คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::บทนำ
Writer Part:
คฤหาสน์ซาคามากิ...บ้านของตระกูลผู้ดี ชนชั้นสูงที่ใครๆก็อยากจะหารือเป็นคนสนิท หรืออะไรต่อมิอะไรด้วย...แต่คนทั้งหลายที่อยากจะสนิทด้วย ทั้งๆที่พยายามเชิญมาร่วมงาน,เชิญทำธุรกิจร่วม หรือมาเป็นเจ้าภาพงานใหญ่ๆก็แล้ว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา...
แต่มีข่าวว่า...จะมีผู้หญิงในโบสถ์หรือสาวงามถูกส่งให้เข้าไปในบ้านหลังนั้นทุกๆปี แล้วได้เรียนสูงๆที่โรงเรียนภาคกลางคืนแห่งหนึ่ง แถมยังได้กินอาหารดีๆ เสื้อผ้าสวยๆ...
..แต่ในขณะเดียวกัน เธอคนนั้นได้หายไปตลอดกาล และพ่อแม่ของธอก็ไม่เคยถามไถ่ถึงเธออีกเลย..
“แล้วฉันต้องอยู่...ที่นี่จริงๆเหรอ”
เด็กสาวนาม ‘โคโมริ ยุย’ ลูกสาวของสมาชิกในโบสถ์ชื่อดังที่ไม่ได้อยู่ในย่านนี้ เธอได้รับคำสั่ง...แกมขอร้องจากพ่อของเธอมา...
‘ยุย ลูกต้องอยู่ที่บ้านซาคามากิตั้งแต่วันนี้ไป เพราะงั้นหนูต้องทำตัวดีๆอย่าไปทำตัวก้าวร้าวกับพวกเขานะลูก’ คุณพ่อวัยราวๆสี่สิบกว่าปีบอกลูกสาวของเขาด้วยสีหน้าสลดใจ
‘เอ๋?!! ทำไมล่ะคะ บ้านเรามีปัญหาอะไร..??’ ยุยโต้ด้วยน้ำเสียงที่ใจหาย
‘มัน...จำเป็นโดยที่พ่อหลีกเลี่ยงไม่ได้’ พ่อของเธอตอบเสียงเบาหวิว ‘พ่อขอโทษ’
‘........’ เธอมองหน้าพ่อด้วยสายตานิ่งๆ แต่หัวใจกลับบีบรัดไปหมด น้ำตาที่ควรใหลมันใหลอยู่ในใจ...แต่เธอก็มั่นใจว่าพ่อของเธอมีเหตุผลและคงจำเป็นจริงๆ
‘แต่พ่ออยากบอกหนูไว้อย่างหนึ่ง...’ คุณพ่อกล่าวขึ้นมา พลางเอามือแตะบ่าลูกสาวแสนสวยของเขาอย่างเอ็นดู
‘พ่อรักหนูนะ...’
เธอไม่ใช่คนงี่เง่า...แต่ก็ไม่ใช่คนเข้มแข็ง
“พ่อไม่ได้ตั้งใจทิ้งฉัน…” เธอปลอบใจตัวเองพลางก้าวขาเข้าไปในรั้วบ้านอย่างมั่นใจ
...จะว่าไปคฤหาสน์นี้มีขนาดใหญ่มาก ตกแต่งไสตล์ยุโรปไม่เหมือนคนญี่ปุ่นเลย...ไหนจะสวนดอกกุหลาบและน้ำพุกลางสนามอีก
บอกสามคำ หรู สวย ยอด!
เธอกลืนน้ำลายเบาๆพลางเคาะประตูบ้าน
ก็อก ก็อก
“ขอโทษนะคะ...”
แอ๊ดดด.....
“มีใครอยู่ไหมคะ??” เธอมองไปรอบๆแล้วก็พบว่าห้องโถงนี้ทั้งกว้างและใหญ่แถมยังหรูสุดๆ และมันคงจะสวยงามกว่านี้ถ้ามันเปิดไฟ!
เธอวางกระเป๋าเดินทางไว้แล้วเดินสำรวจเงียบๆเพราะกลัวว่าถ้าแตกตื่นอาจจะไปทำลายข้าวของแพงๆเหล่านี้ได้...
“ไม่มีคนอยู่...??” แต่พอเธอจะเดินออกเพราะคิดว่าจู่ๆเข้ามาแบบนี้มันเสียมารยาทเกินไป หางตาดันไปสะดุดกับ...
“มั้ง.....” เธอถอนหายใจเบาๆ พลางเดินไปที่โซฟาที่มี ‘คน’ นอนอยู่
เธอเห็น ชายคนหนึ่งหน้าตาดูดีถึงขั้นหล่อ เรือนผมสีแดงทรงยุ่งๆแต่กลับดูดี เปลือกตาที่ปิดสนิทแต่แค่นี้ก็พอจะรู้ว่าดวงตานั้นคมกริบแค่ไหน จมูกโด่งเป็นสัน ในชุด...นักเรียน?
จะว่าไปนี่มันก็ค่ำแล้วนี่นะ...
