ผู้ซื้อวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #8 : ตอน เจ็บตัว (โดยทัตซัง+คนแต่ง) (100%)(rewrite)

      



     อืม....ตอนนี้ผมก็มายืนรออาซามิออยู่ที่หน้าโรงเรียน ผมรู้สึกว่าช่วงนี้อาซามิแปลกไปมาก แล้วไหนจะเรื่องที่เธอเล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับเรื่องความฝันของเธอนั่นอีก มันรู้สึกเว่อร์เกินไปนะ แต่...ถ้าอาซามิเป็นอย่างนี้ล่ะก็..ถ้าจะจริงแฮะ
 

"อ้าว อาซามิมาแล้วเหรอ" ผมเพิ่งสังเกตเห็นเธอเมื่อตะกี้เองนะเนี่ย
 

"อืม... ไปกันเหอะ"
 

"เอาสิ" ผมพูดพลางยื่นมือไปให้ (คงรู้นะครับว่าผมหมายถึงอะไร)
 

อาซามิก็ไม่ว่าเธอยื่นมือของเธอมาจับมือผมอย่างว่าง่าย
 

หลังจากนั้นผมก็เดินกับเธอไปเรื่อยๆ อาจไม่มีพูดคุยเฮฮาเหมือนคราวก่อนๆ แต่ไม่เป็นไร ผมยินดีรอให้เธอทำใจได้ก่อน จนกระทั่งถึงบ้านผมก็แยกกับอาซามิแล้วกลับเข้าบ้านตนเองทันที
 

"เฮ้อ วุ่นวายชะมัด....." ทำไมรู้สึกใจไม่ดีอย่างนี้นะ หวังว่าพรุ่งนี้จะราบรื่นไปด้วยดีนะ ถ้า...ไม่เกิดเรื่องอีก
 

ขณะที่ทัตสึโยชิปิดไฟห้องนอน โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยมองอยู่ที่หน้าต่างห้องเขาตลอด จากริมถนน..
 

##########วันต่อมา###########

 

"อ้ากกกกกก!! จะสายแล้ววววววววว!!" ทัตสึโยชิตะโกนอย่างรุนแรง พลางหวังว่ามันจะช่วยให้เขาทันเข้าเรียน และทันประตูโรงเรียนปิด
 

"ปัดโธ่โว้ยยยยยยยย อ๊ะ เดี๋ยวอย่าพึ่งปิดคร้าบบบบบบ รอก๊อนนนนนนนนนน!!" ทันทีที่เขาเห็นประตูโรงเรียน เสียงก็ออกเดินนำหน้าเขาทันที
 

เป็นผลอย่างดี คนที่กำลังจะปิดประตูตกใจเสียงของเขาจนชะงักการปิดบานประตูโดยเหลือไว้เพียงเมตรเดียวเท่านั้น
 

"แฮ้กๆ โอย ขอบคุณคร้าบบบบบ" ทัตสึโยชิเอ่ยอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง
 

"ไม่เป็นไรๆ พลังเยอะจริงๆเลยนะ หึๆ"
 

"ง่า ก็มันต้องรีบนี่ครับ" เขารีบเอ่ยแก้ตัว
 

"เอาเหอะๆ รีบๆขึ้นได้แล้ว ดูเวลาสิ"
 

"อ้อ ครับๆ เฮ้ยแปดโมงแล้วนี่หว่าตายโหง คาบแรกของยัยแม่มดนี่หว่า" เขาพูดพลางสีหน้าซีดเผือด จากนั้นก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไปที่ห้องเรียนทันที
 

ณ ห้องเรียน
 

ขณะนี้ทัตสึโยชิกำลังด้อมๆ มองๆ อยู่ที่หน้าห้องเรียนราวกับคนโรคจิต (โหยเปรียบซะเสียเลย) ก่อนจะรวบรวมกำลังใจค่อยๆเปิดประตูมรณะเบื้องหน้าในความคิดของเขา
 

"ข ขออนุญาตครับ" เขาเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ
 

"โอ้ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กผลการเรียนดี วินัยดี คุณภาพดีเยี่ยม จะมาสายนะ จริงไหมทัตสึโยชิ~" นางพญาแม่มด (ในความคิดของทัตสึโยชิ) ค่อยๆหันหน้ามาพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างจะกินเลือดกินเนื้อของเขา
 

