ผู้ซื้อวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #2 : วันเริ่มต้นของความวุ่นวาย (100 %)(rewrite)

     " แม่ค้า!!!!!! " เสียงที่ดังเกือบ 1000 เดสิเบล นั้นทำเอาคนเป็นแม่ถึงต้องรีบเอามืออุดหูสละหนังสือพิมพ์เอาไว้ ไม่งั้นแก้วหูของหล่อนเป็นอันต้องแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างแน่นอน

       " อะไรเล่าอาซามิ ฮื่อ อยากอ้อนแม่ก็บอกมาเถอะไม่ต้องแหกปากลั่นบ้านแบบนั้นก็ได้นี่"

    
    " โห นี่แม่เห็นหนูเป็นเด็กอายุไม่ถึงขวบรึไงเนี่ย หนูอายุ 16 แล้วนะ" หากแต่ว่าผู้เป็นแม่ก็ยังคงไม่สนใจในสิ่งที่ลูกสาวของตนพูดมากมายนักจึงหันไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ

       " โอ้ย แม่วันนี้หนูต้องรีบไปเรียนนะ หนูนัดกับเพื่อนเอาไว้ด้วย ถ้าไม่รีบหนูมีหวังถูกฝังทั้งเป็นแน่T_T" อาซามิตะโกนออกมาอีกรอบทำให้คนฟังหันมาได้ แต่ด้วยความที่เป็นทองไม่รู้ร้อนทำให้หล่อนตอกกลับไป

      "อะไรกัน สายนิดๆหน่อยๆไม่เป็นไรหรอก แล้วที่แกบอกว่าเพื่อนแกจะจับแกฝังทั้งเป็นนะ ทำไมเราไม่ฝังมันก่อนที่มันจะฝังเราซะล่ะ จะได้ไม่ต้องโดนฝังไง"

      เพียงคำพูด 2 ประโยคทำเอาลูกสาวถึงกับปลงอนิจจัง สุดท้ายแล้วหล่อนก็ต้องรอให้เสด็จแม่ของหล่อนอ่าน น.ส.พ. ของหล่อนต่อไป

       ระหว่างที่รอเสด็จแม่อยู่ก็ขอแนะนำตัวเลยนะค่ะฉัน ชินะ อาซามิ สาวน้อยที่แสนขี้โวยวาย ดูยังไงก็ไม่น่าจะมีใครเอา.. ( ขออภัยท่านผู้ชมทั้งหลายขออนุญาตไปกระทืบคนเขียนก่อน / อาซามิ)  (แอ้ก /คนเขียน) อ่ะมาต่อกันนะค่ะอย่าไปฟังที่คนเขียนเล่านะค่ะ เพราะมันไม่เป็นความจริงเนื่องจากว่า .. ฉันมีแฟนแล้วเพราะงั้นก็ต้องขอแสดงความเสียใจด้วย (ชิ /คนเขียน) 

       "อาซามิรีบมาได้แล้ว ไหนบอกจะรีบไปเร็วๆไงแล้วจะยังไปยืนเซ่ออยู่ตรงนั้นอีก"  เสียงนี้เป็นเสียงของคุณแม่ดิฉันเอง ชินะ อายะ เป็นคุณแม่ที่สุดแสนจะโหดและแน่นอนท่านเป็นคนที่เรียกได้ว่ารับมือยากมาก ใครคิดจะเป็นศัตรูเป็นต้องกำราบ ทุกราย

   **********************ณ ที่โรงเรียน *************************

     

     "ยัย-อา-ซา-มิ!!!" อ้ากกกกก เสียงมนุษย์ตนไหนฟ่ะเนี่ยทำเอาแก้วหูเราเกือบแตก

พออาซามิหันไปหาเจ้าของเสียงป่วนประสาทของเธอเท่านั้นแหล่ะ มือเล็กๆที่ควรจะตบโดนหัวด้านหลังของเธอ กลับไปประทับอยู่ที่ใบหน้าอันเนียนนวลนุ่มของเธอแทน

        พลั๊ก! เสียงของฝ่ามือน้อยๆแต่แรง ที่โคจรมาชนกันทำให้อาซามิเกือบหงายหลัง

       "ไอคาวะ! เธอไม่มีวิธีทักทายที่ดีกว่านี้นอกจากเสียงที่ดังยิ่งกว่าปรมาณู กับฝ่ามืออรหันของเธอหรือไง!!" เสียงดังที่พอเพียงจะทำให้เพื่อนสนิทของเธอเงียบสนิท

