ToT วันวาน ToT

ข้อมูลเบื้องต้น

ดีจ้าทุกคน
เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เราแต่งขึ้นมาจากอารมณ์เหงาๆ ของเราเอง
ยังไงก็เข้ามาอ่านดูนะ แล้วก็เม้นให้ด้วยละกัน
(เพิ่งหัดเขียนอ่ะนะ)
ขอบใจจ้า
^-^

เนื้อเรื่อง

             ฉันชื่อ อาย มีเพื่อนส่วนน้อยนิดมาก (1 คน) ที่เรียกฉันว่า ตา และก็เป็นเขาคนนั้น  ฉันแอบชอบเขามานาน และเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกว่า เขาก็ชอบฉัน มันเป็นเรื่องน่าเศร้านะที่ฉันไม่รู้ว่า ฉันคิดไปเองหรือปล่าว แต่ความคิดของฉันก็ทำให้ฉันมีความสุขมาก  มันทำให้ฉันสุขที่ได้ไปโรงเรียน  ไดเจอเพื่อน  และ  ได้เห็นหน้าเขา

                   เช้าวันนี้ของนักเรียนชั้น ป.6 ทุกคน  ช่างเป็นเช้าที่สดใสมาก  เพราะวันนี้มีเรียนภาษาไทย!!!มันอาจจะเป็นวิชาที่แสนธรรมดา  แต่คุณครูภาษาไทยคนนี้  ไม่ธรรมดา  เพราะคุณครูจะมีเกมส์มาให้เล่นเสมอ เพื่อเป็นการเก็บคะแนน  และวันนี้ฉันก็ออกมาเล่นเกมส์ด้วย  เป็นเกมส์เขียนศัพท์ภาษาไทย  เมื่อฉันออกไปหน้าห้อง ฉันตื่นเต้นมากและกลัวมากด้วยเพราะอาจจะเขียนผิดและทำให้คะแนนของกลุ่มเสีย  ขณะที่ฉันยืนอยู่นั้นมีเสียงหนึ่งดังออกมาเป็นกำลังใจให้ฉันว่า  ตา...สู้สู้นะ หลานจะเป็นกำลังใจให้^_^  เสียงนั้นทำให้ฉันยิ้มได้  แต่!!!ฉันก็เกร็งมากกว่าเดิมซะอีก 

                 ถึงเวลาที่จะเขียนศัพท์แล้ว  โอ๊ย!!!ตื่นเต้น    และแล้วคำศัพท์ก็ถูกบอกออกมา  ฉันก็เริ่มเขียน  เมื่อเสร็จ  คุณครูก็เฉลยของฉันเป็นคนแรก  เย้!!! ของฉันถูกด้วย  ฉันดีใจมากที่ไม่ทำให้ทุกคนในกลุ่มและเขาคนนั้นผิดหวัง 

                ชีวิตเด็ก ป.6 ของฉันมันมีความสุ๘มากๆ  แต่แล้ววันที่ต้องจบจากโรงเรียนก็มาถึง  วันนั้นฉันรู้สึกเสียใจมาก  แต่ไม่ใช่เพราะเขาคนนั้นหรอกนะ  เพราะฉันรู้อยู่ดี  ว่าเขาก็ต้องไปอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน  มัน เป็นเพราะฉันต้องจากเพื่อนสนิทไปน่ะสิ  ซึ่งเพื่อนของฉันคนนี้ต้องไปเรียนอยู่ที่  ภูเก็ต  โห!!! ไกลจังเลยแต่ยังไงก็ต้องจากกันอยู่ดี  เพราะคนเราอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ได้  วันนี้จบลงด้วยความเหนื่อย  ที่ต้องร้องไห้มาทั้งวัน  ฉันกำลังจะไปเริ่มชีวิตใหม่ที่โรงเรียนใหม่  น่าตื่นเต้นจังเลย  และฉันก็แอบหวังอยู่ลึกๆ ว่า  ฉันจะเป็นแฟนของเขาคนนั้นได้

               หลังจากเริ่มเรียนกันมานาน  (ซึ่งเขากับฉันอยู่กันคนละห้อง  ฉันอยู่ห้อง 2 เขาอยู่ห้อง 3) มีอยู่วันหนึ่งฉันนั่งเล่นเน็ตกับเพื่อนอยู่  ขณะนั้นมีเพื่อนของฉันคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอกอย่างตื่นเต้นว่า   อาย...เขาคนนั้นบอกว่าชอบอายและอยากได้เบอร์อายด้วย  ฉันไม่รู้จะทำยังไงมือก็แข็งจนพิมพ์อะไรไม่ได้แล้ว   ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนมาบอกกับฉันอย่างนี้ด้วย  ดีใจจังเลย   หลังจากนั้นฉันก็ให้เบอร์กับเพื่อนฉันไปเพื่อที่จะไปให้เขา  แต่เพื่อนฉันก็ไม่ได้ให้ (อิจฉาเค้าล่ะสิ TUT)  จนจบ ม.3 แล้วฉันก็ได้แต่แอบมองเขาทุกวัน   และแล้วฉันก็ได้ย้ายโรงเรียนไปอยู่โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย เพชรบูรณ์  ฉันเกิดคิดอะไรขึ้นมาสนุกๆ  จึงเมลล์ไปบอกเพื่อนของฉันว่า  ฉันอยากได้เมลล์ของเขาคนนั้น  จะไดเมลล์หา  และฉันก็กลับบ้าน

                พอถึงบ้านเพื่อนฉันก็โทรมาถามว่าเขาได้โทรมาหรือปล่าว  ฉันก็ดูที่โทรศัพท์  พบว่ามีคนโทรเข้าซึ่งเป็นเขา (ฉันได้เบอร์เขามาจากเฟรนชิพของเพื่อน)  และเพื่อนฉันก็บอกว่าเขาบอกว่าเมลล์ช้า  จึงได้ขอเบอร์ของฉันไป  ฉันดีใจมากที่เขาพูดแบบนั้น

                พอตอนกลางคืน  เขาได้โทรเข้ามาที่ฉัน  และเขาก็บอกว่าเพื่อนบอกว่าคิดถึงเลยโทรมา   ฉันก็เขินมากเลย  เราคุยกันอยู่แค่ไม่กี่วันเขาก็เลิกโทรมา  แต่พอโทรมาเขาจะโทรมาตอนกลางคืนซึ่งฉันต้องตื่นตีห้าแต่ก็พยายามคุยกับเขาให้มากที่สุด (ก็ชอบเขานี่)

                 ตอนนี้ฉันได้ย้ายกลับมาที่โรงเรียนเดิมแล้วและก็พบกับเขาบ้างบางครั้งคราว  แต่ฉันก็ไม่ได้มองเขามากหรอกนะ  แค่คิดว่า  เราคงมั่วไปเองที่เขาจะมาชอบเรา   คงเป็นไปไม่ได้ !T_T ! ถ้าชอบหรือคิดถึงก็คงโทรมาเองแหละ  ส่วนเราคงไม่โทรไปให้เขารำคาญหรอก 

                ถึงปัจจุบันนี้ฉันก็ยังคงคิดถึงเขาเสมอ  ไม่มีทางลืมได้เลย   (ถ้ารู้ตัวว่าเป็นใคร  ช่วยโทรมาหรือทักกันหน่อยนะ)  จบแล้วล่ะ  เฮ้อ....เหนื่อยใจ+_+