llSF EXOll ♥ Maybe I'm dreaming.

ลำดับตอนที่ #1 : ::HYUNG::KaixSehun ft.Kyungsoo

 

http://www.youtube.com/watch?v=8UEaQUWmq8Y

พี่ชาย - โตน โซฟา

เปิfเพลงฟังด้วยนะคะ :)





ไม่บอกก็รู้ว่าต้องมีอะไร แค่ได้ยินเสียง ก็รู้ในทันที..

เสียงสั่นของของโทรศัพท์สั่นครืดอยู่ที่บนโต๊ะข้างเตียง ผมลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย พลางควานหาเจ้าสิ่งที่มันสั่นอยู่ใกล้ๆ หรี่ตามองชื่อว่าคนที่โทรมาเป็นใคร พอเห็นชื่อที่ปรากฏบนจอ ความรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจก็จี๊ดขึ้นมา  มือบางกำลังชั่งใจอยู่ว่า จะรับสายหรือไม่รับดี แต่สุดท้ายนิ้วเรียวก็ตัดสินใจกดรับ

"ฮัลโหล" 

'ฮยอง.. อยู่ไหนเหรอ' เสียงทุ้มจากปลายสายเอ่ยถามขึ้น 

"ฮยองอยู่บ้าน" 

นี่มันตีหนึ่งแล้ว ใครมันจะบ้าอยู่ข้างนอก ผมคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป เสียงปลายเงียบไปพักนึง ผมรออยู่ว่าคนในสายจะพูดอะไรออกมา ทั้งทีก็รู้อยู่แล้วว่าคนที่โทรมาต้องการอะไรถึงโทรมาตอนนี้

'ออกมาหาผมได้มั้ย? ผมอยู่ที่คอฟฟี่ชอปหน้าสถานี' 

ไม่ทันได้ให้คำตอบว่าจะไปหรือไม่ไป คนในสายก็ตัดสายไปเสียก่อน คนตัวเล็กถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่ คว้ากระเป๋าตังค์ โทรศัพท์แล้วรีบออกมาจากห้องเพราะกลัวคนที่โทรมาเมื่อครู่จะรอนาน 

ขอบคุณที่เธอยังคิดถึงกันวันนี้ 

ก็รู้ว่าไม่ค่อยมีเวลา .. 

ผมใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอฟฟี่ชอปที่ว่า ผมผลักประตูเข้าไป มองซ้ายขวาก่อนจะเห็นคนที่โทรให้ผมออกมา นั่งฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะด้านในสุด บนโต๊ะมีเพียงช็อคโกแลตร้อนที่ตอนนี้คงจะหายร้อนไปแล้ว สังเกตุจากปริมาณเครื่องดื่มที่ยังเต็มแก้ว บ่งบอกให้รู้ว่าคนที่สั่งมาไม่ได้แตะต้องมันเลย

"จงอิน" ผมเรียกเค้าเสียงเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะไหล่เค้าเบาๆ

คนที่ฟุบหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่เคยสดใสของเด็กคนนี้ตอนนี้ดูหมองลง แถมใต้ตาคล้ำนั่นอีก นี่ไม่ได้นอนมากี่คืนกันล่ะ

"คยองซู...." เค้าเรียกชื่อผมแผ่วเบาก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมเบาๆ แล้วดึงตัวเข้าไปกอด

ความรู้สึกชื้นบริเวณหน้าท้องทำให้รู้ว่าคนที่เข้มแข็งคนนี้กำลังร้องไห้ ผมปลอบประโลมเค้าด้วยการลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มเบาๆ 

ผมปล่อยให้น้องกอดเอวผมอยู่อย่างนั้นโดยไม่ถามคำถามอะไร เพราะตัวผมเองก็รู้ดีอยู่แล้ว.. ที่เค้าโทรหาผมเพราะอะไร

ทะเลาะกันอีกแล้วสินะ…..