"เอ่อ มันมีเหตุผลครับ" เขาพูดด้วยหน้าที่ติดจะซีดลงเรื่อยๆ
 

เพื่อนๆในห้องเรียนที่เป็นนักโทษของนางพญาแม่มดก่อนหน้านี้ ก็ได้รับการปลดปล่อยชั่วครู่ โดยมีรายการอินเตอร์เทน 'เชือดไก่' ที่อยู่ข้างหน้าพวกเขามาให้พวกเขาดู ในขณะที่ไก่ตัวนี้ดูท่าจะไม่ยินดีกับการเป็นแขกรับเชิญเอาเสียเลย
 

"เหตุผลงั้นหรือ ไหนลองเล่ามาซิ ถ้าเหตุผลไม่ดีหวังว่าคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น" นางพญาแม่มดพูดพลางยิ้มเหี้ยม
 

"เอ่อ คือตอนแรกผมตื่นมาตอนตี5ว่าๆแล้วคุณแม่ของผมเกิดอาการเสียดท้องอย่างรุนแรงกะทันหันระหว่างที่แม่ผมกำลังเดินไปห้องน้ำ ผมก็เลยรีบติดต่อทางโรงพยาบาลให้มารับ รอได้10นาทีทางโรงพยาบาลก็มาถึง จากนั้นผมก็ไปรอแม่อยู่ระหว่างที่แพทย์ทำการตรวจ พอเวลาผ่านไปจน7โมงแพทย์ก็บอกว่าแม่ผมลำไส้อุดตันแล้วตอนนี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว จากนั้นผมก็รีบกลับบ้านไปหยิบกระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งมาจนถึงที่นี่เวลานี้ครับ" 
เหตุการณ์โม้สดๆ ของทัตสึโยชิพรั่งพรูออกมาจากปากของเขาอย่างรวดเร็ว
  

"แล้วทำไมไม่นั่งรถเมล์มา"
 

"ตอนแรกก็จะนั่งมาแต่บังเอิญรถเมล์น้ำมันหมดพอดีผมเลยต้องวิ่งมา" เขาก็ยังคงไหลไปตามน้ำเรื่อยๆพลางคิดว่าเหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้นจริงๆ

     "งั้นไปนั่งที่ซะ"
 

"ข ขอบคุณครับ!" ทัตสึโยชิรีบเอ่ยด้วยความดีใจที่ไม่โดนทำโทษเหมือนคนอื่นๆ
 

"แต่ หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกนะ" นางพญาแม่มดเอ่ยพลางส่งเขี้ยวให้เขา
 

ทัตสึโยชิยิ้มแหยๆ แล้วรีบไปนั่งที่ทันที
 

"โยชิชั้นรู้นะว่าแกโกหก บอกมาซะว่าจริงๆแล้วอะไรดลใจให้แกมาสายได้ขนาดนี้" ทันทีที่เขานั่ง เพื่อนข้างเขารีบเค้นถามเอาความจริงจากเด็กดีเด่นข้างๆเขาทันที
 

"โยชิเระ" เสียงเหี้ยมจากอาจารย์สาวข้างหน้าทำเอาทั้งผู้เปิดสนทนาและผู้ฟังถึงกับสะดุ้ง
 

"เธอคงไม่คิดจะเอานิสัยแย่ๆไปแพร่เชื้อให้เด็กมาสายหรอกนะ" คำพูดนี้ทำเอาคนที่เป็นเหยื่อถึงกับหน้าซีด.......
 

จนกระทั่งถึงเวลาพัก
 

"โอ้ย กว่าจะผ่านชั่วโมงมรณะไปได้ทำเอาแทบตาย" โยชิเระเอ่ยราวกับว่าไปเจอเรื่องสยองขวัญที่สุดในชีวิตมา
 

"ไม่เป็นไรหรอกน่า นิดหน่อยเอง" ทัตซังเอ่ยปลอบใจ
 

"ก็นายมันศิษย์โปรดนี่หว่าไม่เหมือนฉันโดนเป็นเป้าสายตาอยู่ได้ทุกวัน" โยชิเระเอ่ยกระปอดกะแปด
 

"นายก็ทำตัวดีๆซะสิ" ทัตซังเอ่ยต่อ
 

"เฮ้ยทัตสึโยชิ มีคนมาหานายแนะ" ก่อนที่โยชิเระจะเอ่ยอะไรต่อ หัวหน้าห้องของพวกเขาก็ตะโกนเรียกทัตสึโยชิ
 

ว่าแล้วเขาก็รีบลุกจากที่นั่งทันที(ก่อนที่จะถูกซักไซ้ไปมากกว่านี้)
 

