ผู้ซื้อวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อฝันร้ายมาถึง(100%)(rewrite)

     "อืม...ที่นี่ที่ไหน"อาซามิเริ่มได้สติแล้วลุกขึ้นมามองรอบๆตัว

     "มีใครอยู่บ้างไหมมมม!!!" ฉันตะโกนขึ้นมาแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

     อืม... เห็นทีต้องทบทวนความทรงจำกันก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก่อนอื่นวันนี้เราจะไปเดท ใช่ๆ จะไปเดทกับทัตซังแล้วรู้สึกว่าชั่วระยะเวลาหนึ่งมี.... รถบรรทุกคันใหญ่ขับมาทางเราด้วยความเร็วสูง....... งั้นสรุปคือ.......... ตอนนี้เราเป็นผีใช่ไหม......เนี่ย......

     "แต่ว่าถ้าเรายังคิดได้ทำอะไรได้มันก็ยังไม่น่าจะตายนี่"ฉันเริ่มคิดเหตุผลด้วยสมองอันน้อยนิด
 

     ฉันเริ่มหันมองไปรอบๆตัวอีกครั้ง พร้อมๆกับการพินิจรายละเอียดรอบๆตัว

     .....แต่มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรให้มองเพราะรอบๆตัวนั้น เป็นสีดำทั้งหมด  ......สรุปแล้วมันคืออะไรกัน

     "หึๆๆ"เสียงแปลกประหลาดที่ดังฝ่าความมืดกับความเงียบรอบๆตัวทำให้ฉันถึงกับขวัญหนีดีฝ่อ

     จู่ๆ ก็มีร่างของชายที่ใส่เสื้อคลุมสีดำกลืนไปกับบรรยากาศรอบข้างค่อยๆแสดงตัวออกมา

     ในความคิดของอาซามินั้นสรุปได้คำเดียวว่า........ไม่น่าไว้ใจ............

     "อะไรกันฉันไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยหรือไง"

     มันพูดยังกับรู้ความคิดเรายังไงยังงั้นล่ะ จะว่าไปแล้วตอนนี้เราจะช่วยอะไรตัวเองก็ไม่ได้จะไม่ให้หมอนี่ช่วยแล้วจะทำยังไงล่ะ  สรุปคือมีทางเดียว  ต้องขอความช่วยเหลือจากคนไม่น่าไว้ใจในสถานการที่เฮงซวยนี่

     "เฮ้ๆ อย่าคิดอะไรเอาเองสิ อีกอย่างนะที่นี่ไม่ใช่สถานที่เฮงซวยที่ไหนหรอกมันก็ในหัวเธอเนี่ยแหละ"เสียงจากคนไม่น่าไว้ใจดังขึ้นแบบรู้ทันความคิด

     ....สรุปคือมันอ่านใจคนได้.......ใช่ไหม...

     "โอ้ย ไม่ต้องซีเรียสหรอกน่า ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แค่จะมายื่นข้อเสนอดีๆให้เธอเท่านั้นเอง"เจ้าคนไม่น่าไว้ใจก็ยังพล่ามไปเรื่อยๆไม่หยุดปาก

     "นี่ ฉันไม่ได้ชื่อคนไม่น่าไว้ใจนะ ฉันก็มีชื่อของฉันเหมือนกัน"

     ...แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกฟ่ะ...

     "อ้าวก็เห็นเธอมัวแต่บ่นนู่นบ่นนี่อยู่ได้ก็เลยช่วยตอบให้ก่อนให้ตายสิ พวกมนุษย์นี่เป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือไงเนี่ย"มันก็ยังคงพล่ามไปเรื่อยๆแต่ เอ๊ะ เมื่อกี้มันพูดว่ามนุษย์ทุกคนงั้นหมายความว่า.....

     "นาย ไม่ใช่มนุษย์เหรอ"ฉันพูดออกไปเพราะความยากที่จะเชื่อ

     "แล้วมนุษย์มันอ่านใจมนุษย์กันเองได้ไหมล่ะ"

     .....มันก็จริงนะ.....

