SETTER [ยองดง] #เซ็ตเตอร์ยองดง ft. อูฮวี&หลินโฮ

ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER 12 [100%]

CHAPTER 12 

"พี่จะย้ายมาทำไม ดงฮยอนไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว"

"พี่ไม่รู้ว่าดงฮยอนย้ายไป ไม่งั้นพี่ไม่มาหรอก"

"ตอนนั้นมันก็จบแล้วอ่ะ พี่ควรจะจบเหมือนกันสิ"

"พี่ก็อยากจบ แต่ใจพี่มันไม่ยอมจบไง พี่อยากเจอดงฮยอน"

"ผมจะช่วยพี่ก็แล้วกัน แต่พี่ต้องสัญญาก่อน..."

".."

"ว่าพี่ต้องเลิกยุ่งกับเพื่อนผม ถ้าได้เจอกันแล้ว"

"เออ...พี่สัญญา"

จอง เซอุน

สัญญาอะไรไว้ก็ทำให้ได้นะ

เพราะบางคนก็อาจจะเหมาะที่จะอยู่ในใจมากกว่าอยู่ในชีวิตจริง...

"~เธอจะใช้หรือเธอจะทิ้งก็ตามแต่ใจของเธอ รักที่ฉันให้ไป เชิญใช้ตามสบาย~"

"ได้โปรดอย่าหอน..."

"หยุดพูดเลยนะ นี่มีบุญแค่ไหนที่ได้ฟังผมร้องเพลงเนี่ย"

"ขี้เสร็จยังเนี่ย กูง่วงนอน!"

ยองมินยืนเล่นเกมส์อยู่ในห้องน้ำเพราะรอดงฮยอนที่กำลังทำธุระส่วนตัว

"เออ...พี่ยองมิน"

".." ยองมินที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยืนกดเกมส์โทรศัพท์และเงี่ยหูฟังสิ่งที่ดงฮยอนพูดมา

"ที่นี่มีผีป้ะวะ"

ยองมินยกสายตาขึ้นมองไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดสนิททันที เลิกเล่นเกมส์อัตโนมัติ

"ตบปากเลยไอ้ดง มันมืดแล้วจะพูดทำไม"

"พี่อูจินเคยเล่าให้ฟังว่าตึกข้างหลังเคยมีคนผูกคอตาย เพราะสอบไม่ผ่าน"

ปากหนาของอิมยองมินเม้มเข้าหากันแน่น มือทั้งสองข้างก็กำเข้าหากันโดยอัตโนมัติ

"เขาว่ากันว่า...ตอนผูกคอเสร็จ เชือกบาดที่คอ เลือดไหลอาบเลยอ่ะ"

เหงื่อชื้นผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ดวงตากรอกไปรอบๆอย่างระแวง ใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

สายลมที่พัดผ่านไปเบาๆ แต่กลับทำให้ยองมินขนลุกซู่ขึ้นมา

เสียงกดชักโครกดังขึ้น เป็นเหมือนเสียงที่จะทำให้ยองมินหลุดพ้นจากสถานการณ์แบบนี้สักที

เสียงลูกบิดกลอนประตูหมุนออกช้าๆ

และก็ปรากฏร่างของดงฮยอน

"พี่ยองมิน"

".."

ยองมินจ้องหน้าดงฮยอนนิ่ง...แต่ในใจกลับรู้สึกตื่นเต้นว่าอีกคนจะพูดอะไร

"ข้างหลังพี่..."

นั่นไง...สีหน้าดงฮยอนก็บ่งบอกว่าไม่ได้ล้อเล่น

โดนเข้าแล้ว อิมยองมิน!

".."

"อย่าหันมอง เชื่อผมนะ โอเคมั้ย"

"กู..ไม่โอเคเลยดง มันคืออะไรวะ"

เสียงสั่นๆกับน้ำใสๆเอ่อล้นในดวงตาของยองมิน ทำให้ดงฮยอนรู้ว่าอีกคนกลัวมากแค่ไหน

ไม่น่าเลยดงฮยอน ! ไม่น่าแกล้งพี่ยองมินแบบนี้เลย เกิดมาเขาเคยแกล้งใครร้องไห้ที่ไหนล่ะ พี่ยองมินคนแรกเลย

พรึ่บ!

