คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : : Sports Day ♥
ll g o o d b y e m y (boy) f r i e n d.ll
.
.
.
ถ้าพูดถึงโรงเรียนมัธยมแล้ว สิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คืองานกีฬาสี...
ธงสีสันต่างถูกประดับไว้ทั่วโรงเรียน ตามต้นไม้ ตามเสาไฟ ผนังกำแพง ทุกอย่างตอนนี้อาจดูคล้ายงานวัดก็ไม่เชิง เด็กนักเรียนอยู่ในชุดวอร์มที่ถูกออกแบบเป็นสีต่างๆ ตามที่ตนเองสังกัดอยู่ สนามกีฬาเต็มไปด้วยนักกีฬาที่กำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่งเพื่อเตรียมแข่งขัน เสียงนกหวีดเสียงเพลงปลุกใจดังขึ้นทั่วโรงเรียง ผู้นำเชียร์ที่ยืนอยู่หน้าแสตนด์กำลังส่งเสียงเชียร์ให้กับนักกีฬา
ถ้ากำลังคิดว่าเด็กขี้เกียจสี่คนนี้กำลังจะโดดงานกีฬาสีเพราะเห็นว่ามันเป็นงานที่น่าเบื่อล่ะก็....ขอบอกเลยว่า คิดผิดแล้ว มันเป็นงานโรงเรียนงานเดียวที่เด็กพวกนี้คิดจะสนใจต่างหาก ชานยอลเด็กหนุ่มตัวสูงเอาดีด้านกีฬาบาส เห็นแบบนั้นก็เถอะ เป็นถึงกัปตันทีม ส่วนลู่หานถึงจะตัวเล็กแต่เรื่องความเร็วนี่อย่าบอกใครเชียวล่ะ... เซฮุนชอบเตะบอลเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้วคงหนีไม่พ้นต้องลงเป็นนักเตะเบอร์หนึ่งแน่ๆ
แล้วจงอินล่ะ....?
บอกแล้วอย่าตกใจกันล่ะ...คนนี้น่ะ ยิงธนูเป็นนะ
“ต่อไปเป็นการแข่งขันฟุตบอลระหว่างสีส้มกับสีเขียว เชิญนักกีฬาที่สนามเลยครับ” เสียงโฆษกประกาศเรียกการแข่งขันตัวถัดไปอย่างรวดเร็ว เพื่อให้บรรยากาศเงียบเหงา
เซฮุนในชุดนักกีฬาก็วิ่งออก ซึ่งก่อนออกมา บรรดากองเชียร์ข้างสนามที่ประกอบไปด้วยเพื่อนสนิททั้งสามคนก็ส่งเสียงเชียร์จนเด็กหนุ่มรู้สึกอยากจะมุดหน้าหนี....ดูพวกมันแต่งตัวสิ ผ้าคาดหัวเขียนชื่อโอเซฮุนตัวใหญ่ ตามด้วยป้ายไฟ จะอะไรขนาดนั้นนะ...ไม่ใช่ดาราสักหน่อย อย่าให้ถึงทีคนอื่นบ้าง เซฮุนจะทำให้อายมากกว่านี้เลย คอยดูเถอะ..
“เซฮุนสู้ๆ !! เซฮุนสู้ตาย !!! วู้วววว~~~”
แมตช์แรกผ่านไปด้วยดี ด้วยคะแนนทีมของเซฮุนนำด้วยแต้ม 2-0 เห็นอนาคตแห่งชัยชนะมาอยู่ไกลๆ แต่ว่าได้คะแนนนำแถมยังมีท่าทีว่าจะชนะ ก็มักจะสร้างความหมั่นไส้ให้กับทีมตรงข้าม ก็ในเมื่อเซฮุนเป็นคนยิงประตูได้ตลอด..
ในขณะที่แมตช์ที่สองได้เริ่มขึ้น เซฮุนที่กำลังเลี้ยงลูกบอลเพื่อให้เตะเข้าโกลด์ ด้านหน้าไร้คู่ต่อสู้ มีเพียงสองคนที่ขนาบข้าง แต่สมาธิของเซฮุนที่จับจ้องไปที่ลูกบอลที่อยู่ที่ปลายเท้า ไม่ทันได้สังเกตุว่าบุคคลที่มาชนาบข้างจ้องจะขัดขาตัวเองเพื่อให้ล้มมาได้สักพักแล้ว ทันทีที่อยู่ในระยะที่สามารถจะยิงลูกบอลได้ คู่ต่อสู้ก็ถือโอกาสนั้นเตะเข้าที่ข้อเท้าของเซฮุนเพื่อขัดให้กายบางล้มลง แล้วลูกบอลสีขาวสลับดำก็ถูกอีกฝ่ายเตะเข้าฝั่งตนเองไปเรียบร้อยแล้ว โดยที่สมาชิกทีมคนอื่นตั้งรับไม่ทัน
“เฮ้ยย!”
