SETTER [ยองดง] #เซ็ตเตอร์ยองดง ft. อูฮวี&หลินโฮ

ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 6 [100%]

CHAPTER 6

"ไอ้ดง..ไอเหี้ย ทำไมไม่ใส่เสื้อ!"

"ผมลืมหยิบเสื้อมา พี่จะโวยวายทำไมวะ"

"ไอ้เหี้ย ไอทุเรศ"

ขณะนี้ดงฮยอนอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำปกติ เพียงแต่...ตอนก่อนมาอาบน้ำ เขาง่วงมากและกำลังเบลอๆ เลยลืมหยิบเสื้อมา แต่พอตอนออกมาพี่ยองมินก็มองมาที่เขาพร้อมกับทำตาโต แล้วก็ใช้มือปิดตา ก่อนจะก่นด่าสารพัด

สาวแตก...

"โห...แค่นี้ด่า ไม่โป๊แล้ว"

ดงฮยอนใช้ผ้าเช็ดตัวคลุมลงบนไหล่และกระชับให้แน่นขึ้น

ในขณะที่ยองมินหันหลังและเดินนำไปก่อนแล้ว

"ชอบรีบเดินอ่ะ และผมก็เดินไม่ทัน"

ดงฮยอนบ่นอุบ เมื่อยองมินเดินนำหน้าเขาไปมากแล้ว

"ขาสั้นเอง ช่วยไม่ได้"

ดงฮยอนเบะปากแล้วมองคนตัวสูงกว่าที่เดินนำหน้าเขาไปหลายก้าว 

"ขาสั้นเอง ช่วยไม่ได้ แบร่ๆ"

ดงฮยอนดัดเสียงให้เล็กๆ แล้วก็แลบลิ้นใส่คนตัวสูงกว่า

"เดินเร็วดิ๊ ทำตัวขาสั้นอยู่นั่นล่ะ"

ยองมินหันมาดุดงฮยอน ที่ก้าวเท้าช้ากว่าเขาหลายก้าว

"ครับ คุณท่าน"

ดงฮยอนกลอกตาไปมาและรีบวิ่งให้ทันยองมิน

เขาสองคนเดินมาถึงห้อง ยองมินก็ไล่ให้ดงฮยอนไปใส่เสื้อ และตัวเขาก็รออยู่ข้างนอกห้อง

นานแล้ว ... นานเล่า

'ปัง ปัง ปัง!' 

มือหนาทุบประตูไม้บานใหญ่ที่กั้นระหว่างเขากับคนตัวเล็กกว่า

"ไอ้ดง กูให้อีก2นาที"

ยองมินตะโกนเข้าไปในห้อง

2 นาทีผ่านไป

แกร๊ก!

มือหนาบิดลูกบิดประตูเข้าไป สายตาก็มองไปยังไอ้เด็กกวนตีนที่เขาชอบเรียก

เสื้อยังไม่ใส่!

มานั่งเซ็ทผมทาแป้ง...

"ไอ้เหี้ยดง..มึงทำอะไร!"

ยองมินพูดออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับขยี้หัวจนยุ่งเหยิงไปหมด

"ซักผ้าครับผม"

ดงฮยอนตอบในขณะที่มือกำลังบีบเจลเซ็ทผม

"มึงไปใส่เสื้อเลยนะ ก่อนที่ตีนกูจะแข็ง!"

ยองมินขมวดคิ้วมุ่น ดงฮยอนจึงหันมามองยังตันเสียง

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเมื่อเด็กที่ยองมินไม่ค่อยชอบนักไม่ต่อปากต่อคำกับเขา แต่ใช้สายตาเรียบนิ่งมองมาหาเขาแทน

