คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : :Two, One or Three ; Part 7
|| Two, One or three || part 7
Paring : Kim Jongin, Oh Suho, Oh Sehun
♥ 2 1 3 ♥
.
.
.
เซฮุนบอกให้ลู่หานนั่งตรงโซฟาห้องรับแขกก่อนที่ตัวเองจะหายเข้าไปในตัวบ้าน พร้อมออกมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลติดมือมาด้วย
“ไม่มีใครอยู่เหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย” พูดจบพร้อมว่ากล่องพยาบาลลงบนโต๊ะหน้าโซฟา เปิดฝาหยิบสำลีพร้อมยาล้างแผลออกเพื่อจัดการบาดแผลของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
ลู่หานได้ยินเซฮุนพูดแบบนั้น ทีแรกว่าจะโมโห แต่นึกแล้วน่าขำเสียมากกว่า ...นี่กะจะแก้แค้นที่เขาไม่ยอมบอกเรื่องงของเขาหรือยังไงนะ ...อย่างกับเด็กๆ
“โอ๊ะ! เบาๆ หน่อยไม่ได้ไง” ไม่ทันได้ตั้งตัว สำลีชุบน้ำยาล้างแผลก็แปะเข้ามาเต็มที่เหนือคิ้วด้านขวา เลยทำให้ลู่หานร้องออกมาพร้อมเขยิบหนี
“แค่นี้ทำเป็นเจ็บ..” บ่นพึมพำออกมาแต่ก็ยอมเบามือตามที่ลู่หานบอก
ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่รอยแผล สำลีนุ่มซับเบาๆ ที่บริเวณแผลจนคราบเลือดเริ่มจางลง ผิดกับดวงตากลมโตคล้ายลูกกวางของลู่หานที่มองใบหน้าหวานที่เขยิบเข้ามาใกล้ทีละนิด ลู่หานเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าคนตรงหน้านี่มีผิวที่ขาวนวลขนาดนี้ อีกทั้งปลายจมูกโด่งที่เพิ่มความโดดเด่นอีกด้วย ...บางมุมก็ดูหล่อ บางมุมก็สวย ผิดกับใบหน้าของตนเอง ที่ไม่ว่ามองทางไหน ใครๆ ก็ชอบบอกว่าเหมือนผู้หญิง ซึ่งตัวเขาก็ไม่ได้ชอบมันเลยสักแม้แต่น้อย ลองได้ยืนขึ้นเต็มความสูง ลู่หานยังเตี้ยกว่าเซฮุนอีก นี่เป็นปมด้อยอย่างหนึ่งของเขาเลยนะ ตอนเด็กๆ ก็ไม่ได้ไม่ชอบดื่มนมเสียหน่อย ไหงโตมาความสูงถึงได้เท่านี้
เรียกง่ายๆ ว่าลู่หานกำลังอิจฉาทุกส่วนของร่างกายของเซฮุนก็ได้ ...สูงก็สูง หน้าตาก็ดี แต่เสียงอย่างหนึ่ง ทำไมถึงได้ดูบอบบางจังนะ
เซฮุนเขยิบใบหน้าตนเองออกห่างแล้ว มือเรียวเอื้อมไปหยิบพลาสเตอร์ที่อยู่ในกล่องออกมาก่อนจะแกะกาวที่ติดอยู่ออกแล้วหันมาหาคนด้านข้างอีกครั้ง
“ลายการ์ตูนเนี่ยนะ?”
