[EXO] #ฟิคเสี่ยไม่บอกคยอง ❥KaiDo ft.exo

ลำดับตอนที่ #3 : #ฟิคเสี่ยไม่บอกคยอง ≡ 02

02

 

 

 ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่
ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป..



 

    "คยองซูฉันชอบนาย" เสียงทุ้มใหญ่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลังและจริงใจ มือใหญ่เผลอกำเข้าหาด้วยความลืมตัวเพราะกังวลกับคำตอบที่จะส่งกลับมา



   "เอ่อ แต่เรามีแฟนแล้วนะ" ร่างเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยและตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจ



  "ไม่เป็นไร ฉันรอ.." 



  "มึงจะทำอะไรแฟนกู!!" เสียงปริศนาของบุคคลที่สามดังขึ้น ริมฝีปากคู่บางซีดเผือก ฟันซี่คมกัดลงริมฝีปากล่างจนเลือดซิบ แขนข้างหนึ่งถูกมือใหญ่คว้าไปอย่างแรงจนต้องคยองซูต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ส่วนร่างสูงได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆดูการกระทำของชายหนุ่มรุ่นพี่ด้วยสายตาเคียดแค้น มือใหญ่ที่กำเข้าหากันอยู่แล้วกลับยิ่งออกแรงบีบเข้าหากันอีก หากแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนฟังบทสนทนาที่หยาบคายของทั้งคู่ 

  ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน..



  "คยองซูนายกล้านอกใจพี่หรอ!!!" เสียงทรงอำนาจและดุดันถูกเปล่งออกมาเสียงดัง ส่วนคนถูกถามก็ได้แต่ส่ายหน้ารัวเร็วแทนคำตอบ ยิ่งแฟนหนุ่มออกแรงบีบหยาดน้ำสีใสก็ยิ่งหยดออกมาจากหางตาจนไหลเป็นทาง



  "ตอบมาสิ!!!" 



  "ไม่ ไม่ครับ" 



  "แล้วที่ทำอยู่นี่มันคืออะไร!!!"



  "เราแค่ยืนคุยกันเท่านั้นคะ ครับ"



  "นายกล้าใช่คำว่าเรากับมันหรอ!!!"



  "มะ ไม่ครับ"



  "เหอะ จริงๆนายมันก็ร่านเหมือนคนอื่นนั้นแหละ" 



  ถ้อยคำเสียดสีที่หลั่งไหลออกมาจากคนที่ไว้ใจมากที่สุดยิ่งทำให้ความน้อยเนื้อต่ำใจของคยองซูยิ่งเพิ่มสูงขึ้น น้ำตาหยดใสที่ไม่สามารถกักเก็บมันไว้ได้ถูกปล่อยให้ไหลออกมาปานหยาดน้ำฝน ลำบากให้มือคู่สวยต้องยกขึ้นมาปกปิดมันเอาไว้ แต่ปาดมันออกไปอย่างไม่ใยดี หากแต่สิ่งนั้นไม่สามารถทำให้มินโฮหวั่นไหวได้เหมือนเมื่อก่อน ก็แค่ของเล่นชิ้นโปรดที่กำลังถูกแย่งไป ก็แค่นั้น...



  มินโฮไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร...



  "คุยกันในที่ลับแบบนี้แสดงว่าได้แล้วสิ เหอะ!!!" มินโฮสบถคำพูดร้ายกาจออกมาอีกครั้ง ถ้อยคำที่หลั่งไหลออกมายิ่งเหมือนลูกธนูที่ถูกยิ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าเข้าสู่ตัวเหยื่อราวกับกลัวว่ามันจะไม่ขาดใจตาย เลือดสีใสทะลักไหลออกมาจากหัวใจดวงน้อยๆที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญปานขาดใจ สิ่งเหล่านั้นร่างสูงที่ยืนมองอยู่ได้เพียงแค่กัดฟันกรอด



  "คยองซู จากนี้ไปไม่ต้องให้พี่มาเห็นหน้าอีก!!!" มินโฮพูดรอดไรฟันและเดินขึงขังออกไปทิ้งให้อดีตแฟนนั่งร่ำไห้อยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าจะเข้ามาปลอบโยนหรือขอโทษขอโพยแต่อย่างใด 