เสียงเป่านกหวีดดังขึ้นเมื่อนักกีฬาล้มลง ทั้งเซฮุนทั้งคนที่เล่นโกงลงไปนั่งกองกันทั้งคู่ เซฮุนหันหน้าไปอีกฝ่ายเตรียมจะต่อว่าที่โดนเล่นโกงกันแบบนี้ มีที่ไหนกันมาเตะข้อเท้าแทนที่จะเตะลูกบอล แต่กรรมการก็เดินมาเสียก่อน สภาพของเซฮุนตอนนี้ที่หัวเข่าถลอกมีเลือดไหลเช่นเดียวกับข้อศอก เด็กหนุ่มพยายามจะลุกขึ้นแต่ความเจ็บแปลบที่ข้อเท้าทำให้เจ้าตัวต้องนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น
“เปลี่ยนตัว!” กรรมการเป่านกหวีดเสียงดังพร้อมส่งสัญญานให้คนในทีมออกมาเพื่อเปลี่ยนตัวกับเซฮุน ดูสภาพแล้วเซฮุนคงแข่งต่อไม่ไหวแน่
คนแรกที่วิ่งเข้ามาหาเซฮุนคือเด็กหนุ่มผิวสีแทน ใบหน้าคมดูตื่นตกใจ เมื่อจู่ๆ คนที่อยู่ในสายตามาตลอดล้มลงไปซะอย่างนั้น จงอินทิ้งอุปกรณ์ที่เอาไว้เชียร์กองไว้ตรงนั้นทันทีแล้วรีบวิ่งเข้ามาสนาม
“เซฮุน! เป็นไรปะวะ” จงอินรีบคุกเข่าดูอาการเพื่อน พอเห็นสภาพแล้วถึงได้หงุดหงิด ใบหน้าคมหันไปมองตัวการที่ทำให้เพื่อนต้องมาล้มก่อนใช้สายตาเคียดแค้นส่งไป ทำไมเขาจะไม่เห็นว่าไอหมอนี่มันตั้งใจขัดขาเซฮุน
“ไม่เป็นไร” เซฮุนตอบเสียงเบาก่อนจะส่ายหน้า จงอินรีบพยุงตัวอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นก่อนจะพาออกจากสนาม โดยไม่ลืมที่จะไปส่งคำขู่ให้กับคนขี้โกง
“เดี๋ยวมึงเจอแน่”
………
“เจ็บมั้ยล่ะมึง..”
จงอินพาเซฮุนมาที่ห้องพยาบาลเพื่อจัดการกับบาดแผล ไม่มีอาจารย์ประจำอยู่เพราะส่วนใหญ่จะไปอยู่ที่ข้างสนามกันหมด เด็กหนุ่มผิวขาวนั่งอยู่บนเตียงนอนสีขาง ใบหน้าไม่แดงออกอาการใดๆ ทั้งสิ้น
“เจ็บ...แต่เจ็บใจมากกว่าว่ะ เล่นโกงกันชัดๆ” เซฮุนสบถออกมา ยิ่งนึกถึงตอนที่มันแสยะยิ้มมาให้ก็ยิ่งหงุดหงิด
“เออ กูก็เห็น..” จงอินพยายามพูดปลอบใจ กล่อมให้เพื่อนใจเย็นทั้งที่ตัวเองอยากจะเข้าไปต่อยหน้ามันอยู่แล้ว
เด็กหนุ่มกำลังควานหากล่องยาเพื่อมาปฐมพยาบาลให้กับเพื่อน เลือดสีสดไหลออกมาไม่ได้หยุด หัวเข่าคงจะไปขูดกับหินตอนที่ล้มลง ...แต่ก่อนเซฮุนขี้แยจะตาย เป็นแผลนิดหน่อยก็ร้องไห้แล้ว และตอนนี้จงอินก็รู้ด้วยว่าเซฮุนกำลังพยายามบอกตัวเองว่าไม่เจ็บและกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอยู่
จงอินนั่งคุกเข่าลงกับพื้น วางกล่องปฐมพยาบาลไว้ข้างๆ กับเซฮุน หยิบสำลีออกมาเช็ดคราบเลือดออก พยายามให้เบามือที่สุด ก่อนจะนำสำลีอีกแผ่นชุบน้ำแล้วแตะลงเบาๆ ที่หัวเข่า ส่งผลให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงสะดุ้ง
“แสบอะ...” เซฮุนเม้มริมฝีปากแน่น ขนาดแค่น้ำเปล่าธรรมดายังแสบเลย ถ้าเอายาล้างแผลราดมันจะขนาดไหนกัน
“เออ นั่งเฉยๆ ไป เดี๋ยวกูทำให้”
จงอินเอื้อมหยิบแอลกอฮอล์สำหรับล้างแผลในกล่องพยาบาลชุบสำลี โดยมีเซฮุนมองตามอย่างไม่กล้ากระพริบตา ถ้ามันแปะลงมันแผลเมื่อไหร่ เขาร้องแน่ๆ... เกลียดนักล่ะ พวกของแบบนี้
“ไม่เอาได้ปะ...มันแสบอะ”
“เอาน่า มึงไม่ล้างแผลเดี๋ยวมันก็ติดเชื้อดิวะ”
“ก็มันแสบ.....” เสียงหวานบ่นพึมพำ ก้มหน้าหงุด นัยน์ตาหวานเริ่มมีน้ำตาคลอ เจ็บก็เจ็บ...ใส่ยาก็ยิ่งเจ็บ จะใส่ไปทำไม
จงอินมองเพื่อนตัวที่เบะปากเหมือนเด็ก ก่อนจะยอมพยักหน้า ทำทีหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์ไปทิ้ง โดยทีหางตาแอบเหลือบมองคนที่นั่งอยู่สูงกว่า สีหน้าคนบนเตียงดูโล่งใจเมื่อไม่โดนใส่ยาแล้ว และจังหวะนั้นเอง...
