คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Chapter 2] Ghost!!
Inside my heart
Chapter 2 Ghost!!
Author :: KF
Talk :: สวัสดีค่า หลังจากอารมณ์เสียมาหลายวันจึงไม่ได้อัพฟิคเพราะกลัวจะเสียอรรถรสการอ่านกัน วันนี้ไรท์ อิส คัมแบ็ค!! 55++ มาพร้อมกับ Inside my heart ตอนที่ 2
“พี่กลับก่อนนะซองยอล กลับบ้านดีๆล่ะ” ซองกยูหยิบเสื้อโค้ตของเขาก่อนจะโบกมือให้ซองยอล
“บายครับฮยอง” ซองยอลโบกมือตอบและเดินไปหามุมเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ไปนะอูฮยอน” ซองกยูเบ้ปากให้อูฮยอนก่อนจะเดินออกไป
“อะไรของเขาน่ะ” อูฮยอนหรี่ตามองซองกยูที่เดินออกจากห้องไปแล้ว ก่อนจะกลับมานั่งไขว่ห้างพลิกนิตยสารดาราซุบซิบ
‘เหอ...นายจะได้มีรูปอยู่ในนี้เร็วๆนี้แหละอูฮยอน’ อูฮยอนคิดเมื่อนึกถึงเสียงที่ดังขึ้นตอนที่เขาเช็ดเครื่องสำอางให้ซองยอลอยู่ในห้องน้ำ
“เอ้า ฮยองยังไม่กลับอีกหรอ” ซองยอลที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเดินเข้ามาและถาม
“ว่าจะกลับแล้วล่ะ แล้วนายล่ะกลับยังไง เมเนเจอร์มารับหรอ?”
“วันนี้เมเนเจอร์ฮยองติดงานอยู่อีกที่น่ะเลยต้องกลับเอง” ซองยอลยิ้มและพูด
“กลับเองได้นะ นายน่ะ” อูฮยอนถาม
“แน่สิฮยอง ผมโตแล้วนะ”
“อ่อไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่าโตแล้ว งั้นพี่ไปนะ ฮ่าๆ” อูฮยอนขำนิดๆก่อนจะลูบหัวซองยอล
“เดี๊ยวฮยองหมายความว่าไงน่ะ!!” ซองยอลตะโกนไล่หลังไปแต่ก็พบว่าอูฮยอนออกไปแล้ว
“โธ่เอ๊ย...ไม่คิดจะไปส่งหน่อยรึไง” ซองยอลพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องไป
...
ล่วงเวลาเที่ยงคืนมานานแล้ว พวกสต๊าฟกับนายแบบคนอื่นๆต่างก็กลับบ้านของตัวเองกันไปหมดจึงเหลือเพียงซองยอลคนเดียวที่กำลังเดินไปตามทางที่มีเพียงแสงไฟสลัวๆเพียงลำพัง
โดยปกติแล้วซองยอลมักจะเป็นคนแรกๆที่ได้กลับบ้าน เพราะทุกครั้งที่ขึ้นเดินเมเนเจอร์ของเขาจะมาจอดรถรอตั้งแต่ก่อนเลิกงาน แต่วันนี้เมเนเจอร์ติดประชุมสัญญาเดินแบบของเขาอยู่ที่ญี่ปุ่น นายแบบอย่างเขาที่ปกติจะเดินบนแคทวอล์ก สงสัยวันนี้จะต้องไปเดินฟุตบาทกลับบ้านซะแล้ว
‘ทำไมมันหนาวงี้นะ’ ซองยอลคิดพลางลูบแขนตัวเองและชะลอฝีเท้า ค่อยๆเดินไปตามทางยาว
ทันใดนั้นเขาก็เห็นเงาตะคุ่มๆสองเงาเหมือนกำลังเดินอยู่ไม่ไกล....
“ใครน่ะ!” ซองยอลตะโกน เขารู้ดีว่าตอนนี้มีเพียงการ์ดรักษาความปลอดภัยที่อยู่หน้าประตูเท่านั้น ในฮอลล์ไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว...หรือจะเป็น....ผี!!!!
