คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 1 [ แก้แล้ว ]
“เอเลน แกตื่นยัง”เสียงของชายที่ขนานนามว่าเป็นความหวังของมนุษย์เรียกคนที่ตนรัก(แต่ไอ้คนที่ถูกรักไม่รู้ตัว)หน้าห้องสักพักก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูออก
“ห..หัว...หัวหน้าออกไปก่อนครับ!!!!!”เมื่อร่างโปร่งเปิดประตูเข้าไปแถบไม่เชื่อสายตาของตนเองคือร่างบางของเอเลนนั้นมีหน้าอกที่นูนออกมาจากผ้าที่ผันเล็กน้อย และเอวที่คอดเกินกว่าผู้ชายผิดปกติ เห็นชัดว่าเป็นผู้หญิง รีไวตอนนี้แข็งเป็นหินนิ่งดวงตาคางที่ร่างบางกำลังเอาเสื่อมาปิดส่วนบนของตนร่างนั้นสั้นไม่หยุดเมื่อคนที่เคารพ(รัก)มาเห็นตนในสภาพนี้
เอเลนเป็นผู้หญิง อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักๆๆอยากเข้าไปกอดจัง>w< รีไวคิดในใจ พลางมองร่างบางที่ตอนนี้หันหลังให้ก่อนจะใส่เสื่อไปสั้นไปดูเก่งๆกังๆ
“เฮ้ย จะตกใจอะไร แค่นายเป็นผู้หญิงเนี่ย”รีไวทำเสียงนิ่งพลางเดินเข้ามาหาเอเลนที่ไม่รู้ภัยที่กำลังคลืบคลานเข้ามาในไม่ช้า
“เอ๋”ร่างบางสะดุ้งโยงเมื่อร่างโปร่งมากอดเอวกิ่วของตน เอาหน้าถูๆไถบ่าของเอเลน
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอน่า เอเลน”รีไวค่อยๆช่วยถึงเสื่อร่างบางสวมให้สุดก่อนจะลากให้มานั่งตักบนเตียงโดยที่เอเลนไม่ได้ขัดขื่นใด
“หัวหน้าครับ ปล่อยผมได้ยังครับ”เอเลนที่บ่นออกมาทำให้รีไวมองร่างที่นั่งตักของตนแบบ ประมาณว่าขออีกสักพัก ก่อนจะซูดดมกลิ่นของเอเลนแบบสบายใจ ส่วนเอเลนที่นั่งแข็งทื่อเป็นหินยอมให้กอดจนสาแก่ใจของร่างโปร่ง
“เอเลนเรื่องที่นายเป็นผู้หญิงน่ะฉันจะเก็บเป็นความลับให้เองไม่ต้องห่วง และอีกอย่างฮันซี่เรียกไปซ่อนนะโชคดี จุ๊บ”ร่างโปร่งปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระก่อนจะหอมแก้มซักฟอดก่อนจะเดินหนีออกจากห้องไปทิ้งให้เอเลนนั่งบื่อไปนานสองนานก่อนจะตั้งสติไปเริ่มรีบออกจากห้องไป
“เอเลนนายมาสายมาก ไปวิ่งรอบสนาม5รอบแล้วมาหาฉันที่นี้นะ”ฮันซี่พูดรัวก่อนจะไปช่วยงานฝ่ายอีก
“เพราะหัวหน้ารีไวแท้ๆเลย”เอเลนพึมพำไปวิ่งไปโดยทีมีมิคาสะกับอาร์มินิ่งประกบข้าง
“อึก!!!”แต่กำลังวิ่งรอบที่4อยู่ดีๆเอเลนก็ล้มหน้าทิ่มดินไปเฉยๆ
“เอเลน!!!!”เพื่อนสนิททั้ง2ร้องขึ้นมาพร้อมกับเมื่อเห็นอีกคนล้มไม่เป็นท่า
“เอเลนเป็นอะไรไหม”มิคาสะพยุงร่างบางให้ลุกขึ้นก่อนจะช่วยปัดดินที่เปื่อน
