SETTER [ยองดง] #เซ็ตเตอร์ยองดง ft. อูฮวี&หลินโฮ

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 [100%]

CHAPTER 4

รถตู้ของโรงเรียน 'วายจี' ถูกจอดเทียบกับประตูโรงเรียน 'แบรนด์นิวส์' ดงฮยอนยกสัมภาระของตัวเองลงจากรถและเอ่ยขอบคุณลุงคนขับรถตู้ที่มาส่งเขา ดงฮยอนยืนอยู่ตรงหน้าประตูโรงเรียน 'แบรนด์นิวส์' อย่างเก้ๆกังๆ ไม่รู้ว่าควรไปทางไหนต่อ ก่อนจะนึกได้ว่ามีเบอร์ครูแดนอยู่ในเครื่อง

ดงฮยอนหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะไล่หารายชื่อของครูแดน สักพักเขาก็ต่อสายถึงครูแดนได้

"ฮัลโหลครับ ครูแดนพูดสายครับ"

ปลายสายตอบกลับมาอย่างสุภาพ ดงฮยอนได้ยินเสียงคนคุยกันซอกแซก คาดว่าครูแดนคงจะยุ่งอยู่แน่ๆ

"ครูแดนครับ ผมดงฮยอนนะครับ"

"ดงฮยอนนา มาถึงหรือยังลูก ครูรอหนูอยู่คนเดียวนะครับ "

"ผมมาถึงแล้วครับครูแดนแต่ผมไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อ" 

ดงฮยอนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆนิดหน่อย

"อ่าา ฟังครูนะดงฮยอน นายเอากระเป๋าไปฝากที่ซุ้ม รปภ. หน้าโรงเรียนก่อนนะ แล้วเดินตามทางที่ครูบอก..."

ดงฮยอนเอากระเป๋าไปฝากไว้ตามที่ครูแดนบอก

เขาใช้เวลาจำทางที่ครูแดนบอกสักพัก

ตามทางที่เดินมามีนักเรียนอยู่ประปราย เพราะนี่ก็เย็นมากๆแล้ว

มีนักเรียนบางกลุ่มมองดงฮยอนแล้วก็หันหน้าไปซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้ แต่ก็คงจะแปลกหน้าล่ะมั้ง

หรือว่าตัวเองหล่อเกินไป?

นี่คือความคิดของดงฮยอน

แล้วก็...มาถึงจนได้

'โรงยิมของโรงเรียนแบรนด์นิวส์'

"ยองมินไปไหน" 

ครูแดนถาม หลังจากที่เช็คชื่อคนในชมรมเสร็จแล้ว

"อ้อ มันยังไม่มาเลยครับ" 

อูจินตอบ

"มาแล้วครับ"

ยองมินตะโกนตอบทันทีที่มาถึงและนั่งลงที่แถวหลังสุด คนในชมรมหันมามองที่ยองมินเป็นตาเดียว เขาใส่นักเรียนของโรงเรียนมา

"ทำไมไม่ใส่ชุดกีฬามา" 

ครูแดนทำเสียงดุ 

"ผมไม่อยากถ่ายรูป" ยองมินก้มหน้าบีบมือตัวเองเล่นอย่างประหม่า

"อะไร?ถ่ายรูปอะไร?" ครูแดนถามอย่างไม่เข้าใจ

"เอ้า!ครูแดนจะให้พวกเรามาเขียนใบลาออกไม่ใช่หรอครับ แล้วที่ใส่ชุดมาก็มาถ่ายรูปหมู่ครั้งสุดท้าย" 

อูจินตอบครูแดน

เพี้ยะ!

ฝ่ามือของครูแดนประทับลงตรงกลางหน้าผากของอูจิน

"โอ๊ย!เจ็บนะครู"

"พูดมั่วซั่ว"

ครูแดนเลิกสนใจอูจิน

และยกข้อมือขึ้นมามองนาฬิกา

ทำไมมาช้าเนี่ยดงฮยอน?

กึก!

ทันทีที่ประตูโรงยิมเปิดขึ้น ทุกสายตาก็มองไปยังชายหนุ่มร่างสูงตัวบาง ที่เดินเข้ามาในชุดกีฬาโรงเรียนแบรนด์นิวส์

ยกเว้นสายตาเดียว...ที่ไม่ได้มองไปยังชายหนุ่มคนนั้น

'เหี้ย!อูจินจะเอาคนนี้'

'โอมายก็อต'

'ขาขาวชิบหาย'

'มาจากสวรรค์ป้ะเนี่ย'

'ตายครับตาย..."

