[FIC EXO] g o o d b y e m y (boy) f r i e n d.{Jongin,Sehun}

ลำดับตอนที่ #1 : : Good morning ♥

© Tenpoints!

ll g o o d b y e m y (boy) f r i e n d.ll

♥ g o o d m o r n i n g ♥

.


.


.

 

ช่วงชีวิตที่สนุก มีความสุข เศร้าที่สุด ของแต่ละคนเป็นช่วงไหนกันเหรอครับ..?

สำหรับผมแล้วช่วงชีวิตตอนนั้นคือตอนที่ผมได้อยู่กับเพื่อนและเขาในช่วงมัธยมปลาย นั่นเป็นเวลาที่มีค่าที่สุดของผมในชีวิต หากมันสามารถย้อนกลับไปใช้ชีวิตในตอนนั้นได้อีกครั้ง มันคงจะดีไม่น้อย..เฮฮา ปาร์ตี้ ทำอะไรที่บ้าระห่ำด้วยกัน โดดเรียนบ้าง แกล้งเพื่อนบ้าง ไม่ต้องคิดอะไรนอกจากตื่นเช้า มาเรียน กินข้าว เที่ยว พักเที่ยง เตะบอล เล่นบาส แล้วโดดวิชาคาบบ่ายไปที่ดาดฟ้าของโรงเรียนเพื่อนอนกลางวัน ลอกการบ้านเพื่อนในยามเช้า ติวหนังสือกันอย่างหนักเมื่อใกล้ถึงเวลาสอบ และคงมีกิจกรรมอีกมากที่ผมอาจไม่ได้พูดถึง

แต่สำหรับผมแล้ว...สิ่งที่สำคัญที่สุดกับผมก็คือ…เขานั่นแหละครับ อยากรู้กันล่ะสิ ว่าเขาคือใครกัน โอเคครับ..ผมก็กะจะเล่าให้ฟังอยู่แล้วล่ะ ตั้งใจฟังนะครับ แต่ว่ามันอาจจะไม่สนุกเท่าไหร่…ฮ่าๆๆๆ

.

.

.

“เฮ้ย!!!!! จงอิน เร็วๆ ดิวะ สายแล้วเนี่ย”

เด็กหนุ่มผิวขาวในเครื่องแบบนักเรียนกำลังตะโกนเสียงก้องเพื่อให้เสียงไปถึงระเบียงชั้นสองของหน้าบ้านที่ตนกำลังยืนอยู่ ซึ่งห่างถัดจากบ้านตัวเองไปสองหลัง หลังจากตะโกนไปมากกว่าสองรอบ สิ่งได้รับยังคงเป็นความเงียบ เด็กหนุ่มส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมาก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู แล้วก็ต้องส่ายหัวอย่างหงุดหงิด …อีกสิบห้านาทีประตูโรงเรียนจะปิด

มือขาวที่พ้นออกมาจากเสื้อเชิ้ตแขนยาวคลุมทับด้วยเสื้อสูทของโรงเรียนอีกชั้นหนึ่ง ยื่นไปแตะประตูบ้านที่อยู่ตรงหน้าผลักมันออก แล้วตรงดิ่งไปยังประตูอีกบานหนึ่งที่อยู่ด้านใน ควานหากุญแจบ้านของบ้านหลังนี้ในกระเป๋าก่อนจะรีบไขเข้าไป แบบแปลนบ้านที่เหมือนกันทำให้ไม่ยากต่อการค้นหาห้องต่างๆ หรืออาจจะเพราะจำได้เพราะว่าเข้าออกบ้านหลังนี้มาตั้งแต่จำความได้แล้วก็ได้ เรียวขาก้าวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว

“ตื่นโว้ยยยยยย!!!!!!!” เสียงหวานตะโกนอีกครั้ง คราวนี้แถมด้วยการทุบแรงๆ ที่ประตูนั่นด้วย

“ถ้ามึงไม่ตื่นกูจะเข้าไปแล้วนะ นับ...หนึ่ง...สองงงงงง....สา....เฮ้ย!”

 ยังไม่ทันจะนับสามมือขาวที่คาอยู่ที่ลูกบิดประตูเตรียมจะบุกเข้าไป แต่ว่าคนด้านในเปิดออกมาก่อน ส่งผลให้คนที่อยู่ด้านนอกตกใจ

“เสียงดังทำไม…”

คนที่อยู่ด้านในห้องเปิดมาด้วยสภาพงัวเงีย ผมเผ้ายุ่งและฟู เสื้อกล้ามยับยู่ยี่พร้อมด้วยบ๊อกเซอร์อีกตัวที่ปกปิดร่างกาย ดวงตาปรือปรอยด้วยความที่ยังไม่ตื่นดีนัก

“โห่วว ไปเลยมึงไป ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้”

