Memory คือ?

ลำดับตอนที่ #6 : ความทรงจำ To (อดีต) เพื่อน

แม้วันวาน ผ่านไปไม่รู้จบ
ไม่อาจลบนิยามความเป็นเพื่อน
ภาพสัมพันธ์ หนหลังยังย้ำเตือน
ไม่เคยเลือนลบหายจากใจเรา

ความทรงจำ To (อดีต) เพื่อน

ฉันเป็นคนที่เพื่อนไม่เยอะ  เพราะไม่ชอบที่จะคบกับใครหลายๆคน ในความคิดของฉันคือ มีเพื่อนที่ดีเพียงคนเดียวก็มากกว่ามีเพื่อนธรรมดาร้อยล้านคน เพราะถึงนี้เพื่อนมากมายเท่าไร แต่หากไม่มีความเข้าใจและรักใคร่กันแล้ว ก็เหมือนกับการอยู่เดียวดายเพียงคนเดียว

เมื่อก่อนนี้ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่5คน แต่ ทว่า เพราะ เหตุอันใดไม่ทราบ เพื่อน2คนที่คบกันมาตั้งแต่ม.1-4ก็ออกไปจากกลุ่มเสียเฉยๆ พอไปถามว่ามีปัญหาไรไม่เข้าใจกันไหม ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา พวกเพื่อนๆในกลุ่มก็พยายามง้ออยู่นาน แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ แล้วต่อมาก็ทราบว่า อาจจะเป็นเพราะเพื่อนคนใหม่ที่เข้ามาในกลุ่ม นามว่า หยก ซึ่งหยกเป็นนักเรียนที่มาจากโรงเรียนอื่น ไม่ได้รู้จักกันมาตั้งแต่ม.1 เพื่อนๆจึงเข้ากันไม่ได้ แต่เพราะไม่กล้าพูดจึงได้ตีตัวออกห่างไป  ส่วนหยกนั้น เรียนอยู่ห้องเดียวกันกับข้าพเจ้า เป็นคนที่ร่าเริงสนุกสนาน เป็นคนที่สร้างสีสันให้กับกลุ่มเวลาที่แต่ ละคนเครียดๆกัน แต่แล้วมาวันหนึ่ง ฉันกับหยกก็ทะเลาะกัน สาเหตุเนื่องมาจาก หยกคิดว่าฉันโกหกที่ไปเที่ยวแล้วไม่บอก แต่อันที่จริง ฉันไม่ได้โกหก แค่ไม่ได้บอกเฉยๆเพราะคิดว่ามันเป็นสิทธิ์ของเราที่จะไปไหนมาไหนก็ได้ แต่หยกกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น หยกคิดว่า ข้าพเจ้าปิดบังโกหกกัน เลยไม่คุยกะข้าพเจ้า ที่แรกข้าพเจ้าก็ไม่รู้ว่าหยกโกรธเรื่องไร เลยง้อหยกนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น พอตอนหลังมาข้าพเจ้าทราบว่าสาเหตุมาจากเรื่องนี่ข้าพเจ้าจึงไม่ได้ง้อ และยังโกรธหยกด้วยที่ มาทะเลาะไม่คุยกับข้าพเจ้าเพียงแค่เรื่องที่ข้าพเจ้าไปเที่ยวไม่บอก เพราะข้าพเจ้าน้อยใจว่า เป็นเพื่อนกันมาก็นานแล้ว แต่ทำไหม เรื่องแค่นี้ให้อภัยข้าพเจ้าไม่ได้ ตอนนั้นข้าพเจ้าโกรธมาก ในความคิด ‘ไม่พูดก็อย่าพูดสิ ไม่ได้ง้อเหมือนกัน ฉันไม่ได้ผิดซะหน่อย หยกไม่ใช่แม่ฉันนะ’  แล้ววันเวลาก็ผ่านไป เพื่อนๆในกลุ่มก็เริ่มสงสัยว่าเราสองคนมีปัญหากันหรือป่าว จนในที่สุดข้าพเจ้าจึงไม่ได้ไปที่โต๊ะของกลุ่มอีกเลย

แต่ว่า ทุกวันนี้ เวลาที่ข้าพเจ้าเจอเพื่อนอีกสองคนในกลุ่มหรือเพื่อนที่ออกจากกลุ่มไป ข้าพเจ้าก็ยังทักยังพูดคุยในน้ำเสียงและลักษณะเดิม เพราะสำหรับข้าพเจ้าแล้วไม่ว่า เวลาจะผ่านไปนานเท่าไร พวกเขาก็ยังเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจข้าพเจ้ามากที่สุด แต่สำหรับหยกแล้ว จะอยู่ห้องเดียวกัน แต่ก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย  แต่บางครั้งข้าพเจ้าก็เข้าไปคุยกับหยกในแบบเดิมๆ แต่คำพูดของหยกนั้น กลับไม่ได้ให้ความรู้สึกใกล้ชิดเหมือนเดิม คำพูดของหยกมักจะเป็นถามคำตอบคำ ซะมากกว่า จนกระทั่ง ทุกวันนี้ ถ้าไม่จำเป็นไม่ใช่เรื่องงานข้าพเจ้าจะไม่คุยกับหยกอีก เพราะคิดว่า เพื่อนคนนี้ หากเป็นเพื่อนเราจริงเรื่องแค่นี้คงจะให้อภัยเราไปนานแล้ว

F@’RiN