“เฮ้ยย!! ตัวไรวะ!!!”
จงอินชี้อออกไปนอกหน้าต่างที่อยู่ด้านหลังของเซฮุน ส่งผลให้เด็กหนุ่มสะดุ้งก่อนจะหันไปมองตามนิ้วของเพื่อน หรี่ตาลงเพื่อจะมองอะไรไม่รู้ที่จงอินบอก แต่กลับเห็นเพียงใบไม้ที่ปลิวไปมาอยู่ด้านนอกเท่านั้น
“ไหนวะ?”
“เสร็จแล้ว”
คำตอบที่ฟังดูแล้วไม่ตรงคำถาม ทำให้เด็กหนุ่มทำหน้ายู่ ก่อนจะหันกลับมาทางเดิม แล้วถึงได้รู้ว่าโดนหลอกเข้าซะแล้ว.. บาดแผลเลือดท่วมเมื่อครู่ตอนนี้ถูกแปะด้วยพลาสเตอร์ลายหมีน่ารักเป็นที่เรียบร้อย
“มึง....หลอกกูนี่หว่า”
จงอินยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะ เก็บอุปกรณ์ลงกล่องดังเดิมหยิบสำลีไปทิ้ง
“แล้วมันเจ็บปะล่ะ ใส่ยาอะ”
ดวงคู่สวยกรอกไปมาก่อนจะส่ายหัว...เมื่อกี๊มันไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เพราะว่าเผลอหรือว่ามันมือเบากัน?
“โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงอยู่ละ ยังกลัวยาล้างแผล” เอ่ยปากแซวเพื่อนก่อนจะลงมานั่งอีกรอบ มือเอื้อมจับที่รองเท้าของอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆ ถอดออกมา แอบเงยมองหน้าอีกฝ่ายที่หลับตาแน่นเพราะความเจ็บแปลบที่ข้อเท้า
“เท้าแพลงแหงๆ”
หลังจากถอดรองเท้าออกมาแล้ว ข้อเท้าขาวบวมอย่างเห็นได้ชัดและเริ่มออกเป็นสีม่วงคล้ำ จงอินบีบยาคลายกล้ามเนื้อลงบนฝ่ามือก่อนทาลงเบาที่ข้อเท้า นวดเสร็จก็หยิบผ้าก็อตมาพันให้อย่างเบามือ
“อ่ะ...พันไว้มันจะได้ขยับไม่ได้แล้วจะได้ไม่เจ็บ ดีนะที่วันนี้เอาจักรยานมา” เพราะว่าบ้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนสักเท่าไหร่ วันไหนอารมณ์ดีไม่รีบก็ไม่ต้องนั่งรถเมล์ ปั่นจักรยานสามสิบนาทีก็ถึงแล้ว
เซฮุนพยักหน้าทั้งๆ ที่ยังเจ็บอยู่ ก่อนที่ในหัวจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“เฮ้ย..แล้วมึงไม่ไปยิงธนูเหรอวะ” เซฮุนจำตารางการแข่งขันได้ว่ายิงธนูจะคร่อมกับตอนเขาเตะบอลพอดี ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองนาฬิกาที่ฝาผนัง ผ่านมาได้ร่วมชั่วโมงแล้ว ป่านนี้การแข่งขันคงจบไปแล้วล่ะ
“ถ้ากูไป ใครจะอยู่กับมึงวะ ชานยอลมันก็ต้องแข่งบาส ส่วนลู่หานก็ต้องลงไปเล่นแทนมึง” จงอินส่ายหน้าก่อนจะอธิบายเหตุผลให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงฟัง
“ป่านนี้เขาตามหามึงกันทั่วแล้วมั้ง” จงอินเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ดีที่สุดนี่..ไม่ตามหากันก็แปลกแล้ว
“เออ ช่างแม่งเหอะ”
…..ก็มึงสำคัญกว่านี่หว่า ประโยคที่จงอินแอบเติมในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป
.
.
.
.
Talk : ..
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก. ♥
ความคิดเห็น