โอเซฮุนที่เห็นสภาพเพื่อนตัวเองแล้วเริ่มออกอาการหงุดหงิดมากกว่าเดิม รีบดันหลังไปในห้องน้ำพร้อมโยนผ้าเช็ดตัวใส่ ส่วนตัวเองก็รีบเดินเข้ามาภายในห้องนอน ซึ่งมันก็รกตามสภาพของเด็กผู้ชาย ผ้าห่มผืนหนากองมาอยู่ที่ข้างเตียง โต๊ะหนังสือเต็มไปด้วยอะไรก็ตามที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนเลยแม้แต่น้อย เซฮุนอยากจะเอามือก่ายหน้าผากกับเพื่อนคนนี้จริงๆ… ก่อนหน้านั้นเพียงสองวันเขาเป็นคนมาทำความสะอาดให้เองเพราะทนไม่ไหว แต่ตอนนี้มันกลับเป็นสภาพเดิมอีกแล้ว และถ้าเขาไม่ทำก็อย่าหวังเลยว่าเจ้าของมันจะทำ

เซฮุนกับจงอินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่จำความได้ เพราะบ้านอยู่ใกล้กัน สนิทกันตั้งแต่เล็กๆ รู้ไส้รู้พุงกันหมด เรียกได้ว่าเป็นปาท่องโก๋ มีอีกคนที่ไหนก็ต้องมีอีกคนอยู่ด้วยตลอด ด้วยความที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายสนิทกัน แต่พอขึ้นมัธยมต้นพ่อของจงอินก็ประสบอุบัติเหตุเลยทำให้จงอินต้องอยู่กับแม่สองคน ซึ่งแม่ของจงอินก็ต้องทำงานไปต่างจังหวัดบ่อยๆ ทำให้ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ส่วนตัวเซฮุนก็อยู่กับแม่สองคนเช่นเดียวกัน พ่อของเซฮุนทำงานอยู่อังกฤษ ด้วยเหตุนี้แม่ของจงอินเลยต้องฝากลูกชายไว้กับเพื่อนสนิทคนนี้ไว้เสมอ

. 

.

"เพราะมึงตื่นสาย เห็นมั้ยล่ะ... ประตูปิดแล้ว"

เซฮุนบ่นออกมา เมื่อประตูเหล็กขนาดใหญ่ขวางตรงพื้นที่ที่ตนเองยืนอยู่กับเขตด้านในของโรงเรียน ตรงซี่เหล็กของรั้วมีป้ายขนาดห้อยไว้เป็นเวลาเปิด-ปิดประตู และนักเรียนที่มาไม่ทันจะต้องถูกเช็คชื่อสายถ้าเกินสามครั้งภายในหนึ่งอาทิตย์จะถูกให้ทำกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์หนึ่งครั้ง ซึ่งพวกเขาก็หมดโควต้าไปหมดแล้ว ก็เล่นมาสายติดกันสามวันวันนี้เป็นวันที่สี่เข้าไปแล้ว สาเหตุที่ต้องมาสายก็เพราะคนที่หน้าเหมือนหมีง่วงที่กำลังอ้าปากหาววอดอยู่นี่... ด้วยความหมั่นไส้เซฮุนเลยมอบรอยรองเท้าสวยๆ ไว้บนรองเท้าผ้าใบสีขาวของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรง 

"โอ๊ะ! เล่นไรมึงเนี่ย" จากที่อ้าปากหาวอยู่นั้น เมื่อโดนเหนียบเท้าถึงกับหันมาถลึงตาใส่อีกฝ่ายทันที

"เลิกง่วงสักทีดิวะ! ละจะเข้าโรงเรียนยังไง ประตูมันปิดไปแล้ว ขืนไปเข้าอีกประตูโดนบำเพ็ญประโยชน์แน่" มันเป็นกิจกรรมที่น่าเบื่อนิดหน่อย... ถ้าเลี่ยงได้ควรจะเลี่ยงดีกว่า

"เข้าไม่ได้ก็โดด..." จงอินพูดเสียงเบาพร้อมเอาปลายเท้าเตะฝุ่น

"โดดเชี่ยไร คาบเช้าต้องส่งงานนะ... นี่อย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้ทำ" เซฮุนหมายถึงงานชิ้นสำคัญที่อาจารย์บังคับว่าให้ส่งภายในคาบเช้าเท่านั้น ถ้าไม่ส่งก็เท่ากับว่าคะแนนช่องนั้นเป็นศูนย์

"เออ กูลืม..." ไม่ได้อยู่ในหัวด้วยซ้ำไอความคิดที่ว่าต้องทำการบ้านเนี่ย

“เดินมานี่”

จงอินเอามือล้วงกระเป๋าก่อนจะเดินนำเซฮุนไปอีกทาง เด็กหนุ่มผิวขาวขมวดคิ้ว สงสัยว่าเพื่อนตัวเองจะพาไปไหน ก็ในเมื่อประตูทางเข้ามันก็มีอยู่ทางเดียว กับประตูด้านหลังที่ถ้าเดินไปแล้วจะโดนเช็คชื่อสาย ซึ่งเขาก็ไม่อยากจะทำมันสักเท่าไหร่กับไอกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์หลังเลิกเรียน เสียเวลาเล่นเกมส์ เตะบอลหมด