....
ตอนนี้แฟชั่นโชว์จบแล้ว มยองซูกับดงวูยังคงซ่อนตัวอยู่ในแฟชั่นฮอลล์ เขาสองคนวางแผนลักพาตัวลี ซองยอลในคืนนี้ งานของเขาจะได้จบๆสักที แต่คนอื่นพากันเดินออกไปหมดแล้ว พวกเขายังไม่เห็นวี่แววของลี ซองยอล หรือว่าจะกลับไปกับเมเนเจอร์แล้ว...
“เห้ยมยองซู ฉันว่าเราพลาดแล้วรึเปล่าว่ะ” ดงวูกระซิบ
“...เงียบแล้วดูต่อไปเหอะน่าฮยอง” มยองซูตอบ
ตึกๆๆ
“เห้ยมีคนมา..” ดงวูพูด
มยองซูมองออกไปและพบกับผู้ชายที่ดูดีคนหนึ่งคาดว่าเป็นนายแบบ เขาหยิบรูปในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู...ไม่ใช่คนนี้นิ เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงหลบเข้าไปตามเดิม แต่...
“เห้ย นายเห็นลีซองยอลบ้างมั้ย”
‘เห้ย ทำอะไรว่ะ ดงวูฮยอง’ มยองซูเบิกตากว้างเมื่อเห็นดงวูเดินออกไปและถามผู้ชายคนนั้นในท่าทางสบายๆ
ผู้ชายคนนั้นมองดงวูหัวจรดเท้าก่อนจะพูด
“นายเป็นใครแล้วถามหาซองยอลทำไม”
“เอ่อ...ฉันเป็นเพื่อนเขาน่ะ” ดงวูตอบ
ผู้ชายคนนั้นหรี่ตามองดงวูสักพักก่อนจะส่ายหัว
“เขากลับไปนานแล้ว” ผู้ชายคนนั้นพูดก่อนจะเดินผ่านไปและชำเลืองมองดงวูอีกครั้ง
“ฮยองทำบ้าอะไรน่ะ” มยองซูพูดเบาๆและลากดงวูกลับมา
“แล้วนายจะนั่งรอถึงเช้าเลยรึไง ถ้าฉันไม่ออกไปถามเราก็ไม่รู้หรอกว่าซองยอลกลับไปแล้วน่ะ” ดงวูพูด
“...อืม” มยองซูทำท่าครุ่นคิดสักพักก่อนจะพูดต่อ
“คราวหน้าทำอะไรก็ระวังหน่อยละกันฮยอง เตรียมข้อแก้ตัวให้พร้อมก่อนไปเข้าใจมั้ย”
“อืม ตอนนี้กลับกันเหอะ ฉันง่วงแล้ว” ดงวูพูดและหาว
“โอเค กลับก็กลับ” มยองซูลุกขึ้นยืน และก้าวออกจากที่ซ่อน
"ใครน่ะ!” เสียงตะโกนทำให้พวกเขายืนตัวแข็งทื่อ ซวยแล้ว...
...
“ฉะ ฉะ ฉันถามว่าใคร ซองกยูกับอูฮยอนฮยองหรอ” ซองยอลถามแบบกล้าๆกลัวๆ อ่าชิท...ลีซองยอลนายถามบ้าอะไร ซองกยูกับอูฮยอนฮยองกลับไปตั้งนานแล้วนิ
ซองยอลเห็นเงาสองเงาเคลื่อนไปมาอย่างรวดเร็ว ตอนนี้หน้าของเขาเริ่มซีด ใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ และเริ่มมั่นใจว่านั่นไม่ใช่คน!!
ทันใดนั้นไฟทั้งฮอลล์ก็ดับลง
“อ้ากก!!! อย่าทำไรผมเลย” ซองยอลตะโกนลั่น ตอนนี้เขาลืมความหนาวของอากาศไปหมดแล้ว ความหนาวที่เขาสัมผัสอยู่ตอนนี้มาจากความกลัวล้วนๆ
...