  "เอ่อ.." บุคคลที่กลายเป็นตัวประกอบฉากพูดขึ้นเสียงอ่อย เขายอมรับว่างานนี้เขาผิดเต็มเสียประดา เพราะถ้าเขาไม่ขอให้คยองซูตามเขามาเรื่องมันก็คงไม่เกิด



  "ออกไปนะ ฮึก" เสียงหวานปฏิเสธเยื่อใยของร่างสูงแถมยังออกปากไล่



  "ฉะ ฉันขอโทษฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้..."



  "ขอโทษทำไม สมใจนายแล้วไม่ใช่หรอ ฮึก"



  เฮือก!!



  "อะไรวะ.." ร่างสูงของจงอินกระเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงนุ่ม มือใหญ่เสยผมที่ชื้นเหงื่อของตัวเอง ดวงตายังเบิกโพลงไม่หาย เสียงหอบหายใจดังขึ้นเป็นระยะใหญ๋ก่อนมันจะหยุดลงพร้อมกับสติที่เริ่มกลับเข้าร่าง


 
  "กูฝันร้ายหรอ..." มือใหญ่ทั้งสองยกขึ้นมาขยี้ผมสีบรอนซ์ของตัวเองให้ยุ่งเหยิงมากกว่าเดิม เหตุการณ์ภายในฝันถูกหลั่งไหลเข้ามาสู่ห้วงความคิดเป็นฉากๆเหมือนดูภาพยนตร์



  ♬ คุณเพื่อนครับรับโทรศัพท์เพื่อนมึงด้วยครับ คุณ...♬


 
  เสียงริงโทนโทรศัพท์ที่คุณเพื่อนเกรียนทั้งสองแอบตั้งไว้แผดเสียงดังขึ้นที่โต๊ะข้างเตียง มือใหญ่เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาดูรายชื่อและก็ต้องถอนหายใจเมื่อเป็นชื่อเจ้าของเพลงริงโทนโทรศัพท์ของเขาเอง


 
  "ไรมึง" จงอินแผดเสียงยานๆใส่พร้อมกับอ้าปากหาวหวอด



  ["วันนี้คุณมึงไม่มาส่องเมียมึงหรอครับ"]



  "เมียเมอไรไอ้เปรต"



  ["เอ้า ก็คุณหญิงคยองซูสุดสวยของมึงไง"]




  "มาแล้วหรอวะ"



  ["ใกล้จะถึงเวลาแล้วมึง รอมึงเนี่ยไอ้ดำ"]



  "งั้นตอนนี้กี่โมงแล้ววะ"



  ["แปดโมงสิบห้า"]



  "ห๊ะ ไรนะมึง"



  ["แปดจุดหนึ่งห้านาฬิกาครับมึง"]



  "เชี่ย กูสาย"



  ["เออ ไอ้คนรับรู้ความรู้สึกช้า"]



  "ไปถึงกูเอามึงตาย"


 

 

   เสียงเบรกรถแสบแก้วหูดังขึ้นเสียงดังร้อนไปคนอื่นๆที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวลานจอนรถของมหา'ลัย หากแต่เมื่อเห็นเข้าของรถและหน้าตาเคร่งเครยีดก็ทำให้ยอมสงบและเดินผ่านไปเงียบๆ 



  ใครมันจะไปกล้าแหยมคนอย่างคิม จงอินล่ะวะ ?