ผมก็แค่พี่ชายคนนึง ที่ได้แต่คอยอยู่ข้างๆเค้าในเวลาแบบนี้

แรงฉุดจากมือหนาทำให้ผมต้องลงที่เก้าอี้ข้างๆเค้า ผมนิ่งเงียบรอให้เค้าระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเอง 

"ผมทำให้เซฮุนโกรธอีกแล้ว" 

ชื่อของคนรักของจงอินทำให้ผมรู้สึกเจ็บที่หัวใจไม่น้อยเลย ผมอิจฉาเซฮุนที่ได้เป็นคนรักของจงอิน อิจฉาทุกอย่าง ทั้งๆที่ถ้าเป็นผม ผมจะไม่มีวันทำให้คนๆนี้เสียใจเลย 

"ไปทำอะไรมาล่ะ?" ผมถามติดตลก พลางคว้าแก้ชอคโกแลตร้อนขึ้นมาดื่มแทน 

"ผมนี่มันงี่เง่าจริงๆเลย ไม่ยอมฟังที่เซฮุนพูด สุดท้ายเค้าก็เดินหนีผมไป" คนตัวสูงกล่าวโทษตัวเอง 

ทุกครั้งที่เค้าเจอกันก็มีแต่เรื่องเดิมๆ เรื่องที่เค้าทะเลาะกับแฟน แต่น่าแปลกที่ถึงแม้ผมจะรู้เจ็บทุกครั้งที่ได้ฟังเรื่องราวพวกนี้ แต่ผมก็ยินดีที่จะออกมาหาเค้าทุกครั้ง ยินดีที่จะให้เค้าระบายความรู้สึกให้ผมฟัง 

นานเท่าไหร่แล้วที่สองเราเจอกัน กี่หมื่นกี่พันนับร้อยวันเวลา 

เมื่อมองกลับไปในวันนี้ช่างมีค่า ก็รู้ว่าเธอคิดไม่ต่างกัน

ผมนั่งฟังเค้าจนเวลาล่างเลยจนเกือบจะสว่าง อากาศเย็นตอนเช้าทำให้ผมต้องห่อตัวเองในเสื้อโค้ท คนตัวสูงมองมาที่ผมแล้วอมยิ้ม 

"ยิ้มอะไรของนาย?" ผมถามเค้า มองมาแล้วก็ยิ้ม หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอ ผมรีบใช้มือเช็ดหน้าอย่างสงสัยว่าคราบเครื่องดื่มเมื่อกี๊จะเลอะรอบปากหรือเปล่า ทำให้เค้าหัวเราะออกมาในที่สุด

"งื้อออ ขำอะไรเล่า!" ผมโวยออกมาจนได้ อะไรเล่า? มองแล้วก็เดี๋ยวขำเดี๋ยวยิ้ม 

"ขำ หมีตัวเล็กในเสื้อโค้ทตัวใหญ่อ่ะดิ" ผมก้มลงมองตัวเอง ก็จริง.. เสื้อโค้ทนี่ตัวใหญ่กว่าตัวผมมาก ก็มันไม่ใช่ของผมนี่... ของคนตัวสูงนี่ต่างหาก

"ก็ไม่ใช่ของฮยองสักหน่อย!" ผมชกไปที่แขนเค้าเบาๆ แต่จู่ๆคนตัวสูงก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้ง 

"หนาวใช่มั้ยครับ? ผมก็หนาว" 

พอซุกอกกว้างแล้วหัวใจจู่ๆก็เต้นแรงออกมาดื้อ ความรู้สึกที่ร้อนขึ้นมาในร่างกายเพราะตกใจ แทนที่จะผลักออกแต่แขนเล็กกลับโอบรอบอีกฝ่ายแน่นราวกับยังไม่อยากให้คนๆนี้ กลับไป 

"อื้อ ฮยองหนาว"

 มือ หนาละจากเอวผมก่อนจะดึงฮู้ดของโค้ทมาคลุมหัวของผม จงอินยิ้มอ่อนโยนให้ผมพลางสอดมือเข้ามาใต้ฮู้ด สัมผัสหน้าของผมเบาๆ มืออุ่นของเค้าทำให้ผมรู้สึกหายหนาวขึ้นมา แต่น่าแปลกที่หัวใจของผมมันยังหนาวเหมือนเดิม 

"อุ่นขึ้นมั้ยครับ?" 

