SETTER [ยองดง] #เซ็ตเตอร์ยองดง ft. อูฮวี&หลินโฮ

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 [100%]

CHAPTER 1 

ท่ามกลางความวุ่นวายของเหล่าเด็กอนุบาลในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง มีเพียงแดฮวีและดงฮยอนเท่านั้นที่นั่งเล่นกัน ส่วนเด็กคนอื่นๆก็ได้แต่วิ่งเล่นและส่งเสียงดังน่ารำคาญ 

"นี่แดฮาวี เลาว์มาเล่นเป่ายิงฉุบกานเถอะ"

"ไม่อาวอ้ะ เลาว์จามองปี้ยองมิน"

เด็กตัวน้อยพูดและเท้าคางกับโต๊ะ พร้อมกับจ้องมองไปยังรุ่นพี่ที่อายุห่างกับตัวเองแค่ปีเดียว 

""ทำไมต้องมองปี้ยองมินด้วยล่าา แดฮาวี เลาว์ไม่จ้อบเยย"

ดงฮยอนเบะปากแล้วหันไปมองยังรุ่นพี่พร้อมกับกอดอก

"ก็เลาว์จ้อบปี้ยองมิน เลาว์อยากเป็นแควนกะปี้ยองมิน"

แดฮวีหันมามองยังเพื่อนรักของตัวเองและยิ้มน้อยๆให้ ก่อนที่จะหันไปมองรุ่นพี่ต่อ...

ดงฮยอนเผลอทำท่าจะอ้วกออกมาทันทีที่แดฮวีบอกว่าชอบพี่ยองมิน ดงฮยอนมองค้อนยองมินที่กำลังเล่นกับเพื่อนอยู่ ก่อนจะบ่นเบาๆ

"ไม่เห็นจะหล่อเลย"

¤¤¤

เวลาล่วงเลยผ่านไปไวเหมือนโกหก...

"ดงฮยอนอ่า ตื่นได้แล้วนาา อาจารย์จะเข้าแล้ว" เสียงกระซิบข้างๆหูผมทำให้ผมหงุดหงิดมาก ไม่มีใครบอกหรือไงว่าเวลาผมนอนอย่ารบกวน

"ดงฮยอนนี่ อาจารย์ถึงชั้น5แล้วนะ"

"ดงฮยอนจ๋า"

"ดงดงงี่"

"พิ้งกี้ดง"

"ฮันนี่ดง"

"ดงฮยอนบลาาาาๆๆๆๆๆๆ"

แล้วความอดทนของผมมันก็หมดลงไปกับเสียงของแดฮวี

"แดฮวี ดงฮยอนจะนอน"

ผมเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ และหันไปยังตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมตื่น พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและขมวดคิ้วเป็นปม

"เมื่อคืนทำไมไม่นอนล่ะดงฮยอน ดูสิเนี่ย ตาก็ดำ"

อีกคนเอามือมาจิ้มที่หน้าผากผมและดันเบาๆ

"เมื่อคืนก็ทำการบ้านไง" ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกทีพร้อมกับหลับตาลงด้วย

"เมื่อวานไม่มีการบ้านนะดงฮยอน"

มือของแดฮวีวางลงบนหลังผมแล้วก็ลูบเบาๆราวกับยอมแพ้แล้วที่จะปลุกผม

".."

"ดงฮยอนจะสมัครชมรมอะไรหรอ" แดฮวีถามผม

"ไม่รู้สิ คงจะชมรมกีฬามั้ง" ผมตอบแบบปัดๆ

"โห! ทำไมล่ะ แดฮวีอยากให้ดงฮยอนมาอยู่ชมรมปฐมพยาบาลด้วยกันอีก แบบปีที่แล้ว สนุกจะตาย"

น้ำเสียงที่ดูจะเสียดายของแดฮวีทำให้ผมลืมตาขึ้น จริงๆแล้วก็ไม่ได้ชอบกีฬาอะไรแบบนั้น แต่อาจจะเป็นเพราะพ่อแม่ชอบมากกว่าก็เลยอยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ และก็คงไม่เป็นอะไรหรอกถ้าผิดพลาด อย่างน้อยพี่ชายของผมก็ประสบความสำเร็จไปแล้ว คงไม่มีอะไรน่าห่วงสำหรับตัวผม

"ไม่อยู่แล้วชมรมปฐมพยาบาล ไม่ชอบเลือด จะอ้วก" ผมเบะปาก

"ออกจะดี ได้ช่วยเหลือคนอื่นด้วย" แดฮวีเบะปากให้ผม

หลายวันผ่านไปและก็เวียนมาถึงวันเลือกชมรมวันสุดท้ายของโรงเรียน 'วายจี'

"ดงฮยอนอ่า แดฮวีเลือกชมรมแล้วนะ" 

แดฮวีหันหน้ามาหาผม ก่อนจะใช้ปากกาจิ้มไปที่ช่องของชมรมปฐมพยาบาลจนเป็นรอยหมึก

ส่วนผมเพียงอ่านรายละเอียดชมรมกีฬาก่อนจะใช้ปากกาขีดเครื่องหมายถูกต้องลงในช่องชมรมกีฬา ผมยิ้มให้กับรอยปากกาที่ถูกขีดลงไปอย่างภาคภูมิ

"นี่เอาจริงสิ ไหวหรอดงฮยอน" 

แดฮวีเลิกคิ้วไม่แน่ใจ

"ได้อยู่" ผมรู้สึกดีกับความตั้งใจที่มีมากของผม...

