ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    SETTER [ยองดง] #เซ็ตเตอร์ยองดง ft. อูฮวี&หลินโฮ

    ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 [100%]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 826
      20
      13 ต.ค. 60

    CHAPTER 1 





    ท่ามกลางความวุ่นวายของเหล่าเด็กอนุบาลในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง มีเพียงแดฮวีและดงฮยอนเท่านั้นที่นั่งเล่นกัน ส่วนเด็กคนอื่นๆก็ได้แต่วิ่งเล่นและส่งเสียงดังน่ารำคาญ 
    "นี่แดฮาวี เลาว์มาเล่นเป่ายิงฉุบกานเถอะ"

    "ไม่อาวอ้ะ เลาว์จามองปี้ยองมิน"
    เด็กตัวน้อยพูดและเท้าคางกับโต๊ะ พร้อมกับจ้องมองไปยังรุ่นพี่ที่อายุห่างกับตัวเองแค่ปีเดียว 

    ""ทำไมต้องมองปี้ยองมินด้วยล่าา แดฮาวี เลาว์ไม่จ้อบเยย"
    ดงฮยอนเบะปากแล้วหันไปมองยังรุ่นพี่พร้อมกับกอดอก

    "ก็เลาว์จ้อบปี้ยองมิน เลาว์อยากเป็นแควนกะปี้ยองมิน"
    แดฮวีหันมามองยังเพื่อนรักของตัวเองและยิ้มน้อยๆให้ ก่อนที่จะหันไปมองรุ่นพี่ต่อ...

    ดงฮยอนเผลอทำท่าจะอ้วกออกมาทันทีที่แดฮวีบอกว่าชอบพี่ยองมิน ดงฮยอนมองค้อนยองมินที่กำลังเล่นกับเพื่อนอยู่ ก่อนจะบ่นเบาๆ
    "ไม่เห็นจะหล่อเลย"

    ¤¤¤
    เวลาล่วงเลยผ่านไปไวเหมือนโกหก...

    "ดงฮยอนอ่า ตื่นได้แล้วนาา อาจารย์จะเข้าแล้ว" เสียงกระซิบข้างๆหูผมทำให้ผมหงุดหงิดมาก ไม่มีใครบอกหรือไงว่าเวลาผมนอนอย่ารบกวน

    "ดงฮยอนนี่ อาจารย์ถึงชั้น5แล้วนะ"

    "ดงฮยอนจ๋า"

    "ดงดงงี่"

    "พิ้งกี้ดง"

    "ฮันนี่ดง"

    "ดงฮยอนบลาาาาๆๆๆๆๆๆ"

    แล้วความอดทนของผมมันก็หมดลงไปกับเสียงของแดฮวี

    "แดฮวี ดงฮยอนจะนอน"
    ผมเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ และหันไปยังตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมตื่น พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและขมวดคิ้วเป็นปม

    "เมื่อคืนทำไมไม่นอนล่ะดงฮยอน ดูสิเนี่ย ตาก็ดำ"
    อีกคนเอามือมาจิ้มที่หน้าผากผมและดันเบาๆ

    "เมื่อคืนก็ทำการบ้านไง" ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกทีพร้อมกับหลับตาลงด้วย

    "เมื่อวานไม่มีการบ้านนะดงฮยอน"
    มือของแดฮวีวางลงบนหลังผมแล้วก็ลูบเบาๆราวกับยอมแพ้แล้วที่จะปลุกผม

    ".."

    "ดงฮยอนจะสมัครชมรมอะไรหรอ" แดฮวีถามผม

    "ไม่รู้สิ คงจะชมรมกีฬามั้ง" ผมตอบแบบปัดๆ

    "โห! ทำไมล่ะ แดฮวีอยากให้ดงฮยอนมาอยู่ชมรมปฐมพยาบาลด้วยกันอีก แบบปีที่แล้ว สนุกจะตาย"
    น้ำเสียงที่ดูจะเสียดายของแดฮวีทำให้ผมลืมตาขึ้น จริงๆแล้วก็ไม่ได้ชอบกีฬาอะไรแบบนั้น แต่อาจจะเป็นเพราะพ่อแม่ชอบมากกว่าก็เลยอยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ และก็คงไม่เป็นอะไรหรอกถ้าผิดพลาด อย่างน้อยพี่ชายของผมก็ประสบความสำเร็จไปแล้ว คงไม่มีอะไรน่าห่วงสำหรับตัวผม

    "ไม่อยู่แล้วชมรมปฐมพยาบาล ไม่ชอบเลือด จะอ้วก" ผมเบะปาก

    "ออกจะดี ได้ช่วยเหลือคนอื่นด้วย" แดฮวีเบะปากให้ผม



    หลายวันผ่านไปและก็เวียนมาถึงวันเลือกชมรมวันสุดท้ายของโรงเรียน 'วายจี'

    "ดงฮยอนอ่า แดฮวีเลือกชมรมแล้วนะ" 
    แดฮวีหันหน้ามาหาผม ก่อนจะใช้ปากกาจิ้มไปที่ช่องของชมรมปฐมพยาบาลจนเป็นรอยหมึก
    ส่วนผมเพียงอ่านรายละเอียดชมรมกีฬาก่อนจะใช้ปากกาขีดเครื่องหมายถูกต้องลงในช่องชมรมกีฬา ผมยิ้มให้กับรอยปากกาที่ถูกขีดลงไปอย่างภาคภูมิ

    "นี่เอาจริงสิ ไหวหรอดงฮยอน" 
    แดฮวีเลิกคิ้วไม่แน่ใจ

    "ได้อยู่" ผมรู้สึกดีกับความตั้งใจที่มีมากของผม...