"ขอโทษนะ ผมแกล้งพี่ร้องไห้เลยว่ะ"

ดงฮยอนสวมกอดยองมินและกดหัวยองมินลงบนไหล่เล็กของตัวเอง

"ฮึก...ไอเหี้ย กูกลัวนะเว้ย"

และแทนที่ยองมินจะโกรธหรือผลักดงฮยอนออก กลับกอดดงฮยอนไว้แน่นและร้องไห้ออกมาจนเสื้อของอีกคนชื้นไปด้วยน้ำตา

ก็ปกติ...เห็นแต่ด้านแข็งกระด้าง ไม่กลัวอะไร เข้มแข็งตลอด

แต่ตอนนี้...ด้านความอ่อนแอก็เผยออกมา

ยองมินไม่กลัวอะไรเลย แต่กลัวผีเนี่ยนะ?

"ไม่เอานะ ไม่ร้องแล้ว ฮึบไว้!"

เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆร่างหนาๆของยองมินก็ยังไม่ผละออกจากดงฮยอนสักที จนดงฮยอนเริ่มเมื่อย

"เลิกร้องตั้งนานแล้ว"

"..."

"หลอกกอดมึงอยู่ไม่รู้หรือไง"

"ห๊ะ?"

ไม่ได้แกล้งใสซื่อนะ นี่กำลังงง

"คอมึง..."

"ห๊ะ?"

"หอมมาก"

พูดเสร็จก็เดินหนี ทำให้ดงฮยอนเกาหัวอย่างงงๆ

เอาจริงๆไม่รู้อะไรเลย ที่พี่ยองมินพูดมาคืออะไร?

ปกติไม่พูดแบบนี้นี่นา

คือนี่ กำลังเต๊าะหรอ? ไม่เนียนป่ะ

ภายในห้องนอนนักกีฬาวอลเลย์บอลของโรงเรียนแบรนนิวส์ ทุกคนกลับยุ่งอยู่กับกิจกรรมของตัวเอง แบบไม่มีใครสนใจใคร ห้องผนังสีเหลืองโทนสว่าง กับเตียงเล็กเดี่ยวทั้งหมด 6 เตียง วางฝั่งละ 3 เตียง ทั้งซ้ายและขวา

ทั้งห้องประกอบด้วยคน 6 คน ได้แก่ ยองมิน ดงฮยอน อูจิน ควานลิน ซอนโฮ และแซม

แซม (คัง ซามูแอล) อายุ 15 ปี เป็นหลานของครูแดนที่ถูกบังคับ?ให้มาเล่นวอลเลย์บอล เพราะทำตัวกวน(ตีน) เกินงาม แถมม่อสาวไปทั่ว ความที่พ่อแม่ของแซมฝากเด็กคนนี้ไว้กับครูแดน ครูแดนเลยต้องจัดการขั้นเด็ดขาดไม่ให้ไปปากดีที่ไหนอีก แต่ความจริงแล้ว หัวสมองกลับประมวลผลไวกว่าใครหลายๆคน และฉลาดจนน่ากลัว แต่ถึงแบบนั้นแซมก็ไม่ได้มีเรื่องเสียหายให้เสื่อมเสียอะไรเลยสักอย่าง

"ไอ้แซม มึงทำไมต้องมาอยู่ห้องนี้ด้วย กูไม่อยากอยู่กับคนที่ม่อสาวเก่งกว่ากู"

อูจินพูดขึ้นหลังจากที่ห้องเงียบมานาน

"แล้วทำไมพี่ต้องมาอยู่ห้องนี้ด้วย ผมก็ไม่ชอบคนปากหมาเก่งกว่าผม"

แซมตอบกลับไป

"อ๊ากกกก ไอเด็กปากหมา ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นหลานครูแดนนะ กูจะกินหัวมึง"

"เออ เราแข่งอาทิตย์หน้าแล้วนะ กูกลัวอ่ะ"

เพื่อเป็นการตัดการทะเลาะเรื่องไร้สาระของสองคน ควานลินจึงพูดอีกเรื่องขึ้นมา

"เอาให้เข้ารอบสุดท้ายก็พอแล้ว ไม่เห็นมีอะไรยาก"

ยองมินพูดลอยๆ

"ก็วายจีแม่งเก่งจริง กูก็หวั่นๆใจอยู่"

อูจินพูดบ้าง

วันต่อมาของการซ้อมเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยของทุกคนเป็นอย่างมาก และมันก็มีผลทำให้ยองมินขอตัวไปงีบก่อน และทิ้งดงฮยอนที่กำลังซื้อไอศกรีมไว้เพียงคนเดียว

พอดงฮยอนกำลังจะเดินกลับไปยังหอพักนักกีฬา ก็เจอกับร่างเล็กๆที่คุ้นตามากๆ

ทายสิว่าใคร?

"แดฮวี!"

"ดงฮยอน!"

