ผู้ซื้อวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #7 : ว่าด้วยความวุ่นวาย(โดยทัตซัง) (100%)(rewrite)

  
       อีกวันของการมาโรงเรียน วันนี้ผมก็ยังคงมาเป็นผู้เล่าเหตุการณ์ต่างๆเช่นเดิม (หึๆ ได้เรียกค่าตัวเพิ่มก็คราวนี้แหละ –w-) (อย่าน้า ข้าน้อยไม่มีงบมากน้า เดี่ยวต้องทำเรื่องใหม่อีก =O=") เอาเหอะๆ ตอนนี้ผมก็มาถึงโรงเรียนแล้วแม้จะเป็นช่วงพักกลางวันก็ตามที (เมื่อคืนไม่น่านอนดึกเลย)
   

หลังจากผ่านคาบหลังพักเที่ยงมาได้ 1 คาบจู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงจากห้องอาซามิวิ่งมาหาผม (ขณะกำลังจะไปห้องชมรม)
     

"มารุซังแย่แล้วล่ะ อาซามิเป็นลมไปมาช่วยหน่อย" ผมหูผึ่งทันทีที่ได้ยินชื่อของอาซามิ ผมรีบวิ่งไปที่สาวๆเรียนพละอย่างรวดเร็ว
  

และแล้วผมก็เห็นอาซามินอนสลบอยู่อย่างไม่ชัดนักเพราะมีเพื่อนๆของหล่อนเป็นญี่ปุ่นมุงอยู่ห่างๆ แต่ทำไมผมถึงไม่เห็นมาซากิซังน้า.... ช่างเหอะ ตอนนี้เอาเรื่องของอาซามิก่อน ว่าแล้วผมก็รีบเข้าไปแทรกเหล่าญี่ปุ่นมุงทั้งหลาย
   

"ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อย" ผมพูดไปพลางดันตัวเองเข้าไปในฝูงชน
    

พอหลุดจากฝูงชนได้แล้วผมก็รีบอุ้มอาซามิไปห้องพยาบาลทันที แต่ขณะทีกำลังอุ้มผมเห็นกล่องที่วางอยู่ใกล้เธอจึงจะหันหน้าขึ้นมาดู
     

ควับ!
     

ยังไม่ทันได้ดูก็มีคนยกกล่องออกไป แต่ผมเห็นลางๆว่ามันมีอะไรกลมๆอยู่ข้างในด้วยนะ ...เฮ้อ...ช่างมันก่อนเถอะ
     
    

############### ห้องพยาบาล##################

   

"อาซามิ....ตื่นได้แล้ว" ผมถามหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงทันที หลังจากเห็นว่าเธอขยับกายแม้เพียงเล็กน้อย (ที่จริงนั่งจ้องอยู่นานแล้วต่างหาก)

   
       "หืม?" เสียงตอบของอาซามิซึ่งบ่งบอกว่าตอนนี้เธอกำลังสับสนในสถานการณ์ตอนนี้อยู่
  
       "ที่นี่...ห้องพยาบาลนิ....แล้วฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย" ผมได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

 
       "เอาล่ะค่อยๆฟังนะ เมื่อก่อนหน้านี้เธอกำลังเรียนวิชาพละอยู่ แล้วครูเขาก็ให้เธอขึ้นไปเอาของบนห้อง จากนั้นพอเธอเอาลงมาเขาก็เปิดกล่องแล้วก็เห็น....... เฮ้ย!! อาซามิ!" ผมตกใจอย่างแรงเมื่อผมเห็นน้ำตาเธอเริ่มเอ่อล้นขึ้นมา
    

....เอาแล้วซิ.....
  

ผมเริ่มบ่นกับตัวเองเล็กน้อย แล้วผมก็เริ่มนั่งลงข้างๆอาซามิ
    
     "นี่...อาซามิ.."
    

"ทำไม"...ผมเริ่มบ่นกับตัวเองอีกครั้งหลังจากได้เห็นปฏิกิริยาของหญิงสาวข้างหน้า..โอย ขอทีเหอะ ขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วกันเรื่องปลอบผู้หญิงเนี่ย....อยากจะบ้าตาย......-_-"
  

"อาซามิ...ฟังนะ...เอาลงทีเหอะ" ผมเริ่มใช้คำคมที่เจ้าไคมันสอนมา
    

"เอาอะไรของนาย" ผมยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะแก้ปริศนาให้เธอได้กระจ่าง
   

"ก็เอาทุกๆอย่างที่อยู่บ่นบ่าลงมาไง"
  

"?"
   