  "สายแน่ๆกู" จงอินหยิบโทรศัพท์ที่สอดอยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเวลา และเมื่อหน้าจอแสดงโชว์ตัวเลขก็ยิ่งทำให้คนอย่างคิม จงอินต้องหัวเสียยิ่งขึ้น ขายาวรีบสาวเท้าไปยังลานหน้าตึกที่เมื่อหลายนาทีก่อนยังพลุกพล่านไปด้วยนักศึกษาหากแต่ตอนนี้มันกลับเหลือคนไม่กี่คนซึ่งรวมถึงเพื่อนของเขาด้วย



  "มาแล้วหรอวะ" จงอินกระแทกเสียงถามเพื่อนพร้อมกับหย่อนก้นลงบนที่นั่งข้างๆเพื่อนตัวสูง



  "ยังว่ะ กูยังไม่เห็น" ชานยอลตอบกลับเพื่อนที่ดูเหมือนผมยังจะไม่ได้หวีมาด้วยซ้ำ



  "มึงหวีผมมาปล่าววะ" และก็เป็นแบคฮยอนที่ทักขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากั้นขำของชานยอล



  "หวีแล้วเว้ย" 



  "หรือมึงเอาน้ำลูบหัว"



  "ดูๆไปแล้วเหมือนเมนเต้นของวงเอ็กซ์โซในเอ็มวีคอลมีเบ้บี้ไรเลยนั่นว่ะ ไอ้ที่มันแต่งตัวชุดขาวๆแล้วผมมันเปียกๆเหมือนไม้กวาดอ่ะ มึงว่าเหมือนป่ะไอ้หมา"



  "เออๆ เหมือนๆ นี่ถ้ามึงไว้ผมสีน้ำตาลนะเป๊ะเลย ฮ่าๆๆ"



  "เดี๋ยวมึงจะตายก่อนเพื่อน ไอ้หมา" 



  "แหม กูแซวหน่อยไม่ได้" แบคฮยอนแกล้งทำหน้าหงอยๆคล้ายลูกหมาเสียใจที่ไม่ได้กระดูกมาเคาเล่น (?)



  "มาแล้วมึง" เป็นชานยอลที่ทักขึ้นเมื่อเห็นคยองซูของเพื่อนซี้ที่เดินเข้ามาภายในลานหน้าตึก แต่ก็อดเสียใจไม่ได้ที่ไม่เห็นคนเมื่อวาน ไม่เป็นไรความรักของเราย่อมมีอุปสรรค เดี๋ยวเมียก็ได้เจอผัวแล้ว (?)



  จงอินรีบหันขวับไปมองทันที จนแบคฮยอนอดเบ้ปากหมั่นไส้ไม่ได้ อะไรมันจะขนาดนั้นมึงเอ้ยยย



  "ทำไมไอ้มินโฮมันถึงเดินตามต้อยๆงั้นวะ" และจงอินก็อดเบ้ปากไม่ได้เมื่อเห็นแฟนหนุ่มของร่างเล็กที่เดินตามติดมาต้อยๆเหมือนมาหวงก้าง



  "ไอ้มินโฮมันมีเรียนบ่ายไม่ใช่หรอวะ" แบคฮยอนที่เรียนคณะเดียวกับมินโฮเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงของรุ่นพี่ที่เดินตามติดมากับคยองซู



  "ทีงี้ทำมาเป็นหวง" 



  "ทีเมื่อวันก่อนยังควงสาวมาอวดในคณะเลย" แบคฮยอนพูดตามความจริงเพราะเขาก็อยู่ในเหตุการณ์ ขนาดตอนที่มินโฮชวนสาวเข้าห้องยังเคยได้พบเจอมากับตัวเองเลย



  "จริงหรอวะ โห แล้วคยองซูเค้าไม่รู้หรอ" ชานยอลที่กับอึ้งเมื่อได้เห็นความอึดของร่างเล็ก นึกว่าคยองซูจะหงิมๆที่แท้ก็อึดใช่ย่อย



  "ไม่รู้ดิวะ แต่ก็ได้ยินว่ามีคนหวังดีไปบอกมาแล้วนะ แต่ก็โดนปฏิเสธกลับมาว่ะ"



  "อึดชิบ"



  "แต่ดูเหมือนจะเลิกกันแล้วมั้ง"



  "ไมวะ"



  "เหมือนคยองซูเค้าจะไม่ทนแล้วอ่ะ"



  "งั้นไอ้กัมจงก็มีโอกาสดิมึง"



  "คงงั้น"



  "เหร้อออ"