“คุณคะๆ” เธอทำใจกล้าจิ้มตัวเขาเบาๆ
จิ้มๆ
“คุณ.....” เธอเริ่มเหงื่อตกไม่กล้าปลุกอ่ะ ทำยังไงดี...
…เอาน่ะ! ถ้าไม่ปลุกสถานการณ์มันคงไม่มีอะไรดีขึ้นมา มิหนำซ้ำเธอยังอาจจะต้องรอเขาตื่นซึ่งอาจจะเป็นชาติเลยก็ได้...เว่อร์ละๆผลุกชายคนนี้ดีกว่า
“คุณคะ” เธอยื่นมือไปเขย่าที่ข้อมือของชายหนุ่ม...
‘มือเย็น....เฉียบเลย!?’
“ขอโทษนะคะ!” ลางสังหรณ์เธอบอกว่าเขากำลังแย่ เธอเลยรีบเอาหูแนบกับอกซ้ายของเขาทันที
“ไร้...ชีพจร! เขาตายแล้วงั้นเหรอ!!?” เธอกล่าวอย่างตกใจ
“รอก่อนนะคะ! ฉันจะช่วยคุณเดี๋ยวนี้แหละ!”ยุยรีบร้อนรนหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาพลางกดไปที่เบอร์ของผู้ประสานงาน...
หมับ!
“ว้าย!”
จู่ๆก็มีมือขาวซีดมาแย่งมือเธอไปทั้งๆที่เธอจำได้ว่ามันนอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟาด้านหน้าเธอ และเธอก็จำได้ว่า...
...เจ้าของมือข้างนี้เขาเสียชีวิตลงแล้ว...
“อะ.....อะ....คุณ”
“เธอ....เป็นใคร?”
“ค...คือคุณยังไม่ตาย?” เธอพูดอย่างหวาดๆ เธอแอบถอยหลังลงเล็กน้อย
“...ก็ต้องแน่อยู่แล้วสิ” เขาพูดเสียงเนิบพลางจ้องเธออย่างสำรวจ
ผมสีบลอรด์ลอนสวย ดวงตาสีทับทิม ผิวขาวราวกับเป็นเนื้อเดียวกันกับหิมะ กับ...การแต่งตัวเชยๆ
‘เจ้าสาวคนใหม่..?ไม่มั้ง....เชยขนาดนี้’
“เธอเป็นใคร??” เขากดเสียงต่ำ “แล้วมาลวนลามกันรึไงน่ะ อุส่าห์หนีแฟนคลับอย่างเธอแล้วนะ”
ห๊ะ...??
เธอทำหน้างงใส่อย่างรุนแรง แฟนคลับ? ลวนลาม...?
“ฉันเปล่าลวนลามคุณนะ!” เธอเถียงกลับ
“เฮอะ!! แล้วมาที่นี่ทำไม? หา???” เขาถอดฉุน
‘แถมยังซบอกฉันอีก! แก้ตัวน้ำขุ่นๆน่ะ!!’
“ก็...พ่อฉัน” เธอมีท่าทีอึกอักแถมอายสุดกู่ ที่ต้องเล่าเรื่องให้ฟังโดยมีใจความว่า ‘พ่อสั่งให้มา’
...อนาถสุดไม่พ้น ยุยจัง....ฮืออออ....
“พ่อ? นี่เธอเลวมากขนาดเอาชื่อพ่อมาอ้างในการถึงตัวพวกฉัน??”
“ไอ้...ไอ้บ้า!” เธอหลุดด่าออกมา ตาเบิกโพลง
“ว่าไงนะ!!” เขาหันขวับมามองอย่างจิกกัด มือกำหมัดแน่น
“คุณน่ะมีสิทธิ์อะไรมาหลงตัวเองแบบนี้คะ?! แถมยังว่าฉันอีก ฉันโดนพ่อขอร้องให้มาอยู่ เพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องสะสางค่ะ!!!” ยุยพูดแล๊บใส่ ถ้าเป็นไปได้จะตั๋นหน้าหล่อๆนี่ให้หงายเงิบไปเลย!
“ฉันให้เธอ....พูดอีกทีซิ!!!!” เขาตวาดเสียงกร้าว พลางพุ่งมาจับไหล่เธอเอาไว้ ความรู้สึกเจ็บแปล๊บเกิดขึ้นที่ไหล่บางของเธอ กระดูกเหมือนจะแตกหักออกเป็นส่วนๆ
กึก!!
“ปล่อยนะคะฉันเจ็บ! หยาบคายที่สุด!!” เธอร้องออกมาพลางแงะมือให้เขาปล่อยเธอออก
“หุบปาก!! น่ารำคาญ!!!!”
เฮือก!!!
“ขะ...ขอโทษค่ะที่ทำตัวก้าวร้าวใส่” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลงและนุ่มนวลขึ้น จนแรงที่จับผ่อนลงไปไม่รู้ตัว
“ฉันขอโทษจริงๆนะคะที่ว่าคุณไปแบบนั้น....” เธอหลับตาลง
“…..” เขาจ้องหน้าเธออย่างโมโหปนหงุดหงิดแต่ พายุที่เมื่อกี้โหมกระหน่ำใส่เธอมันหยุดลงแล้ว
เธอบิดมือออกแล้วลุกขึ้น “เอ้อ...ฉันขอโทรศัพท์คืนด้วย....”
