SETTER [ยองดง] #เซ็ตเตอร์ยองดง ft. อูฮวี&หลินโฮ

ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 16 [100%]

• CHAPTER 16 •

"ถ้างั้นถอนตัวมั้ย...ให้วายจีชนะไปเลย" ครูฝึกสอนกีฬาเอ่ยออกมาพร้อมกับถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ก่อนจะวางมือบนไหล่ยองมินอย่างแผ่วเบา

".."

"ครูว่ามันเกือบดีแล้ว...แต่ก็ดีแตก"

".."

"เอาอย่างนี้ รอน้องไปก่อน ระหว่างนี้ก็หาคนที่เซ็ตพอได้ลองซ้อมกันไป ถ้าน้องไม่กลับมา ก็อยู่ที่ชะตากรรมในสนามแข่งของพวกเธอแล้ว"

"ไม่ต้องรอหรอกครับ ผมเซ็ตกับใครก็ได้"

 ยองมินส่ายหน้าปฏิเสธ ในใจพยายามข่มกลั้นความรู้สึกหนักหน่วงแปลกๆเอาไว้ 

ถึงจะไม่มีเด็กนั่น...เขาก็เล่นได้ 

ดงฮยอนไม่สำคัญสำหรับเขาขนาดนั้นหรอก...

"ยองมิน"

".." น้ำเสียงอ่อนแรงของครูแดนทำให้ร่างสูงหันไปมองอย่างอัตโนมัติ สีหน้าเอือมระอาที่ถูกส่งมาทำให้ยองมินหน้าเสียไปช่วงหนึ่ง แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบและรอให้คนตรงหน้าพูดต่อ

"ครูรักเธอมากนะ ครูรู้จักเธอดีมากด้วย ไอ้นิสัยชอบปากแข็ง ปากร้าย ไม่ยอมใคร เลิกได้แล้ว หัวสมองกับหัวใจของเธอมันไม่ได้สัมพันธ์กันนะ หัวสมองเธอคิดแบบนี้ แต่ในใจเธอคิดแบบนั้น มันไม่เหมือนกัน เลิกได้แล้วนิสัยปากไม่ตรงกับใจ" 

แดเนียลร่ายยาวอย่างไม่คิดจะหยุดพัก เพราะเขาต้องการให้ลูกศิษย์คนสนิทคิดตามกับสิ่งที่เขาพูดไป อย่างน้อยก็จะได้รู้ใจตัวเองสักหน่อย...

".."

"ครูพอจะรู้อยู่บ้าง แต่ครูจะไม่พูดอะไร ให้เธอหัดใช้หัวใจซะบ้าง จะได้ไม่ต้องมาเจ็บมาลำบากแบบนี้"

ครูช่วยได้แค่นี้แหละ...

ที่เหลือก็อยู่ที่ตัวของเธอแล้วนะ...ยองมิน

"ดง จะไปแข่งในรายชื่อของวายจีป่ะล่ะ พี่จะได้สมัครให้"

เซอุนถามในขณะที่กำลังเดินเก็บลูกวอลเลย์บอลทั่วสนาม คนตัวบางยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกระดกน้ำเข้าในปากพลางส่ายหน้าสองสามที

"ไม่เอาอ่ะ แค่มาซ้อมเล่นๆเอง"

"แล้วแต่..."

เซอุนยักไหล่ไม่ใส่ใจ

"แล้วนี่กลับมายังไงอ่ะ ครูที่นู่นไม่ว่าหรอ แล้วกลับมาทำไม"

แดฮวีเพื่อนคนเดิมเดินมากอดเอวดงฮยอนไว้หลวมๆก่อนจะเอาหน้าถูกับแขนเพื่อนรักเพื่อเช็ดเหงื่อ

ช่างเป็นเพื่อนที่เลวมาก...ดงฮยอนคิดในใจอย่างฉุนๆ

"หมดความสำคัญก็เลยกลับมา"

"..." เซอุนกับแดฮวีมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ ก่อนจะรู้สึกได้ว่าบรรยากาศเริ่มเหงาหงอยขึ้นมาทันตา

"ช่างมันเหอะ เดี๋ยวรอบชิงจะไปเชียร์นะ"

รอยยิ้มสดใสของดงฮยอนที่ระบายออกมาทำให้ทั้งสองคนรู้สึกสบายใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง แต่ก็รู้ดีว่าอีกคนกำลังฝืนแค่ไหน

เอาเถอะ...ตามใจ จะทำอะไรก็เรื่องของอีกคน 

"จะเชียร์ทีมอะไร.." แดฮวีผละมือออกไปแล้วถามคนข้างๆ ดงฮยอนทำท่านึกคิดไปเสี้ยวหนึ่ง จากนั้นไม่นานก็มีคำตอบ

"วายจีไง ไม่เชียร์โรงเรียนตัวเองแล้วจะไปเชียร์โรงเรียนใครล่ะ"

"ก็โรงเรียนแฟนไง"

"แฟน?"

