ผู้ซื้อวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #5 : ความโหดร้ายที่ไม่สิ้นสุด(100%)

################หลังเลิกเรียน#################

      "นี่อาซามิ ฉันว่านะเรื่องความฝันนั่นน่ะเธอไม่ต้องไปใส่ใจนักหรอก เพราะยังไงมันก็ยังไม่ได้บทสรุปจริงๆนี่ งั้นก็ไม่ต้องไปใส่ใจเลย หนักหัวเปล่าๆ" นัตสึมิพูดพร้อมกับหันหน้ามาแล้วยิ้มให้ฉัน

      "จ้าๆๆๆ รู้แล้ว" ...ถึงจะคิดอย่างนั้นก็เหอะ..แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยนี่น่า... มีหวังคืนนี้นอนไม่หลับอีกแหงๆเลย...

      "อ๊ะ!! ถึงแล้วล่ะงั้นแยกกันตรงนี้นะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ" นัตสึมิพูดขึ้นพร้อมโบกมือแล้วกระโดดหย๋องแหย๋งไปมา

      ....แล้วเธอจะรู้ไหมเนี่ยว่ากระโปรงเธอเกือบจะเปิดอยู่ร่อมร่อแล้วเนี่ย!!....

      แน่นอนว่าความคิดเธอเป็นอันถูกต้อง2หนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ คนหนึ่งก็รีบหันหน้ามาทางเธอพร้อมหน้าขึ้นสีเรื่อเล็กน้อย ส่วนอีกคนหนึ่งก็รีบเดินเข้าไปหาเจ้าหล่อนแล้วรีบลากออกไปทันที ทำให้ตอนนี้มีแต่ฉันกับทัตสึโยชิแค่ 2 คน

      "......นี่อาซามิ"

      "หวา.....อะ..อะไรเหรอ"ฉันตกใจที่จู่ๆเขาก็เรียก

      "เธอคุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอก่อนหน้านี้น่ะ"

      .......ง่ะ..ทำไงดีอ่ะไม่อยากบอกเลย........

      "...คือ.....วะ....ว่า....มะ....ม....."

      "อ่ ะถึงบ้านฉันแล้ว งั้นบายนะอาซามิ"

      "เอ๋ อ๊ะ อ้าว อ้อ อืมบาย" ฉันเริ่มพูดไม่เป็นศัพท์เพราะเริ่มงงกับการเปลี่ยนท่าทีของเขา (ก็คนอะไรเปลี่ยนท่าทีเร็วจี๋ยังกับจรวดเลยฟ่ะ)

      จุ๊บ!

      "งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะอาซามิ"ทัตสึโยชิพูดพร้อมกับที่เขาค่อยๆเดินเข้าบ้านไป

      ตอนนี้อาซามิตกอยู่ในสภาพแข็งเป็นหินชั่วคราวเพราะการจู่โจมของทัตสึโยชิที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว อาซามิค่อยๆเอามือลูบแก้มข้างที่โดนขโมยไปหลังจากที่เธอเริ่มได้สติ

###################ณ ที่บ้านอาซามิ###################

      "บ้าๆๆๆๆๆ บ้าที่สุด" อาซามิเริ่มโวยวายหลังจากรู้ว่าเธอโดนขโมยอะไรไป

      "โอ้ย ให้ตายสิ เป็นเพราะหมอนั่นแท้ๆเลยมีหวังเรานอนไม่หลับแหงๆ >.<"

ถึงเธอจะพูดอย่างนั้นแต่ด้วยความง่วงที่เริ่มคืบคลานเข้ามาทำให้เธอค่อยๆปรือตาลงแล้วก็เข้าไปสู่นิทราอันแสนยาวนาน

.......................................................

......................................

......................

............

     ................หืม? ตอนนี้ฉันกำลังฝันอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย................

     ................ยะ...อย่าบอกนะว่าฉันกำลังจะฝันแบบเดิมอีกน่ะ................

     .....ตอนนี้ภาพตรงหน้าเธอคือที่โรงเรียน..แต่ไม่ใช่ที่ระเบียง....คราวนี้เป็นที่ตึกเก่าของโรงเรียนเธอที่ไม่ใช้แล้ว......

     ................หนอยยย ฉันไม่ยอมหรอกตื่นสิ ตื่นเดี๋ยวนี้................