โดยที่ไม่รู้เลยว่าจะต้องเจออะไรต่อไปนับจากนี้

"ปีหน้า ปีสุดท้ายแล้วนะ พวกมึงจะมากับกูมั้ย" 

'อิมยองมิน' พูดขึ้นขณะที่เพื่อนของเขาอีกสามคนกำลังดื่มน้ำดับกระหาย หลังจากที่เกมส์วอลเลย์บอลนัดชิงชนะเลิศจบลง และพวกเขาก็ได้ความพ่ายแพ้กลับมา

ปีหน้าพวกเขาทั้งสี่จะก้าวขึ้นเป็นพี่ใหญ่ของชมรมกีฬาและเป็นปีสุดท้ายของการเรียนมัธยมปลาย

...หลายคนอาจจะยินดีกับความสำเร็จในวันนี้ที่พวกเขาคว้าเหรียญเงินกลับไปประดับโรงเรียนได้ แต่สำหรับพวกเขาสี่คน...มันคือความพ่ายแพ้อย่างมหันต์

"กูคนหนึ่งแหละมากับมึงแน่ มึงอย่าถอดใจไปไหนละกัน" 'ไล ควานลิน' พูดขึ้นและตบบ่ายองมิเบาๆ

"เร็วเหมือนกันนะ ผ่านมาหลายปีแล้ว ยังคว้าชัยชนะไม่ได้เลย" 'ปาร์ค อูจิน' ก้มหน้าให้กับความพ่ายแพ้

"อย่าเศร้าไปเลย เดี๋ยวปีหน้าก็ชนะแล้ว" 'จอง เซอุน' พูดขึ้นบ้างหลังจากที่นั่งเงียบมานาน 

"มึงรู้ได้ไงว่าปีหน้าจะชนะ" อูจินหันมองหน้าเซอุน

"ไม่รู้ว่ะ ฮ่าาๆ" เซอุนเลยโดนมือหนักๆของอูจินโบกเข้าที่หัวอย่างจัง

".." ทุกอย่างเงียบตัวลง ทั้งสนามมีเพียงพวกเขาที่นั่งกันอยู่ จากที่นั่งของคนดูเมื่อมองลงไปยังสนามในเวลาที่ไม่มีผู้คน ทำให้ยองมินนึกภาพความพ่ายแพ้บนสนามนี้ได้อย่างชัดเจน

"เอาหน่า...ปีหน้าก็มี" เซอุนตบบ่ายองมินแล้วลูบเบาๆ ยองมินจึงหันมายิ้มให้

"พวกมึงสัญญานะ ว่าจะมาเอาชัยชนะกับกู" ยองมินพูด

"กูสัญญา"

"กูสัญญา"

"กูสัญญา"

สามเสียงของคนสามคน...ถูกเอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างหนักแน่น

ต้องชนะ โรงเรียน 'วายจี' หรอ?... คงไม่ยากหรอก

ยองมินคิดแบบนั้น

"ดงฮยอน จะเลือกวิ่งหรอ" แดฮวีถามผมหลังจากที่เราไปปรึกษาครูชมรมกีฬาเสร็จ จริงๆแล้วชมรมกีฬาจะมีหัวข้อแยกย่อยไปอีก และก็มีฝ่ายจัดการบริหารอะไรมากมายก็ไม่รู้ โดยกีฬาที่แยกย่อยออกไปก็จะมี วิ่ง บาสเก็ตบอล ฟุตบอล ฟุตซอล ว่ายน้ำ และ วอลเลย์บอล

แต่ด้วยความที่ไม่มีพื้นฐานด้านกีฬามากนัก ผมจึงเลือกกีฬาที่ผมคิดว่าง่ายที่สุด นั่นก็คือกีฬาวิ่ง

"ก็ง่ายที่สุดนี่นา"

"มึงลองแล้วหรอถึงได้รู้ว่ามันง่ายอ้ะ" 

"คนอย่างกูอ้ะนะ หล่อแล้วก็เก่งมาก มึงไม่รู้หรอก"

"ถุย"

เสียงหยอกล้อและการวิ่งไล่จับของอูจินและควานลินดังก้องไปทั่วโรงยิม เรียกเสียงหัวเราะจากยองมินได้เป็นอย่างดี เขามองสองคนนั้นเล่นกันเพลิน จนรู้สึกสะดุ้งเมื่อมีอะไรเย็นๆมาแนบที่แก้ม