     "งั้นนาย"

     "ฉันเป็นผู้ซื้อวิญญาณ"...ค้างเรียกได้ว่าค้างเลยฉันไม่เข้าใจที่หมอนี่พูด ผู้ซื้อวิญญาณมันคืออะไร แล้วมันมาหาเราทำไม แล้วมาเพื่ออะไร มันจะมาทำอะไรเรารึเปล่า

     "อืม....ฉันคงตอบให้ไม่ได้นะ เพราะคำถามแต่ล่ะข้อนั้นมันเป็นคำถามที่ตอบไม่ได้ของพวกฉัน ฉันคงตอบได้แค่ว่ามาเพื่ออะไรเท่านั้นแหล่ะ แต่จะขอแนะนำตัวก่อนฉัน เซ ไฟร์เลส
     ฉันเป็นผู้ซื้อวิญญาณอย่างที่ฉันแนะนำตัวตอนแรกไปแล้วนะ ฉันมาที่นี่เพื่อจะมาซื้อวิญญาณของเธอโดยข้อแลกเปลี่ยนคือ เธอสามารถมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกมนุษย์ได้ ซึ่งฉันจะทำยังไงเธอไม่ต้องรู้หรอก
     รู้แค่ว่าฉันส่งเธอกลับไปได้ก็แล้วกัน และไม่ต้องห่วงว่าคนรอบข้างจะสงสัยอะไรรึเปล่าว่าทั้งๆที่เธอตายแล้วแต่กลับตื่นขึ้นมาได้น่ะ เพราะฉันจะไปเปลี่ยนกระแสช่วงเวลานั้นๆแล้วเธอก็ไปใช้ชีวิตตามปกติต่อไป ไงฟังแล้วดูเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจสำหรับเธอใช่ไหมล่ะ"

     ฉันฟังที่เขาอธิบายอันยาวยืดแต่ในสมองฉันจับใจความได้อย่างเดียวคือเธอสามารถมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกมนุษย์ได้ แล้วตอนนี้ฉัน.....เป็นตัวอะไรกันล่ะนี่....

     "ตอนนี้เธอเป็นแค่จิตเท่านั้นแหละ"

     ....ยิ่งพูดมันยิ่งงง ในโลกนี้มีอะไรที่แปลกประหลาดขนาดนี้ด้วยหรือ....

     "เอ้า! เรื่องนั้นช่างมันก่อน ฉันต้องการแค่ว่าเธอจะทำตามข้อตกลงไหม ตอนนี้ฉันรีบนะ" เจ้าคนที่ชื่อ..เอ่อ... เซ ก็รีบพูดต่อด้วยความรู้สึกหน่ายๆ

     "....ได้.. ฉันยอมทำตามข้อตกลง" ฉันพูดด้วยสีหน้าประมาณว่า เอาว่ะ เอาไงเอากัน ตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้วนี่หว่าได้กลับไปก็ดีเหลือแล้วนี่

     "หึ" เขากระตุกริมฝีปากขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ๆฉัน 

     มือของเขาค่อยๆเอื้อมมาแตะที่หน้าผากฉัน ช่วงจังหวะที่ฉันกำลังสับสนก็ได้สังเกตถึงตาสีอำพันที่กำลังเพ่งมองมาทางฉันซึ่งดูหน้ากลัวอย่างแปลกประหลาด จากนั้นสติของฉันก็ดับวูบไป........

............................................

....................................

.............................

....................

............

     "...มิ...อาซามิ..."

     หืม? เสียงใครกันน่ะ เดี๋ยวก่อนได้ไหมกำลังง่วงอยู่เลย

     "รีบๆตื่นซะทีสิยัยบ้า"

     ใครกันบังอาจมากเลยนะที่มาว่าฉันว่ายัยบ้าเนี่ย-_-*

     "โอ้ย!!  พวกเธอเลิกคร่ำครวญกันได้รึยังงงงง หมอก็บอกแล้วนี่ว่าอาซามิแค่ตกใจสลบไปเพราะโดนรถเฉี่ยวไม่ใช่เหรอะ!!!" เสียงทุ้มต่ำๆของคนบางคนตะโกนลั่นห้องทำให้ฉันและเจ้าของเสียงคร่ำครวญเมื่อกี้นี้สะดุ้งขึ้นมาจากเตียงพร้อมๆกัน

     "ว้าย!!"เสียงของนัตสึมิดังออกมาเพราะแรงสะดุ้งสุดตัวของฉันทำให้เธอเกือบหงายหลัง-_-""

     "เอ๋ อา...อาซามิเธอฟื้นแล้ว! เธอฟื้นแล้วใช่ไหม!!"ไอคาวะหันมามองฉันแล้วตะโกนโหวกเหวกโวยวายยังกับว่าไม่ได้เจอฉันเป็นปี พร้อมกับจับตัวฉันแล้วหยิกฉันเหมือนจะเตือนตัวเองว่ามันไม่จิง