พลาสเตอร์ลายการ์ตูนน่ารักที่เซฮุนหยิบออกมาและกำลังแปะให้ที่หน้าผากของลู่หาน คนแมนๆ อย่างลู่หานต้องมาติดพลาสเตอร์ลายคิกขุแบบนี้นี่มัน..ไม่ได้เข้ากันซะเลย เวลาชกต่อยกันมันก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่จะได้รอยแผลกลับมา แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ใส่ใจ ปล่อยให้มันจางหายไปเอง นี่ก็ครั้งแรกที่มีคนมาทำให้อีกต่างหาก
สิ้นคำของลู่หาน ใบหน้าเรียวก็เชิดขึ้น ดวงตาคู่สวยตวัดขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างรำคาญ ก่อนจะจงใจแปะพลาสเตอร์เข้าที่แผล แกล้งกดย้ำแรงๆ ให้คนเจ็บร้องออกมา
“โอ๊ย! เล่นบ้าไรเนี่ย บอกให้ทำเบาๆ ไง”
“อุตส่าห์ทำให้แล้วยังจะมาพูดมากอีกนะ” หลังจากจัดการกับบาดแผลเรียบร้อยแล้ว เซฮุนหันมาเก็บกล่องปฐมพยาบาลเก็บเข้าที่เดิม ก่อนจะหันมามองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกครั้ง
ลู่หานหันซ้ายหันขวาเหมือนจะสำรวจว่าบ้านหลังนี้มีอะไรบ้าง แต่เท่าที่เห็นจะเห็นแต่กรอบรูปผู้หญิงกับรูปครอบครัวเสียมากกว่า แต่สิ่งที่ทำให้ลู่หานแปลกใจคือเด็กผู้ชายอีกคนต่างหาก เด็กผู้ชายที่หน้าคล้ายกับคนที่เพิ่งทำแผลให้เขาเสร็จ ลู่หานมองรูปถ่ายกับคนที่อยู่ตรงหน้าสลับไปมา พร้อมทำหน้าสงสัย เดือดร้อนเซฮุนต้องตอบคำถามเกี่ยวกับตัวเองให้คนๆ นี้รู้อีกจนได้
“นั่นพี่ชายเราชื่อซูโฮ เป็นฝาแฝด หายงงได้รึยัง” ไม่รู้ว่าเซฮุนเป็นคนปากร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่ สงสัยว่าจะเป็นเฉพาะกับลู่หานคนเดียวด้วย
“อ๋อ.. ถึงว่า แล้วไปไหนกันหมด ทำไมนายอยู่บ้านคนเดียวล่ะ”
ทีเรื่องตัวเองไม่ยอมบอก…. เรื่องของคนอื่นนี่อยากรู้จังนะ คนตัวบางแอบคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกมา
“พี่ซูโฮไปซ้อมบาส พ่อไปทำงานยังไม่กลับ”
“แล้วแม่?” เมื่อได้รับคำตอบ แต่หากว่ายังไม่ครบสมาชิกครอบครัว ลู่หานเลยถามขึ้นมา ไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของคนโดนถามว่าเปลี่ยนเป็นแบบไหนหลังจากได้ยินคำถาม
“ไม่อยู่แล้ว” เสียงหวานตอบค่อยๆ จนลู่หานนึกสงสัยเลยหันไปมอง ก่อนที่ตัวเองจะหน้าเสียแล้วหันกลับไปมองรอบๆ บ้านอีกครั้ง ไม่ทันได้มองว่าส่วนใหญ่บ้านหลังนี้มีแต่รูปผู้หญิงคนนึงทั้งนั้น และถ้าเดาไม่ผิดก็คงเป็นแม่ของคนๆ นี้อีกด้วย
“ขอโทษ”
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก ก็นายไม่รู้” ใบหน้าหวานส่ายเบาๆ ก่อนจะยิ้มบางให้อีกฝ่ายเป็นบอกว่าไม่ต้องคิดมาก เพราะมันเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่โดนถามคำถามนี้บ่อยๆ
“เออ… ยังไงก็ขอโทษนะ งั้นเดี๋ยวฉันกลับละ ไว้เจอกันที่โรงเรียน” ลู่หานลุกขึ้นยืนเพื่อจะกลับบ้านตามที่พูดเมื่อครู่ แต่หากเสียงหวานที่รั้งไว้เลยหันกลับไปอีกครั้ง
เซฮุนก้มหน้างุด นิ้วเกี่ยวพันกันอยู่ที่ปลายเสื้อเชิ้ต ริมฝีปากบางเม้มแน่นคล้ายกลัวสิ่งที่ตนเองกำลังพูดออกมา นัยน์ตาสวยช้อนขึ้นมองคนตรงหน้าที่เลิกคิ้วถามว่ามีอะไร
“เดี๋ยวดิ.. อยู่เป็นเพื่อนเราก่อนได้ไหม..”
ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เซฮุนพูดออกไปแบบนั้น …เหงา? อาจจะเป็นส่วนหนึ่ง ความกลัวจากเรื่องเมื่อเย็นยังคงให้ผวาอยู่ แต่หากถามใจแน่ๆ แล้ว เซฮุนคิดว่าที่พูดออกไป คือเหงาเสียมากกว่า พอซูโฮไม่อยู่ ก็ต้องทานข้าวคนเดียว เพราะคุณพ่อกว่าจะกลับก็ดึกมากแล้ว ทางเลือกสุดท้ายที่ฉุกคิดขึ้นมาได้ก็คือชวนคนตรงหน้าให้อยู่เป็นเพื่อนสักชั่วโมงก็คงจะดีกว่าต้องมานั่งเงียบๆ คนเดียว …
ลู่หานมองเซฮุนพร้อมหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน ก่อนที่ปลายเท้าจะเดินเข้าไปใกล้เซฮุนที่ก้มหน้าอยู่ มือเล็กเอื้อมสัมผัสหน้าผากเนียนส่งผลให้เซฮุนเงยหน้าขึ้นมา
“ไม่สบายเหรอ”
ลู่หานไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทเซฮุนแต่อย่างใด เพียงแต่สงสัยต่างหากว่าคนที่ดูเหมือนจะไม่ชอบขี้หน้าเขาขนาดนี้จะมาขอให้อยู่เป็นเพื่อนเนี่ยนะ..
“บ้า! ถ้าไม่อยากอยู่ก็กลับไปเลย”
เซฮุนปัดมือเล็กที่แตะหน้าปากตัวเองออก ก่อนจะพองลงแก้มไม่พอใจแล้วดันหลังลู่หานให้ออกไปจากห้องรับแขก
“ล้อเล่นน่า โอเคๆ เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนคนขี้เหงาแล้วกันนะ” เซฮุนหยุดดันหลังลู่หานทันที่ได้รับคำตอบเป็นที่น่าพอใจ แต่หากใบหน้าหวานยังคงง้ำงอ
“เลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้แล้ว อยู่เป็นเพื่อนแล้วนี่ไง” ลู่หานหันไปหาเซฮุน ใบหน้าหวานหันออกไปอีกทาง แขนเรียวยกขึ้นกอดอก เห็นท่าทางแบบนั้นเลยทำให้ลู่หานยกมือตัวเองขึ้นสัมผัสเบาๆ ที่กลุ่มผมสีน้ำตาลนุ่ม ..คนอะไรเก่งแต่ปาก
♥ 2 1 3 ♥
หลังอาหารมื้อเย็นที่เซฮุนเป็นลงมือทำ เด็กหนุ่มทั้งสองคนก็พากันมานั่งหน้าทีวีพร้อมขนมคบเคี้ยวนิดหน่อยที่เซฮุนเอามาให้ลู่หานแก้เบื่อ ช่องหนังสยองขวัญที่ลู่หานเป็นคนขอให้เซฮุนเปิด เสียงกรีดร้องดังมาตามลำโพง ดวงตากลมโตจ้องมองที่ภาพในทีวีอย่างใจจดใจจ่อ ในขณะที่มือก็หยิบขนมใส่ปากไปด้วย... ผิดกับเจ้าของบ้านที่ตอนแรกกรีดร้องไปตามเสียงในทีวี อีกทั้งมือเรียวที่ยกขึ้นปิดใบหน้าตนเอง พอผ่านไปได้สักพัก ลู่หานถึงได้รู้สึกน้ำหนักที่กองลงบนต้นแขนของตนเอง พอหันไปก็พบว่าศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีน้ำตาลเอนเอียงลงมาได้พอดิบพอดี ..ลู่หานเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเขยิบตัวเองแล้วจัดให้เซฮุนนอนได้ถนัด มือเล็กเอื้อมคว้ารีโมทเพื่อหรี่เสียงให้เบาลง..