"อ้าว อาซามินี่เอง" เขาเอ่ยอย่างแปลกใจ เพราะไม่ค่อยเห็นเธอมาที่ห้องเขาซักเท่าไร
 

"พักกลางวันกินข้าวเสร็จแล้วไปเจอฉันที่ดาดฟ้านะ" เธอเอ่ยอย่างเรียบๆ
 

"อ้อเรื่องนั้นใช่ไหม"
 

"อืม"
 

"ได้งั้นเดี๋ยวเจอกัน" เขาเอ่ยให้เธอพลางยิ้มให้ 

"งั้นฉันไปก่อนนะ" เธอกล่าวเสร็จก็เดินไปเลย
 

"โหย ทัตสึ หวานจังโว้ยยยยยย" เพื่อนๆรีบเอ่ยแซวทันที
 

"เฮ้ย พอเลยๆ ไม่ต้องมาแซวเลย" ทัตซังรีบเอ่ยขัด
 

"โอ้ย อิจฉาคนมีแฟน" ยังไม่เลิก

     "พวกนาย..."
 

"โด่ ทัตสึ พวกข้าล่ะเหี่ยวเฉาไม่มีแฟนแหมือนแก....เฮือก!" ประโยคหยุดทันที่ เมื่อคนแซวเริ่มเห็นว่าคนถูกแซวเริ่มปล่อยรังสีอำมหิตออกมา
 

"ง่า ทัตสึ เล่นๆน่า พองามๆ อย่าโกรธไปเลยน่า" คนแซวเริ่มเหงื่อตกหลังจากเห็นว่าคนถูกแซวยังคงปล่อยรังสีอำมหิตออกมารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
 

"ฉันหวังว่าพวกนายคงรู้ว่าถ้าทำให้ฉันโกรธพวกนายไม่รอดแน่" ทัตสึยังคงปล่อยจิตสังหารต่อไปเรื่อยๆไม่มีหยุดยั้งแม้ว่าจะเริ่มลดดิกรีลงแล้วก็ตาม (โอ้ พระเอกเผยธาตุแท้เสียแล้ว)
 

"ทราบครับผม" พวกช่างแซวเอ่ยเสียงหงอยทันที(แต่ยังแอบตะเบ๊ล้อเลียน) ทัตสึก็เลยหยุดปล่อยจิตสังหาร
 

#########จนกระทั่ง พักกลางวัน#########
 

ตอนนี้ทัตซังก็มาถึงดาดฟ้าที่นัดกับอาซามิเป็นที่เรียบร้อย และตอนนี้เขาก็กำลังรอเธออยู่
 

"ไงอาซามิ พึ่งกินเสร็จเหรอ" เขาเอ่ยถามเจ้าหล่อนทันที
 

"อืม"
 

"เมื่อคืนฝันอีกใช่ไหม" เขาถามตรงๆ (โดยไม่คิดถึงความรู้สึกของผู้สนทนา)
 

"ใช่เหมือนเลย เหมือนตอนที่ไอคาวะ กับนัตสึมิตายไป.... แต่มันต่างนิดหน่อย.."
 

"หืม ยังไงล่ะ" ทัตซังถามพลางเดินหันหน้าออกไปทางระเบียง
 

"ก็คนที่ตายน่ะ มันไม่ใช่ผู้หญิง"
 

"งั้นก็ผู้ชายนะสิ ใครเหรอ เร็น หรือว่าไค" เขารีบเอ่ยอย่างร้อนรนพลางค่อยๆหันหน้ามาทางอาซามิ
 

"เ ธ อ ต่ า ง ห า ก"
 

ฉึก!!
 

"อุก" ยังไม่ทันตั้งตัวทัตสึก็โดนบางอย่างแทงเข้าไปที่สีข้างของเขา ด้วยความเจ็บทำให้ภาพตรงหน้าของเขาพร่าเลือน แต่ที่เขาไม่อยากเชื่อก็คือคนที่แทงเขาคืออาซามิ!!
 

"อาซามิทำไม แค่กๆ" ทัตซังเอ่ยก่อนที่เขาจะสำลักจนเลือดกระเซ็นออกมาจากปากเขา
 

ไม่นานภาพตรงหน้าของเขาก็เริ่มเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ จนมองอะไรแทบไม่เห็น ไม่นานทุกสิ่งทุกอย่างในตัวทัตสึก็หยุดไปทันทีที่การแทงครั้งที่สองตามมาจากอาซามิ
 

.........................................

__________________________________

ไม่มีคนโพสเลยอ่าTOT