SETTER [ยองดง] #เซ็ตเตอร์ยองดง ft. อูฮวี&หลินโฮ

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3 [100%]

CHAPTER 3

"เซ็ตเตอร์ตัวสุดท้ายของโรงเรียนแล้วนะ เป็นอดีตนักบาส เขาไม่ได้มาสมัคร แต่ครูไปขอร้องมา น้องอาจจะเข้ากับคนไม่เก่ง แต่ขอให้ทุกคนดูแลน้องด้วย"

ครูแดน หรือ 'คัง แดเนียล' เอ่ยขึ้นด้วยความกังวลใจท่ามกลางนักกีฬาวอลเลย์บอลชายของโรงเรียน 'แบรนด์นิวส์' เขาเป็นครูวิชากีฬา รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทีมวอลเลย์บอลทำมา

เด็กๆในทีมตั้งใจเป็นอย่างมาก และมันกำลังจะไปด้วยดี ถ้าเซ็ตเตอร์ตัวเกร็งของโรงเรียนไม่ลาออกเสียก่อน...

พอหาเซ็ตเตอร์มาให้ตัวตบหัวเสาได้ลองเล่น ก็ไม่มีใครเซ็ตได้สักคน

จริงๆแล้ว มันอาจจะเป็นเพราะยองมิน แต่...ให้เขาคัดเด็กคนนี้ออกหรอ?

ถ้าคัดออก ทีมเราแพ้แน่!

"ถ้าไม่ได้...คงถึงคราวทีมเรายุบ" ยังพอมีหวังกับเด็กที่เขาหามา...

ต้องได้สิ...ทีมเราต้องไม่ยุบ!

"เอาล่ะ นี่คือ 'ยู ซอนโฮ' เซ็ตเตอร์คนใหม่ของทีมเรา"

เด็กชายผิวขาวราวกับน้ำนมที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆครูแดน ทำให้ยองมินสงสัยอะไรหลายๆอย่าง

เป็นนักบาส ทำไมเตี้ย?

ไหวหรอ?

ลูกคุณหนูป้ะ?

"มึง น้องน่ารักอ่ะ กูชอบเค้า" ควานลินที่นั่งข้างกัน กระซิบเบาๆให้ยองมินได้ยิน

"ไอ้ลิน ไอ้สัส กูจอง" แต่กระซิบเบาแค่ไหนก็ไม่พ้นหูอูจินไปได้

"ลูกคุณหนู ไม่ไหวหรอก" ยองมินพูดกับเพื่อนทั้งสองคนแล้วมองไปยังเด็กที่ก้มหน้า ส่วนครูแดนก็พูดเรื่องของเด็กนั่นจนละเอียดยิบ

ครูแดนเอ็นดูมัน?

ชิ!หมั่นไส้อ่ะ ครูแดนเอ็นดูเขามากที่สุดตังหาก

"ยองมิน"  เห็นไหม พอพูดถึงก็เรียกเลย

"ครับ" ยองมินยิ้มให้ครูแดนแล้วหันไปยังซอนโฮที่ยังยืนก้มหน้าท่าเดิม

"มาลองกับน้องหน่อย" 

ยองมินลุกขึ้นพร้อมกับหยิบลูกวอลเลย์บอลในตะกร้าและเดินนำไปยังสนาม

เขาเดินมาถึงแดนหน้าของสนามและเด็กนั่นก็เดินตามเขามา จนมายืนข้างๆเขา

ก้มหน้า...ทำไม?

"ก้มหน้าหาบิดามึงหรือไง" ยองมินพูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคน

".." ซอนโฮก็ยังเงียบและก้มหน้า

"มองหน้ากู 'ยู ซอนโฮ'" 

ยองมินออกเสียงเน้นชื่อของซอนโฮชัดๆ

".." 

"ไม่มองหน้าแล้วจะรู้ใจกันได้ยังไง"

".."