มีแบบนี้ด้วยเหรอ ...ดูหนังแล้ว จู่ๆ ก็หลับ เพิ่งจะเคยเจอ
ลู่หานนึกไปประโยคที่เซฮุนขอให้อยู่เป็นเพื่อน ...ยอมรับว่าตอนแรกก็ตกใจอยู่หรอก เพราะทุกทีเห็นว่าทำท่าทางอย่างกับไม่อยากจะอยู่ใกล้เขาสักเท่าไหร่ พอได้ยินว่าให้อยู่เป็นเพื่อนถึงได้คำถามเสียมารยาทแบบนั้นออกไป ..นึกไปเองว่าคงจะยังไม่หายกลัวเรื่องเมื่อเย็น ลู่หานหันไปมองเสี้ยวหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม เสียงลมหายใจเข้าออกเบาๆ บอกให้รู้ว่ากำลังอยู่ในห้วงนิทราจริงๆ ปอยผมที่ร่วงหล่นลงมาปรกใบหน้า อดไม่ได้ที่มือเล็กจะเกี่ยวปอยผมขึ้นทัดหูให้เผยให้เห็นใบหน้าหวานชัดเจนขึ้น..
คนอย่างลู่หาน.. ที่ใครๆ เขาก็บอกกันว่ายิ้มยาก ไม่น่าเชื่อว่าริมฝีปากเล็กจะกระตุกยิ้มออกมาได้
พอดีกับที่ลู่หานได้ยินเสียงประตูบ้านเปิด สงสัยว่าจะเป็นพ่อของเซฮุนที่กลับมาถึงบ้านแล้ว แต่ติดที่ว่าเจ้าของบ้านไม่ยักมีที่ท่าว่าจะลืมตาขึ้นมาเลยสักนิด ครั้นว่าลู่หานจะลุกขึ้นก็กลัวว่าคนๆ นี้จะตื่นขึ้นมา ..เลยได้แต่นั่งเฉยๆ จนชายร่างท้วมเดินเข้ามาเห็นพอดี ชายสูงวัยเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ตามด้วยลู่หานที่ผงกหัวลงเบาๆ เป็นมารยาท
“สวัสดีครับ..” ลู่หานขยับตัวเพียงนิด กายบางที่ซบไหล่อยู่ข้างๆ กัน ก็ส่งเสียงในลำคออกมาอย่างรำคาญ แต่ไม่เห็นว่าจะยอมเปิดเปลือกตาขึ้นมาเลยสักนิด แถมยังเบียดตัวเองเข้ามาใกล้อีกต่างหาก
“เพื่อนเซฮุนเหรอ?” ฮยอนมินส่งยิ้มให้ลู่หาน ก่อนจะเดินเข้ามาในตัวห้องรับแขก ยังไม่ทันที่ลู่หานจะพูดอะไรตอบกลับ คนเป็นพ่อก็ดันหันมาเห็นลูกชายตัวเองเสียก่อน
“เอาอีกแล้ว ..เจ้าลูกคนนี้ บอกว่าไม่รอก็ยังจะรอ สุดท้ายก็มาหลับแบบนี้ทุกคืน แล้วนี่...มาอยู่เป็นเซฮุนเหรอ?” ฮยอนมินนั่งยองๆ ลงข้างโซฟา เพื่อดึงตัวลูกชายให้ออกห่างจากลู่หาน เพื่อให้อีกฝ่ายได้ขยับตัวได้
“ครับ ..ผมลู่หาน” แนะนำตัวให้ผู้ใหญ่ได้ทราบชื่อ เพื่อให้เกิดความสบายใจของคนเป็นพ่อ
“อื้ม ขอบใจมากที่อยู่เป็นเพื่อนเจ้าเซฮุนมันนะ ...แบบนี้ทุกทีเวลาซูโฮไม่ได้อยู่ด้วย” กล่าวถึงชื่อของแฝดอีกคนที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้ด้วย
เป็นอย่างที่ฮยอนมินว่า ตั้งแต่ที่ซูโฮไปซ้อมบาสได้อาทิตย์กว่าแล้ว เซฮุนก็จะไม่ยอมไปนอนที่ห้องจนกว่าพ่อจะกลับมา หรือนอนไม่หลับพอแฝดพี่ไม่อยู่ หน้าที่ส่งให้ลูกชายเข้านอนเลยเป็นของคนเป็นพ่อไปโดยปริยาย แต่ส่วนใหญ่กลับมาแล้วก็เจอลูกชายหลับคาโซฟาอยู่แบบนี้ทุกคืน ..ถึงแม้ว่าลูกชายทั้งสองคนจะโตแล้ว สมควรที่จะมีห้องเป็นส่วนตัว เคยจะทำให้อยู่ครึ่งหนึ่งแต่ทั้งสองก็ปฏิเสธเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘นอนห้องเดียวกันเหมือนเดิมดีกว่า’ …ขี้เหงาเหมือนกันไม่มีผิด นิสัยบางนิสัย ซูโฮก็เหมือนเซฮุนจนแทบแยกไม่ออก
