คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : join me?
ตลอดการเรียนคาบบ่ายนอริงตันอยู่ไม่สุข สมองเขามีแต่แจ๊ค สแปร์โรว
"เจมส์ เฮ้ เจมส์" เสียงเรียกเขาออกมาจากสมองที่มีแต่หน้าไอ้เด็กน่าชกนั่น "นี่นายฟังฉันอยู่รึเปล่า"
"ขอโทษที ฉันคิดเรื่องการบ้านอยู่ มีอะไรหรออลิซาเบธ"
"ฉันถามว่าไปปาร์ตี้กันมั้ย คืนนี้ที่อาคารกลาง"
...หัดไปซะบ้างนะพ่อหนุ่ม... เสียงกวนๆซ้อนทับกับเสียงสาวน้อยตรงหน้าเขา
"เอ่อ..."
อลิซาเบธเม้มปาก "ถ้ามีเรียนก็ไม่เป็นไร" เจ้าหล่อนยู่ปากที่น่ารักซะจนนอริงตันอดยิ้มไม่ได้ ไม่แปลกใจหรอก อลิซาเบธ สวอนน์ กัปตันทีมเชียร์ลีดเดอร์ ผมบลอนด์ ผิวขาวออกน้ำผึ้งเพราะแดดที่พอร์ตรอยัล แก้มแดงเล็กน้อย
แต่ภาพสาวที่นอริงตันหลงรักหนักหนาอยู่ในชมไม่นานเมื่อ วิล เทอร์เนอร์เดินเข้ามาข้างๆอลิซาเบธ
"ว่าไง จะไปมั้ย"
"ไม่ล่ะ ขอโทษนะ" นอริงตันเก็บหนังสือตัวเองแล้วเดินออกไปทันที
แล้วก็คิดผิดที่รีบเดินออกมาจากห้องเพราะดันเจอเจ้าตัวปัญหาที่ขลุกอยู่ในสมองเขาเดินสวนมาพอดี
"โอ้ ดวงเราสมพงษ์กันดีจังนะ นอริงตัน" เจ้าคนเพี้ยนเดินแถ่ดๆ
เจมส์กลอกตาแล้วตั้งท่าเดินหนี
"เดี๋ยวๆ นี่ฉันตัวเหม็นรึไง ฉันอาบน้ำแล้วนะ" แจ็ควิ่งมาดักหน้าแล้วชูมือสองข้างเหมือนทำท่าจะกอด แต่โดนหนังสือดันหน้าไว้แทน
"มาทำไม"
"ฉันเห็นว่านายมันน่าสงสาร เลยคิดว่าจะมาชวนไปปาร์ตี้คืนนี้"
คำว่าปาร์ตี้ทำนอริงตันหน้าหงิก เพราะเขารู้ดีว่าที่อลิซาเบธชวนเขาก็เพราะเป็นเพื่อนกัน แต่สำหรับเทอร์เนอร์ไม่ใช่... คงไม่มีเพื่อนคนไหนเดินด้วยกันแล้วเอียงหัวซบไหล่อีกฝ่ายแบบนั้น
"แล้วมาชวนฉันทำไม"
"โอ้ ไม่เอาหน่า" แจ๊คตีหน้าเสียดาย แล้วจับไหล่นอริงตันเหมือนเห็นใจ "ใครๆก็รู้ว่านักศึกษาที่ทำคะแนนได้อันดับท็อปอย่างน้อยไม่เคยไปโผล่หัวที่ งานปาร์ตี้ สาวๆเยอะนา"
นอริงตันอยากจะบอกว่า เขาสนใจอยู่คนเดียว
"แล้วจะทำไม" เจมส์เบี่ยงตัวจะเดินหนี แล้วพบว่าแจ๊คเกาะไหล่เขาหนึบแล้วดันเขาหมุนนิดหน่อย
"ฟังนะ คือ" แจ๊คทำหน้าจริงจังอยู่แวบนึง ก่อนจะตาโตแล้วดันนอริงตันเข้าห้องใกล้ๆแล้วดันหลังเจมส์ชนประตู ก่อนตัวเองจะเกาะนอริงตันไว้แน่น
นอริงตันรู้สึกโล่งมากที่อลิซาเบธไม่เห็นภาพที่เขาโดนไอ้เด็กเพี้ยนนี่ซบหน้าอกอยู่
"ทำบ้าอะไร นอริงตันขมวดคิ้วแบบไม่สบอารมณ์
"ชู่วว นิ่งๆเซ่ะ" แจ๊คเอานิ้วแนบปากแล้วเกาะไหล่นอริงตันเหมือนใช้เป็นที่กำบังแล้วยกหัวมอง ลอดกระจกทีเป็นช่องเล็กๆบนประตูห้องที่หลังนอริงตันแนบอยู่
"ไปไหนแล้ว ลองดูในห้องน้ำ!" เสียงโฮกฮากแบบนี้รู้เลยว่าเป็นเดวี่ โจนส์ กัปตันทีมรักบี้ตะโกนอยู่หน้าประตู
นอริงตันเห็นว่าแจ็คซุกอยู่บนหน้าอกเขา แล้วทำตัวเหมือนจะสิงร่างเขานั้น ก็พอจะเข้าใจเรื่องนิดหน่อย
เสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งผ่านไป แจ๊คเปิดประตูแล้วชะโงกดูว่าปลอดภัยก่อนจะเดินอาดๆออกมา
เห็นสายตาเจมส์ สแปร์โรว์ก็รู้ว่าหนีไม่รอด
"ที่จริงคือ..."
"ว่ามา" นอริงตันจ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
"ฉันติดเงินพวกทีมรักบี้นั่น"
เจมส์เลิกคิ้ว
"งั้นก็โชคดี"
"เดี๋ยวๆๆๆ ไม่คิดจะช่วยกันหน่อยหรอ" สแปร์โรววิ่งหรามาขวางหน้า "ในฐานะ เพื่อน...ร่วมมหาลัย นายเป็นประธานชมรมเดินเรือ เราอยู่ชมรมเดียวกันไง" สแปร์โรวยิ้มกว้างเหมือนเด็ก แต่มันไม่ทำให้เจมส์ยิ้มตาม
"ข้อแรก ฉันไม่ได้ใช้เงินนั่น ข้อสองฉันไม่รู้ไม่เห็นเรื่องการยืมหรือขโยเงินกับนาย และสาม ฉันไม่เคยจำได้ว่านายอยู่ในชมรมฉันด้วย" เจมส์ยิ่งพูดก็ยิ่งเสียงดังขึ้น โน้มหน้าลงมาจ้องสแปร์โรวจนจะเขมือบหน้าคนตรงหน้าเข้าปาก ก่อนจะเบนเท้าก้าวฉับๆกลับบ้านพักตัวเอง
ปล่อยให้สแปร์โรวยืนตาโตกระพริบตาปริบๆอยู่ตรงนั้น
"งั้นเดี๋ยว ขอสมัครเข้าชมรมเลยแล้วกัน ส่งใบลงทะเบียนที่ไหนนะ!"
ความคิดเห็น