คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
“เอเลนไว้ไหม”เสียงของเด็กสาวดังขึ้นเมือเห็นว่าเพื่อนชายสนิทของตนออกอาการเหนื่อยหล่าจากการฝึกของภาคเบื่อ ทั้งที่โซเซจนมิคาสะกับอาร์มินต้องค่อยๆเดินมาประคองข้างเอเลน
“เอเลนนายไหวแน่หรอเดินเซซักขนาดนี้”อาร์มินเดินประคองร่างเอเลนแล้วดูสภาพร่างกายที่ถึงว่าเข้าขั้นหมดแรงแม้แต่จะยืนยังทำไม่ได้เลย
“อืมฉันไหวอยู่ไม่ต้องประคองก็ได้”เอเลนพูดพลางทำท่าให้ทั้ง2ปล่อยมือออกจากเขา
แต่ทั้งคู่ไม่ยอมแถมจับเอลเนแน่นขึ้นไปกว่าเก่า
เมื่อถึงที่พักเอเลนแถบเดียวไปกลางทางแล้ว แต่โชคดีที่อาร์มินกับมิคาสะคอยประคองมาระหว่างทาง
“กลับกันมาแล้วหรอ การฝึกเป็นไงบ้างเอเลน”เมื่อทั้ง3คนเปิดประตูปุบร่างของหญิงสวยผมสีน้ำตาล สวมแว่นพูดขึ้น
“ครับ ก็ดีครับคุณฮันนี่”เอเลนพูดทั้งถูประคองอยู่
“หรอ แต่ดูจากสาระรูปแล้วถ้าทางฝึกหนักสินะ”ฮันนี่มองเอเลนจากหังจรดเท้า ทำเอาเอเลนเสียวหลังวาบ
“อืม งั้นไปกินข้าวกันดีกว่าปะ”หฯงสาวพูดพลางเดินนำทั้งหมดไปทางห้องอาหาร
“เอเลนไปพักก่อนไหมเดียวพวกเราจะเอาอาหารไปให้”มิคาสะพูดขึ้น หลังจากที่ม่ได้พูดมานานระหว่างการเดินกลับมา
“ไม่เป็นไรหรอ ฉันยังมีแร”
“ฉันคิดว่าแกควรทำตามที่มิคาสะพูดนะเอเลน”ชายร่างเตี้ยโพล่งมาจากแยกก่อนห้องอาหาร ทำเอาเอเลนตกใจนิดๆ
“แต่ผมยังไหวอยู่นะครับ”
“อย่างงั้นหรอ แล้วทำไมแกขาสั่นละ หรอว่ายืนม่ไหวแล้ว”ร่างนั้นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้พวกเอเลน ก่อนที่จะหยุกตรงหน้าเอเลน
“เอ่อ....คือ...”ร่างบางพูดแถบไม่ออก ก็จริงอย่างที่รีไวล์พูดเขาตอนนี้แถบยืนไม่ไหวแล้ว
“ครับก็ได้ครับหัวหน้ารีไวล์ ขอโทษนะมิคาสะอาร์มินที่ต้องทำให้ลำบาก”ร่างที่ถูกประคองพูดพลางหันไปมองคนที่ประคองตนให้ยืนได้
“ไม่เป็นไรหรอเอเลน”
“ใช่ งั้นพวกรไปส่งเอเลนที่ห้องก่อนนะค่ะ”มิคาสะพูดพลางมองณีไวล์กับฮันนี่
“ได้จ๊ะ”ฮันนี่ตอบแบบอารามณ์ดีผิดปกติ แล้วเดินเข้าห้องอาหารไป
“อืม”ร่างเตี้ยพูดพลางเดินผ่านพวกเอเลนไปทางห้องอาหารไปอีกคน
“เอเลนเราไปกันเถอะ”อาร์มินพูดพลางประคองเอเลนไปที่ห้องนอน
“เอเลน.....วันนี้นายครวกลับบ้านนะทางบ้านเค้าป็นห่วงนะ”ระหว่างทางมิคาสะพูดขึ้นพร้อมหันหน้าไปหาร่างบาง
“อืม รู้อยู่ฉันก็แค่อยากพักก็เท่านั้นแหละวันนี้ฉัน ก็กะว่จะกลับพอดี”คนถูกถามตอบด้วยเสียงเหนื่อยหนาย
“เอเลนถ้านายไปฉันจะหาหนังสือเวทย์ดีๆมาให้นายอ่านนะ สนใจไหมครับ”มิคาสะพูดล่อเอเลนที่ทำทางไม่กลับบ้านแน่ๆ
“จริงนะมิคาสะ นายพูดจริงๆนะ”เมื่อเอเลนได้ยินสิ่งที่มิคาสะพูดก็ทำตาเป็นประการราวกับว่าเด็กที่ได้สิ่งที่ตนชอบ
“จริงสิ เธอเคยเห็นผมโกงหกด้วยหรอครับ”มิคาสะพูดทำทางยิ้มๆให้กับความน่ารักของร่างบาง
“นี่พวกเธอ2คนอย่าใช้ศัพท์แบบนั้นที่นี้นะดียวมีใครมาได้ยิน มันจะเป็นเรื่องนะ”อาร์มินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดดุใส่ทั้ง2คน
“ขอโทษครับ/ค่ะ”
“เอเลนถึงแล้ว เดียวพวกเราจะไปเอาอาหารมากินด้วนนะ”อาร์ทินกะมิคาสะส่งเอเลนหน้าห้องก็จะเดินกลับไปทางเดิม เมื่อเอเลนเห็นว่าเพื่อนสนิททั้ง2ลับตาไปแล้ว ก็เดินเข้าห้องไป
“โอ๊ย....วันนี้เราไม่นี้ครึกไปหน่ายเลยแฮ”ร่างบางนั่งบนเตียงพลางบีบนวดบริเวณต้นขาเบาๆ
ผ่านไป15นาที
ก๊อกๆๆ
“เอเลนเรามาแล้วขอเข้าไปนะ”เสียงขอมิคาสะดังเข้ามาในห้องทำเอาเอเลนที่เริ่มห่วงนอนตื่นเติมตา
“อืม เข้ามาเลย”ร่างบางตอบพลางขยี่ตาเบาๆ
“เอเลนมากินข้าวกันเถอะ”อาร์มินพูดพลางเอาอาหารว่างบนโต๊ะในห้อง
“อืม อ๊ะ!!!”พอร่างบางเก้าลงจากเตียงด้วยขาที่หล่ามาจากการฝึกทำเอาร่างบางไปกองกับพื้นแถบทันที แต่ก่อนที่ร่างบางจะตกถึงพื้นมิคาสะรวบเอวของร่างบางไว้ ก่อนที่จะค่อยๆรวบตัวมาอู้มไว้ในออมกอด
“เอเลน นายไหวแน่หรอ ขาอ่อนซะขนาดนี้”มิคาสะอู้มร่างบางมาวางบนเก้าอี้
“ขอบคุณนะ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอ มาๆกินข้าวกันดีกว่าเดียวย็นหมด”เอเลนพูดพลางหยิบช้อมเตรียมกินอาหารตรงหน้าขอบตน
“อืม”มิคาสะกับอาร์มินพยักหน้าก่อนจะไปส่วนใจกับอาหารของแต่ละคน
ความคิดเห็น