"คนที่ชื่อพี่ยองมินอ่ะ" ชื่อของใครบางคนที่ถูกเปล่งออกมาจากปากเพื่อนทำให้คนตัวเล็กชะงัก ...ภาพในวันนั้นที่เขาและยองมินทะเลาะกันอย่างรุนแรงแวบเข้ามาในความคิด แต่ดงฮยอนก็สะบัดศีรษะไล่มันออกไป

จะไปนึกถึงคนแบบนั้นทำไมกัน! 

"อย่ามามั่วหน่าแดฮวี ดงหรอจะไปชอบคนแบบนั้น"

ใช่...อย่างเขาน่ะเหรอจะไปชอบคนแบบนั้น

"ทำไมต้องดุด้วยล่ะ โถ่"

"วันก่อนครับ..."

ควานลินเอ่ยขึ้นเงียบๆในขณะที่นั่งอยู่ในโรงยิม เสียงของเขาทำให้อูจินและยองมินหันไปมองอย่างเบื่อหน่าย ก่อนที่อูจินจะเป็นคนเอ่ยขัดคอ

"อย่าไอสัส อย่า มุกวันก่อน มุกเมื่อวาน มุกวันนี้กูก็ไม่ขำ"

"โห น่ะ เบื่อคนรู้ทัน" เด็กตัวสูงเบะปากแล้วเงียบไป ในใจนึกโมโหเพื่อนตัวเตี้ยที่รู้ทันตัวเองไปซะทุกอย่าง 

"นี่...กูจะไปตามน้องดง" อูจินเลิกสนใจคนข้างกายแล้วเปิดปากพูดสิ่งหนึ่งออกมา...ที่ทำเอายองมินแทบจะเลือดขึ้นหน้า

"เสือก!"

"เสือกเหี้ยไร ก็กูจะไปตาม"

"ไม่ต้องไปตามมัน กูไม่ชอบมัน" 

"แต่กูชอบน้องดง" คำพูดของเพื่อนสนิททำให้ร่างสูงชะงักงัน ก่อนที่จู่ๆในใจจะรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ 

"..."

"ยังไง ทำไม โกรธกูหรอ จะให้กูไปตาม หรือจะไปตามเอง"

"กวนประสาท ยังไงก็ไม่ไป" ยองมินยู่ปากแล้วปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ตามเพื่ออะไร? ตามทำไม? เด็กบ้านั่นไม่มีผลอะไรกับทีมด้วยซ้ำ

"ได้ เอางี้ใช่ป่ะ กูก็จะไปตามเองกับไอ้หลินด้วย"

พัคอูจินกัดฟันแน่น ดึงเพื่อนอีกคนที่อยู่ข้างๆมากอดคอไว้

"เอ้า กูเกี่ยวอะไร"

ควานลินเกาหัวตัวเองแกรกๆ

"ก็บอกว่า ไม่ ต้อง ตาม!" ยองมินตะคอกเสียงดัง

"กูจะตาม!" อูจินยังคงไม่เปลี่ยนความคิด

"พูดรู้เรื่องไหม!" ยองมิน

"ไม่รู้เรื่องโว้ย!" อูจิน

"อย่างนี้มันใช่หรอวะ" ยองมิน

"แล้วทำไมมันจะไม่ใช่ล่ะวะ" อูจิน

เถียงกันไปมา...จนยองมินหมดหนทางจึงกัดฟันพูดเบาๆว่า

"ถ้ามันไม่กลับมากูจะฆ่ามึง"

อูจินยิ้มอย่างมีชัย ก่อนจะถามในสิ่งที่คาดไม่ถึง

"ว่าแต่...บ้านน้องอยู่ไหนวะ?"

