คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Note 3 : ความฝัน!? [รีไรท์]
‘ มะไม่จริง นี่มัน ... ’ หญิงสาวอุทานขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นภาพตรงหน้า แววตาสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว จนมือทั้งสองข้างของเธอนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้นคือ ร่างของหญิงชราคนหนึ่งนอนคว่ำอยู่ท่ามกลางกองเลือดที่ไหลนองพื้น โดยมีมีดปักคาอยู่กลางแผ่นหลังกรีดลึกจนเป็นรอยผ่าขนาดใหญ่แหวกเนื้อด้านในออกมา ขณะเดียวกันเงาทะมึนของใครบางคนก็ยืนมองด้วยความสะใจกับสภาพศพของหญิงสาวคนนี้
...ไม่ผิดแน่ๆ คนคนนี้ ต้องเป็นคนฆ่า...
ครืน...
สายตาของหญิงสาวจับจ้องไปที่บุคคลปริศนานั้นในทันที ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่ฉับพลันก็เกิดฟ้าแลบขึ้น แสงที่ส่องสว่างเข้ามาจากทางหน้าต่างทำให้เธอเห็นใบหน้าของคนร้ายชัดเจนยิ่งขึ้น...
ไม่จริงน่ะ...ทะ ทำไมถึง....
“ ไม่นะ !!! แฮก...” ริกะสะดุ้งตื่นทันที เจ้าฝันร้ายเมื่อครู่ตามหลอกหลอนเธอมาได้สักพักตั้งแต่ถูกส่งมาอยู่ที่ญี่ปุ่น ก็ปาไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว และทุกๆวันเธอก็จะฝันแบบนี้ซ้ำไปมา...
...ราวกับมีบางสิ่ง ต้องการจะย้ำเตือนให้เธอนึกถึงสิ่งสำคัญบางอย่างที่หลงลืมไป
“ ฮ้าว ~ เป็นอะไรไปครับ คุณยูเมะคาว่า เอะอะแต่เช้าเลย ” ริวซากิทักขึ้นพลางขยี้ตาด้วยความงัวเงีย ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งกอดเข่า
“ คะ...คุณริวซากิ ทำไมถึงมาอยู่บนเตียงได้ล่ะคะ !! ”
“ ...อ้อ ...สงสัย ผมคงเผลอทำงานจนสลบไปน่ะครับ ”
แบบนี้มันอันตรายนะ...ไม่ว่าจะในแง่ไหนก็ตามทีเถอะ...
จริงๆตอนแรกเธอก็ไม่ได้เห็นด้วยกับการต้องมาอาศัยอยู่ในห้องพักเดียวกับริวซากิหรอกนะ แต่จะทำอย่างไรได้ ก็นักสืบคนเก่งของพ่อดูจะหัวรั้นแถมยังเผด็จการซะขนาดนี้ จะให้ขัดมันก็ยากพอดู...แถมโอกาสแพ้ก็เห็นๆกันอยู่
‘ คุณยูเมะคาว่าต้องมาพักห้องเดียวกับผมนะครับ...งั่บ...’ ชายหนุ่มผู้ออกคำสั่งพูดพลางตักชิ้นเค้กเล็กๆเข้าปาก ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับคำพูดที่กล่าวออกไป ราวกับมันเป็นแค่เรื่องธรรมดาในสายตาของเขาเท่านั้น...
แต่มันไม่ใช่กับริกะน่ะสิ!
‘ดะ..เดี๋ยวก่อนนะคะ คุณริวซากิ แบบนั้นมัน...คุณไอซาว่าคะ ช่วยพูดทีเถอะค่ะ’
‘ คงไม่ได้หรอกครับ...ต้องขอโทษด้วย’
‘ งั้นคุณมัตสึดะ...’
‘ ขอโทษด้วยนะครับ ริกะจัง ริวซากิว่ายังไงก็คงต้องตามนั้นล่ะครับ ฮะๆ’
ไม่เข้าใจเลยทำไมกันล่ะ? แบบนี้มันไร้เหตุผลชัดๆ ไอ้ที่คุ้มครองน่ะเธอก็พอเข้าใจ แต่ถึงขนาดอยู่ห้องเดียวกันนี่ก็...ไม่เอานะ ไม่เอาเด็ดขาดเลย!
ริกะจมอยู่กับความคิดตัวเองสักพัก เมื่อตระหนักได้ว่าเถียงไปก็ไม่เห็นหนทางที่จะชนะ เธอจึงหันไปหาที่พึ่งสุดท้าย...ถ้าเป็นเขาจะต้องช่วยเธอแน่ๆ...
‘ คุณซาคุคะ...’ สายตาอ้อนวอนถูกส่งไปหาพ่อบ้านแสนดีคนนี้ทันที แต่เดิมพ่อบ้านซาคุเป็นคนที่พ่อของเธอให้ความไว้วางใจที่สุด เธอรู้จักกับเขามาตั้งแต่ยังเล็ก ครั้งแรกที่พบกัน ตอนนั้นดูเหมือนพ่อบ้านคนนี้จะเพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยในขณะที่เธออายุเพียงหกขวบ ...บ่อยครั้งที่เธอชอบแอบพ่อมาเล่นกับเขา คุณซาคุเป็นคนใจดี อ่อนโยน และเข้าใจริกะมากที่สุด...