“ไม่เป็นไรหรอ มิคาสะอาร์มิน วิ่งต่อเถอะมันจะสายแล้วนะป่ะ”ร่างบางเริ่มออกวิ่งต่อโดยไม่สนใจอาการปวดหัวขั้นรุนแรงที่ทำให้ล้มเมื่อกี้
“อืม เอเลนอย่าฝืนนะ”อาร์มินพูดพลางวิ่งมาประกบข้างแบบเดิม
“ไม่ต้องห่วงๆ สบายมาก”เอเลนวิ่งต่อพลางฟืนยิ้มให้ทั้ง2
“แฮกๆ ครบซักทีเหนื่อยเป็นบ้าเลย”เอเลนนั่งกับพื้นพลางหายใจหอบหนักไม่ต่างจากสหายทั้ง2
“อ้าววิ่งเสร็จแล้วหรอ ช้าไปนิดนะเอเลนมาไปที่บ่อเหมือนเดิมนะส่วนอาร์มินกับมิคาสะไปฝึกตามปกตินะ”ฮันซี่เดินมาสั่งอีกครั้งก่อนจะลากเอเลนไปที่บ่อน้ำลึกที่ไม่มีน้ำ
“เอเลนพร้อมนะ!!!!!”ฮันซี่ตะโกนขึ้นเมื่อเห็นร่างบางอยู่กลางก้นบ่อแล้วเรียบร้อย
“ครับ!!!!”ร่างบางตะโกนตอบพร้อมกับอาการปวดหัวเหมือนมีใครมาบีบกำเริบขึ้นมาแถมแรงกว่าเก่าจนต้องซุกลงไปขุกเข่ากับพื้น
“เอเลน!!!!เป็นอะไรหรือเปล่า!!!!”ฮันซี่ที่เห็นอาการเอเลนแปลกไปทำท่าจะปีนลงมา
“ผมไม่เป็นไรครับคุณฮันซี่!!!!”เอเลนฟืนยืนขึ้นมามองร่างผมสีน้ำตาลเปลื่อกไม้เหมือนกับตน
“อืม งั้นเริ่มได้!!!!”ฮันซี่ตะโกนเมื่อตนถอยห่างออกมาจากปากบ่อ
“อึก!!!!”เสียงของเอเลนดังขึ้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกจากปากและดวงตาก่อนจะลงไปนอนกับพื้น
ขยับไม่ได้เลย เฮ้ย จะหลับไม่ได้นะ ไม่นะ!!! เอเลนพูดในใจก่อนที่ดวงตาจะค่อยๆหลับลงไปความมืดเริ่มเข้าปกคลุม แต่หูของเขาได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายของฮันซี่ จับใจความได้ประมาณว่าให้พาคนมาช่วยก่อนสติจะเรื่อนรางหายไป
“ที่...ที่นี้ที่ไหน”เอเลนฟื้นขึ้นมาพบกับเบื้องหน้าคือเพดานห้องของตนเอง
“เอเลนฟื้นแล้วหรออาการเป็นไงบ้าง”ร่างสูงของมิคาสะพุ่งเข้ามาหาเอเลนเร็วยิงกว่าอะไร
“อืม ไม่เป็นไรแต่เกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันสลบ”เอเลนค่อยๆลุกขึ้นมานั่งโดยที่มีมิคาสะประคอง
“ฉันเห็นคุณฮันซี่ตะโกนว่าเอเลนสลบไปให้หาคนมาช่วยหน่อย”มิคาสะกอดร่างบางที่ตอนนี้เห็นว่าภายในห้องของตนนั้นมาใครบ้าง
“เอเลน นายไม่ทำอะไรมาถึงสภาพแย่ขนาดนั้น”อาร์มินที่นั้นข้างเตียงพูดขึ้น
“พอดี ทำไอ้นี้อยู่น่ะ ก็ไม่นึกว่าจะโต้รุ่งนิ”ร่างบางล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะเอาบางสิ่งบางอย่างออกมา
“สร้อย?”ฮันซี่ร้องขึ้นเมื่อเห็นสร้อยเงินมีล็อกเก็ตสีเงินดูสวย
“แล้วแกจะเอาไปให้ใครล่ะ ไอ้หนู”รีไวที่ยืนเอาหลังพิงกำแพงพูดหน้าตาย