"โถ่...ไอ้สลัด"

ควานลินส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

"นะครูแดนนะๆครูแดเนียลสุดหล่อนะ บอกหน่อยเถอะ บ้านน้องดงอยู่ไหน"

สายตาออดอ้อนกับคำชมที่พัคอูจินสาดใส่ตังแดเนียลสาระพัด ไม่ทำให้แดเนียลใจอ่อนที่จะบอกข้อมูลสำคัญเลยสักนิด

"ไม่รู้"

"ครูจะไม่รู้ได้ยังไง ครูมีประวัตินักกีฬาทุกคนอ่ะ"

"รู้ แต่ไม่บอก โอเคไหม"

บอกเสียงเรียบนิ่งและเดินหลบอูจินไป

"ทำไมอ่ะครูแดน"

เสียงสิ้นหวังของอูจินทำให้ขาครูหนุ่มสุดหล่อชะงัก

"ก้าวก่ายชีวิตคนอื่น มันไม่ดีนะอูจิน"

เสี้ยวหน้าครึ่งหนึ่งหันไปมองลูกศิษย์จอมดื้อของตัวเอง

"ไม่ได้ตั้งใจจะก้าวก่ายเลยเนี่ย อยากไปหาน้องเฉยๆ"

อูจินบ่นอุบเบาๆแต่ก็ไม่พ้นหูครูหนุ่มไปได้

"ก้าวก่าย"

"ไม่ก้าวก่าย"

"เถียงผู้ใหญ่ ไม่ดีนะอูจิน"

ขึ้นเสียงเข้มแล้วหันมาจ้องเขม็งกับคนขี้เถียง

"ผู้ใหญ่อะไร ครูแดนอายุยี่สิบต้นๆเอง ยังเด็กอยู่เลย "

"อูจินอ่าาา...นายก็รู้ทุกอย่างแบบครูใช่ไหม"

"ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ"

"นายรู้...ทุกอย่าง"

"ผมรู้...แต่ยองมินไม่รู้ เรื่องมันก็เลยเป็นแบบนี้ ยองมินพยายามปฎิเสธและผลักดันความรู้สึกที่มีอยู่ ไม่ยอมรับในสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในหัวใจ มันเป็นแบบนี้ ตั้งแต่เซอุนไป และก็ไม่มีใครแทนที่ตรงนั้นได้...แม้แต่ดงฮยอน ก็ทำไม่ได้ ก็เพราะที่จริงแล้ว..."

"..."

"ยองมิน รัก เซอุน มากที่สุด"

อาจจะถูกในสิ่งที่อูจินพูดทั้งหมด...ก็ได้

สองมือหนาบีบเข้ากับแก้มยุ้ยของลูกเจี๊ยบตัวน้อยของเขา ก่อนจะสังเกตความผิดปกติบนแก้มและปากที่มีรอยช้ำจางๆ และเมื่อพอดูใกล้ๆก็เห็นเข้าไปอีกว่าลูกเจี๊ยบของพยายามแค่ไหนเพื่อจะปิดรอยช้ำนั่น

"ถามครั้งเดียว ตอบความจริง หลินจะฟังเจี๊ยบ"

ควานลินปล่อยมือออกจากหน้าซอนโฮ ดวงตาคมจดจ้องอีกคนอย่างจับผิด

"หกล้ม" ซอนโฮก้มหน้ามองมือตัวเองพูดเสียงเบา

"หกล้มอย่างงั้นหรอ? หือ.!.." จับได้ว่าอีกคนไม่ยองพูดความจริงก็จัดการเอานิ้วกดรอยช้ำที่มุมปาก คนตัวเล็กกว่าสะดุ้ง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ารอยนิ้วมือบนหน้าอีกคนมันคืออะไร ไหนจะรอยช้ำที่มุมปากอีก

"โอ๊ยเจ็บนะ" ซอนโฮขมวดคิ้วและปัดมือควานลินออก

"โกหกกันนี่" 

ควานลินที่โดนปัดมือออกก็เผลอเอามือไปโดนกับหน้าท้องของซอนโฮเข้า ทำให้ซอนโฮร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"อ๊ะ..."

"อะไร?"

ควานลินทำหน้าสงสัย จ้องหน้าอีกคนแบบจับผิดเช่นเคย

"เปล่านี่" ลูกเจี๊ยบตัวน้อยปรับสีหน้าเป็นปกติและปฎิเสธทันควัน

"เปล่าอะไร"

ควานลินเดินเข้าใกล้อีกคนมากเรื่อยๆ อีกคนก็ถอยหนีเรื่อยๆ จนคนสูงกว่าทนไม่ไหว จึงกระชากแขนของลูกเจี๊ยบขี้โกหก มาประทะกับตัวเขา

"เจ็บ..."

