คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Note 2 : ยูเมะคาว่า ริกะ [รีไรท์]
วันต่อมา....
ซ่า...
อา...ฝนตกงั้นเหรอเนี่ย
ริวซากิไล้นิ้วเรียวไปตามผนังกระจกใส ก่อให้เกิดฝ้าเป็นลวดลายต่างๆ พลางทอดสายตามองทัศนียภาพที่บัดนี้ถูกกระหน่ำไปด้วยหยาดฝนและหยดน้ำที่เกาะกุมไปทั่วผิวกระจกที่อยู่ภายนอกความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านเข้ามาถึงผิวกระจกด้านใน ทำเอาคนที่นั่งคุดคู้อยู่ข้างในอดนึกสนุกไม่ได้ ...ถ้าได้ไปนั่งรับลมบนดาดฟ้าตอนนี้จะรู้สึกดีแค่ไหนนะ...
แอ็ด...
“ ขะ ขออนุญาตนะคะ ” เสียงหวานๆของใครบางคนดังขึ้นขัดความนึกคิดเพลินๆของเจ้าตัว ทำให้ต้องเขาละสายตาไปหาบุคคลที่เข้ามาในทันที
สาวน้อยรูปร่างสูงเอาการ (แม้จะเตี้ยกว่าเขาก็เถอะ) ผมประบ่าแอบซอยเล็กๆนั่นยิ่งทำให้ใบหน้ารูปไข่ดูโดดเด่นขึ้น นัยน์ตากลมโตที่แฝงไปด้วยความไร้เดียงสา ไหนจะท่าทางเก้ๆกังๆในตอนนี้อีก
ผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้นๆแฮะ...
“…..”
“ ฉันชื่อ ยูเมะคาว่า ริกะ ค่ะ ....ยินดีที่ได้ ฮะ...ฮัดชิ่ว!!! ” ยังไม่ทันที่จะเอ่ยทักทายจบ ร่างบางที่พึ่งมาก็ออกอาการกับสภาพอากาศที่แปรปรวนในขณะนี้ มือเล็กๆพยายามรักษามารยาทโดยการควานหาผ้าเช็ดหน้าจากในกระเป๋ามาปิดปากไว้และมันก็ทันท่วงทีเสียด้วย....
“ ไม่ต้องมีพีธีรีตองอะไรมากหรอกครับ คุณยูเมะคาว่า เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักก็แล้วกันนะครับผมแอล...หรือจะเรียกว่าริวซากิก็ได้ ” หลังจากการแนะนำตัวที่แสนเรียบง่ายเสร็จสิ้น ริวซากิก็พยุงตัวให้ลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปนั่งบนโซฟา พลางจัดการกับเค้กชิ้นใหม่ที่วาตาริวางเตรียมไว้ให้ตรงหน้า
“….. ” ไม่รู้ว่าเพราะความเป็นกันเองเกินไปที่ได้รับจากผู้ชายคนนี้หรือเปล่า ที่ทำให้ร่างบางดูจะพออุ่นใจได้บ้าง หลังจากที่จู่ๆคุณพ่อของเธอนึกครึ้มส่งลูกสาวคนนี้มาอยู่ที่ญี่ปุ่นอย่างกะทันหันแถมยังฝากฝังเธอไว้ในความดูแลของนักสืบผู้โด่งดัง อย่างแอลอีก แม้อยากจะขัดคำสั่งของผู้เป็นพ่อมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อาจทำอะไรได้นอกเสียจากปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด
ริกะนึกย้อนพลางถอนหายใจน้อยๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามริวซากิ สายตาของเธอเหม่อมองทอดยาวไปยังทัศนียภาพภายนอกผนังกระจกใส ก่อนความคิดฟุ้งซ่านจะเข้ามาเยือนในหัว
คิดถึงบ้านจัง...
“ นี่...คุณยูเมะคาว่า ใจลอยคิดถึงเรื่องอะไรอยู่งั้นเหรอครับ ” เสียงเรียกจากคนตรงหน้าทำเอาเธอหลุดออกจากห้วงคำนึง และพยายามปกปิดการกระทำเมื่อครู่โดยการตอบปฏิเสธ
ให้พูดตรงๆเหรอว่า ต้นเหตุก็มาจากเรื่องของเขานั่นแหละ แบบนั้นคงจะไม่ดีแน่ๆ!