      ...เธอจะพิสูจน์ว่ามันใช่ความฝันหรือไหมยังไงก็ตาม....ช่วยเลิกหยิกสักทีได้ไหมมันเจ็บโว้ยยยยยยยย ToT

      "โอ้ย....พอ...ซะ..ที......." ฉันพูดไม่ค่อยออกเพราะปากฉันโดนไอคาวะฉีกจนมันจะถึงหูอยู่ร่อมร่อ

      "อ่ะ ขอโทษทีเจ็บมากไหมอาซามิ ขอโทษน้าT_T"ไอคาวะรีบขอโทษแต่เปลี่ยนจากหยิกมากอดแรงๆให้แทน

      "ยะ..ยัยบ้าไอคาวะ... ปล่..ปล่อย..ฉานนนนนน >O< มัน...หาย.ใจ..ไม่....ออก...เข้า..ใจ..ไหมมมมมมมมม" ยัยนี่มันจะฆ่าฉันรึไงฟ่ะเนี่ย

      "แหะๆ โทษที..มันลืมตัว"

      "อย่าลืมตัวให้มันบ่อยแล้วกัน" อาซามิก็แสดงท่าทางงอนเพื่อนทีดูออกจะตลก จึงทำให้เพื่อนๆของเธอหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย

      "นี่ อาซามิรู้ไหมว่าเธอน่ะสลบไปนานมากเลยนะ ทั้งๆที่แค่โดนรถเฉี่ยวเองนะ" นัตสึมิพูดขึ้นมาหลังจากเห็นฉันเริ่มออกฤทธิ์

      ...รถเฉี่ยวงั้นเหรอ?...

      ก็ตอนนั้นเราจำได้ชัดเลยนี่ว่ารถมันพุ่งมาทางเราตรงๆ....หรือว่าความฝันนั่น...

      "ยังไงพรุ่งนี้มาเรียนด้วยล่ะเพราะเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมล่ะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันอีกทีแล้วกันนะ ฉันไปแล้วนะนัตสึมิ" เร็นแฟนที่น่ารักแต่กวนของนัตสึมิยิ้มส่งให้เธอแล้วทำท่าจะออกจากห้องไป

      "งั้นเร็นก็พาพวกหนุ่มๆทั้งหลายกลับไปด้วยกันเลยก็ได้นะเพราะ พวกฉันก็ใกล้จะกลับแล้วน่ะ"นัตสึมิหันไปบอกกับแฟนหนุ่มของเธอ

      "ได้งั้น เฮ้! โยชิ ไค กลับกัน"เขาหันไปบอกกับหนุ่มๆทั้งหลายเผ่าพันธุ์ซึ่งกำลังนั่งเรียงเป็นตับกันอยู่แล้วเดินออกจากห้องไป

      โคคุเระ ไคเป็นชาวเอโดะมีผิวคล้ำเป็นหวานใจวัยสะรุ่นของไอคาวะ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นคนไม่ค่อยมีบทนัก (เพราะฉันแย่งบทเขามาหมดยังไงล่ะ โฮะๆๆๆ) และก็ไม่รู้ว่าคู่นี้อยู่ด้วยกันไปได้ยังไง ก็ในเมื่อคนนึงเงียบยิ่งกว่าเป่าสาก อีกคนก็เปรี้ยวจี้ดจ๋าซะขนาดนี้

       "งั้นอาซามิพวกเรากลับกันแล้วนะดูแลตัวเองด้วยไปล่ะ" ไอคาวะหันมาบอกแล้วรีบไปควงแขนหวานใจของหล่อนก่อนที่เขาจะกลับไป

       "อ้า ไอคาวะ รอด้วยสิเธอทำงี้ได้ไงอ่ะ>O< โทษทีนะอาซามิ ฉันไปนะขอโทษทีที่อยู่ดูเธอไม่ได้"

       .......ฉันว่าพวกเธออยากกลับกับหวานใจของพวกเธอมากกว่านะ.......   

       ถึงจะคิดอย่างนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรก็ปล่อยให้กลับไปตามสบาย

       ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอนอีกครั้งแล้วค่อยกลับไปจมดิ่งอยู่ในห้วงแห่งความฝัน

..................................................

.............................................

......................................

..............................

.......................

..............