ขาที่เขายองมินบอกว่าสั้นนักสั้นหนา ตอนนี้มันกำลังค่อยๆก้าวมาหาเขาอย่างช้าๆ

ระยะห่างค่อยๆลดลงเรื่อยๆ สายตาเรียบนิ่งที่มองมาหาเขาอย่างไม่วางตา

อีกคนต้อนยองมินจนชิดฝาผนัง

และสายตาของดงฮยอนที่มองมาทำให้ยองมินต้องหลบสายตาไปทางอื่น

ลำแขนขาวทั้งสองข้างกักตัวยองมินไว้จนมุม

"ไอ้ดง ออกไป"

ยองมินหลับตาปี๋

"ดุจังนะ"

น้ำเสียงดูผิดหวังนิดๆออกมาจากปากของดงฮยอนราวกับว่ากำลังน้อยใจอะไรบางอย่าง

ยองมินหรี่ตาขึ้นเล็กน้อยแต่ก็เห็นว่าคนตัวเล็กกว่ายังมองหน้าเขาอยู่จึงหลับตาปี๋เหมือนเดิม

"เอะอะๆ ก็ตีนแข็ง"

ดงฮยอนกระซิบข้างหูของยองมินและก็ยิ้มออกมา

"ผมอยากจะทำให้ 'อย่างอื่น' ของพี่แข็งบ้างจัง"

ฟู่ววว! 

แรงลมจากปากดงฮยอนเป่ารดใบหูของยองมิน

ดงฮยอนถอยห่างออกมาและดูสีหน้าของยองมิน

"ฮ่าๆๆฮ่าาๆ โอ๊ย!ขำอ่ะ"

เสียงหัวเราะของดงฮยอนทำให้ยองมินค่อยๆลืมตาขึ้นมา

"หน้าพี่โครตตลกเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ"

ดงฮยอนหัวเราะเสียงดัง

ไอ้เด็กเหี้ย รู้ไหมกูใจเต้นกับมึงเท่าไหน!

นั่นคือความคิดของยองมิน

"อ่ะๆเดี๋ยวใส่เสื้อแล้วก็ไปได้ละ"

ยองมินไม่ได้พูดอะไรตอบไป เขากุมอกข้างซ้ายและเปิดประตูเดินออกมาจากห้องทันที

"หู้วววว"

ปากของยองมินพรูลมออกมาอย่างโล่งอก

ที่เขาใจเต้น...ก็เพราะว่าเขาโมโห

ใช่!เขาโมโห

ไม่ได้คิดอะไรเลย...

แค่ผิวขาวๆ

กลิ่นหอมของแป้งเด็ก

ปากบวมๆ

"โว้ยยยย!" 

ยองมินขยี้หัวอย่างหงุดหงิด และเป็นจังหวะเดียวที่ดงฮยอนเปิดประตูออกมาเห็น

ยองมินเหลือบตาไปมองนิดหน่อยและเดินหนีทิ้งอีกคนยืนงงอยู่

โกรธ ... แน่เลย

นั่นเป็นความคิดของดงฮยอน

"อย่างงี้ต้องง้อ"

ยองมินเดินมาถึงรถมอเตอร์ไซค์สีดำคันใหญ่ของเขา และเสียบกุญแจเข้าช่องเรียบร้อย

ก่อนจะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ และหยิบหมวกกันน็อกขึ้นมา...

หมวกมีใบเดียวอีก...

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังดงฮยอนที่กำลังเดินใกล้เข้ามา

"เอ้า"

ยองมินยื่นหมวกกันน็อกให้ดงอยอนแล้วหันหน้าไปทางอื่น

"พี่ใส่เหอะ.."

มือเล็กดันหมวกกันน็อกกลับมาให้เขา

ยองมินจึงหันขวับไปมองดงฮยอนทันที

ก็เห็นว่า...มันยืนยิ้มให้เขาอยู่

"ผมขอโทษนะ"

ยองมินแกล้งหันหน้ามองไปทางอื่น

"ก็ไม่ได้โกรธสักหน่อย"

ยองมินพูดเบาๆ

"ห๊ะ!พี่ว่าอะไรนะ"

ดงฮยอนถามอย่างสงสัย

"รำคาญมึง.."