ผมยังไม่อยากให้เราแยกกันเลย.. อยากให้เวลาตอนนี้ยืดออกไปสักนาทีเดียวก็ยังดี 

.

.

เรื่องวันพรุ่งนี้ไม่รู้จะยังไง แต่อยากให้รู้วันนี้เรามีกัน อาจมองไม่เห็น 

เธอนั้นไม่ต้องหวั่น เรานั้นจะมีกันตลอดไป .. 

คืนนั้น ... ไม่สิ ต้องบอกวันที่เกือบจะเช้านั้น จงอินมาพักที่ห้องผม ด้วยเหตุผลที่ว่า อยากนอนกอดพี่ชายตัวเล็ก ผมก็ยินดีให้เค้ามาอาศัยชั่วคราว ส่วนหนึ่งก็เพราะผมอยากอยู่ด้วย อีกส่วนก็เพราะจงอินคงยังไม่พร้อมจะกลับไปหาเซฮุนตอนนี้ 

ผมลืมตาขึ้นมาอีกทีในตอนบ่าย ข้างๆอีกฝั่งของที่นอนมีคนตัวสูงยังหลับอยู่ ผมค่อยๆลุกออกมาเพื่อไปเตรียมอาหารเพื่อว่าคนตัวสูงตื่นมาแล้วจะหิว 

ผมเตรียมอาหารจานโปรดของเค้าอย่างข้าวผัดกิมจิ ผมยิ้มภูมิใจในผลงานก่อนจะตักใส่จานสองจานวางบนโต๊ะแล้วจะเข้าไปปลุกคนขี้เซา แต่พอจะเปิดประตูเข้าไปก็เจอเจ้าตัวเปิดออกมาก่อน

"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ" 

"ครับ ผมจะกลับแล้ว" 

ผมชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ .. ที่จะกลับแล้ว เพราะว่าเซฮุนโทรมาหาแล้วสินะ

"อ่อ... อืม" 

"เซฮุนโทรมาหาผมแล้ว เค้าอยู่ใกล้ๆนี่เอง" จงอินพูดพลางยิ้มดีใจ ก่อนจะดึงตัวผมไปกอดอีกครั้ง 

"ขอบคุณนะ ฮยอง" ผมกอดตอบเค้าเบาๆ ก่อนจะตบหลังสองสามทีเป็นการให้กำลังใจ

"อื้ม รีบไปเถอะ เดี๋ยวเซฮุนจะรอนาน" 

จงอินผละตัวผมออกก่อนจะยิ้มให้ผมอีกครั้ง แล้วรีบออกจากห้องไป

ผม เดินไปส่งเข้าหน้าประตู ยิ้มบางๆก่อนจะโบกมือบ๊ายบายคนที่กอดผมไว้ทั้งคืน หลังเสียงประตูปิดสนิทลง ผมเดินกลับไปนั่งที่โซฟา นั่งคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แขนเล็กกอดตัวเองเบาๆพลางนึกถึงสัมผัสอบอุ่นเมื่อคืน 

"อ่า ...... จะร้องไห้ทำไมกันเรา" รู้สึกถึงหยดน้ำบริเวณแก้มใสเลยรีบใช้หลังมือเช็ดออกเร็วๆ แต่ยิ่งเช็ด น้ำตาเจ้ากรรมก็ยิ่งไหลออกมาอีก 

ความรักของฉันอาจจะเป็นเหมือนพี่ชายคนนึงที่ยังห่วงอยู่ไกลๆ

ในวันที่เธอมีความสุขอาจลืมกัน ไม่เป็นไร ...