    โดยที่ไม่รู้เลยว่าจะต้องเจออะไรต่อไปนับจากนี้












    "ปีหน้า ปีสุดท้ายแล้วนะ พวกมึงจะมากับกูมั้ย" 
    'อิมยองมิน' พูดขึ้นขณะที่เพื่อนของเขาอีกสามคนกำลังดื่มน้ำดับกระหาย หลังจากที่เกมส์วอลเลย์บอลนัดชิงชนะเลิศจบลง และพวกเขาก็ได้ความพ่ายแพ้กลับมา
    ปีหน้าพวกเขาทั้งสี่จะก้าวขึ้นเป็นพี่ใหญ่ของชมรมกีฬาและเป็นปีสุดท้ายของการเรียนมัธยมปลาย
    ...หลายคนอาจจะยินดีกับความสำเร็จในวันนี้ที่พวกเขาคว้าเหรียญเงินกลับไปประดับโรงเรียนได้ แต่สำหรับพวกเขาสี่คน...มันคือความพ่ายแพ้อย่างมหันต์

    "กูคนหนึ่งแหละมากับมึงแน่ มึงอย่าถอดใจไปไหนละกัน" 'ไล ควานลิน' พูดขึ้นและตบบ่ายองมิเบาๆ

    "เร็วเหมือนกันนะ ผ่านมาหลายปีแล้ว ยังคว้าชัยชนะไม่ได้เลย" 'ปาร์ค อูจิน' ก้มหน้าให้กับความพ่ายแพ้

    "อย่าเศร้าไปเลย เดี๋ยวปีหน้าก็ชนะแล้ว" 'จอง เซอุน' พูดขึ้นบ้างหลังจากที่นั่งเงียบมานาน 

    "มึงรู้ได้ไงว่าปีหน้าจะชนะ" อูจินหันมองหน้าเซอุน

    "ไม่รู้ว่ะ ฮ่าาๆ" เซอุนเลยโดนมือหนักๆของอูจินโบกเข้าที่หัวอย่างจัง

    ".." ทุกอย่างเงียบตัวลง ทั้งสนามมีเพียงพวกเขาที่นั่งกันอยู่ จากที่นั่งของคนดูเมื่อมองลงไปยังสนามในเวลาที่ไม่มีผู้คน ทำให้ยองมินนึกภาพความพ่ายแพ้บนสนามนี้ได้อย่างชัดเจน

    "เอาหน่า...ปีหน้าก็มี" เซอุนตบบ่ายองมินแล้วลูบเบาๆ ยองมินจึงหันมายิ้มให้

    "พวกมึงสัญญานะ ว่าจะมาเอาชัยชนะกับกู" ยองมินพูด

    "กูสัญญา"

    "กูสัญญา"

    "กูสัญญา"

    สามเสียงของคนสามคน...ถูกเอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างหนักแน่น

    ต้องชนะ โรงเรียน 'วายจี' หรอ?... คงไม่ยากหรอก
    ยองมินคิดแบบนั้น











    "ดงฮยอน จะเลือกวิ่งหรอ" แดฮวีถามผมหลังจากที่เราไปปรึกษาครูชมรมกีฬาเสร็จ จริงๆแล้วชมรมกีฬาจะมีหัวข้อแยกย่อยไปอีก และก็มีฝ่ายจัดการบริหารอะไรมากมายก็ไม่รู้ โดยกีฬาที่แยกย่อยออกไปก็จะมี วิ่ง บาสเก็ตบอล ฟุตบอล ฟุตซอล ว่ายน้ำ และ วอลเลย์บอล
    แต่ด้วยความที่ไม่มีพื้นฐานด้านกีฬามากนัก ผมจึงเลือกกีฬาที่ผมคิดว่าง่ายที่สุด นั่นก็คือกีฬาวิ่ง

    "ก็ง่ายที่สุดนี่นา"










    "มึงลองแล้วหรอถึงได้รู้ว่ามันง่ายอ้ะ" 

    "คนอย่างกูอ้ะนะ หล่อแล้วก็เก่งมาก มึงไม่รู้หรอก"

    "ถุย"

    เสียงหยอกล้อและการวิ่งไล่จับของอูจินและควานลินดังก้องไปทั่วโรงยิม เรียกเสียงหัวเราะจากยองมินได้เป็นอย่างดี เขามองสองคนนั้นเล่นกันเพลิน จนรู้สึกสะดุ้งเมื่อมีอะไรเย็นๆมาแนบที่แก้ม