       เธอคนนี้ ยามาเสะ ไอคาวะ เพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอ  และแน่นอนที่ตะโกนไปเมื่อกี้ไม่ได้แสดงถึงความโกรธเลยแม้แต่น้อย หากแต่เป็นการแสดงความเป็นเพื่อนของพวกเธอต่างหาก

        "โธ่! แค่นี้เองน่าว่าแต่สุดที่เลิฟของเธอยังไม่มาอีกเหรอจ๊ะ" สีหน้าของเธอแสดงถึงได้ว่า เธอ กำลังกวนประสาทหล่อนอยู่

       "เฮอะ!ยังไงก็ไม่เหมือนของเธอหรอก เพราะสุดที่เลิฟฉันอยู่โรงเรียนนี้ แต่ของเธอสิอยู่ตั้งไกลจะได้เห็นสักทีก็เลิกเรียน" ฉันรีบโต้กลับทันที(กลัวน้อยหน้าเพื่อน)

       "เชอะ! ว่าแต่ของคนอื่นเขาไหนล่ะของเธอ"

       "ไม่ต้องไปถามอาซามิหรอก ฉันมาแล้วและกำลังอยู่ข้างหลังเธอด้วย"

       "ง่ะ ทัตจัง"

      "ไง ไอคาวะซัง อาซามิ"เสียงนี้เป็นใครไม่ได้นอกเสียจาก ทัตสึโยชิ ของฉันเอง ส่วนประวัติก็ให้กลับไปอ่านตอนแรกล่ะกันเปลืองน้ำลาย

      "อืม หวัดดีทัตสึโยชิซัง" ฉันตอบกลับอย่างคนมีมารยาทสูงงง(อิ อิ)

      "บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันให้เธอเรียกฉันว่า โยชิซัง"

      "ง่ะก็มันแปลกๆนี่น่า"

      "เอาเถอะ อ่ะจริงสิ อาทิตย์นี้เธอว่างไหมฉันจะชวนเธอไปเที่ยวน่ะ"

    "จริงเหรอ!!!" 

        "อืม จริงสิ" ฉันกระโดดโลดเต้นเป็นเด็กๆ (ไม่อายสายตาชาวโลกนับสิบๆคู่ซะบ้างเลย)

                                                                       กิ๊ง ก๊อง

     "เสียงระฆังดังแล้วฉันไปล่ะนะ ทัต.. เอ่อโยชิซัง"

    "อืมแล้วเจอกันใหม่นะ อาซามิ"

             ********************** พักเที่ยง ********************

   "นี่ๆๆ อาซามิ จริงเหรอที่ทัตซังชวนเธอไปเที่ยวน่ะO_O" ฉันหันไปหาเสียงที่ถามอย่างรวดเร็วจนลิ้นทำท่าจะพันกัน

    "จริงสินัตสึมิ ฉันไม่ได้โกหกเธอเหรอน่า" ฉันตอบกลับด้วยภาษาดอกไม้อันแสนไพเราะ

คนนี้คือ มาซากิ นัตสึมิ เป็นเพื่อนที่สุดแสนจะสนิทของไอคาวะ และด้วยความที่ฉันเป็นเพื่อนสนิทของไอคาวะอีกที ทำให้ฉันเป็นเพื่อนกับนัตสึมิไปโดยปริยาย

    "ไม่น่าเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ คบมาเพียงไม่กี่เดือนก็ได้ไปเที่ยวด้วยกันแล้ว อิจฉา โว้ยยยยยย" ไอคาวะตะโกนออกมาด้วยท่าทางมีจริตนิดๆ แต่คำสุดท้ายที่เธอพูดออกมาทำให้เธอ ดูเป็นผู้ชายทันที

   "ช่างเหอะน่าฉันว่าพวกเรารีบๆลงไปกินข้าวก่อนที่จะไม่ได้กินดีกว่านะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแบบหน่ายๆ ทันทีที่ฉันพูดจบ 2 เกลอก็พร้อมใจหันขึ้นไปมองดูเวลา

   "เฮ้ย!! อีก 10 นาทีก็หมดเวลาแล้วนี่หว่ารีบลงกันเร็ว"  ไอคาวะพูดขึ้นมาทันทีที่เห็นเวลา แล้วรีบลากฉันกับนัตสึมิลงไปข้างล่าง ด้วยความเร็ว 1กม./1นาที ทันที แล้วเจ้าหล่อนก็สั่งอาหารให้เสร็จสับ แล้วรีบกินอย่างรวดเร็วจนทำลายสถิติโลกก็ยังได้ 

          >>>>>>>>>>>>>>>> เลิกเรียน <<<<<<<<<<<<<<<<<

    "นี่ๆ อาซามิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปซื้อของกันนะ"นัตสึมิเอ่ยปากชวนทันทีที่เสียงสวรรค์ดังขึ้น