แต่หากเธอร้องไห้เมื่อไหร่ ให้กลับมา 

THE END.

.

.

Jongin's part

ผมรีบออกมาจากคยองซูฮยอง ทันทีที่มีสายเรียกเข้า พอเห็นว่าเป็นใครที่โทรมา จากที่สะลึมสะลืออยู่ก็ตื่นเต็มตาทันที 

ผมยืนรอลิฟท์ไม่ไหวเลยตัดสินใจใช้บันไดที่อยู่ข้างกัน กึ่งเดินกึ่งวิ่งลงมาถึงชั้นล่าง ในเวลานี้ผมอยากจะให้ขาของผมยาวเพิ่มขึ้นมาอีกสักสิบเซ็นก็ยังดี เพราะตอนนี้ใจของผมมันร้อยไปหมด

กลัว.. กลัวว่าเซฮุนจะไม่อยู่รอผม 

สวน สาธารณะที่ว่าตั้งอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของฮยองที่ผมจากมาเมื่อกี๊ ผมก้าวเท้าเข้าไปในสวนช้าๆ สายตาของผมมองหาคนที่ผมคิดถึงอยู่ตลอดทั้งคืน 

คน ตัวบางยืนหันหลังอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ ผมสีบลอนด์ของเค้าที่แซมสีดำตรงโคนผมตรงปลายดูเหมาะกับเค้าเสมอ ก็แหงล่ะ... ผมเป็นคนบอกให้เค้าทำเอง 

ผมวาดแขนโอบเอวบางจากด้านหลัง คนในอ้อมกอดสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีผลักผมออก เค้าคงรู้ว่าเป็นผม 

"เซฮุน.. ฉันขอโทษ" 

มือบางยกขึ้นมาสัมผัสมือของผมเบาๆ ร่างบางหันมาเผชิญหน้ากับผม ใบหน้าหวานที่ดูโทรมลงไปนิดหน่อย บวกกับใต้ตาคล้ำที่บอกให้รู้ว่าดวงตาคู่นี้ก็ผ่านการร้องไห้มาเหมือนกัน 

ผมใช้นิ้วหัวแม่มือสัมผัสที่เปลือกตาบางอย่างแผ่วเบา คราบน้ำตายังคงเกาะอยู่ที่หางตา ผมจูบเบาๆที่เปลือกตาทั้งสองข้างที่ปิดสนิทราวกับรอรับสัมผัสอยู่

"จงอิน.." เสียงหวานเรียกชื่อผมแผ่วเบา ผมตอบรับในคอเพราะตอนนี้ใบหน้าของผมกำลังซุกเข้าที่ไหล่บาง กอดแน่นไม่อยากให้คนๆนี้หายจากไปไหนอีก

"รักนะ .. จะไม่เดินหนีอีกแล้ว" คำพูดที่คล้ายกับคำสัญญานั่นทำให้ผมรับคำอย่างง่ายดาย 

ผมรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดตัวผม มือของผมเลื่อนขึ้นสัมผัสใบหน้าหวาน ค่อยๆใช้นิ้วไล้ลงมาตามเรียวหน้า ก่อนจะก้มลงแนบชิดเข้ากับริมฝีปากบาง จูบเบาๆเข้าที่เรียวปากเล็ก ปากบางเผยอออกเล็กน้อยให้พอแทรกลิ้นเข้าไปได้ ผมไม่ได้รุกล้ำเพียงแค่เกี่ยวลิ้นของเค้ากับผมอย่างอ่อนโยน

เนิ่นนานกว่าที่ผมจะยอมผละออกมา เสียงหายใจของคนตัวบางที่หอบอยู่ใกล้ๆใบหน้าของผม ผมได้ยินมันชัดเจน ผมยิ้มให้เค้าอีกครั้งก่อนจะคว้ามือเรียวมากอบกุมไว้แล้วเดินออกมาเพื่อจะกลับห้องของเรา .. 

© Tenpoints !