“เดี๋ยวพ่อจัดการต่อเอง เอ่อ..ลู่หานใช่มั้ย? กลับบ้านได้แล้วล่ะ ดึกแล้ว เดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วง” ฮยอนมินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะวางตัวลูกชายให้ราบกับโซฟา หันมายิ้มให้เพื่อนของลูกชายก่อนจะพาเดินไปส่งที่ประตูบ้าน
ลู่หานผงกหัวให้คนที่อายุมากกว่าอีกครั้ง โดยที่เจ้าตัวก็ได้รับรอยยิ้มอบอุ่นกลับมา ...สงสัยบ้านนี้จะรักกันน่าดู ลู่หานคิด เมื่อนึกไปถึงคนที่ตนเองให้ยืมไหล่ซบเมื่อครู่ ขี้เหงาจริงๆ นั่นแหละ ตัวเขาก็ไม่ได้เข้าใจเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ เพราะว่าอยู่คนเดียวจนชินไปแล้ว แต่กับเซฮุนที่มีฝาแฝดก็คงจะติดกันน่าดู ..ลับหลังที่ฮยอนมินเข้าไปในตัวบ้านแล้ว ลู่หานแอบหันหลังกลับไปมองอีกครั้งให้แน่ใจว่าได้เข้าบ้านไปแล้วจริงๆ ก่อนจะหันกลับมาเบื้องหน้าเหมือนเดิม..
แขนเล็กยืดขึ้นสูงก่อนจะบิดลำตัวไปมา เพื่อไล่ความเมื่อยล้าจากการไม่ได้ขยับตัวเป็นเวลานาน ..
“ไปไหนต่อดี~”
มือเล็กหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดให้หน้าจอสว่างขึ้นเพื่อดูเวลา ..ตัวเลขที่บ่งบอกว่ายังไม่ใช่เวลาดึกนัก ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกไม่อยากกลับบ้าน ...กลับไปก็ไม่มีใครรออยู่ จะรีบกลับไปทำไม..
♥ 2 1 3 ♥
.
.
TALK ♥
อิ้อิ้....สวัสดีค่ะ หายไปนาน(มาก) ตั้งแต่สิงหา2556 ตอนนี้มกรา2557 T^T มีคนจำเราได้มั้ยคะ
จำพี่ซูโฮน้องเซฮุน จงอินขี้ซึน พี่หานนักเลงปักกิ่ง(อันนี้ชอบมากในคอมเมนต์55555) กันได้มั้ยเอ่ย น้ำตาจะไหล.....55555 มันนานมากจริงๆ จนเราลืมเองค่ะว่ามีเรื่องนี้แต่งค้างไว้ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับลืมสนิทไปเลยนะ มีนึกบ้างแต่มันกำลังอยู่ในช่วงคิดไม่ออก เขียนไม่ดี ลบทิ้ง แล้วเราก็ไปแต่งพลอตใหม่ไว้เรื่อยๆ แล้ววันนี้ 14/01/2014 วันเกิดใครกันนะ ♥ กำลังแต่งเรื่องอื่นอยู่ก็นึกถึงเรื่องนี้เลยกลับมาอ่านตอนที่ลงไว้ ทีแรกว่าจะลบเรื่องนี้ทิ้ง แต่เห็นไล่อ่านคอมเมนต์เก่าๆ เลยตัดสินใจไม่ลบ ฮ่าๆๆ
เอาตอนนี้มาลงให้อ่านก่อน สั้นไปหน่อยแต่อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ เยิฟ ♥
ความคิดเห็น