"น้ำ" เซอุนเอ่ยเมื่อยองมินหันมามองอย่างงงๆ

ยองมินรับขวดน้ำเย็นจากเซอุนไปเปิดและกระดกดื่มทันที

เซอุนนั่งลงข้างๆยองมิน

"นี่ มึงว่าเราจะชนะมั้ย" ยองมินถามทั้งๆที่สายตายังมองไปยังอูจินและควานลิน

"ไม่...รู้สิ" เซอุนตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ทำไมมึงไม่มั่นใจ" ยองมินหันไปมองหน้าเซอุน

"ก็...กูว่ามันยากนะ แข็งมากเลยโรงเรียนนั้น"

"แต่กูว่าไม่ยาก" น้ำเสียงเสียงหนักแน่นถูกเอ่ยจากปากยองมิน ทำให้เซอุนเลื่อนสายตามาสบกับยองมิน

".."

"ถ้ามีมึงอยู่กับกูทุกอย่างก็ไม่ยากหรอก"

".."

ความเงียบปกคลุมชั่วขณะ

"เงียบทำไม"

"ขนลุก" เซอุนเอามือลูบตัวเองแล้วก็ขยับออกห่างจากยองมินอย่างขำๆ

"อยู่กับกูนะ"

".."

"กูมีเซ็ตเตอร์คนเดียว ใครแทนมึงไม่ได้จริงๆ" ยองมินนั่งบีบมือตัวเองเล่นไปมา

"ฝึกไว้บ้าง เผื่อกูไม่อยู่มึงจะทำยังไง" 

"มึงต้องอยู่" 

"แล้วถ้ากูตายอย่างนี้..โอ๊ย" ยองมินฟาดฝ่ามือลงบนหัวของเซอุนทันทีที่อีกคนพูดเรื่องความตายออกมา

"ตายอะไรของมึง ถ้ามึงตาย กูนี่แหละจะตายกับมึง"

"ให้จริงเถอะ" เซอุนเบะปากให้กับยองมิน ก่อนจะลุกไปหาอูจินและควานลินที่วิ่งไล่จับกันอยู่

"มึงแม่ง...ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ" 

ยองมินพูดเบา สายตามองไปยังเพื่อนตัวขาวที่กำลังเล่นกับอูจินและควานลิน

 

"คิม ดงฮยอน"

"มาครับ" เมื่ออาจารย์ขานชื่อคนในชมรมเสร็จ ก็ลุกออกจากห้องไป ผมนั่งเล่นกับรุ่นพี่ในชมรมไปเรื่อย จนอาจารย์เดินกลับเข้ามาในห้องอีกที

"เอ่อ..เงียบๆหน่อย เด็กๆ" เมื่ออาจารย์เอ่ยออกมาทั้งห้องก็ตกอยู่ในความสงบ

"คืออย่างนี้นะเด็กๆ จำนวนคนสมัครชมรมกีฬาปีนี้เยอะมากๆเลยแล้วมันก็เกินจำนวนที่จะรับไหว"

อาจารย์หนุ่มเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา

"จริงๆอาจารย์ไม่อยากให้ใครไปเลยนะ" 

"อาจารย์พูดอะไรหรอครับ ผมไม่เข้าใจ" รุ่นพี่ในชมรมคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม

"โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนชั้นนำในการสร้างนักกีฬาระดับประเทศ การควบคุมทุกอย่างจะยากลำบากไปหมดถ้ามีจำนวนคนที่มาก พอควบคุมไม่ได้ทุกอย่างจะพัง แล้วโรงเรียนเราก็จะไม่มีนักกีฬาทีมชาติอีก"

เสียงซุบซิบของเหล่านักเรียนดังขึ้น ผมที่ยังไม่เข้าใจอะไรมากนักก็ได้แต่นั่งฟังพวกคนในชมรมพูดคุยกัน

เมื่อเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ความสงสัยผมก็มากขึ้นเหมือนกัน

แขนซ้ายของผมยกขึ้นอย่างมั่นคงพร้อมกับเอ่ยปากเรียกอาจารย์

"อาจารย์ครับ" 

เสียงซุบซิบเงียบลงชั่วขณะ และหลายสายตาก็หันมามองผมด้วยความสงสัย ผมไม่ได้สนใจอะไร สายตาก็จับจ้องไปยังอาจารย์

"จะคัดพวกเราออกหรอครับ"

"อย่าเรียกว่าคัดออกเลยดงฮยอน เพียงแต่นี่คือการแลกเปลี่ยนแบบบังคับ"

แลกเปลี่ยนแบบบังคับ?

อาจารย์ก้มหน้าลงมองไล่บนกระดาษที่ถือติดมาด้วยตั้งแต่เริ่ม เพียงชั่วครู่ ก็เงยหน้าขึ้นมองผม

"แล้วเธอก็ติดอยู่ในรายชื่อการแลกเปลี่ยนด้วยสิ"

เวรแล้วล่ะ...ดงฮยอน

          ☆TO BECONITED☆

                   IM♡KIM♡WOON