คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : : Punishment ♥
ll g o o d b y e m y (boy) f r i e n d.ll
♥ Punishment♥.
.
.
เสียงเอื่อยๆ อาจารย์สาววัยกลางคนที่ยืนพูดประวัติศาสตร์เกาหลีอยู่หน้าห้อง ไม่ได้เป็นที่น่าสนใจสำหรับนักเรียนภายในห้องสักเท่าไหร่ หากอาจารย์จะเงยหน้าขึ้นจากหนังสือในมือสักนิดก็คงจะเห็นว่านักเรียนเกือบครึ่งห้องฟุบหน้าหลับลงกับโต๊ะไปเสียแล้ว บ้างก็กดโทรศัพท์เล่น แถวด้านหลังสุดของห้องถูกจับจองด้วยนักเรียนกลุ่มเล็กๆ ที่กำลังตั้งใจทำอะไรสักอย่างแต่ว่านั่นต้องไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับการเรียนแน่ๆ
แถวสุดท้ายคือชานยอลกับลู่หานที่กำลังดูหนังสือที่มีผู้หญิงสวยๆ อยู่ใต้โต๊ะพร้อมส่งเสียงชื่นชมออกมาเบาๆ ส่วนแถวรองสุดท้ายคือเซฮุนกับจงอินที่กำลังนั่งคุยกันด้วยเรื่องไร้สาระเช่นเคย..
“แล้วไงต่อวะ...” เซฮุนกระซิบถามหลังจากที่ฟังจงอินเล่าเรื่องมาสักพักแล้ว
สักพักที่ว่านี่ก็คือ..ตั้งแต่ต้นชั่วโมงเรียน เสียงอาจารย์ก็เล่าถึงประวัติศาสตร์ของประเทศเรื่อยๆ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปเฉยๆ ...ก็ในเมื่อเรื่องที่ตนเองกำลังฟังเพื่อนเล่าอยู่มันน่าสนุกกว่าเป็นไหนๆ
“แล้วทีนี้เว้ย....”
ป๊อก!! .....ยังพูดไม่ทันจบแรงเขวี้ยงที่เดาได้ว่ามาจากหน้าห้อง และคนที่ขว้างชอล์คแท่งใหญ่มาสองแท่งแถมยังเป็นแบบที่ยังไม่ได้ผ่านการใช้ แล้วยังปาแม่นลงบนหน้าผากพอดิบพอดี ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยนอกเสียจากจะเป็นอาจารย์สาวที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง
“โอ๊ะ! // โอ๊ย!” จงอินกับเซฮุนร้องขึ้นพร้อมกันแถมยังทำท่าทางเดียวกันอีกเดียว มือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบหน้าผากก่อนเงยหน้าขึ้น
และสิ่งที่เห็นก็คืออาจารย์ยืนแยกเขี้ยวพร้อมถลึงตาใส่พวกเขาอยู่..
“คิมจงอิน! โอเซฮุน! ออกไปยืนหน้าห้อง!!!!”
เด็กทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะทำสีหน้าไม่พอใจใส่กัน พลางก่นด่าในคำที่รู้กันว่า ...ก็มึงนั่นแหละ เสียงหัวเราะคิกคักด้านหลังทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองคนหันไปมอง ชานยอลกับลู่หานที่กลั้นขำ ก็ใช่สิ...ตัวเองนั่งข้างหลังเลยได้พวกเขาบังได้พอดี แล้วยังหนังสือเรียนที่ทำเป็นเปิดกางบนโต๊ะคล้ายจะตั้งใจเรียนเลยทำให้อาจารย์ไม่สนใจ ทั้งทีพวกเขาอุตส่าห์คุยกันเสียงเบาที่สุดแล้วนะ
เหลือเวลาอีกสิบกว่านาทีจึงจะหมดคาบเรียนนี้ เด็กหนุ่มสองคนที่ถูกยืนทำโทษที่ให้กางแขนออกแล้วยืนขาเดียวอยู่หน้าห้อง อาจารย์ที่ผ่านไปมาก็อดไม่ได้ที่จะแซวเด็กสองคนนี้ เพราะเดินผ่านเมื่อไหร่ก็ต้องเจอยืนอยู่แบบนี้แทบจะทุกวัน จนกลายเป็นภาพที่เห็นชนชินตา
“มึงนั่นแหละ พูดเสียงดัง” เด็กหนุ่มผิวขาวที่ยืนเซซ้ายเซขวาเพราะการทรงตัวที่แปลก กล่าวพูดโทษเพื่อนตัวเองที่ยืนอยู่ข้างกันโดยไม่มองหน้า
“อ้าว โทษกูอีกละ ก็มึงเป็นคนบอกให้กูเล่าให้เอง”
“ก็มึงพูดให้กูอยากรู้นี่”
“ละกูผิดตรงไหนวะ”
“ก็มึงอะ!”
จงอินหันไปมองเพื่อนก่อนจะส่ายหน้าออกมา นิสัยแบบนี้นี่เพื่อนเขาตัวจริงเลยล่ะ โทษคนอื่นไว้ก่อน...ด้วยความหมั่นไส้ จงอินเลยแกล้งเซตัวเองไปด้านขวาเพื่อจงใจกระแทกเซฮุน
“อ๊ะ..”
เพราะทรงตัวด้วยขาเดียวเลยทำให้ยืนลำบากอยู่แล้ว ยิ่งโดนกระแทกเลยทำให้กายบางเซหลังไปนิด ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความไม่พอใจ หันไปมองเพื่อนด้านข้างที่ทำผิวปากไม่รู้ไม่ชี้ มือขาวที่เอื้อมเกือบจะแตะไหล่อีกฝ่ายได้เลยแก้แค้นด้วยการผลักออกไปเต็มแรง ส่งผลให้จงอินกระเด็นออกไป ตามด้วยเสียงหัวเราะของคนทำ
“เฮ้ย! กูผลักมึงเบาๆ นี่มึงทำกูจะกระเด็นเลยนะ” เสียงทุ้มโวยวายใส่ ส่วนอีกฝ่ายก็เลียนแบบการกระทำเมื่อครู่คือแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้
จงอินที่โดนยั่วโมโห ฝ่ามือยกขึ้นเตรียมจะผลักหัวเพื่อนแรงๆ สักที แต่เสียงประตูที่เปิดออกทำให้ต้องหยุดมือไว้แค่นั้น เสียงกระแอมไอของอาจารย์พร้อมเสียงถอนหายใจที่ดังขึ้นตามกันทำให้เด็กทั้งสองหันไปมอง
“พวกเธอนี่...ขนาดโดนทำโทษยังมีอารมณ์เล่นกันอีกนะ! มีความสุขใช่มั้ย ห๊ะ! งั้นก็ยืนต่อไปให้หมดคาบเลยแล้วกัน!” ไม่ปล่อยให้ใครสักคนได้พูดแก้ตัว จบประโยคอาจารย์ก็ปิดประตูเสียงดังใส่หน้าทันที
“โหวว อาจารย์!!!”
.
.
.
.
ความคิดเห็น