     .....แต่มันก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย....ภาพตรงหน้าเธอก็ค่อยๆเดินออกไปเรื่อยๆ...เหมือนกับความฝันทีมิอาจลืมเลือนได้ดังคราวก่อน.......

     .....ตอนนี้เธอเห็นตัวเธอกำลังเดินไปเรื่อยๆ......พร้อมกับคุยกับบางคนที่เดินอยู่ข้างๆตัวของเธอ.....จนเห็นป้ายห้องว่า "ห้องเก็บอุปกรณ์"....เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอคุยกับใครอยู่ด้วยเสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวาย....แล้วจากนั้นมือของเธอก็เอื้อมไปหยิบกล่องใบใหญ่ๆกล่องหนึ่ง....แล้วเธอก็ช่วยกันยกกับเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งมาด้วยกัน....เธอยกมันไปให้กับครูคนหนึ่ง....แล้วครูคนนั้นก็ยิ้มให้พวกเธอทั้งสองคน....พร้อมกับพูดอะไรบางอย่าง....แล้วเขาก็ค่อยๆบรรจงแกะกล่องนั้นออกมา......

     ..................อ่ะ....มะ...ไม่.................

     .....สิ่งที่เธอเห็นนั้นมันน่าสยดสยองกว่าคราวที่แล้ว.....ร่างนักเรียนสาวถูกหั่นเป็นชิ้นๆอยู่ในกล่อง....มีแขนนั้นยื่นออกมา....ราวกำลังไขว้ขว้าอะไรบางอย่างอยู่....ส่วนแขนอีกข้างวางอยู่ข้างหน้าหัวของเธอ.....และมีหัวของเจ้าหล่อนนั้นตั้งอยู่.....แต่หัวของเธอนั้นบิดเบี้ยวไปมาเพราะของมีคม.....ทำให้เห็นหน้าไม่ค่อยชัด......แต่ดูจากการผูกผมของเธอที่เหมือนเด็กผู้หญิงในเรื่องการ์ตูนโดราเอมอนแล้วเธอก็สามารถรู้ว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นใคร...ยิ่งใบหน้ากลมนั่นยิ่งทำให้เธอมันใจเข้าไปอีก...ว่านางนี้เป็นใครไม่ได้นอกจากเพื่อนของเธอ.........นัตสึมิ.......

      ....................อ่ะ.......... "อ้าาาาาาาาา!!"

      โครม!!!!

      "โอย~เจ็บจัง"ถึงเธอจะพูดอย่างนั้นแต่ตอนนี้บนใบหน้าเธอกับเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาทั่วทั้งใบหน้านวลสวยของเธอ

      "คะ...คราวนี้เป็นนัตสึมิงั้นเหรอ....มะ...ไม่จริง...มะ...มันจะเกิดเรื่องอย่างคราวของไอคาวะอีกงั้นหรือ..." เสียงของอาซามิเริ่มสั่น บวกกับน้ำตาเริ่มคลอบนใบหน้าของเธอแล้วไหลพรากลงมาอย่างกับว่าจะไม่มีวันเหือดแห้ง...

      "ฮือ....." อาซามิเริ่มส่งเสียงออกมาดังมากขึ้นแล้วเริ่มปล่อยโฮออกมาราวกับว่ามันอัดอยู่ภายในใจเธอมานาน

      "ทำไมกันเล่า...ทำไม...ฉันถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย!!!" คืนนั้นอาซามิร้องไห้ออกมาทั้งคืนจนกระทั่งรุ่งสาง

      "อาซามิ ตื่นรึยังลูกถึงเวลาไปโรงเรียนแล้วนะ!"เสียงท่านหญิงประจำบ้านดังขึ้นเรียกให้อาซามิหันออกไปทางประตูหน้าห้องแต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

      "นี่อาซามิเป็นไรไปน่ะ ว้าย! อาซามิเกิดอะไรขึ้นกับหน้าของลูกน่ะ เมื่อคืนลูกไม่ได้นอนหรือไง" แม่ของฉันถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงแต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์มากพอทีจะตอบบวกกับตอนนี้ร่างกายของฉันนั่นอ่อนเพลียมากเพราะไม่ได้นอนทั้งคืน

      "วันนี้ลูกอยู่พักที่บ้านก่อนดีกว่านะแล้วค่อยไปโรงเรียนตอนเที่ยงก็ได้นิ" แม่ฉันเริ่มเอ่ยคำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใยมากกว่าปกติ

      "ค่ะแม่" ฉันตอบด้วยน้ำคำที่สุภาพไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ตอนนี้แม่ของฉันดูเป็นแม่คนมากกว่าเมื่อก่อนมาก

      "งั้นเดี๋ยวแม่ทำข้าวต้มให้กินนะ นอนรอไปก่อนล่ะ"แม่ขยิบตาให้ฉันนิดนึงก่อนจะเดินออกจากห้องไป

......................................................