“เห้ย เอาไงดีว่ะมยองซู” ดงวูพยายามเร่งฝีเท้าและถามมยองซูเบาๆ
“ฉะ ฉะ ฉันถามว่าใคร ซองกยูกับอูฮยอนฮยองหรอ” เมื่อได้ยินเสียงดังมากจาด้านหลังอีกรอบมยองซูรีบคว้าแขนดงวูและหลบเข้าที่ซ่อน
สายตาของมยองซูเหลือบไปเห็นสวิตซ์ไฟเหนือหัวของเขา เขาครุ่นคิดสักพักก่อนจะตัดสินใจกดมัน
“อ้ากก!!! อย่าทำไรผมเลย” มยองซูกับดงวูเกือบจะหลุดขำออกมาเมื่อได้ยินเสียงตะโกนนั่น คิดว่าพวกเขาเป็นตัวอะไรกัน
“ฮิๆ อุ๊บ เอาไงต่อว่ะมยองซู”
“ก็ คิๆ เอ่อ รอดูไปก่อน”
...
ซองยอลอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่รู้จะเดินหน้าหรือถอยหลังดี บร๊ะเจ้า!! ทางออกอยู่แค่ข้างหน้า แต่ถ้าเขาจะออกก็ต้องผ่านไอผีบ้านี่น่ะสิ อ้ากก!!
ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงกระซิบ...เดี๊ยวนะ ผีมันกระซิบคุยกันได้ด้วยหรอว่ะ
ซองยอลเริ่มหยุดสั่นและทำใจกล้าเดินไปใกล้ๆที่ๆมยองซูกับดงวูหลบอยู่
“นี่คุณ เป็นอะไรรึเปล่าครับ!” ซองยอลหยุดชะงักและหันไปที่ประตูและพบพนักงานรักษาความปลอดภัยส่องไฟมาที่เขา
“เอ่อ...” ซองยอลหรี่ตาเมื่อถูกไฟส่องก่อนที่เขาจะหันกลับไปมองต้นเสียงอีกครั้งก่อนจะส่ายหัว
“ไม่เป็นไรครับ ไฟมันแค่ดับกระทันหันน่ะ” ซองยอลพูดก่อนจะเดินออกไป
...
ซองยอลเดินไปตามทางเพื่อจะกลับบ้าน ดึกขนาดนี้ไม่มีรถประจำทางให้ขึ้นแล้วล่ะ
ปื๊นๆ
ซองยอลหันไปมองถนนและพบรถสีดำหรูคันหนึ่งหยุดข้างๆเขาก่อนที่เจ้าของรถจะเลื่อนกระจกลง
“อูฮยอนฮยอง” ซองยอลเผลอยิ้มออกมา
“ขึ้นมาสิ ไปส่ง” อูฮยอนพูดและกวักมือเรียกซองยอล
ซองยอลก้าวขึ้นรถของอูฮยอนอย่างไม่ลังเล เขาปิดประตูก่อนจะเอนตัวพิงพนัก
“ซองยอล นายมีเพื่อนเป็นชาวต่างชาติรึเปล่า” อูฮยอนหักพวงมาลัยเลี้ยวกลับรถพร้อมถามซองยอล
“เอ...คิดว่าไม่มีนะ” ซองยอลตอบ
“ว่าแล้วเชียว...” อูฮยอนพึมพำ เขานึกแล้วเชียวว่าผู้ชายหัวทองที่เขาเจอในแฟชั่นฮอลล์เมื่อกี้ต้องโกหก เขาจึงบอกไปว่าซองยอลกลับบ้านไปแล้ว
“มีอะไรหรอฮยอง”
“เปล่า ไม่มีอะไร” อูฮยอนหันมายิ้มก่อนจะหันกลับไปตั้งสมาธิกับการขับรถต่อ
ความคิดเห็น