  "เหอะๆ ถ้าไอ้กัมจงได้คยองซูเป็นแฟนนะกูจะปิดซอยเลี้ยงงานวัดเลยมึง" แบคฮยอนพูดพลางแกล้งเอาศอกไปยันจงอินเล่นๆ



  "มึงนี่ก็พูดเกินไป" จงอินลากเสียงยาวพลางเกาหัวแก้เก้อ



  "ทีงี้ทำมาเป็นอายนะมึง"



  "กูก็คน"



  "ที่กำลังมีความรัก" เป็นชานยอลที่ต่อคำให้สมบูรณ์จงอินต้องฟาดมือลงแขนของร่างสูง จนต้องแกล้งร้องโอดโอยไปซบไหล่และสุดท้ายก็ได้ส้นตีนยันหน้ามาเป็นยาแก้เจ็บ (?)



  "ขนลุก" แบคฮยอนพูดพลางทำหน้าเหยเกยแกล้งเพื่อนร่างสูงและก็ได้รองเท้ายี่ห้อดังมาประเคนบนใบหน้าเป็นของรางวัล (?)



  "กูคิดว่าพวกเรานี่สามารถเป็นตลกสามช่าได้เลยนะมึง" และสุดท้ายก็ได้ชานยอลก็ได้แอปเปิ้ลอาบยาพิษของพ่อมดแบคฮยอนยัดปากเป็นของปลอบใจ (?)

 

 

  "พี่จะเดินตามผมมาทำไมครับ พี่มีเรียนบ่ายไม่ใช่หรอ" เสียงหวานของคยองซูดังขึ้นง้องแง้งหูจนมินโฮต้องพูดเสียงเหี้ยมตอบกลับ



  "หุบปากน่า" 



  ที่มินโฮมาเดินตามคยองซูต้อยๆนี่ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ก็แค่จะมาแสดงความเป็นเจ้าของเฉยๆ ว่านี่คือของเล่นของเขา เพราะถ้าไม่ได้ยินผ่านๆหูมาจากเพื่อนว่ามีคนแอบชอบคยองซูและแอบมานั่งมองที่นี้ทุกวัน มินโฮก็คงจะไม่โง่งมมาเดินเป็นบอดี้การด์อย่างนี่หรอก



  "ถึงตึกเรียนแล้วครับ" เสียงหวานของคยองซูเอ่ยเสียงเบาพร้อมกับก้าวเดินขึ้นตึกถ้าหากแต่ไม่ถูกรั้งไว้ก่อนโดยแฟนหนุ่มของเขา



  "เดี๋ยว คยองซู"



  "ครับ" ร่างเล็กหมุนขวับมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงรั้งไว้ของรุ่นพี่แฟนหนุ่ม



  "เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะ" 



  "คะ ครับ" คยองซูแทบไม่เชื่อหูตัวเองในขณะเดียวก็เหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง ไม่จริงใช่มั้ย พี่มินโฮชวนเราไปกินข้าว...



  "แค่นี้แหละ ไปเรียนเถอะ" มินโฮพูดพร้อมหมุนตัวกลับทำท่าจะเดินออกไป



  "คะ ครับ" เสียงหวานตอบรับไปอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากบางคลี่กว้างออกจนหุบยิ้มไม่อยู่ วันนี้เขาจะกลับห้องเลือกชุดน่ารักๆเพราะวันนี้เขาจะได้ไปกินข้าวกับคนที่รัก หากแต่ความฝันนั้นอาจจะสลายลงเมื่อร่างเล็กไม่ทันเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายของแฟนหนุ่มนามมินโฮ...
 

 

 

TBC.

  

อั้ยยะ มินโฮนางร้ายมาก 555 มาอัพอีกตอนแล้วอัพวันละตอนๆแค่นี้ก็พอใจแล้วล่ะค่ะ อยากขอบคุณมากที่กดเฟบกันไว้แค่เกินสิบก็พอใจแล้ว ^O^ แต่ตอนนี้ไรท์อยากจะเรียกร้องเม้นท์อ่ะ 555 เม้นท์ทิ้งไว้สักนิดแค่นี้ไรท์ก็ยิ้มแก้มบานแล้วค่า <3