################พักเที่ยง###############

      "อาซามิมาแล้ว" อาซามิเดินเข้าห้องหลังจากเธออาการเริ่มดีขึ้นแล้วมีแรงพอสามารถมาโรงเรียนได้

      "อืม ฉันมาแล้ว"อาซามิพูดแล้วยิ้มตอบแต่มันดูเลื่อนลอยมาก

      อาซามิหันหน้าไปรอบๆห้อง เธอก็สังเกตเห็นว่านัตสึมิยังอยู่ดีทำให้เธอโล่งใจไปได้เปราะนึง

      "ไงนัตสึมิ จริงสิวันนี้เดี๋ยวกินข้าวกลางวันด้วยกันนะ" อาซามิเอ่ยเรียกนัตสึมิเอาไว้เพราะกลัวว่าถ้าห่างกันแล้วอาจเกิดเรื่องแบบในฝันนั่นก็ได้

      "ได้แน่นอนอยู่แล้ว" เธอยิ้มให้อาซามิแล้วอาซามิก็ยิ้มตอบ

      "ฉันนึกว่าเธอจะกินจากที่บ้านมาแล้วซะอีก" เปล่าหรอกฉันรอมากินกับเธอน่ะเพราะเดี๋ยวถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอฉันคงไม่มีวันยิ้มได้อีกเป็นแน่ อาซามิคิดอยู่ในใจไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแค่ยิ้มเฉยๆ

      อาซามิกับนัตสึมิก็เดินออกไปจากห้องเรียนหลังจากที่อาซามิเก็บของเสร็จ .........

.............คาบพละ...............

      "อาซามิกับมิทซึกิช่วยไปเอาของที่อยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์ให้หน่อยนะ มันอยู่ในลังใหญ่ๆถ้าเธอเข้าไปแล้วเธอก็จะเห็นเอง อ้อ แล้วก็ยกมาทั้งลังเลยนะไม่ต้องหยิบเฉพาะของข้างใน เพราะครูจะใช้เยอะ"

      เป็นเพราะคำพูดของอาจารย์ทำให้เธอไม่สามารถขัดคำสั่งได้ จึงทำให้เธอต้องขึ้นไปเอาของด้วยกันกับมิทสึกิที่ตึกเก่าของโรงเรียนเธอ

      "ถ้าเป็นไปได้นะฉันจะไม่มีวันเข้ามาเยียบที่นี่เป็นอันขาดเลยล่ะ" มิทสึกิเริ่มบ่นไปเดินไปเพราความขี้กลัวของเธอ

      "อ้าว ทำไมล่ะ" อาซามิถามขึ้นอย่างสงสัย

      "โธ่ ก็ที่มืดๆน่ากลัวๆอย่างนี้ใครเขาจะอยากเข้ามาเยียบบ้างล่ะ หรือว่าเธอจะชอบ หืม?"

      "แค่มาเอาของเองน่าเดี๋ยวกลับแล้วไม่ต้องห่วงหรอกน่า" อาซามิพูดอย่างปลงอนิจจังเพราะความขี้กลัวขึ้นสมองของหล่อน

      ว่าแล้วก็ถึง "ห้องเก็บอุปกรณ์" ที่เธอบอกกับมิทสึกิ

      "เอ้า เร็วๆเข้าอยากรีบกลับไม่ใช่หรือไง" อาซามิเอ่ยเร่งให้เพื่อนของเธอรีบเข้ามาช่วยยกลังที่เธอชี้ไว้

      "อืม รู้แล้วน่า" ว่าแล้วทั้งสองสาวก็ช่วยกันยกลังที่ว่าออกไปข้างนอกจนถึงที่สนาม

      "ดีมากทั้งสองคนเดี๋ยวครูจะบวกคะแนนวิชาพละให้" ถึงครูจะพูดอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เธอทั้งสองดีใจสักนิดเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ทั้งคู่ได้วิชาพละเต็มทุกครั้งนี่น่า

      ทันทีที่ครูเอ่ยชมเชยทั้งคู่เสร็จ เขาก็เปิดลังออกมา

      "เฮ้ยยยย!!" เสียงของอาจารย์ทำให้ทั้งคู่หันไปดูต้นเหตุที่ทำให้อาจารย์ของเธอตกใจราวกับเห็นผี

      .......แน่นอน...ภาพนั้นเป็นตามที่อาซามิเคยฝัน....ภาพของสาวน้อยนัตสึมิที่ถูกหั่นเป็นชิ้นๆอยู่ในลัง.....ทั้งใบหน้าที่ดูสวยนั้น...ตอนนี้กลับบิดเบี้ยวและเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด......

