถูกแทงไป นอนแน่นิ่งอยู่ ยิ่งเขาเข้ามาใกล้ฉันยิ่งถดถอยออกห่าง อย่างกลัวๆ
ตำรวจคนนั้นเอาวิทยุสื่อสารติดต่อให้ตำรวจอีกหลายนายมายังสถานที่เกิดเหตุ ก่อนจะมาสนใจกับศพตรงหน้าแล้วก็ฉันที่ขดตัว สภาพเปลือยเปล่า มีเลือดตามตัวเต็มไปหมด เค้าเอาผ้าคลุมมาห่มตัวฉัน เพื่อปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าของฉันอย่างมิดชิด
แน่นอน ฉันถูกข้อหา ฆ่าคนโดยไม่เจตนา ถูกจำคุก ไม่เกิน สองปี พ่อกับแม่ของฉันต่างพยายามสู้คดี เสียเงิน เสียทรัพย์สมบัติ ไปจนหมดตัว แต่ก็ยังไม่สามรถประกันตัวฉันได้ เพราะบุคคลที่ฉันได้ฆ่าเขาตาย เป็นลูกชายของคนมีอิทธิพลที่นี่ ซึ่งเขาจ้องจะเอาเรื่องฉันอย่างเดียว และหลังจากที่ฉันถูกฝากขังได้ไม่นาน พ่อของฉันก็ถูกลอบทำร้าย จนเสียชีวิต ส่วนแม่ของฉัน ผู้ที่แสนโดดเดี่ยว ก็มาตรอมใจตายหลังจากนั้นไม่นาน
เพราะชีวิตของฉันที่มันแย่อยู่แล้ว แต่พี่กลับทำให้มันดิ่งลงไปยังขุมนรก
ถ้าวันนั้นพี่แกล้งทำเป็นว่ารักฉัน และยังคงโกหกมันต่อไป ฉันก็คงไม่ต้องพบกับสิ่งที่มันโหดร้ายขนาดนี้
เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นก็เพราะพี่ จำไว้ซออึนกวัง !!!!!!!!!
สู่ปัจจุบัน ~~~~
แค่เพียงเรื่อวราวเก่าๆของผู้ชายเลวๆที่นอนอยู่ข้างกายฉันในวันวานได้แล่นผ่านหัว มันก็กระตุ้นให้ต่อมความอ่อนแอ ผลิตน้ำตาอันไร้สาระไหลออกมาแอบแก้ม
“ ว่าไง เธอมาหลบอยู่นี่เองนะหรอ ฉันตามหาเธอตั้งนาน มิยองงา ”
“ โอปป้ารีบตื่นทำไมค่ะ นี่เพิ่งจะ ตีหนึ่งเอง ”
ฉันเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นๆ เพราะกังวลว่าเขาจะได้ยินในสิ่งที่ฉันคุยโทรศัพท์ก่อนหน้าหรือป่าว
“ ก็เห็นเธอหายไป โอปป้าเลยเป็นห่วง ”
“ อ่อที่แท้ก็นี่เอง งั้นเราไปนอนกันต่อเถอะคะ พรุ่งนี้ ข่าวดีดีคงจะรอเราอยู่ ”
ฉันโอบร่างสูง ก่อนจะนำเขาไปยังเตียงนอนทันที
หึหึ เพราะบีทูบีคือชีวิตของนายสินะ
ก็ดี ฉันนี่แหละจะทำลายมันเอง !!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น