'ใครอ่า'

หลายสายตาหลายเสียงถูกส่งมาให้ดงฮยอน ทำให้เขาประหม่า และทำได้เพียงแค่ยิ้มตอบกลับไปยังสายตาเหล่านั้น

จนเมื่อเขาเดินมายืนอยู่ข้างๆครูแดน

ทุกเสียงก็เงียบลง

"อ้ะ..แนะนำตัวก่อนเลย" ครูแดนตบไหล่ดงฮยอนเบาๆ

"สวัสดีครับ ชื่อ คิมดงฮยอน เรียนอยู่มัธยมปลายปีหนึ่ง อายุ16ปีครับ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนโควต้านักกีฬาจากโรงเรียนวายจี"

ดงฮยอนโค้งตัวให้กับทุกคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา และก็ยิ้มให้นิดหน่อย

"เหี้ย...วายจีเลยหรอวะ" 

ควานลินกระซิบกับอูจิน

"ครูแดนแม่งรักยองมินจริงๆอ้ะ ถึงขนาดไปหาเซ็ตเตอร์จากวายจีเลย"

 อูจินกระซิบตอบ

"กูว่านะ..ไม่รอดหรอก หลายคนละ ไอมินมันก็ถอดใจแล้วด้วย"

"เออ"

อูจินและควานลินหันไปมองเพื่อนคนสนิทด้านหลัง ที่ยังนั่งก้มหน้าท่าเดิมไม่เปลี่ยน

"อิม ยองมิน..."

ครูแดนเอ่ยเรียกยองมินเสียงเรียบ เหล่านักกีฬาในทีมที่กำลังนั่งคุยกันก็ต่างพากันเงียบ

"ครับ"

ยองมินตอบทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ เขาไม่อยากจะเงยหน้ามองเซ็ตเตอร์คนใหม่เลย เพราะมาจากวายจีที่เป็นโรงเรียนที่เขาแพ้มาตลอด และเป็นโรงเรียนที่ใครอีกคนย้ายไป

"มาลองบอลกับน้องมา"

ครูแดนช่างสรรหาให้เขา

แต่เขาก็ทำพัง

เอาไงก็เอาเถอะ ยังไงก็ทำไม่ได้

เซ็ตเตอร์แม่งก็เหมือนๆกันหมด

ยองมินหยิบลูกหนังจากตะกร้าใบเดิม ครั้งสุดท้ายที่จับมันก็ประมาณ 2 เดือนที่แล้ว

คราวนี้มันก็จะกลับมาหลอกหลอนเขาอีก

แต่ครั้งนี้ ครั้งสุดท้ายแล้วนะ

ทำให้จบๆไป

ยองมินเดินก้มหน้าไปยังสนามขนาดความยาว 18 เมตร กว้าง 9 เมตร ถูกแบ่งออกด้วยตาข่าย ทำให้เกิดฝั่งแดนขนาด 9×9 เมตร

เซ็ตเตอร์คนใหม่ยืนรอเขาอยู่ที่แดนหน้าแล้ว

ยองมินจะไม่มองหน้าเซ็ตเตอร์คนไหนอีกแล้วนอกจาก...เซอุน

เขาเดินไปถึงสนามแดนหน้าและหันหน้าเข้าหาเซ็ตเตอร์คนใหม่

ยองมินยังก้มหน้ามองลูกวอลเลย์บอลในมือ

ความเงียบระหว่างยองมินกับเซ็ตเตอร์คนใหม่ก่อตัวขึ้น ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาสักคำ

ให้ความรู้สึกแตกต่างและใจเต้นกับยองมินอย่างบอกไม่ถูก...

"เริ่มเลยไหม?"

ยองมินก้มหน้างุดและพูดเสียงแผ่ว

"เดี๋ยวดิพี่"

เสียงพูดปนหัวเราะของฝ่ายตรงข้าม ทำให้ยองมินแปลกใจ

หัวเราะหรอ? ไม่มีเซ็ตเตอร์คนไหนหัวเราะให้เขานอกจากเซอุน

ไอ้เด็กนี่คนแรกเลย..

".."

"ครูแดนบอกว่าพี่เล่นกับใครไม่ได้เลยหลังจากเซ็ตเตอร์คนเก่าออกไป"

สนิทกับครูแดนแค่ไหน?ถึงได้รู้เรื่องเขา

"รำคาญ" 

ยองมินสบถเบา

"ผมได้ยินนะเว้ย พี่พูดว่ารำคาญอ้ะ"

เสียงโครตกวนตีน..

ยองมินคิดแบบนั้น 

ทั้งๆที่ไม่เห็นหน้าแท้ๆ เขาก็รู้สึกว่า

'ไอ้เด็กนี่ไม่ธรรมดา'

"เอาเร็วๆดิ๊ กูรำคาญ"

เขาพูดอย่างหัวเสียนิดหน่อย

"ถุงยางล่ะ"

ความอดทนเขามีน้อย

และมันหมดแล้ว...