"เซ็ตเตอร์สัมพันธ์กับตัวตบมากที่สุดนะ"

สาบานเลยว่ายองมินไม่ได้คิอะไร เพียงแค่ไม่อยากจะใช้อารมณ์รุนแรงกับซอนโฮ เหมือนอย่างเซ็ตเตอร์คนอื่นๆที่สมัครเข้ามา

ถ้าทำไม่ได้ ทีมจะถูกยุบทันที

'ยู ซอนโฮ' ความหวังสุดท้ายของ 'อิม ยองมิน'

"ครูครับ น้องไม่มองหน้าผม"

ยองมินตะโกนหาครูแดน ที่ยืนรอดูอยู่นอกสนาม

"นั่นคือเรื่องของเซ็ตเตอร์และตัวตีนะ ลองคุยๆกันก่อน ครูรอได้"

ครูแดนตะโกนกลับมาหายองมิน

"ยองมินคนตอแลร์แห่งปีครับผม ครูแดนฮะ มันกำลังเต๊าะน้อง ดูเล่ห์เหลี่ยมมันสิครับ น้องจะเป็นยังไงบ้าง" 

เสียงอันแสนกวนของควานลินลอยเข้าหูของยองมิน ทำให้เขาหันขวับไปยังเพื่อนตัวดี

"ลินครับ หวงหรอครับ" ยองมินตะโกนกลับหาเพื่อนตัวแสบ

"ลินไม่หวง จินหวงตังหาก อย่าเต๊าะน้อง กูสงสาร" อูจินพูดปนขำ

"นี่ นั่งเงียบๆแบบคนอื่นเป็นไหม แบบนี้น้องในทีมคงจะนับถือน่าดู" ครูแดนหันมาดุยองมินและอูจิน สองตัวแสบเลยหน้าหงอยไป ส่วนคนในทีมก็หัวเราะออกมา

"เมื่อยแล้วนะเนี่ย" 

ยองมินถือลูกวอลเลย์บอลไว้มือหนึ่ง ส่วนอีกมือก็เท้าเอว มองหน้าอีกคนที่ก้มหน้าเหมือนเดิม

"อ้ะ พร้อมเมื่อไหร่มาบอกกู" 

ยองมินหันหลังและจะเดินออกจากสนาม แต่...

"ดะ เดี๋ยว" 

เสียงเล็กๆและแผ่วเบาของ 'ยู ซอนโฮ' ทำให้ยองมินที่กำลังจะเดินออกไปยิ้มออกมา

"ห๊ะ?พร้อมยัง" ยองมินหมุนตัวกลับไปยังซอนโฮอีกครั้ง

"พร้อมแล้ว"

ดวงตาเล็กของซอนโฮ เคลื่อนขึ้นสอดประสานกับดวงตาของยองมิน

"มึงคือความหวังสุดท้ายของทีมนะ"

สายตาอันคาดหวังของยองมิน ถูกถ่ายทอดไปยังซอนโฮ

".."

เขาจะทำได้ยังไงกัน...

"เริ่มเลยนะ"

"มี๊...ดงไปแค่นี้เอง เดี๋ยววันหยุดก็กลับบ้าน" 

ดงฮยอนกอดผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่จากทางด้านหลังแล้วเอาหน้าถูๆกับหลังอย่างออดอ้อน

"แล้วหนูจะใช้ชีวิตได้หรอลูก เล่นกีฬาเป็นหรือยัง"

ผู้เป็นแม่ถามอย่างเป็นห่วง ส่วนในมือก็ถักไหมพรมไปด้วย

"มี๊ ดงขอป๊าได้แล้วนะ เหลือแต่มี๊อ้ะ" ดงฮยอนยังไม่หยุดอ้อน ที่เขากำลังขอแม่ก็คือเรื่องที่ไปแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนประจำ ทีแรกแม่ยืนยันว่าจะไม่ให้เขาไป แต่หลายสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาตั้งใจไปเรียนวอลเลย์บอลกับครู แม่ก็ยอมใจอ่อนลงบ้าง

"มี๊ให้หนูไปได้นะ" ดงฮยอนหยุดเอาหน้าถู แล้วหอมแก้มผู้เป็นแม่

"รักมี๊" ว่าแล้วก็กอดแม่แน่นกว่าเดิม

"สัญญากับมี๊ก่อนว่าห้ามเกเร" 

"สัญญาครับ จุ๊บ" ดงอยอนจุ๊บแก้มแม่และก็ขอตัวออกมาจากตรงนั้น

'มี๊...ดงไม่ใช่คนดี ถ้าใครทำร้ายดง ดงก็ต้องเกเร ดงขอโทษ'

นั่นคือความคิดของดงฮยอน...