    "น้ำ" เซอุนเอ่ยเมื่อยองมินหันมามองอย่างงงๆ
    ยองมินรับขวดน้ำเย็นจากเซอุนไปเปิดและกระดกดื่มทันที
    เซอุนนั่งลงข้างๆยองมิน

    "นี่ มึงว่าเราจะชนะมั้ย" ยองมินถามทั้งๆที่สายตายังมองไปยังอูจินและควานลิน

    "ไม่...รู้สิ" เซอุนตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

    "ทำไมมึงไม่มั่นใจ" ยองมินหันไปมองหน้าเซอุน

    "ก็...กูว่ามันยากนะ แข็งมากเลยโรงเรียนนั้น"

    "แต่กูว่าไม่ยาก" น้ำเสียงเสียงหนักแน่นถูกเอ่ยจากปากยองมิน ทำให้เซอุนเลื่อนสายตามาสบกับยองมิน

    ".."

    "ถ้ามีมึงอยู่กับกูทุกอย่างก็ไม่ยากหรอก"

    ".."

    ความเงียบปกคลุมชั่วขณะ

    "เงียบทำไม"

    "ขนลุก" เซอุนเอามือลูบตัวเองแล้วก็ขยับออกห่างจากยองมินอย่างขำๆ

    "อยู่กับกูนะ"

    ".."

    "กูมีเซ็ตเตอร์คนเดียว ใครแทนมึงไม่ได้จริงๆ" ยองมินนั่งบีบมือตัวเองเล่นไปมา

    "ฝึกไว้บ้าง เผื่อกูไม่อยู่มึงจะทำยังไง" 

    "มึงต้องอยู่" 

    "แล้วถ้ากูตายอย่างนี้..โอ๊ย" ยองมินฟาดฝ่ามือลงบนหัวของเซอุนทันทีที่อีกคนพูดเรื่องความตายออกมา

    "ตายอะไรของมึง ถ้ามึงตาย กูนี่แหละจะตายกับมึง"

    "ให้จริงเถอะ" เซอุนเบะปากให้กับยองมิน ก่อนจะลุกไปหาอูจินและควานลินที่วิ่งไล่จับกันอยู่

    "มึงแม่ง...ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ" 
    ยองมินพูดเบา สายตามองไปยังเพื่อนตัวขาวที่กำลังเล่นกับอูจินและควานลิน









     
    "คิม ดงฮยอน"
    "มาครับ" เมื่ออาจารย์ขานชื่อคนในชมรมเสร็จ ก็ลุกออกจากห้องไป ผมนั่งเล่นกับรุ่นพี่ในชมรมไปเรื่อย จนอาจารย์เดินกลับเข้ามาในห้องอีกที

    "เอ่อ..เงียบๆหน่อย เด็กๆ" เมื่ออาจารย์เอ่ยออกมาทั้งห้องก็ตกอยู่ในความสงบ

    "คืออย่างนี้นะเด็กๆ จำนวนคนสมัครชมรมกีฬาปีนี้เยอะมากๆเลยแล้วมันก็เกินจำนวนที่จะรับไหว"
    อาจารย์หนุ่มเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา

    "จริงๆอาจารย์ไม่อยากให้ใครไปเลยนะ" 

    "อาจารย์พูดอะไรหรอครับ ผมไม่เข้าใจ" รุ่นพี่ในชมรมคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม

    "โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนชั้นนำในการสร้างนักกีฬาระดับประเทศ การควบคุมทุกอย่างจะยากลำบากไปหมดถ้ามีจำนวนคนที่มาก พอควบคุมไม่ได้ทุกอย่างจะพัง แล้วโรงเรียนเราก็จะไม่มีนักกีฬาทีมชาติอีก"

    เสียงซุบซิบของเหล่านักเรียนดังขึ้น ผมที่ยังไม่เข้าใจอะไรมากนักก็ได้แต่นั่งฟังพวกคนในชมรมพูดคุยกัน

    เมื่อเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ความสงสัยผมก็มากขึ้นเหมือนกัน

    แขนซ้ายของผมยกขึ้นอย่างมั่นคงพร้อมกับเอ่ยปากเรียกอาจารย์

    "อาจารย์ครับ" 
    เสียงซุบซิบเงียบลงชั่วขณะ และหลายสายตาก็หันมามองผมด้วยความสงสัย ผมไม่ได้สนใจอะไร สายตาก็จับจ้องไปยังอาจารย์

    "จะคัดพวกเราออกหรอครับ"


    "อย่าเรียกว่าคัดออกเลยดงฮยอน เพียงแต่นี่คือการแลกเปลี่ยนแบบบังคับ"


    แลกเปลี่ยนแบบบังคับ?


    อาจารย์ก้มหน้าลงมองไล่บนกระดาษที่ถือติดมาด้วยตั้งแต่เริ่ม เพียงชั่วครู่ ก็เงยหน้าขึ้นมองผม


    "แล้วเธอก็ติดอยู่ในรายชื่อการแลกเปลี่ยนด้วยสิ"









    เวรแล้วล่ะ...ดงฮยอน

              ☆TO BECONITED☆


                       IM♡KIM♡WOON
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×