“...ไม่ให้” เขาขบกรามแน่น พลางใช้ดวงตาสีเขียวมรกตจ้องเธออย่างกดดัน
“เอ่อ...ฉัน.....”เธอทำท่าทางอึกอัก นั่นทำให้รอยยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็...
“เฮ้อ...เอาอีกแล้วเหรอครับ”
เสียงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยทอร์นาโดลูกใหญ่ดังขึ้นจากด้านหลังของเด็กสาวทำให้เธอตกใจอยู่ไม่น้อย ในขณะที่ชายหนุ่มกลับเพียงเลื่อนมือมาจับมือนิ่มของเด็กสาวไม่ให้หนีเท่านั้น
...แต่ก็ไม่ลืมที่จะเก็บรอยยิ้มแสยะนั้นเข้าไปในกระพุ้งแก้มดังเดิมเช่นกัน
“ชิ! แกอีกแล้วเหรอ”ชายหนุ่มสบถเบาๆ
“อายาโตะ...” ชายใส่แว่นพูดเสียงต่ำเป็นเชิงขู่
ในขณะที่เธอกำลังงงนั้น เธอไม่ได้งงอย่างเดียวแต่ทึ่งด้วย...ดวงตาคมกริบอย่างกับถอดแบบกันมา ผมสีดำยาวประบ่า แว่นเนิร์ดทรงสวย...
‘อายาโตะ..? ชื่อของคนๆนี้??’
เด็กสาวมองดูคนที่ชื่อว่า ‘อายาโตะ’ อีกครั้ง
...หล่อก็หล่ออยู่หรอก แต่คะแนนความเท่นั้นหายไปตั้งแต่เขาตะคอกใส่ฉันแล้วล่ะ...
เธอถอนหายใจออกมา ซึ่งมันทำให้เรียกความสนใจของชายหน้าหล่อทั้งสองได้เป็นอย่างดี
“ขอโทษที่เสียมารยาทครับ ว่าแต่คุณคือ...”
“โคโมริ ยุย ค่ะ” เธอยิ้มแป้น นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาถามไถ่เธอแบบนี้ ตั้งแต่เข้ามาในบ้าน
“เอ๋!? เธอคนนั้น.....!!” อายาโตะอ้าปากค้าง
“อายาโตะ หุบปากหน่อยแมลงเข้าได้สิบกว่าตัวแล้วมั้ง” เรย์จิแขวะเสียงเย็น จนเขาหันมาถลึงตาใส่
“พ่อฉันบอกพวกคุณแล้วสินะคะ” ยุยถามตามความคิด
“ครับ พวกเราทราบแล้ว” เรย์จิพยักหน้า “ว่าแต่ ‘มือ’ น่ะปล่อยได้หรือยังครับ”
เด็กสาวหันหน้าไปมองที่มือของตัวเองตามสัญชาตญาณ ก็พบว่ามือเย็นกำลังกุมมือของเธอเอาไว้อยู่...แถมใบหน้าก็ใกล้กันมาก...
“ว้าย!” เธอเผลอสะบัดมือออก พลางผลักเขาออกไป
“หึๆๆ” โดยที่เขาเพียงหัวเราะเสียงต่ำเท่านั้น...กวนไปไหนกันนะ!
“ถ้าคุณคือเธอคนนั้นก็กรุณาตามผมมาด้วยครับ” เรย์จิกล่าวเป็นเชิงสงบศึกพลางเดินนำไปอย่างไม่แยแสเธอเลยแม้แต่น้อย
“เราคงเจอกันอีกยาวแน่ๆแหละ” อายาโตะลุกขึ้นยืนพลางจัดผมให้ดี “เธอ...เหนื่อยแน่!ยัย-อก-แบน!!”
“อายาโตะคุง!” เธอเหวใส่หน้าแดงระเรื่อ
“ยัยชิชินาชิเอ๊ย ฮ่าๆๆ!!อย่าหวังว่าจะได้โทรศัพท์คืน!!!” ว่าแล้วเขาก็เดินล้วงกระเป๋าตามเรย์จิไป
“อ๊ะ...! เอามือถือฉันคืนมานะคะ~!!” เธอรีบไปจูงกระเป๋าแล้ววิ่งตามไปทันที
.
.
“หึๆ....เจ้าสาวคนใหม่งั้นเหรอ ชักสนุกแล้วสิ…” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงระรื่น พลางมองของในมืออย่างสะใจ
...โทรศัพท์สีชมพูอ่อนและ.....สร้อยไม้กางเขนสีเงินที่แอบจิ๊กมา...
“เธอ..ต้องเป็นของฉัน!!!”
……………………………..
จะปีใหม่แล้วก็ขอให้มีความสุขมากๆ...นะคะ แล้วก็ Merry'x mas ย้อนหลังน้าาา
ความคิดเห็น