       "อืม ก็ดีนะอาซามิ อีกอย่างมะรืนเธอก็มีเดทด้วย พรุ่งนี้เราก็จะได้ไปซื้อของให้เธอสำหรับมะรืนด้วย" เสียงของไอคาวะที่เอ่ยขึ้นมาทำให้ฉันยิ่งเห็นดีเห็นชอบไปด้วย

       "ไอเดียดีนี่ เอางั้นก็ได้ แต่พวกเธอต้องช่วยฉันเลือกด้วยเพราะฉันไม่เคยเดทไม่รู้ต้องใส่ชุดยังไง"

       "พูดยังงี้แล้วเธอรู้ไหมเนี่ยว่าในกลุ่มพวกเรายังไม่มีใครเคยเดทสักคนเลยนะ" ไอคาวะพูดขึ้นมาด้วยท่าทีที่แสดงถึงว่าเธอไม่พอใจ

       "เออจริงด้วย" นัตสึมิช่วยเสริมอีกคน พวกเธอนี้ประชดกันเก่งเหลือเกิน=_=

       "เอางี้ พรุ่งนี้ไอคาวะ กับ นัตสึมิก็ไปชวนหวานใจของพวกเธอไปเที่ยวด้วยกันซะ โอเคไหม" ฉันยื่นขอเสนอให้พวกเธอทั้งสองคน

       "ก็ดีนะ ทริปเปิลเดทไง"นัตสึมิพูดขึ้นด้วยเสียงอันร่าเริง

       "ตกลงตามนี้นะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที"ไอคาวะชี้แจง

      "ได้ งั้นแยกกันตรงนี้นะ ไอคาวะ นัตสึมิ"

      "อืม แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"

      ....................................

          
      ....................................

      "อืม!!! เมื่อยชะมัดเลย" เสียงบ่นของฉันดังขึ้นทันทีที่ถึงบ้าน

     "ช่วงนี้ทำไมถึงวุ่นวายอย่างนี้น้า" ก็มันจริงนี่น่าพรุ่งนี้ก็ต้องไปซื้อของแล้วเดี๋ยวมะรืนก็ต้องไปเดทอีก เฮ้อวุ่นวายๆ   มะรืนนี้จะทำตัวยังไงดีน้า มีหวังเราต้องทำอะไรเปิ่นๆออกไปแน่เลยโอ้ยกลุ้ม ยิ่งนึกถึงเกียรติศัพท์ความซุ่มซ่ามเก่าๆของเราแล้วยิ่งไปใหญ่เลย  อ่ะน่ะ ตอนนี้ยังไม่ใช่มะรืนซะหน่อย ไว้ตอนนั้นเดี๋ยวค่อยคิดกันอีกทีดีกว่า ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็รีบกระโดดเข้าห้องน้ำจนทำธุระเสร็จ สุดท้ายเธอก็ล้มลงบนเตียงทันที  คร่อก-------

           ############## วันอาทิตย์ ###############

    "ไปแล้วนะค้า"ฉันรีบตะโกนหลังจากที่เตรียมตัวอะไรจนเสร็จแล้วกำลังออกจากบ้าน

    "รีบไปแล้วรีบกลับด้วยล่ะ" เสียงแม่ฉันดังขึ้นทันทีที่ฉันพูดจบ

    ฉันรีบวิ่งออกไปทันทีด้วยความตื่นเต้นดีใจที่จะได้ไปเดทอ้ากกกก ถึงวันนี้แล้วเหรอเนี่ยเราจำได้ว่า เรากำลังนึกอยู่นี้หว่า ว่าจะทำตัวไงดี>.< จากนั้นด้วยความเขินจากความคิดตัวเองทำให้ขาฉันติดสปีดขึ้นเอง จากนั้นเมื่อใกล้ถึงจุดนัดหมายนะที่ center world (ทำให้มาถึงเร็วขึ้นอีก 1เท่าตัว)

      "ทุกคน!! ฉันมาแล้ว" ฉันตะโกนออกไปทักทายเพื่อนที่กำลังโบกมือรออยู่

      .........แต่ชั่วเสี้ยววินาทีนั้นทุกคนกลับทำหน้าตื่นตกใจขึ้นมา

      "อาซามิ!! ระวัง!!" ฉันหันไปตามที่นัตสึมิชี้

      รถบรรทุกคันใหญ่ซึ่งขับมาด้วยความเร็วสูงแล้วเจอมอเตอร์ไซด์ปาดหน้าทำให้หักเลี้ยวหลบขึ้นฟุตบาทมาทาง..........ฉัน.............