      อาซามิที่เห็นดังนั้นก็ทรุดฮวบลงไปกับพื้นทันที

       "อีกแล้ว....ทำไม....ทำไมกัน....." ทำไมฉันถึงช่วยไม่ได้ทั้งๆที่ก็อยู่ใกล้ๆตลอดแล้วทำไมถึงยังเกิดอย่างนี้ขึ้นอีก

       อาซามิได้แต่คิดในใจไม่ได้พูดอะไรออกมาคราวนี้น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างกับว่าจะไม่ยอมหยุดแล้วสติเธอก็ดับวูบไป..........

...............................

...................

..........

....

       "อาซามิ....ตื่นได้แล้ว" เสียงเข้มๆฟังดูเปร่งๆสำหรับอาซามิซึ่งได้ยินอยู่บ่อยๆ ทำให้เธอค่อยๆปรือตาขึ้นมา

       "หืม?" เสียงตอบของอาซามิซึ่งบ่งบอกว่าตอนนี้เธอกำลังสับสนในสถานการณ์ตอนนี้อยู่

       "ที่นี่...ห้องพยาบาล....แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย" ทัตสึโยชิเห็นดังนั้นจึงได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วค่อยๆเริ่มอธิบายให้เพื่อนสาวของเขาฟัง

       "เอาล่ะค่อยๆฟังนะ เมื่อก่อนหน้านี้เธอกำลังเรียนวิชาพละอยู่ แล้วครูเขาก็ให้เธอขึ้นไปเอาของบนห้อง จากนั้นพอเธอเอาลงมาเขาก็เปิดกล่องแล้วก็เห็น....... เฮ้ย!! อาซามิ!" ก่อนที่ทัตสึโยชิจะเล่าจบ น้ำตาใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาของอาซามิเสียแล้ว

       ....เอาแล้วซิ.....

       ทัตสึโยชิเริ่มบ่นกับตัวเองเล็กน้อย แล้วเขาก็เริ่มนั่งลงข้างๆอาซามิ

      "นี่...อาซามิ.."

      "ทำไม"...ทัตสึโยชิเริ่มบ่นกับตัวเองอีกครั้งหลังจากได้เห็นปฏิกิริยาของหญิงสาว..โอย ขอทีเหอะ ขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วกันเรื่องปลอบผู้หญิงเนี่ย....อยากจะบ้าตาย......-_-"

      หลังเริ่มคิดได้ทัตสึโยชิก็ให้อาซามิมาสบที่บ่าของเขาก่อนที่เขาจะค่อยๆเริ่มพูดอะไรบางอย่างขึ้นมา

      "อาซามิ...ฟังนะ...เอาลงทีเหอะ" อาซามิมุ่นคิ้วเขาหากันเล็กน้อย ก่อนจะค่อยขยับปากถาม

      "เอาอะไรของนาย" ทัตสึโยชิยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะแก้ปริศนาให้เธอ

      "ก็เอาทุกๆอย่างที่อยู่บ่นบ่าลงมาไง"

      "?"

      "เฮ้อ! พูดให้ฟังง่ายๆนะเธอน่ะหัดระบายความหนักใจของของตัวเองมาให้คนอื่นรับฟังบ้าง อย่างน้อยๆมันก็จะทำให้เธอสบายใจขึ้นได้......นะ" ว่าแล้วอาซามิก็เริ่มหลับตาลงแล้วค่อยๆพิจารณาสิ่งต่างๆแล้วค่อยๆเอ่ยขึ้น

      "....แล้วถ้าฉันบอกนาย นายจะเชื่อไหม ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับไอคาวะ นัตสึมิ นั้นฉันเคยเห็นมาก่อน......ในฝัน" ประโยคสุดท้ายเธอเงียบสักครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยให้จบ