ยองมินพูดแบบรำคาญ

"รำคาญได้ แต่หายโกรธผมนะ"

"เออ! กูไม่ได้โกรธอะไรทั้งนั้นแหละ ใส่หมวกกันน็อกซะ กูไม่อยากให้ใครตายเพราะกู"

ยองมินยื่นหมวกกันน็อกให้ดงฮยอนอีกที อีกฝ่ายก็รับมันไปโดยไม่พูดอะไรแต่ก็ยิ้มๆให้ยองมิน

ดงฮยอนสวมหมวกกันน็อกเสร็จก็ขึ้นซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ของยองมิน

ทุกอย่างปกติดีหมด...จนกระทั่งยองมินขับมาได้ครึ่งทาง

ปึก!

หัวเล็กๆที่มีหมวกกันน็อกครอบอยู่ของดงฮยอนซบลงตรงกลางหลังของยองมิน

ยองมินจอดรถข้างทางและกำลังจะหันไปด่า...แต่สิ่งที่เห็นทำให้เขาเปลี่ยนใจ

ดงฮยอนหลับ!

มือหนาของยองมินเอื้อมไปข้างหลังเพื่อหามือเล็กของดงฮยอน

เขาจับมือทั้งสองข้างให้มาวางตรงเอวเขา

ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เดี๋ยวจะได้หงายหลังตายกันพอดี!

ยองมินคิดแบบนั้น...

จนเขาขับรถมาจนถึงบ้านมันก็ยังไม่ตื่น....

"ไอ้ดง..."

กริบ....

"ไอดงเว้ยยยย!"

"โอ๊ะ..."

ดงฮยอนสะดุ้งตื่นและรีบลงจากรถ

"แม่งนอนหรือตายวะ ถอดหมวกกูมา!"

ดงฮยอนรีบแกะหมวกกันน็อกอย่างรนๆและส่งให้ยองมิน

"ผมรออยู่ตรงนี้นะ"

ดงฮยอนขยี้ตาและหาววอดๆ

"ไม่ต้อง เข้าไปกับกูนี่แหละ"

ยองมินลงจากรถและกำลังจะเข็นรถเข้าไปในบ้าน

"ไม่เอา เกรงใจคนที่บ้านพี่"

"เดินตามกูมา แม่กูไม่กัดหรอก"

"แต่..."

"กูจะโกรธมึงละ"

ดงฮยอนทำได้เพียงเดินก้มหน้าตามยองมินเข้าไป 

บ้านของยองมิน เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น ข้างนอกเป็นลานจอดรถกับสนามหญ้า ส่วนภายในบ้านเป็นสีโทนเหลืองออกส้ม ให้ความรู้สึกอบอุ่น

"นี่...พี่ยองมิน บ้านพี่คนเยอะไหมอ่ะ"

 ดงฮยอนเดินหลบหลังยองมินและกำเสื้อของคนตัวสูงเอาไว้เสียแน่นมองไปรอบๆบ้านอย่างสำรวจ

"เยอะมาก"

ยองมินตอบในขณะที่เดินเข้ามาในบ้านและเปิดทีวี

"จริงหรอ!งั้นผมไปรอข้างนอกนะ"

ดงฮยอนทำเสียงตกใจและปล่อยเสื้อของยองมินที่กำไว้และกำลังจะเดินออกไป

"มานี่!เยอะห่าอะไรเล่า มีพ่อกู แม่กูแล้วก็กูนี่แหละ"

ยองมินดึงแขนเสื้อดงฮยอนไว้ไม่ให้ไปไหน

"ไม่รู้แหละ ผมไปรอข้างนอกนะ"

ดงฮยอน พยายามแกะมือยองมินออกแต่อีกคนกำเสื้อเขาไว้แน่นเหลือเกิน

"ยองมิน...มาแล้วหรอลูก พาเพื่อนมาหรือเปล่า"

เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนดังออกมาจากที่ไหนสักแห่งของบ้าน