ทั้งสองคนวิ่งเข้าหากันโดยอัตโนมัติ และกอดกันแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

"มายังไงทำไมไม่บอกดงก่อนล่ะ"

ดงฮยอนคลายอ้อมกอดออกแล้วถามแดฮวี

"เอ่อ...คือไงดีล่ะ"

แดฮวียิ้มแห้งแล้วกรอกตาไปมา

"ห๊ะ?"

"คือ..."

"ดงฮยอน!"

"พี่เซอุน..."

หงุดหงิดโว้ย! หงุดหงิด

ทำแบบนี้ในโรงเรียนได้ยังไงกัน กอดกันในโรงเรียนได้ยังไง!

ไอ้ดง ไอ้เด็กเหี้ย! มีแฟนแล้วมาอ่อยกูทำไม

นั่นคือความคิดของยองมิน

"เป็นอะไรอ่ะ หน้าบูดเหมือนตูดหมาเลย"

ควานลินถามเมื่อเดินเข้ามาในห้องพักนักกีฬาแล้วเจอเพื่อนนั่งหน้าบึ้งอยู่

"เป็นคน"

"ถามดีๆ"

ควานลินกดเสียงต่ำ

"แล้วตอบไม่ดีตรงไหน"

แม้จะไม่พอใจอะไรอยู่แต่ความกวนของยองมินจะไม่หายไป

"จ้ะๆ แล้วแต่มินเลยจ้ะ แล้วแต่เลย"

พูดเสร็จควานลินก็เดินไปที่เตียงของตัวเอง

พอยองมินพ้นจากควานลิน อูจินก็มาอีกคน

"พวกมึง กูเห็นน้องดงกอดกับใครไม่รู้ น่าร๊ากก น่ารัก"

อูจินพูดแล้วปิดหน้าตัวเองอย่างเขินอาย

"แฟนมัน"

ยองมินตอบแบบหงุดหงิด

"บ้าน่าา น้องดงไม่ใช่คนแบบนั้น "

"ไม่ใช่อะไรล่ะ กอดกันซะขนาดนั้น เป็นผัวเมียกันแล้วมั้งน่ะ"

"โว้ยยยย น้องดงชอบมึง ไม่รู้หรือไง งั่งเอ๊ย"

อูจินตอบแบบหัวเสียแล้วเดินออกจากห้องไป....

เหลือทิ้งไว้เพียง แก้มร้อนฉ่าของยองมิน

มันพูดอะไรเพ้อเจ้ออีกละ...

"แฟนบ้าแฟนบออะไรของมัน"

อูจินเกาหัวตัวเองจนยุ่งเหยิง ขณะเดินเข้าห้องน้ำ พอเดินมาถึงโถส้วมแบบยืน ก็ทำธุระของตัวเองพร้อมกับมองรอบๆห้องน้ำไปด้วย

เจอพวกรุ่นน้องก็เพียงยิ้มให้ และพยักหน้ารับคำทักทายเท่านั้น

"มาหาดงครับ เดี๋ยวกลับแล้ว โอเคครับๆ"

ร่างเล็กๆของแดฮวีในชุดนักเรียนของโรงเรียนวายจี เดินเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะไปยืนยังโถส้วมแบบยืนที่อยู่ข้างๆอูจิน

นี่มันคนที่มาหาน้องดงนี่นา...

อูจินจ้องมองด้านข้างของหน้าของแดฮวีอย่างไม่ละสายตา

ตัวเล็กน่าย่ำยีจริงๆ

อูจินจะเอาคนนี้

อยากจะได้คนนี้เป็นแฟน

คิดดีไม่ได้เลยอูจิน...

เมื่อจับได้ว่าอูจินมองหน้าของอีกคนอยู่ แดฮวีเพียงแค่หันมาสบตา และยิ้มบางๆให้เท่านั้น

เมื่อแดฮวีทำธุระเสร็จก็เดินไปที่อ่างล้างมือ ส่องกระจกนิดหน่อยและเดินออกจากห้องน้ำไป

โอ๊ย...น่ารักอ่ะ

อยากเจออีก...

--100%--

IM♡KIM♡WOON♡JIN♡HWI♡LIN♡HO

 

♡ TO BECONITED ♡ 

               /|\

     ____________

TALK : ขอระบายหน่อยนะคะ

คือที่ไม่ได้มาลงนิยาย ไม่มีอะไรจะอ้างเลย ก็คือแบบ...คนในครอบครัวของไรท์เสียไปแล้ว ไรท์เสียใจมาก ตอนเขาไปไรท์เป็นคนแรกที่รู้ว่าเขาไปอ่ะ...ขอโทษนะคะที่ไม่ได้มาอัพนานมากกก ขอโทษจริงๆ จะไม่ติดตามต่อก็ได้ จะเทหรือยังไงก็ได้ ไรท์เข้าใจค่ะ