"เฮ้อ! พูดให้ฟังง่ายๆนะเธอน่ะหัดระบายความหนักใจของของตัวเองมาให้คนอื่นรับฟังบ้าง อย่างน้อยๆมันก็จะทำให้เธอสบายใจขึ้นได้......นะ" ผมเริ่มพูดให้เธอสบายใจขึ้นตามโพยที่เตรียมไว้เมื่อไม่นาน
   

"....แล้วถ้าฉันบอกนาย นายจะเชื่อไหม ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับไอคาวะ นัตสึมิ นั้นฉันเคยเห็นมาก่อน......ในฝัน"
    

"ถ้าฉันบอกว่าเชื่อ...แล้วเธอจะไว้ใจฉันไหม" ผมไม่รู้เธอหมายถึงอะไร แต่ถ้าเธอเก็บไว้จนเครียดขนาดนี้มันก็คงจะจริงนะแหละ
  

"ฉันน่ะ ไม่คิดว่าเธอจะโกหกกับฉันหรอกนะ เพราะฉันไว้ใจเธอ และตอนนี้ก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่เธอจะพูดเล่นได้หรอก"
    

"....เหรอ"
    

"...แล้วเธอแน่ใจแล้วเหรอว่าในความฝันนั่นกับความจริงนี้ มันเป็นเรื่องเดียวกัน"อาซามิไม่ตอบแต่พยักหน้าเล็กน้อยเชิงเข้าใจกัน
   

".......งั้น"
    

กิ้ง ก่อง
    

"ปัดโธ่โว้ย!ไอ้เสียงออดนี้นี่!จะหาเรื่องกันหรือไงเนี่ย ฮึ้ย!!" โดนขัดทุกทีเลย ฮึ้ยๆ
    

"คิกๆ" ผมเห็นดังนั้นก็เริ่มสบายใจมากขึ้น(เพราะอย่างน้อยๆหล่อนก็ไม่ร้องไห้แล้ว ฟู่)
  

"งั้นขึ้นห้องกันเถอะ" ผมเอ่ยชวน
  

แต่อาซามิรั้งตัวผมไว้ด้วยการดึงชายเสื้อเบาๆ ผมก็หยุดเดินแล้วหันหน้ามาหาเธอ
   

" .....ทำไมหรือ"ผมถามขึ้นมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นเธอกำลังก้มหน้าอยู่ 
     

      "นาย....ต้องไม่เป็นอย่าง...ไอคาวะ....กับนัตสึมินะ..."
 

      "ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่เป็นไรอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวลไปหรอกไปกันเถอะ" ผมยื่นมือไปให้อาซามิเพื่อพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าผมไว้ใจได้ อิ อิ (น้ำเน่าแล้วทัตซัง-_-")
  

"อืม.......ว่าแต่....แฟนของนัตสึมิล่ะ..."

     "อ้อ เร็นน่ะเหรอ ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอกช๊อกซีนีม่าไปเรียบร้อยแล้วล่ะ ตั้งแต่ได้ยินว่านัตสึมิเป็นไรไปน่ะ กลับบ้านไปนอนซมเลยล่ะ เห็นบ้าๆกวนๆอย่างนั้นนะขอบอกแทบคลั่งเลย เฮ้อ ฉันนี่สิเหนื่อยชะมัดเลยต้องมาคอยลากมันมานั่งสงบสติอารมณ์ทุกๆหนึ่งชั่วโมง" ผมเล่าอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อคิดถึงตอนที่ต้องฉุดกระชากลากถูมันแทบตาย(แม้จะไม่ได้กล่าวถึงก็ตาม)
  

"เอ้า รีบไปกันได้แล้วเดี๋ยวก็โดนทำโทษทั้งคู่หรอก" ผมเอ่ยเร่งให้อาซามิรีบเร่งมากขึ้น
   

จนกระทั่งเลิกเรียน......
  
  

############### เลิกเรียน################
  

ขณะที่อาซามิกำลังวุ่นวายกับการเก็บข้าวเก็บของกลับบ้าน ผมก็เดินเข้าไปหาเธอ

  
       "อาซามิ กลับด้วยกันนะ"ผมเอ่ยอย่างสบายๆ

 
       "อืม แต่ขอเก็บของก่อน" 
 

"ได้อยู่แล้ว งั้นเดี๋ยวค่อยไปเจอกันที่หน้าโรงเรียนนะ" ผมเอ่ยนัด

     "อืมๆ"
   

"โอเคนะ"
 

"อืมๆ"
   

"เข้าใจนะ"
  

"อืมๆ"
     

"นี่ ตอบแบบอื่นไม่เป็นหรือไง"
   

"อืมๆ"
    

-_-"  ดูท่าว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่องแหะ ผมคิด
    
   

ผมคิดได้ดังนั้นจึงส่ายหัวอย่างปลงๆ ก่อนที่จะค่อยๆขยับกายออกจากห้อง ปล่อยให้เพื่อนสาวของผมอยู่คนเดียวเงียบๆตามลำพัง......