หน่วยน้ำใสคลอเบ้าตาของคนตัวเล็ก ควานลินทำหน้านิ่ง ก่อนจะถกเสื้อกีฬาอีกคนขึ้น ซอนโฮพยายามอย่างมากที่จะเอาเสื้อลง แต่แรงของเขาไม่สามารถสู้แรงอีกคนได้เลย

เมื่อถกขึ้นก็แสดงให้เห็นถึงร่างกายบางกับกล้ามเนื้อที่มีรอยช้ำลามไปถึงอกเต็มไปหมด มันมากกว่ารอยบนใบหน้าเป็นร้อยเท่า เหมือนคนทำจงใจที่จะทำในที่ที่ไม่มีคนเห็นรอยแผล 

ใครกัน...ใครมาทำร้ายคนของเขากัน!

"..."

หมับ!

 แรงสวมกอดจากคนตัวสูงกอดคนที่มีบาดแผลไว้อย่างอบอุ่น มือก็กดหัวคนตัวเล็กกว่าให้ฝังบนลาดไหล่แข็งแรง

"หลินไม่รู้หรอกนะ ว่ามันเป็นยังไง เจี๊ยบมีอะไรก็บอกหลินดิ"

"..."

"ใครมันทำเจี๊ยบ เจี๊ยบบอกหลินดิ"

"..."

"เป็นใครๆก็ไม่ยอมหรอก ถ้าเห็นแฟนตัวเองเป็นแบบนี้"

"..."

"ถึงเจี๊ยบไม่บอก...หลินก็ต้องรู้ให้ได้"

"จะบอก..."

เสียงซอนโฮสั่นเล็กน้อยและผละออกจากอ้อมกอดปลอดภัยของควานลิน

"..."

ควานลินมองหน้าคนรักนิ่ง ในใจก็เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกว่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น

"หลินรู้ไหมอ่ะ หลินดีมากขนาดไหน หลินหล่อมากขนาดไหน หลินเล่นกีฬาเก่งมากขนาดไหน หลินยิ้มสดใสมากขนาดไหน หลินมีคนชอบมากขนาดไหน! แล้วหันมาดูเจี๊ยบดิ เจี๊ยบมันเป็นยังไงอ่ะ ตัวก็เล็กหน้าตาก็บ้านๆ เจี๊ยบแตกต่างกับหลินทุกอย่างอ่ะว่าไหม แล้วเจี๊ยบยังต้องมาทนกับคนที่ชอบหลินแล้วมาทำร้ายเจี๊ยบอ่ะ มันเจ็บ มันเหนื่อย"

ควานลินอยากจะจูบปิดปากซอนโฮให้หยุดพูดตั้งแต่ตอนนี้ ถ้าให้จับใจความแล้ว ก็ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองว่าหน้าตาดีจนมีใครสนใจมากมายขนาดโรคจิตที่ต้องมาทำร้ายร่างกายและจิตใจแฟนตัวน้อยของเขา และควานลินจะไม่ยอมให้ซอนโฮเจ็บตัวเปล่าๆแน่

"ไปสนทำไมล่ะ เรารักกันไม่ใช่หรอ"

"แผลที่ได้มาบนตัวมันทำให้เจี๊ยบไม่สนได้ด้วยหรอ!"

ซอนโฮตะคอกใส่ควานลินด้วยความโมโห

"..."

ควานลินส่งสายตาดุไปยังอีกคน

"เออ เจี๊ยบนิสัยเด็กเองแหละ"

คนตัวเล็กก้มหน้างุด

"โอ๋ มากอดมา เดี๋ยวให้ลูกอมสองเม็ดนะ"

คนตัวสูงดึงแฟนมากอด พร้อมกับยิ้มบางๆ ใช่ว่าจะรู้สึกดีหรอก แต่เขาไม่อยากให้เด็กน้อยของเขาจิตใจแย่ไปมากกว่านี้

และแน่นอนว่าต้องปกป้องดูแลทะนุถนอมลูกเจี๊ยบให้มากกว่านี้ ไม่ให้มีเหตุการณ์ร้ายๆเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองอีก

สัญญา:)

TBC.