“ก็ เออ คือแบบว่ามัน อ๊ะ!!”ร่างบางพูดอัมอึ่งไม่ยอมตอบก่อนที่ประตูเปิดออกปรากฏร่างเล็กเรือนผมสีเปลือกไม้ ดวงตาไพรริน
“พี่ค่ะ!!!!!ฮือๆๆๆ”เด็กสาวในชุดกระโปรงสีน้ำตาลวิ่งเข้ามาดิ่งมาหาร่างบางที่ยังอึ่งไม่ต่างจากคนในห้อง
“อรัน!!!!น้องมาทำอะไรที่นี้พี่ยอกแล้วไม่ใช้หรอว่าห้ามมา!!!!”เอเลนดุร่างเล็กที่พุ่งมากอดตน
“ก็หนูเป็นห่วงพี่นิค่ะ ฮือๆๆๆๆๆ”ร่างของอรันกอดแขนของผู้เป็นพี่แน่นพร้อมกับน้ำตาไหลรินหนักกว่าเก่า
“ง่ะ พี่ขอโทษ พี่ไม่เป็นไรหรอน่า”ร่างบางลูบหัวน้องเบาเป็นการโปรบ
“เอเลนนายมีน้องด้วยหรอและยังเรื่องที่นายเป็นผู้หญิงอีก”เอวิลที่มองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ห้องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงง สับสน
“ก็นะ ครับเดียวผมจะอธิบายตอนเช้าพรุ่งนี้นะครับ”ร่างบางดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วก็ สุขสันวันเกิดนะอรันนี้จ๊ะ”เอเลนพูดพลางแปมือออกตรงหน้าร่างเล็ก
“เอ๋!! พี่ทำให้หนูหรอค่ะ”อรันที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่พูดขึ้นพลางหยิบสร้อยมาจากมือเอเลน ก่อนจะพยายามสวมเอง
“ม่ะเดียวพี่ช่วย”เอเลนจับอรันหันหลัง จัดการสวมให้
“ว้าว!!! สวยมาค่ะพี่เอเลน ขอบคุณค่ะ”อรันกระโดดกอดเอเลนเต็มรัก
“จ้าๆ ลองเปิดข้างในดูสิ”
“ค่ะ นี้มันรูปของพ่อแม่นิ”เมื่อเปิดลิกเก็ตออกก็พบกับรูปพ่อแม่ของตนที่เสียไปตั้งแต่ตนเด็กๆ ก่อนที่น้ำตาจะเริ่มไหลรินอีกรอบ
“อรันพี่ขอโทษ เป็นอะไรหรือเปล่า”เอเลนลุกลี่ลุกลนเมื่อเห็นน้องสาวตนร้องไห้อีกรอบ
“เปล่าค่ะ หนูคิดถึงพ่อแม่ค่ะ หนูอยากกอดพวกท่านอีกครั้งก็ดี ”เด็กสาวร้องไห้แต่ไม่มีเสียงมีเพียงน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
“หยุดร้องเถอะ เดียวถ้ากลับบ้านจะพาไปหาพวกท่านด้วยกันนะ”เอเลนปากน้ำตาเบามือก่อนจะหอมแก้มน้องสาวจอมแซบของตน
เอเลนน่ารัก!!!!!! เสียงของมิคาสะที่ตอนนี้อยู่ในร่างผู้ชายกับรีไวดังขึ้นมาพร้อมกันเมื่อเห็นเอเลนหอมแก้มน้องสาว
“แหม เป็นพี่น้องที่น่ารักจังเลยนะ”เอวิลพูดขึ้นเมื่อเห็นทั้ง2หยุดการสทนาการ
“ก็นะครับ”หน้าของร่างบางแดงหน่อยๆ ทุกคนคุยกันสักพักก่อนจะหลับห้องของแต่ละคนไปเมื่อเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว อรันนอนกัยเอเลนโดยที่มีมิคาสะกับอาร์มินเป็นคนออกจากห้อง2คนสุดท้าย
ความคิดเห็น