“ งั้นเหรอครับ ถ้าให้ผมเดานะ มีความเป็นไปได้ถึง 70% ที่มันจะเกี่ยวกับตัวผม ”
ทำไมเขาถึงดูมั่นใจได้ขนาดนี้นะ แถมยังเดาถูกอีกต่างหาก
“….”
“ เฮ้อ หมดซะละ เอ้อ คุณยูเมะคาว่า แล้วพวกคุณไอซาวะล่ะครับ ? ” ริวซากิพูดขึ้นพลางเอาช้อนเกลี่ยครีมที่หลงเหลืออยู่บนจานจนเกลี้ยง ก่อนจะตักเข้าปากอย่างสบายอารมณ์
“ พวกคุณไอซาว่าเขาไปซื้อของกันน่ะค่ะ อีกอย่างคุณซาคุก็ไปกับเขาด้วย ”
“ คุณซาคุ...เขาเป็นใครงั้นเหรอครับ? ”
“ เขาเป็น... ”
“ ผมเป็นพ่อบ้านประจำตระกูลของคุณหนูน่ะครับ ” ชายวัยกลางคน ผู้มีรูปร่างสูงโปร่ง เจ้าของเส้นผมซอยสไลด์สีน้ำตาล และแววตาที่ดูจะห่วงใยคนที่ตนเรียกว่า คุณหนูซะเต็มประดากล่าวขึ้นพลางถือวิสาสะเดินดุ่มๆ เข้ามาประชิดโซฟาที่ริกะนั่งอยู่ พ่อบ้านกับคุณหนูงั้นเหรอ...
...ไม่ใช่สิ เหมือนมัน มีอะไรที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น... ริวซากิคิด
“ อ้าว คุณซาคุซื้อของกับพวกคุณไอซาว่าเสร็จแล้วเหรอคะ? ”
“ เรียบร้อยแล้วล่ะครับ ”
“ พวกเราไปซื้อของมาเลี้ยงต้อนรับริกะจังมาน่ะครับ นี่ไง ~ ” มัตสึดะพูดด้วยท่าทางยิ้มแย้มพลางชูถุงขนมของกินที่ซื้อมาเต็มสองมือ
“ เฮ้ย มัตสึดะไปเรียกชื่อเขาห้วนๆอย่างนั้นได้ยังไง นายนี่น้า... ” ไอซาว่าแย้งขึ้นทันที่เห็นท่าทางห้วนๆของมัตสึดะ ก่อนจะกล่าวต่อ “...รักษามารยาทหน่อยสิ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณไอซาว่า หนูไม่ถือค่ะ ^^ ”
“ คุณโมงิครับ...ในถุงนั่นของผมรึเปล่าครับ ” ริวซากิเอ่ยขึ้นพร้อมเอียงตัวชะเง้อมองไปยังของหวานหลากชนิดในถุงที่โมงิถืออยู่
ทุกคนต่างชินกับท่าทางแบบนี้ของริวซากิ ของหวานกับเขาเป็นอะไรที่ เรียกได้ว่า แทบจะตัดกันไม่ขาด คิดว่าวันไหนที่ชายหนุ่มคนนี้ไม่แตะของที่มีรสชาติหวานคงจะแปลกพิลึก...
....แต่ภาพนี้คงจะสร้างความแปลกใจให้หญิงสาวผู้มาใหม่ไม่น้อย นี่น่ะเหรอนักสืบที่พ่อพร่ำบอกว่าเก่งนักหนา ไขคดียากๆมานับไม่ถ้วน ...กลับแพ้ทางของหวานเหมือนเด็กแบบนี้เนี่ยนะ...
เป็นคนที่ประหลาดจังเลยนะ...ริวซากิคนนี้น่ะ
writer 's talk
จบบทหนึ่งแล้ว... เฮ้อ ในที่สุดริกะจังก็ได้ออกมาสักที T^T ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในใจของทุกๆคนด้วยนะคะ > <
ความคิดเห็น