"ไอ้เชี่ยนี่" 

ยองมินจิ๊ปากและเขาเผลอ...

เขาเผลอเงยหน้าขึ้นมา...

ใบหน้าเรียวเล็กประกอบด้วย คิ้วสีเข้ม รองรับกับจมูกโด่ง ตามด้วยตาโตที่บัดนี้เหลือเป็นเพียงขีดเล็กนิดเดียวเพราะรอยยิ้ม สุดท้ายคือปากสีพีชและฟันที่เรียงตัวกันสวย

สิ่งที่ยองมินคิดอย่างไม่ตั้งใจคือ...

'เหี้ย น่ารักชิบหาย'

"มองหน้าผมสักทีนะ"

เสียงของดงฮยอนดึงสติยองมินกลับมา

".." 

สมองยองมินกำลังประมวลผล...

"มองตาผมสิ มองปากทำไมอ่ะ"

สายตายองมินเลื่อนไปประสานกับดงฮยอนโดยอัตโนมัติ

ยองมินไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองมองปากอีกคนตอนไหน

"กวนตีน" 

"ปากร้ายแบบที่ครูแดนบอกเป๊ะเลย"

ชักจะรู้เรื่องของเขาเยอะไปแล้ว

".."

"ไหนเซ็ตเตอร์คนเก่าทำยังไง พี่ถึงได้ติดเขาขนาดนั้น?"

'มันทำให้กูรักยังไงล่ะ'

ยองมินอยากบอกนะ แต่เขาบอกใครไม่ได้จริงๆ

"ล้านเปอร์เซ็นต์มึงก็ทำไม่ได้แบบเขา"

ยองมินมองค้อนไปยังดงฮยอน

แต่อีกคนก็เบะปากแล้วก็พยักหน้า

ใครๆก็กลัวเขานะ

แต่เด็กนี่ ไม่มีความกลัวเลย

"ขี้ดูถูกจังวะพี่"

ดงฮยอนหัวเราะ

"มึงยอมรับเถอะ ว่ามึงก็ไม่ต่างอะไรกับเซ็ตเตอร์คนอื่นที่ครูแดนหามาให้กู"

ตัวตีหัวเสามองไปยังเซ็ตเตอร์ตั้งแต่หัวจรดเท้า จะเรียกสายตาแบบนี้ว่าการ 'มองเหยียด' ก็ได้

"หึหึ"

เสียงหัวเราะในลำคอของดงฮยอน

ทำให้ยองมินรู้สึกขนลุกอย่างประหลาด...

".." แต่เขาต้องพยายามเย็นชาและเก็บอาการไว้

"พี่คงลืมว่าผมเป็นเซ็ตเตอร์ ผมอ่านเกมส์เป็น"

"แล้วไงวะ?"

ยองมินเอียงคอถาม

"ดวงตาของพี่สั่น มือของพี่ก็บีบเข้าหากันซะแน่น"

".."

"มันคืออาการของคนที่...กลัว"

ใช่...ยองมินกลัว

กลัว...คำพูดเมื่อสองเดือนที่แล้วของครูแดน

กลัว...อดีตที่เขาเคยเป็น

กลัว...ทุกอย่าง

พรึ่บ!

มือบางของดงฮยอนจับลงบนไหล่หนาของยองมิน

ยองมินรู้สึกตกใจจนเกือบจะปัดออก แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นไอ้เด็กกวนตีน และอะไรก็ไม่รู้ทำให้เขาไม่ปัดมือมันออก

"เดี๋ยวพี่ตีบอลมาให้ผมนะ..แล้วทีเนี้ย ผมก็จะเซ็ตไปให้พี่...พี่ก็ทำยังไงก็ได้ให้มันข้ามเน็ทไป" 

".." 

"โอเคป้ะ"

"เออ..." 

ยองมินตอบกลับนิ่งๆและก้าวถอยหลังเพื่อตั้งหลัก

"เหี้ย!ไอมิน..."

"ตายห่าแล้ว"

"โอมายก็อด"

"เหยดเขร้"

"แม่ง..."

ตึก ตึก ตึก!

เสียงของลูกหนังเด้งตกลงบนพื้นของเขตตรงข้ามที่ยองมินยืนอยู่ ช่วงเวลาที่ลูกวอลเลย์บอลผ่านเน็ทไป เขาหลับตาปี๋ และได้ยินเสียงสบถคำหยาบคายของเพื่อนเขาออกมานับไม่ถ้วน

ตอนนั้นคิดถึงแค่...ใบลาออก

ส่วนตอนนี้...

คิดถึงแค่...เซ็ตเตอร์คนใหม่ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆเขา

'คิมดงฮยอน'

               --100%--

IM♡KIM♡WOON♡JIN♡HWI♡LIN♡HO

♡ TO BECONITED ♡ 

               /|\

     ____________