ครั้งนี้เธอก็หวังว่า เขาจะเข้าใจสายตาอ้อนวอนที่เธอส่งไปเหมือนกัน...
‘ ขอโทษนะครับคุณหนู นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของคุณหนูเอง อีกอย่างผมก็จะพักอยู่กับคุณหนูในห้องนั้นด้วยไม่ต้องห่วงหรอกครับ ’ รอยยิ้มแสนอบอุ่นที่ส่งมาจากบุคคลตรงหน้าทำให้เธออุ่นใจได้ในระดับหนึ่ง ขอแค่มีเขา...เธอก็ไม่กังวลอะไรอีกแล้ว
‘ ไม่ได้ครับ...ผมจะดูแลคุณยูเมะคาว่าเอง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ’
คำพูดเพียงคำเดียวที่ทำให้ทุกอย่างที่เธอหวังไว้พังทลาย คุณพ่อนะคุณพ่อ จะรู้ไหมว่านักสืบคนเก่งของคุณพ่อน่ะ ...เอาแต่ใจแถมเผด็จการขนาดไหน
“ คุณยูเมะคาว่าครับ ” เสียงทุ้มนุ่มๆของคนข้างกายดึงเธอออกมาจากห้วงคำนึง ใบหน้าที่ห่างกันไม่มากจนเรียกได้ว่าแทบจะประชิด ทำเอาร่างบางผงะไปชั่วครู่ ความร้อนวูบแผ่ซ่านลงบนใบหน้าเนียนใสจนเกิดเป็นสีแดงระเรื่อ ร่างกายชาวาบเหมือนต้องมนต์สะกด...น้ำเสียงทั้งหลายที่อยากจะเอ่ยถูกกลืนหายไปหมดสิ้น และเสียงที่ได้ยินชัดเจนในขณะนี้...กลับกลายเป็นเสียงการเต้นของหัวใจ
ตึกตัก...
นี่เรา...เป็นอะไรไปเนี่ย!?
“ รีบอาบน้ำ แต่งตัวเถอะครับ เพราะว่าวันนี้...”
“ ….? ”
“ เป็นวันปฐมนิเทศของคุณไม่ใช่เหรอครับ ? ”
ปฐมนิเทศ...จริงสิ! วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของมหาวิทยาลัยเซ็นกิ ที่เธอใฝ่ฝันว่าอยากจะเข้านักหนา...นี่มันก็ใกล้จะถึงเวลาเริ่มพิธีแล้วด้วย โธ่เอ้ย!!!
ริกะรีบลุกออกจากเตียงในทันที ก่อนจะจัดแจงอาบน้ำ แต่งตัว และออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ปึง!
ท่าทางร้อนรนของเธอที่ริวซากิเพิ่งเคยเห็น ใบหน้าที่แสดงความความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด แล้วก็อาการเมื่อครู่ตอนที่เขา...เอาใบหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอ อะไรรวมๆเหล่านี้ทำให้ริวซากิอดยิ้มออกมาน้อยๆไม่ได้เมื่อนึกถึง
แอ๊ด...
“ อรุณสวัสดิ์ครับ ริวซากิ ...มีเรื่องอะไรดีๆงั้นเหรอครับ ยิ้มแบบนั้นน่ะ” วาตาริ คนดูแลของริวซากิเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอาการที่แปลกไปของคนที่เขาดูแลมาตั้งแต่ยังเล็ก พลางเข้ามาจัดเตียงให้เรียบร้อย
“ ครับ เป็น’ เรื่องดีๆ’ ที่คิดว่าคงไม่ได้เห็นกันบ่อยๆ ”
ปฏิกิริยาแบบนั้น...ชักอยากจะเห็นอีกทีแล้วสิ
“ งั้นเหรอครับ ”
“ อ้อ วาตาริ เรื่องที่ผมขอไว้น่ะ จัดการเรียบร้อยแล้วสินะครับ ”
วาตาริตอบรับโดยพยักหน้าน้อยๆ พลางระบายรอยยิ้มส่งให้ ก่อนจะขอตัวไปจัดการงานอื่นต่อหลังจากจัดเตียงเสร็จ ทิ้งให้ริวซากิอยู่ในห้องเพียงลำพัง
ถึงจะไม่อยากทำแบบนี้ก็เถอะ แต่ว่า...
การจับตาดูอยู่ใกล้ๆคงจะได้ผลมากกว่าล่ะนะ
writer's talk : หลังจากที่หายไปนาน ในที่สุดไรท์ก็กลับมารีไรท์ทั้งหมดเพราะทนสำนวนเมื่อก่อนไม่ไหว T^T รู้สึกว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าแก้แล้วจะดีกว่าเดิมรึไม่ ยังไงก็จะพยายามให้สำนวนดีขึ้นไปเรื่อยๆนะคะ หวังว่าทุกคนคงจะสนุกกับฟิคนี้นะ
ปล.สัญญาว่าบทหน้าจะเขียนให้เยอะกว่าสามหน้านะ !
ความคิดเห็น