หลายเดือนที่ไม่ได้ต่อนี่ไม่ได้หายไปไหนนะ จะเล่าให้ฟัง5555

คืออีไรท์ข้อมือขวาหัก(หายแล้ว) นั่นแหละเจ็บมาก555 แล้วก็เปิดเทอมด้วย ทุกอย่างวุ่นวายสาระพัดไปหมด ไหนจะโดนทิ้ง ไหนจะทะเลาะกับคนในห้อง แบบเหนื่อย...:(

คือเมื่อเราอยู่ด้วยกันนานๆ นิสัยแย่ๆของแต่ละคนมันเผยออกมาเรื่อยๆอ่ะ คือ...อยากระบายมากกกก

อีไรท์นี่ไม่ชอบให้ใครมาว่าเรื่องการติ่งของไรท์

แล้วไม่ชอบให้ใครมามองค้อนไรงี้ด้วย ถ้ามองมาจะมองกลับปุ๊บอ่ะ แล้วนางก็ถามว่ามองทำเชี้ยไร! อีไรท์นี่แบบปรี๊ดดดดด คือนางด่าไรท์มาหลายครั้งแล้วเว้ย แล้วไรท์เงียบมาตลอด แต่ครั้งนี้ก็พูดไปว่า เอ้าแล้วมึงมองกูก่อนทำไม ...เออนางก็เงียบหลบตาไรท์ด้วย

มันสอนให้รู้อ่ะว่า

บางทีที่เรายอมที่เราเงียบเพราะไม่อยากมีเรื่อง มันไม่ได้หมายความว่าจะทำให้เขาไม่อยากมีเรื่องกับเรานะ เขาอาจจะคิดว่าเรากากไรงี้ แล้วข่มเราไปเรื่อยๆอ่ะ เราก็ต้องแบบเงียบไว้...พอเขากัดมา กัดกลับเลยค่ะ

ถ้าทำมาคือทำกลับอ่ะ แลกกันดีมั้ย จะได้รู้สึก

(แต่ก่อนคือไรท์นางเอกมาก555ตอนนี้นางร้ายเข้าสิง)

ไม่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกไหมแต่สำหรับไรท์อ่ะ

จะผิดไม่ผิด ขอโทษไว้ก่อนดีกว่า แต่เมื่อเขาไม่ยอมรับคำขอโทษของเราแล้วยังมาทำไม่ดีกับเรา ทำให้เราดูเป็นคนไม่ดี...ทำให้เราดูต่ำในสายตาคนอื่น ... มันไม่ดีมากๆอ่ะ ยิ่งเรื่องถึงครูบาอาจารย์แล้วอีไรท์เป็นเด็กที่ดูเกเรกับเขาที่เป็นเด็กดีมาเสมอต้นเสมอปลายอ่ะ

นางร้องไห้...ครูโอ๋นาง...

ไรท์นี่แบบ...เอ้อ...ช่างแม่งช่างมันละ

เราขอโทษละ คือจบเนาะ

แต่....

สิ่งสำคัญมากๆที่ต้องมีตอนนี้อ่ะ...คือคนข้างกายที่เรียกว่าเพื่อน เพื่อนที่อยู่ด้วยกันตอนโดนครูด่างี้ คนที่คอยอธิบายให้ครูฟังแทนเรา คนที่ร้องไห้เมื่อครูด่าเสร็จแล้ว คนที่แบบ...ยังอยู่กับเราในตอนที่เราไม่มีใครเลยอ่ะ

ไม่ต้องไปอธิบายหรือหาพวกเพิ่มให้ตัวเองดูดีหรอก

ถ้าเราดีจริงเพื่อนจะรักเราเอง

อย่างที่ไรท์เป็นตอนนี้

...คนอื่นมองยังไง ช่างหัวแม่งมัน... เรามีเพื่อนที่รักเราอยู่กับเราก็พอละ ปีนี้คือเรียนปีสุดท้ายแล้วไง...อดทนๆๆๆๆ

ขอบคุณสำหรับการติดตามเสมอมาค่ะ

ยืนยันว่า...รักเด็กแบรนด์นิวและจะเขียนให้จบค่ะ

ปล. สุขสันต์วันแม่ แล้วก็อย่าลืมเพลงใหม่ของเด็กๆด้วยน้าาาา อัลบั้มนี้เพราะมากกก

ยา ยา ยา ยา ยา 55555

 

Good bye ^^