ตึก ตึก เอี๊ยด! ตึกๆๆๆ

ความหวังสุดท้ายพังทลายลงแล้ว

ลูกวอลเลย์บอลที่ซอนโฮ เซ็ตมาให้ยองมินนั้น ติดเน็ท และร่วงลงบนพื้นสนาม

ไม่มีใครทำได้แบบ 'จอง เซอุน'

ไม่มีใครเล่นกับยองมินได้แบบ 'จอง เซอุน'

ถึงเวลาแล้วสินะ...

พังหมดแล้ว

จริงๆไม่ต้องมีเซ็ตเตอร์แล้วก็ได้

เพราะ...เขาก็ท้อแล้วเหมือนกัน

"แยกย้ายกันกลับ แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมาซ้อมแล้วนะ" 

ยองมินก็แค่เด็กนักเรียนมัธยมปลายธรรมดา ที่วันๆก็เอาแต่เรียนๆๆๆๆๆๆ พอจบวันที่แสนน่าเบื่อก็กลับบ้าน และเลี่ยงที่จะเดินผ่านโรงยิมของโรงเรียน

เหมือนกับฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนยองมิน

'แยกย้ายกันกลับ แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมาซ้อมแล้วนะ'

คำพูดของครูแดนดังก้องอยู่ในหัวยองมินมาเป็นเวลาเกือบ 2 เดือน พยายามเรียนให้หนัก เพื่อที่จะได้ลืมๆไป แต่ก็ไม่ได้ผล

ต้นเหตุของเรื่องนี้ ไม่ใช่ยองมิน

แต่เป็นคนที่ทุกคนก็รู้ว่าใคร

"พรุ่งนี้แล้วหรอเนี่ย"

แดฮวีทำท่าเบะปากจะร้องไห้ เพราะว่าวันพรุ่งนี้ดงฮยอนจะย้ายไปที่โรงเรียนแบรนด์นิวส์แล้ว

เวลาเกือบ2เดือน ที่ดงฮยอนใช้เวลาศึกษาเกี่ยวกับวอลเลย์บอลอย่างตั้งใจ การเป็นเซ็ตเตอร์ที่ดีคงไม่ใช่แค่การเซ็ตให้สูงๆเพื่อให้ตัวตีตบบอลข้ามไป แต่มันใช้สมองในการอ่านเกมส์ และต้องว่องไว

ดงฮยอนเป็นคนเรียนรู้เร็ว สามารถทำทุกอย่างได้ถ้าตั้งใจ

"โทรคุยกันก็ได้ วันหยุดดงฮยอนก็กลับบ้าน แดฮวีก็มาบ้านดงฮยอนก็ได้"

ดงฮยอนยีหัวแดฮวีเบาๆ

"ขอให้ดงฮยอนโชคดี อย่าไปเกเรนะ"

ทั้งแม่ทั้งแดฮวีอ่ะ เห็นดงฮยอนเป็นคนแบบนั้นหรือไง?

"ดูแลตัวเองดีๆ ใครมาจีบห้ามยุ่งนะ"

"ถ้าหล่อค่อยว่าอีกที" แดฮวีหัวเราะเบาๆ

"พรุ่งนี้ครูแดนเรียกนักกีฬาวอลเลย์บอลทุกคน รวมน้องซอนโฮด้วย ใส่ชุดกีฬาไปนะ"

อูจินพูประกาศท่ามกลางอดีตสมาชิกทีมวอลเลย์บอล ที่เขาเรียกมารวมก่อนกลับบ้าน

"เขาจะเรียกไปทำไมวะ" 

ควานลินยกมือขึ้นถามอูจินที่ยืนพูดกับน้องๆในทีมอยู่

"เอ้า!ไอ้เหี้ย ตอนสมัครทีมมึงทำอะไรอ่ะ"

อูจินย้อนถามควานลิน

"ก็เล่นวอลเลย์ฯไง"