ดงฮยอนที่พยายามแกะมือยองมินออกก็หยุดชะงักและชะโงกไปดูยังต้นเสียง

หญิงสาววัยกลางคนร่างเล็ก ที่อยู่ในชุดอยู่บ้านธรรมดาแต่มีเอี๊ยมสำหรับทำอาหารใส่ไว้อยู่ปรากฏตัวขึ้น

"แม่...เด็กมันดื้ออ่ะ บอกให้เข้ามาก็จะไม่เข้า"

ยองมินปล่อยแขนเสื้อของดงฮยอนและเดินไปหาผู้เป็นแม่

ส่วนดงฮยอนเพียงแค่ยิ้มและโค้งตัวให้ผู้เป็นแม่ของยองมิน

"นี่ชื่ออะไรลูก แม่ไม่เคยเห็นหน้าเลย"

แม่ของยองมินเอ่ยถามดงฮยอน

"ผมชื่อดงฮยอนครับ เพิ่งย้ายมาใหม่"

ดงฮยอนตอบแบบเขินๆ

ผู้เป็นแม่ของยองมินเดินผ่านยองมินไปราวกับยองมินเป็นอากาศ เสร็จแล้วก็เดินไปหายังดงฮยอนที่ยืนเขินอยู่ เธอพาดงฮยอนมายังโต๊ะทานอาหารที่มีอาหารวางเรียงกันเป็นระเบียบ 

"มานี่มาลูก...แม่ทำกับข้าวไว้ให้ดงฮยอนกับยองมินแล้ว กินเยอะๆนะลูก"

ส่วนยองมินน่ะหรอ...

ยืนมองค้อนไปยังดงฮยอน ที่คุยกับแม่เขาถูกคอยิ่งกว่าอะไร

แม่รักควานลินกับอูจินมากนะ

แต่ก็ไม่คุยเยอะเท่านี้

แล้วไอ้เด็กนี่เป็นใคร เจอแม่เขาครั้งแรกก็สนิทกันขนาดที่แม่เมินเขาไปเลย...

"เอ้า!ยองมินยืนทำอะไรลูก มากินข้าวกับน้องสิ"

ทั้งแม่และดงฮยอนมองมาที่ยองมิน

"แม่มีลูกคนเดียวคือผมอ่ะ ไม่มีน้องสักหน่อย"

ยองมินเดินไปกอดผู้เป็นแม่

"รับดงฮยอนเป็นลูกอีกคนก็ดีเหมือนกัน น่ารักจังเลย"

"น่าเตะซะมากกว่า"

...

หลังจากที่แม่ของยองมินขอตัวขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อไปดูแลคุณพ่อที่ปวดหัว ไม่สบายอยู่

ยองมินและดงฮยอนก็นั่งทานอาหารกัน

"เด็กเลว...ผักไม่กิน"

ยองมินพูดในขณะที่ดงฮยอนเขี่ยเห็ดออกจากจาน

"ผมไม่ชอบนี่"

ยองมินใช้ช้อนตักเห็ดในจานของดงฮยอนมาวางไว้ในจานตัวเอง

"เดี๋ยวกูกินเอง"

"พี่ยองมินชอบกินเห็ดหรอ"

"เปล่า แค่กูกินง่าย ไม่เรื่องมากแบบมึง"

ยองมินพูดเสร็จก็ตักอาหารเข้าปากตัวเอง

"ถ้าพี่กินง่ายจริง..."

"ทำไมพี่ไม่กินผมล่ะ"

--100%--

IM♡KIM♡WOON♡JIN♡HWI♡LIN♡HO

 

♡ TO BECONITED ♡ 

               /|\

     ____________

TALK:

ไอ้น้องดงเอ๊ยยยย หนูคิดอะไรอยู่ลูก5555 

ขอขอบคุณแอคเคาท์ทวิตเตอร์

@SkyWtnbp

@la9_a

มันคือสิ่งเล็กๆที่ทำนักเขียนมีกำลังใจขึ้นมากค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะที่ติดตามเรื่องของเราาาา