“ไปไหนของมึง” เซฮุนถามขึ้นแต่ไม่ได้รับคำตอบจากคนทีเดินนำหน้าอยู่ เลยต้องจำใจเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้

จงอินเดินผลุบหายไปเข้าไปในมุมกำแพงซึ่งด้านข้างจะติดกับโพรงหญ้าสูงที่เรียกได้ว่ามันแทบจะเป็นทุ่งหญ้าสะวันนาเพราะไม่มีคนมาดูแล ปลายรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังเหยียบไปตามพื้นหญ้าอย่างแขยงนิดหน่อย เพราะว่าเหยียบทีขี้โคลนสีดำก็พลอยจะติดมากับรองเท้าคู่โปรดด้วย แล้วยังคนข้างหน้าที่แทบจะเดินไม่รอคนด้านหลัง

“รอด้วยดิวะ” คนข้างหน้าที่แทบจะเดินไม่รอคนด้านหลังส่งผลให้ต้องตะโกนเรียก ทางแคบๆ ที่เดินได้ทีล่ะคน พร้อมหญ้าที่สูงเหนือหัว อาจจะมีตัวอะไรออกมาก็ได้ใครจะไปรู้

“ถึงแล้วเนี่ย” จงอินหันกลับมาบอกก่อนที่ตัวเองจะหยุดตรงบริเวณเถาวัลย์ที่พันกันยุ่งเหยิง

คิ้วเรียวสวยขมวดยุ่งพร้อมสีหน้าไม่เข้าใจตามด้วยเควสชั่นมาร์คที่ลอยอยู่เต็มหัว คำถามที่คิดจะถามเพื่อนตอนนี้คือ...มึงมาทำอะไรตรงนี้? ทางมันไม่น่ามาตั้งแต่ทีแรกอยู่แล้ว แล้วยิ่งจู่ๆ เพื่อนตัวเองที่หายวับเข้าไปในโพรงลึกลับนั่นอีก

มันจะโผล่ไปอีกโลกนึงปะวะ...?

เซฮุนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงทุ้มของเพื่อนที่ดังมาจากอีกฝั่ง คนหน้าสวยถึงได้รู้ว่าอีกฝั่งนึงของกำแพงมันด้านในโรงเรียนและตรงนี้เป็นด้านข้างโรงเรียน ซึ่งทางนี้มันคงจะเป็นทางลับไว้สำหรับพวกนักเรียนโดดเรียนสินะ..

“เข้ามาเร็วๆ เดี๋ยวงูก็ฉกมึงหรอก”

เด็กหนุ่มรีบพาตัวเองมุดเข้าไปในช่องทางแคบ พ้นกำแพงจากอีกฝั่งที่รกจนเป็นป่าขนาดย่อม มาสู่อีกฝั่งที่เป็นสนามด้านหลังโรงเรียน ช่องทางตรงนี้ถูกปิดไว้ด้วยแผ่นไม้ขนาดใหญ่และยังตั้งอยู่หลังห้องเก็บอุปกรณ์อีกต่างหาก ต้องเป็นคนที่เซียนด้านการโดดเรียนจริงๆ ถึงจะรู้

“โห มันมีทางแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” เซฮุนถามขึ้นหลังจากที่เดินออกมาได้

“นานละ แต่กูก็เพิ่งเคยใช้ครั้งแรกเนี่ย”

“เฮ้ย งั้นสงสัยคงจะได้ใช้บ่อยๆ แล้วว่ะ”  

เซฮุนหัวเราะก่อนจะเร่งฝีเท้าให้ทันคนข้างหน้า แขนขาววาดขึ้นกอดคออีกฝ่ายตามปกติ..



.



.



.



TALK

สวัสดีกับตอนแรกนะคะ ^^ ฟิคแนวนี้อยากเขียนมานานแล้วค่ะ เลยลองดู ไม่ชินเท่าไหร่ ไม่ได้เขียนนานแล้วประมาณเดือนกว่าได้ TT อันนี้เพิ่งมาเริ่มเขียนอีกครั้งก็ตอนปีใหม่ค่ะ เรื่องภาษามันดูแย่ลงไปเยอะมากถ้าเทียบกับเรื่องก่อนๆ U_U เรื่องนี้อย่างที่บอกคือเนื้องเรื่องไ่ม่ต่อกันนะคะ จะเขียนเป็นตอนเดียวจบแต่ในแต่ละตอนก็คือเรื่องเดียวกันน้า มีคำหยาบคายเล็กน้อยค่ะ


ฝากติดตามด้วยนะคะ เยิฟ ♥