ควานลินตอบอย่างซื่อๆ

"โถ่!มึงมันควาย ตอนสมัครก็เขียนใบสมัคร ตอนทีมยุบก็เขียนใบลาออกสิ"

อูจินพูดอย่างหัวเสีย คนในชมรมก็หัวเราะให้กับความซื่อของควานลิน

"เอ้า!แล้วใส่ชุดกีฬาทำไม เขียนใบสมัครกูก็ใส่ชุดนักเรียนอ่ะ เขียนใบลาออกก็ต้องใส่ชุดนักเรียนดิ"

ยองมินยกมือขึ้นถามอูจินอีกคน

"นี่ถึงกูจะเตี้ยแต่กูก็ฉลาดนะ มึงเข้าใจมั้ย! รูปถ่ายคือความทรงจำ ถ่ายรูปหมู่เว้ย!"

"พี่จินครูแดนบอกหรอ?"

น้องในชมรมตะโกนถาม

"เอาจริงๆป่ะ"

ความเงียบปกคลุมที่นั่นชั่วขณะ

"กูคิดเอง"

แล้วรองเท้าของยองมินและควานลินก็ลอยไปทางอูจินคนดีของทุกคน

"ลืมอะไรโทรบอกมี๊นะหนู อย่าดื้ออย่าเกเร ดูแลตัวเองดีๆ โทรไปหาป๊าบ้าง แล้วก็ถ้าเงินไม่พอใช้ให้บอกมี๊นะ อยู่หอกับใครก็บอกมี๊ด้วย"

หญิงวัยกลางคนตัวเล็กๆยืนอำลากับลูกชายของเธอ วันนี้รถที่โรงเรียนมารับดงฮยอนหลังจากเลิกเรียนแล้ว แม่ของเขาน้ำตาร่วงเผาะๆ มือของดงฮยอนก็ยื่นไปเช็ดน้ำตาให้แม่เรื่อยๆ

หลังจากอำลาเสร็จ เขาก็ต้องขนกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นรถตู้ของโรงเรียนเอง ยอมรับว่ารู้สึกโดดเดี่ยว แต่ก็รู้สึกท้าทายอะไรบางอย่าง

เมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้ว โรงเรียนแบรนด์นิวส์ส่งชุดนักกีฬามาให้เขา แล้วเขาก็ได้คุยกับ 'ครูแดน' ครูสอนกีฬาที่นั่นแล้ว

วันนี้เขาอยู่ในชุดกีฬาผ้าระบายสีน้ำเงิน กางเกงขาสั้นสีดำ ปักคำว่า 'BRANDNEWS' และเลข '13' อยู่ด้านหลัง อยากจะบอกว่า...กางเกงมันสั้นมาก แต่พอถามแม่ แม่ก็แค่บอกว่ามันคือชุดแบบนี้ ไม่ได้สั้นไปหรอก 

ตอนที่เขาคุยกับครูแดน

ครูแดนบอกว่า...

"กัปตันทีมชื่อ 'อิมยองมิน'  อารมณ์เหลือร้าย ใจร้อน และเป็นตัวตีหัวเสาที่ดงฮยอนต้องเล่นด้วย แต่ก่อนยองมินมีเซ็ตเตอร์คนหนึ่ง เล่นเข้าขากันมาก น่าจะถึงกับขั้นมองตาก็รู้ใจ แต่พอเซ็ตเตอร์คนนั้นออก ครูพยายามหาเซ็ตเตอร์คนใหม่ให้ แต่ไม่มีใครสามารถทนยองมินหรือสามารถเซ็ตให้ยองมินได้เลย"

".."

"ครูอยากจะบอกดงฮยอนว่า"

".."

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...อย่ายอมให้ยองมินเด็ดขาด พยายามทำตัวให้แตกต่างจากเซ็ตเตอร์คนอื่นๆที่ครูหามาให้เขา"

".."

"เพราะตอนนี้เขากำลังคิดไปเองว่าเขาเล่นได้แค่กับเซ็ตเตอร์คนเก่าคนเดียว"

               --100%--

IM♡KIM♡WOON♡JIN♡HWI♡LIN♡HO

♡ TO BECONITED ♡ 

                /|\

     ____________