      "ถ้าฉันบอกว่าเชื่อ...แล้วเธอจะไว้ใจฉันไหม" อาซามิเงยหน้าขึ้นมา แล้วทำหน้าอย่างสงสัยในตัวเขา

      "ฉันน่ะ ไม่คิดว่าเธอจะโกหกกับฉันหรอกนะ เพราะฉันไว้ใจเธอ และตอนนี้ก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่เธอจะพูดเล่นได้หรอก" เขาพูดพลางมองไปรอบๆห้องพยาบาล

      "....เหรอ"

      "...แล้วเธอแน่ใจแล้วเหรอว่าในความฝันนั่นกับความจริงนี้ มันเป็นเรื่องเดียวกัน"อาซามิไม่ตอบแต่พยักหน้าเล็กน้อยเชิงเข้าใจกัน

      ".......งั้น"

      กิ้ง ก่อง

      เสียงออดดังขึ้น ทำให้ทัตสึโยชิรู้สึกขัดใจอย่างมาก

      "ปัดโธ่โว้ย!ไอ้เสียงออดนี้นี่!จะหาเรื่องกันหรือไงเนี่ย ฮึ้ย!!"

      "คิกๆ" ทัตสึโยชิเห็นดังนั้นก็เริ่มสบายใจมากขึ้น(เพราะอย่างน้อยๆหล่อนก็ไม่ร้องไห้แล้ว ฟู่)

      "งั้นขึ้นห้องกันเถอะ"เขาเอ่ยเพื่อให้เพื่อนสาวเขารีบตามมา

      แต่อาซามิรั้งตัวเขาไว้ด้วยการดึงชายเสื้อเบาๆ แต่มันก็สามารถทำให้เขาหยุดเดินได้ชะงักทันที

      " .....ทำไมหรือ"เขาถามขึ้นมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นอาซามิกำลังก้มหน้าอยู่  
 

      "นาย....ต้องไม่เป็นอย่าง...ไอคาวะ....กับนัตสึมินะ..."

      "ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่เป็นไรอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวลไปหรอกไปกันเถอะ" เขายื่นมือไปให้อาซามิเพื่อพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขาไว้ใจได้

      "อืม.......ว่าแต่....แฟนของนัตสึมิล่ะ..."

      "อ้อ เร็นน่ะเหรอ ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอกช๊อกซีนีม่าไปเรียบร้อยแล้วล่ะ ตั้งแต่ได้ยินว่านัตสึมิเป็นไรไปน่ะ กลับบ้านไปนอนซมเลยล่ะ เห็นบ้าๆกวนๆอย่างนั้นนะขอบอกแทบคลั่งเลย เฮ้อ ฉันนี่สิเหนื่อยชะมัดเลยต้องมาคอยลากมันมานั่งสงบสติอารมณ์ทุกๆหนึ่งชั่วโมง" อาซามิได้ยินดังนั้นถึงกับอึ้ง

      ......ก็เร็นแฟนนัตสึมิเป็นคนดูแล้วไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นนี่น่า ถ้านัตสึมิมาเห็นมันคงดีใจตายเลย.......

      "เอ้า รีบไปกันได้แล้วเดี๋ยวก็โดนทำโทษทั้งคู่หรอก" ทัตสึโยชิเอ่ยเร่งให้อาซามิรีบเร่งมากขึ้น

      ทั้งคู่เข้าเรียนได้ทันอย่างหวุดหวิดทำให้รอดตัวไป จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน

                  ################### เลิกเรียน#####################

ขณะที่อาซามิกำลังวุ่นวายกับการเก็บข้าวเก็บของกลับบ้าน ทัตสึโยชิก็เดินเข้ามาหา

         "อาซามิ กลับด้วยกันนะ"

         "อืม แต่ขอเก็บของก่อน"

"ได้อยู่แล้ว งั้นเดี๋ยวค่อยไปเจอกันที่หน้าโรงเรียนนะ"

"อืมๆ"

"โอเคนะ"

         "อืมๆ"

"เข้าใจนะ"

"อืมๆ"

"นี่ ตอบแบบอื่นไม่เป็นหรือไง"

"อืมๆ"

-_-"  ดูท่าว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่องแหะ ทัตสึโยชิคิด

ทัตสึโยชิคิดได้ดังนั้นจึงส่ายหัวอย่างปลงๆ ก่อนที่จะค่อยๆขยับกายออกจากห้อง ปล่อยให้เพื่อนสาวของเขาอยู่คนเดียวเงียบๆ